Η νιότη μου, δίνει προορισμό στην νιότη μου, σκορπίζοντας
του συμβιβασμού σερπαντίνες.
Λέω και άλλα που δεν έλεγα λέω.
Φιλοσοφώντας πάνω στο ποδάρι μίας παστρικιάς
που μου 'δωσε την όψιμη φωνή του κορμιού.
Τι αλήθεια ξεδίψασμα! Να βρεθείς γυμνός μες τον πόθο,
ανάβοντας τους προβολείς σου, έτοιμος
για απογείωση- ε ρε ντουνιά!
Και οι εκμυστηρεύσεις, πάνω κάτω ίδιες, όταν θα ακουστούν
Από αυτιά αδιάφορα και που σκοπούν μια πίκρα θανάτου-
Τώρα ακουμπούν το δυναμίτη τους με τα νοήματα·
Πού έφτασα; Ούτε που ξέρω-
Ανοίγω το κονσερβοποιημένο μανιφέστο της παράταξης-
Το αγαθό μου ταξικό μα υποδούλωση μυρίζει..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου