Ευτυχισμένες ώρες οι δικές μου μέσα σε έναν
Δυστυχισμένο κόσμο. Όλες οι λαμπρές σκέψεις σχημάτισαν
Έναν θόλο απερίγραπτου ουρανού.
Ανταμειφθήκαμε για το καλό μας.
Κι όσο τα λόγια κι αν ήταν απρόσιτα, τόσο ωραία γεννήσαν το Ποίημα!
Εδώ είμαι πια, ουδέτερος και θορυβώδης, από πολύ νωρίς
Εξέλειπα από τον συρφετό, οργάνωνα κανονικές παραστάσεις
Ιδεών που έσπειραν θύελλες μέσα σε οικουμένη τζούφια.
Αχ αλλοπρόσαλλη νοημοσύνη που ναυάγησες
Στο πιο ρηχό μας άγχος και μας γκρέμισες για τα καλά!
Χαράζει τώρα· τέτοιον ύμνο στην αυγή δεν τον περίμενα!
Λες και γεννήθηκαν οι μουσικές από μία ορχήστρα μακρινή, ευλογημένη!
Κι Εκείνος που ανάστησε τις θεραπείες των παθών, Εκείνος
Κάπου μακριά περπάτησε, μέσα σε ουρανούς ανάσκελους, να δείξει
Πως πληγωμένος δεν θα πας και πουθενά και ούτε
Την γιατρειά θα αγγίξεις όπως θα έπρεπε…
Χαιρετώ τον μετανιωμένο που ζήτησε
Να πλυθεί μέσα στο παθιασμένο ρυάκι
Της Απόφασης!
Απόψε θα ανέρχεται στους ουρανούς!
Και ένα σιγανό αεράκι το ένδοξο θα ποδοπατεί
Τον θάνατο, όπως για πάντα να τονε κατατροπώσει… Και ας
‘’μην έχουν τελειωμό ποτέ
Τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου!’’…….
Αναρτήσεις
