Ελλάδα με το υφάκι σου -είσαι κέρδος των ιδεών-

Ελλάδα με το υφάκι σου -κέρδος

είσαι των ιδεών- 

θέλω να πω αξίζεις πάντα

κάτι παραπάνω

ανεξάντλητο

κάτι που προσμετριέται στα φτερά πεταλούδας

που φεύγει

ανέμελη

απ' τα λιβάδια των ονειροπολήσεων· γεννάς

μια θέαινα φωτιά που θερμαίνει

της κοσμοθεωρίας μου την ευλογία

πέρα για πέρα διαλεκτική..

Ουρανόθεν

Τα αισθήματά σου κάνουν προπαγάνδα πίσω απ' την σκληρή πραγματικότητα·

Ουρανόθεν

Η φιλαυτία σου προέκυψε·

Σε τυλίγει ένας καπνός στεντόρειος που ρέπει προς την μυστική πλευρά του κόσμου·

Σημειώνεις την χρωματική συναλλαγή των όπλων της έμπνευσης·

Σιωπάς·

Κραδαίνεις το σπαθί της ειρωνείας·

Στον χρόνο που πονάς δεν αντιμετωπίζεσαι- είναι μελαγχολία ο ύπνος σου, είναι φωτιά·

Σε αναγνώθω κλέβοντας το χνότο σου, όταν η κάθε ανάσα σου με αποδεκατίζει..

Στάσου ανάλογος με την περίσταση

Το πρωί, χορεύτρια των ουρανών μαθαίνει τα γράμματα της χαράς.

Κλείσε τα μάτια και νιώσε τον άνεμο- η ζωή γελά με τις ατασθαλίες.

Ένα άλμα φωτιάς και πάθους δείχνει το μονοπάτι του έρωτα·

Στάσου ανάλογος με την περίσταση, στάσου
Πιο ψηλά από την λύπη, νίκησε τα εγκλωβισμένα νέφη που μελαγχολήσαν.

Το πρωί, τραγούδι αθάνατο βαραίνει επάνω στα λουλούδια του κήπου.

Ένα δάκρυ χελιδονιού κυλά στο μάγουλο του τριαντάφυλλου.

Κόσμος αθώος και δικαιωμένος, κόσμος του ποιήματος-

Ξυπνά μαζί σου και τονίζει ευθύδικα την Αστραπή..

Πρέπει να τις φυλάς τις μνήμες, πρέπει να τις φυλάς.

Πρέπει να τις φυλάς τις μνήμες, πρέπει να τις φυλάς. Γιατί ετούτο το έθνος πολλές φορές πολεμήθη' και πολλές αναστήθηκε από τις στάχτες του, παρ' ότι δεν του λείπουν οι προδότες, οι Εφιάλτες που πουλούν την τύχη των μαχών του και δεν ντρέπονται να ζουν πάνω σε τόσο δοξασμένα χώματα.

Αλλά η ιστορία δεν σβήνεται. Όπως και να την δεις. Γι' αυτό μην λυγάτε αδερφοί μου, πνίξτε τον πόνο και κρατήστε μια μικρή φλόγα μέσα σας που να είναι όλη η Ιδέα της Ελλάδας!

Και στα παιδιά σας διδάξτε αρετή και διδάξτε γράμματα ελληνικά, διδάξτε μια περηφάνια που μας έρχεται από αρχαιότητα και εμείς θέλουμε να την συναντάνε οι γενιές και στο μέλλον..

Όλα είναι ποίημα μέσα μου, όλα φωτίζουν

Ήρθα εδώ από ένα όνειρο εφηβείας, ήρθα
και δεν έχω τίποτα από το παρελθόν να περισώσω..
Το φως ξεχύνεται επάνω στα χτισμένα σαν τ’ αγριοκάτσικα σπίτια
που σκαρφαλώνουν στον άγριο βράχο- ήρθα εδώ
που δεν είναι να ξέρω και κάτι που να έχει αξία- ήρθα
και είμαι με ένα φορτίο λέξεων βραχύβιων ο εντεταλμένος
να ξέρω πόσο κοστίζει πραγματικά στον καθένα μας η θλιβερή μοναξιά.

Ο αέρας είναι ζεστός, η πόλη κοιμάται·
με τον εγωισμό μου περιφέρομαι ανάμεσα στους άδειους της δρόμους:
ανήμπορος να ευτυχήσω με κάτι.

Είναι μια σκευωρία των ιδεών πρώτα να κάνουν πως σου παραδίνονται
και μετά να αυτοκτονούν, όπως οι καμικάζι
εκείνων των «άλλων θρησκειών» πασίχαρες
και αποφασισμένες μέσα στο μυαλό σου.
Δεν έχω αποκρυπτογραφήσει, όπως θέλω, το σινιάλο τους!

Σαν φάροι που αναβοσβήνουν μες την νύχτα.
Όλα είναι ποίημα μέσα μου, όλα φωτίζουν
στα μαύρα σκότη που υφίσταμαι-

είμαι επίμονα φωταγωγημένος
ηλιόδοξος
με λογική που ανθίζει
αθάνατη!

Τσαλαπατημένο φωνήεν

Τσαλαπατημένο φωνήεν κάτω από τα πέλματα της σιωπής-
Μεγαλώνει και μικραίνει σαν φεγγαριού δίσκος και στενάζει
Όπως του κουρασμένου η καρδιά·
Ύστερα βρέχει·
Συννεφιάζει και βρέχει·
Το φθινόπωρο αγαπά την όρχηση των πουλιών και συναντά τα ωραία κονάκια τους·
Η εμμονές της μέρας γίνονται ψιχάλες σιγανές που φέρουν τον ήχο της γης ψηλά·
Σε καθετί, άνω τελεία·
Ώσπου, το μεσημέρι,
Αδειάζουν οι υδρίες και παντού μεθοβολά το σύμπαν
από άκρατο οίνο και κεφάτες πεταλούδες που ξεστόμισαν
απ' την θρησκεία των ανέμων..

Μάτια για να ναυαγήσω

Μάτια για να ναυαγήσω
τελείες για να σταματήσει η παράγραφος να είναι λεπίδα
χειραγωγούν οι λέξεις το πυρ
ανάβει φάρος μακρινός μες την καρδιά μου.

Δέονται τα πουλιά στην θλίψη
Σπαραγμός στα κάτω βασίλεια
Νύμφη που τρέχεις στο δάσος
Φίλα με φίλα με.

Κοιτώ όπου κοιτάζεις- (πρόσταζε και το τραγούδι κάποτε)
Ωραία μελαγχολείς- δεν το 'ξερες;
Από τα μέσα σου η φωνή:
"Μαντόνα βοήθα με!"

Όλα μες την ευδία της ημέρας..

Κλωνάρια ρημαγμένα απ' τον αέρα- σαν παντιέρες της κολάσεως

Ανεμίζουν κάτω από το αδέκαστο φως, ο ήλιος ψηλώνει

Και μάχεται σθεναρά ο Οκτώβριος- σπουργιτάκια τιτιβίζουν την επωδό της ημέρας, ένα λαγωνικό

Στιχάκι, παραμονεύει να τσακώσει την μεγάλη έκπληξη κοντά,

Το ποίημα ιλαρά γαλάζιο

Νουθετεί τις μέλισσες για ορθοφωνία ξιπασμένη,

Εκείνες ξέρουν πού κομπάζει το φεγγάρι και πού

Ο έρωτας υπεραμύνεται της αρετής-

Όλα μες την ευδία της ημέρας..

Αγίου Δημητρίου..

Πρωινό που απεμπολεί υγρασία τρέμουσα

Επάνω στα φυλλώματα και συλλέγει

Ήχο

Επουράνιο πυρ που γυμνώνει

την λαλιά των πουλιών και ματώνει το χάος.

Μια Ελλάδα που ασφυκτιά κάτω από συντρίμμια της προσδοκίας της-

Ζαλίζεται μες του ανέμου την λαχτάρα και αφήνει

Τις πυριτιδαποθήκες της ανοικτές- ω έτσι χάος!

Βλέπω την λιακάδα που συγκλονίζει τα πέρα υψώματα·

Του αγίου Δημητρίου- τακτοποιούνται οι εκκρεμότητες των ουρανών·

Μύρο ανέβλυσε και μύρο αναδύθη'·

Κόκκινο άλογο ο καβαλάρης και αγέρωχη η ηλιαχτίδα που σαλεύει τα μαλλιά του-

Α Λουμπαρδιάρη φίλε μου, πολλά για μένα κατατρόπωσες, πολλά απόψε προσκυνώ..

Να εδώ

Κενό διάστημα κι απολωλότα τα νέφη

Ταραχοποιούν την αντίσταση της νυκτός, παρ' όλα τα φεγγάρια

Που νομιμοποιούν την αγρύπνια μου και εγκαθιδρύουν

Σεβαστά επιφωνήματα χαράς και μελαγχολίας ταυτόχρονα-

Να εδώ

Που η φωνή μου έδυσε μες τα τσαλακωμένα τετράδια και ο ζέφυρος

Απλά στο πατρικό μου με πήγε

Έφηβο πάλι και ξανά παλικαράκι που ζητά τα περιγράμματα

Των πραγμάτων,

στα τυφλά ψαύοντας..

Συμπεραίνω θλίψεις και καταφεύγω στον μοναχικό κόσμο μου,

Μπαλώνει η βροχή το φθαρμένο ρούχο μας,
Ο Οκτώβριος μανίζει με την βιαστική λιακάδα
Άκυρες όλες οι υποσχέσεις,
Σ' ακούω που μιλάς και έρχομαι έτσι κοντά σου,
Ναυαγός.

Συμπεραίνω θλίψεις και καταφεύγω στον μοναχικό κόσμο μου,
Αν κάποτε συναντηθήκαμε ήταν για να ημερώσει η θύελλα,
Το ένιωσες, το ένιωσα μες του φιλιού την απόκριση,
Νεράιδα μου, ομορφοπλασμένη.

Θα βαθύνουν οι πόνοι, θα κεραυνοβοληθεί ο καημός
Όπως θα γράφεται στα ποιήματα, θα αποκτήσουν φτερά οι ελπίδες
Και των λέξεών μας η επανάσταση θα πλημμυρίσει το οποιοδήποτε χάος
Ευτυχισμένα.

Τότε θα είναι η ώρα:
θα σμίξουμε κάθε φωτιά που τεχνουργεί επάνω μας για την αθανασία-
τότε θα είναι η ώρα:
θα ακούμε τις μουσικές που βάλουν εναντίον της μικρότητας-
τότε θα είναι η ώρα:
θα εκδικηθούμε όση φιλαυτία μας απόμεινε, γνωρίζοντας
Ότι για μας επλάστηκαν οι κόσμοι και για μας απέθαντοι χαμογελάνε..

Τοις μετρητοίς ο θάνατος

Τοις μετρητοίς ο θάνατος- μπορεί
Και να τον αποζητούμε
Κουρασμένοι απ' όλα.

Ζάλη στον νου, 
Θολό τοπίο,
Η ερημιά η μέσα μας
Μεγαλώνει και άλλο.

Αυτοπερισπώμαι
Χαριτωμένος
Σαν γύφτικο σκεπάρνι
που ξεκαλουπώνει το χάος..

Άστρα στα μάτια σου και στο στήθος σου Τριαντάφυλλο λυρικό ωραία κοιμάται

Άστρα στα μάτια σου και στο στήθος σου
Τριαντάφυλλο λυρικό ωραία κοιμάται

Γεύεσαι την ανάγνωση και των ονείρων ζουμερό κάθιδρο φρούτο

Η ποίηση σ' αγγίζει εκεί που η γαστέρα σου σαν μειδιά σαν κάτι θέλει

Και η νύχτα έρχεται, ο πόθος σου καλά κρατεί..

Θα ντρέπεσαι άραγε αιώνα;

Θα ντρέπεσαι άραγε αιώνα
Μετά 'πο χρόνια, όταν θα ακουμπούν
Τα κρίματα στην πλάτη σου; Θα ντρέπεσαι αιώνα;
Βωμολόχε, αναίσχυντε, κακεντρεχή, κολασμένε-
Θα ντρέπεσαι άραγε;

Ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς… Τι φαίνεται
να είναι και τι
Είναι αλήθεια τελικά; Η δυσωδία
Είναι των ιδεών μας ή το πολίτευμα σάπισε;
Καμώνονται οι λίγοι ότι κόπτονται για των πολλών την ανάσα- μα
Πνίγομαι πνίγομαι ο καημένος, καίγομαι
με εσωτερική φωτιά..

Τσι Κρήτης δρώμενο..

Παλαιάς κοπής τα αισθήματα-

Όσα φιλοξενήθηκαν στο στήθος σου κι ο κόσμος γύρω σου άγιασε.

Έντονα μυστικά και φανερό μόνο ένα λουλούδι που κρατά

το άρωμα

και έτσι ο έρωτας γεννιέται

πασιφανής.

Στης Κρήτης τα νερά, βότσαλο πάνω στο χαμένο κύμα

Μιλά φωνήεντα ομηρικά και των ελλήνων παίγνια ξυλίκι και ξινό λεμόνι.

Πίνουμε τσικουδιές ανέμων και η ψυχή μας θεραπεύεται απ' την φιλία·

Τρώμε οφτό και όχι άλλο- ο αέρας

περνά μέσα απ' τα ρούχα μας

Μινωικός..

Αλλάζουν όλα λες κι ακολουθούν τον δραματικό εαυτόν τους. ..

Αλλάζουν όλα λες κι ακολουθούν τον δραματικό εαυτόν τους. ..

Βίδες να στερεώσω το παν και το παν με παρέκαμψε.

Ίδια μηχανή να σκέφτομαι πουθενά δεν κατέληξα.
Βίδες να στερεώσω το παν και το παν με παρέκαμψε.
Ιδιοκτησίες να σβήνουν τον πόνο και να τον επαναφέρουν ορθόδοξο.
Όταν νυχτώνει είμαι άνεμος εγωιστικός.

Από τον κόρφο σου θηλάζουν οι θύελλες

Από τον κόρφο σου θηλάζουν οι θύελλες
Κρήτη παντέρμη κι ορφανή αιθέρια κόρη 
Στον αφρό του πελάγου ζωντανό μυστικό.

Οι ώρες εγκαταλείπουν το θάρρος μου ή το θάρρος τις ώρες;

Οι ώρες εγκαταλείπουν το θάρρος μου ή το θάρρος τις ώρες; 

Συννέφιασε και έκλεψε το φως πάνω απ το Ηράκλειο -

η Κρήτη μεγαλώνει και μικραίνει
με την αξία της. ..

Μια ασύφταστη ποίηση ζώνει την Κρήτη

Κι η νύχτα γελά και η σελήνη. 

Απογειώνονται λόγια. 

Μια ασύφταστη ποίηση ζώνει την Κρήτη 

απ άκρη σ άκρη. 

Γελώ απ τα κατάβαθα. 

Δονούμαι. 

Παντού και γύρω μου μέγας καημός.

Κρήτη..

Ο έρωτας δεν αγαπά καμία παρακμή, καλπάζει

Στον αόριστο, έχει μια σύμπτωση δικιά του, κι όταν

Σχεδιαστεί επάνω στην πραγματικότητα, τότε αλλάζει

Και γίνονται δραπέτες τα πιόνια του, ακολουθούν πάθη και ζεύξεις.

Μου έδωσες τον μίτο Κρήτη, πάντα εξύψωσες

τις αναζητήσεις μου,

το νυν στο αεί,

τον πόνο στην μοίρα.

Και σε εισάκουσα,

εμβριθώς αναστέναξα,

είπα και είδα

με σχημάτισες.

Πειραχτήρι εγώ των ανέμων και να φέρνω

γύρους, σαν σβούρα,

μες την γαλανή αγκαλιά σου, δραπέτης

από το όνειρο

και στο κορμί

για το κορμί

υποταγμένος!

Μόνο εσύ ιερουργείς επάνω στις σελίδες μου, μόνη ελπίδα,

Θα βρεθούν κοχύλια στον βυθό και στις γλάστρες ομιλητικά τριαντάφυλλα,
Το πάθος σου που στολίζει την μέρα θα είναι σαν δροσοσταλίδα πάνω στα φυτά,
ενώτια γαρίφαλα θα χλιμιντρούν κοντά στα ροδαλά μάγουλά σου,
Όσο ο ήλιος ψηλώνει, τόσος κι ο καημός,
Παντιέρες φωτός θα σμίγουν την λάμψη με το έλεος,
Ορθοφωνία,
Καλλικέλαδοι κότσυφες θα κάνουν τον νταή στον όρθρο,
Έξω Σαββάτο,
Κόσμος που πάει κι έρχεται, συναθροίσεις,
Οι αριθμητικές ανώφελες, ξόφλησε το δολάριο της αξιοπρέπειας,
Μικρύνανε κι ας μεγαλώσανε οι κοινωνίες,
Μόνο εσύ ιερουργείς επάνω στις σελίδες μου, μόνη ελπίδα,
Κατοικείς στα υψίπεδα της ηθικής που ντύνει την πραγματικότητα με αθανασία..

Γράφω με αίμα και το ξέρουν όσοι με συνάντησαν.

Πάντα όμορφα βελάζει ο αμνός και πάντα όμορφα τον ακούνε τ' αυτιά μας!
Σκηνοθετώ αγρύπνιες κάτω από το λυρικό φεγγάρι·
Τι ζητάς κόσμε και δεν με ακούς που μιλάω;
Οι σχέσεις κουράστηκαν, έδυσαν οι καλόγνωμοι ήλιοι,
Μια δυσοσμία βαραίνει πάνω στην ατμόσφαιρα, μια χλεύη έχω για τα ταπεινά,
Αριστοκρατικές θέλω τις συνειδήσεις, απαλά μαζεύονται των λέξεων οι υπεκφυγές
Στον ελαιώνα,
θα δω τον καρπό από το μέσα μέρος του, όσο κουκούτσι έχει η ελπίδα
τόσο την ζητώ- να μια καλή αναζήτηση!
Βραδιάζει. Το νιώθω όπως περονιάζει τα σαθρά κόκαλά μου.
Βραδιάζει. Ακούω και ακούς, αλλά τίποτα δεν, αλήθεια, ακούγεται.
Βραδιάζει. Γράφω με αίμα και το ξέρουν όσοι με συνάντησαν.
Σαν μια σιγανή προσευχή!

Πολύτιμη αύρα…

Το φεγγάρι είναι κρύο μαχαίρι που πονεί,
Καθόλου άνεμος ανάμεσα στις φυλλωσιές,
Μια νυχτερίδα ζάλισε τον χρόνο με καμώματα,
Πάθος βάζουν οι ώρες πάνω στην αυγή,
πάθος σβήνει την νύχτα με γλαφυρή γομολάστιχα..

Δυο νέοι ερωτεύονται πάνω στην βουλιαγμένη κλίνη,
Γυαλίζουν τα γυμνά σώματά τους, γυαλίζει η νεότητα,
Αναστεναγμοί άπεφθου φωτός που εκχύνεται απ' των σωμάτων τα αγκαλιάσματα,
Γλυκοί ψιθυρισμοί προτού η κάμαρα γίνει τριήρης που ταξίδεψε πολλά.

Ουρανός μπεσαλής που μεταγλωττίζει τα άστρα,
Ο έρωτας νίκη- απ' όπου κι αν βλέπετε,
Κρατώ τα σχήματα και επιθυμώ τα χρώματα,
Όσο μεγάλωσα καταλαβαίνω την πολύτιμη αύρα.

Στέρξε με Αλήθεια να διαβώ απ' την άλλη αλώβητος, στέρξε με!

Κι ο Αχελώος θυμώνει και ο Ευρώτας

Και ο Λουδίας κι ο Πηνειός- στα ποτάμια

Βρες την κυρτή αγωνία σου- στην κοίτη

Που τραμπαλίζεται και βοή βγάζει

Από ενεστώτα και διστακτικό επίρρημα.

Πλέουν όλα μες σε γαλήνη κορυφαία·

Λύνονται ξαναδένονται τα σκοινιά·

Ναυτικοί κόμποι στο ιστίο και ο άνεμος δεν ακούει·

Πήραμε το κατόπιν την αρετή και πουθενά δεν φτάσαμε-

Μπορεί να φταίει το ανάποδο των ημερών..

Γραμμένα κι άγραφα ανατονίζονται-

Ρέπουν προς μια σκοτεινή ευθανασία-

Κρατώ από σένα μια φωνή που δεν υπήρξε

Όπως δεν υπήρξαν τα φιλία όπως δεν υπήρξαν οι αμεταχείριστοι πόνοι..

Γράφω και ξεπετσιάζεται ο ορίζοντας·

Ακολουθώ το δεντρολίβανο στα βάθη·

Στέρξε με Αλήθεια να διαβώ απ' την άλλη αλώβητος, στέρξε με!

Τόσα ποιήματα και ούτε μία σημασία·

Τόσες συνειδήσεις κι όλα βουλιάξανε-

Πού κρύβεται γαμώτο ο παράδεισος;

ΛΕΣΒΙΑΚΟ..

Ά

Το χέρι βάζοντας αντήλιο
Στην κορυφή που στάθηκα του λόφου και αγνάντεψα..

Μακριά η θάλασσα η στραφταλίζοντας
Με ανάρια πάνω της τα καΐκακια
Σε σχήμα ενός πουλιού που απέκαμε να φτερουγίζει και
Αργοπλέει τώρα, ξεκουράζεται πα' στα νερά..

Στην πύρη του μεσημεριού, στο ντάλα μεσημέρι
Είναι καλός και απαλός ο αέρας του καλοκαιριού
Και πλατιά η αγάπη των πλατάνων..

Τα σπίτια αργά τα πίνει ένα χρυσό λιόγερμα
Κι ακούγονται σαν άγγελοι που ψαλμωδούν οι γλάροι..

Μες τις αυλές γεράνια και βασιλικοί ανατινάζονται
Γιορτή ανάσας και ριπές ανέμου καυχησιάρη..

Μόνο στο κάστρο λίγο πιο ψηλά απ' την θάλασσα
Η Παναγιά μαγεύει χαμομήλια και
Θυμωμένες παπαρούνες-

Και μες την όραση γλιστρούνε όλα να ζωγραφιστούν
Στον αινιγματικό καμβά του Απρίλη..

΄Β

Αφανέρωτο χέρι που ρυθμίζει ένα γύρω τα πάντα
Φανερωμένη ποίηση
Οι ελαιώνες και η θάλασσα
Τις νύχτες ασημώνοντας λευκοχρισμένα τα σπιτάκια από το φεγγάρι
Με τον βασιλικό και το γεράνι στην αυλή
Πότε πότε
Στην στέγη
Με τα μάτια λάμποντας μια κουκουβάγια..

Και
Το θαύμα όπως το πίστεψα ήτανε:
Μεγάλοι πρασινίτες αμπελώνες
Και πέρα η θάλασσα
Γαλάζια: η Λέσβος!

Τριγύρα και ολού οι τόποι με τα αγιοκλήματα
Την φτέρη
Τα σπαθάτα φύλλα
Την κρεβατή βαθύσκιωτη
Το γιασεμί με τ' άσπρα λουλουδάκια.
Οι εκκλησιές καταντικρύ του πέλαου
Στις εκκλησιές οι Παναγιές που σε κοιτάζουν λυπημένες
Κι οι άγιοι που η θέληση στα μάτια τους παρέλυσε τα άνομα!

Τα δειλινά ξυπνούν τις αύρες οι απόγειες
Τις άλλες φορτωμένες δρόσο κι αναγάλλια
Κι εκείνες τις παράξενες τις νανουρίστρες
Τις φιλώντας και παίζοντας συντροφιαστές του πόθου..

Στην κρήνη με τα δροσερά νερά όπου
Είναι καλός και απαλός ο αγέρας του καλοκαιριού και πλατιά η αγάπη των πλατάνων
Τι ωραία ρέμβη!

Αντίκρυ
Μες τα λιόχαρα βουνά όπου γυρνά να σαρκωθεί ολόρθος
Μια σάρκα πύρινη
Μύστης του ήλιου και της γης του ο αθλητής
Ο εργάτης
Σηκώνοντας τα μάτια κάθε τόσο προς τον ουρανό του
'υχαριστώντας!

Γ΄

Και κοπάζοντας η τρικυμία
Η θάλασσα η πάλι ήρεμη μες τους αιθέρες
Κι ήταν το δειλινό!

Ο ήλιος ο σκυμμένος στο λοφοσυνάντημα
Κι ανάρια σύννεφα στην δύση του
Ντυμένα ένα νάζι ροδαλό..

Μιλούσε το νησί μου: κήπους όμορφους
Και ευκολοκατάληπτους ως πέρα αμπελώνες

Την ώρα που έλεγε αινίγματα η ψυχή με τον θεό
Θυμοσοφώντας μιαν αγάπη μες τα μάτια του…

1978/1983
Ηράκλειο, Αυλίδα, Ζούμπερι..

Η ΘΛΙΨΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΧΤΙΖΕΙ ΣΥΝΝΕΦΕΝΙΑ ΚΑΣΤΡΑ..

Το παρδαλό πουκάμισο του πρωινού


Είναι κατοικημένο από χιλιάδες ήμερα πουλιά της εποποιίας!



Το αλυσοδεμένο κελάηδισμα βγαίνει απ' το μικρό τους στηθάκι


Σαν σπινθήρας από 'να τσακμάκι προγονικό!



Η θλίψη του ουρανού που χτίζει συννεφένια κάστρα


Εκεί που δεν μπορεί τίποτε άλλο η σκουριά του πονεμένου ποιητή


Που βλέπει τον κόσμο να υποφέρει



Η μελαγχολία μέσα στο βλέφαρο του ορίζοντα


Στενεύει τις γραμμές του απειλητικά…



Ξαφνιασμένα τα μικρά παιδιά βλέπουν να υπάρχει


Μπροστά στα μάτια τους ένας κόσμος διαφορετικός από τα παραμύθια!

                                                                                            1983

Στην Στέλλα Πετρίδου!

Στον ουρανό δεν γράφεται καμία λύπη,
Γενέθλιες χαρές φωταγωγούν τα πλάτη του
Χαμογελά η κοπέλα- κατοικούν την ψυχή της 
λυρικές νεράιδες
Ο άνεμος κλέβει απ' την ματιά της λυρικές αγκύλες
Αιολικός καημός μιλά με την μιλιά της
Αναφαίνει ανάμεσα από τους ανθισμένους κήπους
Πρόσωπο που η Ελλάδα στεφανώνει
με γλυκιά ντροπαλοσύνη
Ακούς; Ακούω: ίδια μου έρχεται η φωνή
Από μακριά- σαν να μου λέει κάτι η θάλασσα η μάννα.

Από την πραγματικότητα άρξασθαι.

Από την πραγματικότητα άρξασθαι. Ρέπουν όλα προς το χάος αλλά εμείς τα συμπεραίνουμε από την καθαρή μυρωδιά τους, από την γλυκιά μουσική που φτάνει ως τους άγραφους στίχους, από την δύναμη που έχουν να μας δείχνονται ότι "είναι" και "δεν είναι" ταυτόχρονα.
Στον χρόνο που ο ποιητής αγαπά τις ατασθαλίες των λέξεων και την Αντίρρηση ως προς το συντακτικό που καθοδηγεί ασφυκτικά και πολλαπλά υπερβάλλει.
Αυτό που θέλω είναι μια εγωιστική αντωνυμία που ακροβατεί ανάμεσα στα ρήματα και συμμαζώνει ένα σωρό μικρά φωνήεντα που χρωματίζουν την κατάσταση με το λυρικό πάθος τους.
Παίρνοντας εικόνες απ' την καθημερινότητα και φτάνοντάς τες ως το μικροσκόπιο που κάτω του, ενίοτε, μελετώ ουρανό και αστέρια.
Καθώς και λογής λογής άνθη έπεα πτερόεντα..

Όλος ο κόσμος είναι μάτια…

Όλος ο κόσμος είναι μάτια,

Όλες οι συναντήσεις είναι μάτια-

Όταν σκοτεινιάζουν οι πόλεις, όταν σκύβουν οι ουρανοί

πάνω από τους φωτεινούς κήπους- όλος ο κόσμος είναι μάτια·

και οι σοφίες που είπαμε

μια ώρα ξενοιασιάς, και οι ταριχευμένες επιθυμίες μας, οι πόθοι,

το στερέωμα όλο που βοά

από ερωτευμένη συνείδηση και προσάπτοντα ήλιο-

Όλος ο κόσμος είναι μάτια.

Συσκέπτονται οι πόθοι μας και οχλαγωγούνε·

οι στίχοι μας κομπιάζουν μπρος στο καθετί,

δένονται και λύνονται με μια τρομερή ειμαρμένη-

Όλος ο κόσμος είναι μάτια και σε συναντώ

πίσω απ' τα βασίλεια της μοναξιάς, πριν δύσουν

όλα μες την αγωνία και νικήσουν

μόνο τα μάτια σου..

η μορφή σου

Αυστηρή σαν πόλη που γελάει δωρικά
η μορφή σου
πάλλεται και αποσαρθρώνει τα έωλα λόγια,

χτυπούνε σήμαντρα αγρύπνιας μες τον οίκο μου,
η σιγανή ψιχάλα κάνει την μελαγχολία προϊσταμένη
ένα τενεκεδένιο φεγγάρι γυρνά ξαναγυρνά στο πέλαγο του ουρανού-
ανακαλύψτε την χάρη του!

Οκτωβρίου του ιερατικού,

Οκτωβρίου του ιερατικού,
επιστρέφουν οι οίνοι στα σκοτεινά κελάρια τους, οι μηχανορραφίες
των νεφών δένουν τον ουρανό πιστάγκωνα
και ρημάζουν τα ιδρωμένα φυλλώματα-

Κραδαίνει σπάθα ο ήλιος
ο άνεμος καλά κρατεί
και οι δοξασίες που είχα ξανά και ξανά
δικαιωμένες-

Πληθυντικέ ντουνιά, πώς χώρεσες μέσα μου;
Ένας μεθυσμένος είμαι
βιολιστής που τρέπει τα ξωτικά της νύχτας
σε φυγή
και τα φεγγάρια του υπακούνε-

Σηκώνομαι, καθεύδω, στοχεύω στα ψηλά,
αναρριχώμαι μες σε τόσο θάρρος που γεμίζουνε τα ποιήματα άκρατο οίνο..

Δίχως νόημα κτήση…

Η νύχτα εκβάλει μες τον ουρανό, σκοτεινές καμπύλες της υφαρπάζουν δομή απ' το πέλαγο, ο άνεμος στερεώνεται καλά

πάνω στα αδέσποτα άστρα.

Μια ακούραστη νότα πλένει το έρεβος με την ιαματική ομορφιά της- έκσταση.

Ο ρυθμός δένει τα δέντρα σε μια παρτιτούρα που καλά του, οργανώνει το κρύο φεγγάρι.

Να 'ρθεις να με βρεις πίσω απ' τις σκιές, στα ρηχά του ύπνου, βασίλισσα των ψευδαισθήσεων μιας κι η πραγματικότητα

με πόνεσε, να 'ρθεις να με βρεις και να μου μιλήσεις, κραδαίνοντας τα επιχειρηματικά σπαθιά σου.

Και ο θηλυκός εαυτός σου ας μεγαλύνεται, πίσω και πάνω απ' τα πράγματα, αφού η ύλη ένα άθλιο κολπάκι είναι

που εγκλωβίζει τα μυαλά που θέλουν να έχουν και ποτέ έτσι δεν είναι..

ο πόθος στερεωμένος μέσα στην γυμνή ατμόσφαιρα

Πατήματα στην άμμο και το ερωτικό φεγγάρι,
άδηλο και κανονιοφόρο, άσεμνο, καθώς
το θέλει η νύχτα, χτυπά επάνω στα ντουβάρια και βοά
άσκοπο αίμα.

Και ο πόθος στερεωμένος μέσα στην γυμνή ατμόσφαιρα
σαν αναβράζον δισκίο που τρέπει το πιο ακραίο συμπέρασμα
σε νόημα- α, ο πόθος!

Ντύνεται υποταγή για να νικήσει και σε συλλαμβάνει ξανά
να τον ακολουθείς και άκρη μην βγάζεις
με την σαγήνη του.

Φυτά που ομιλούνε, δασύτριχα, λαυρεωτικά, μανιασμένα,
τρέχουνε να κρυφτούν μες τον βοτανικό κήπο
του Οκτωβρίου, φυτά κατανυκτικά

Στεφανώνουν το ωραίο κεφάλι σου, πριν έρθει το βράδυ και οι σιωπές ενωθούνε
στο μικροσκοπικό Πουθενά που βρίθει χίμαιρες και αποστομωτικά επιχειρήματα που ούτε θα αντικρούσει η νύχτα.

Ο χρόνος είναι παγίδα

Ο χρόνος είναι παγίδα       και η μνήμη είναι παγίδα

Και τα φιλιά είναι παγίδα     κι όσα παίρνει ο άνεμος

Κι όσα παρασέρνει η οργίλη βροχή·

Ο θάνατος είναι πρωτόκολλό μιας δόξας εφησυχασμού

Ανάμεσα στις πορφυρές ματαιότητες..

Θυμάμαι το άρωμα όταν η πανσέληνος άναβε

Πάνω στην ταραγμένη θάλασσα, το θεόσταλτο χέρι

Να χαϊδεύει τα πεύκα έξω από την Εκατονταπυλιανή

Που αποκοιμήθηκε κλειδωμένη μέσα στην νύχτα

Και εξακριβωμένη κάτω από μια σκέπη ουρανό.

Τίποτα ο κόσμος τίποτα η ζωή.

Η ελπίδα τίποτα- μόνο το νερό που τρέχει

Επάνω στο αφράτο χώμα

Δνοφερόν και δυνητικά μόνον..

                                              Πάρος 27.3.2013