Κρήτη..

Ο έρωτας δεν αγαπά καμία παρακμή, καλπάζει

Στον αόριστο, έχει μια σύμπτωση δικιά του, κι όταν

Σχεδιαστεί επάνω στην πραγματικότητα, τότε αλλάζει

Και γίνονται δραπέτες τα πιόνια του, ακολουθούν πάθη και ζεύξεις.

Μου έδωσες τον μίτο Κρήτη, πάντα εξύψωσες

τις αναζητήσεις μου,

το νυν στο αεί,

τον πόνο στην μοίρα.

Και σε εισάκουσα,

εμβριθώς αναστέναξα,

είπα και είδα

με σχημάτισες.

Πειραχτήρι εγώ των ανέμων και να φέρνω

γύρους, σαν σβούρα,

μες την γαλανή αγκαλιά σου, δραπέτης

από το όνειρο

και στο κορμί

για το κορμί

υποταγμένος!