...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

30 Νοεμβρίου 2011

ΕΣΥ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΜΕΣ ΤΟ ΓΕΜΑΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ..





Η ηθική μπολιάζει την ευαισθησία..
Πουλιά σαν ρίμες μες το άνεμο..
παλάτια των στολισμένων με άνοιξη δέντρων..
φώτα
λικνιζόμενα..
τοπία
μες την αβέβαιη αιωνιότητα..
Μουσικές γαλάζιες, επιφωνήματα
χαράς..
θηλυκές νότες των γαλανών νερών, υπεροψίες
αρωμάτων..
Ποικιλότροπα ωραία!
Στο ιαματικό ποταμάκι των λόγων βαφτίζεται
με αισιοδοξία η νηφαλιότητα
των πλασμένων με όνειρο δέντρων..
Εγώ που σ’ αγαπώ, εσύ που λείπεις
μες το γεμάτο φεγγάρι..
Η νύχτα που σε λέει, ο χρόνος
που να μην γεράσεις σε σέβεται-
το μεσάνυχτο
που βγαίνουν οι αρχαίοι νεκροί και θυμίζουν σε όλους
πόσο ακονισμένο είναι το σπαθί της άπονης ματαιότητας..

Επαναπατρίζω τις σκέψεις μου· γυρεύω
αυτόν τον δρόμο που με πάει σε ένα σιωπηλό κρησφύγετο.
Να γλυτώσω θέλω!
Τούτο το εναγώνιο αλφάβητο που θλίψη μου δίνει
με ταξιδεύει  ως το λευκό φεγγάρι..

Παράξενο αλήθεια και σκληρό πλάσμα ο άνθρωπος-δεν αφήνει
να ωριμάσουν μέσα του οι αξίες, δεν αφήνει
να γίνουν κράτος οι επαναστάσεις του Ωραίου..
Μόνο αντηχεί σκληρά
και στους αιώνες άμοιρος φαίνεται
να προστατεύει το αίθριο λίγο του..
Κάποιος με έμπνευση θεού ας βοηθήσει!..

ΕΓΩ..


Ευανάγνωστα τα φύλλα των παρόχθιων δέντρων και ένας ενάλιος
θεός - ο πιο σημαντικός δραπέτης-
από ένα καταργημένο δωδεκάθεο.

Πτήσεις των γλάρων, γαλανές, άσπρες, ραμφίζοντας
το ωραίο μεσημέρι.

Ένας άνθρωπος
απλώνει τις υποταγμένες πια ιδεολογίες του
να στεγνώσουν στην ήσυχη ακρογιαλιά.

Οι επιθυμίες των φώτων έγιναν ένα επίμονο
ποίημα που αφομοιώνει τις χλωροφύλλιες λέξεις του
κάτω από το ακριβό φεγγάρι..

Εγώ…
Που νιώθω τον παλμό ετούτο, εγώ!

ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΠΑΡΟΥΣΑ..

 
 
 
Σχέσεις που λήγουνε μέσα στο τίποτα που δημιουργούμε-
Κουρασμένες σχέσεις- σαν από εξουθενωμένο άνθρωπο

Αλλά και η ψυχή παρούσα όπως φως μες τον αέρα

Μέσα στις λιτανείες των ανέμων εύθραυστοι,
Εύθραυστοι κι όπου θέλει η μοίρα πάμε..

Όσα λόγια τόσα τίποτα
Αν είναι για τον θάνατο..

Ένας απαρέμφατος χρόνος, ένα τετελεσμένο γιατί..

Ανασηκώνω απ’ την μια μεριά τον ουρανό- κάτι βλέπω:

Παράξενα όντα που είμαστε!

Μετράμε την ζωή σκληρά

Και γράφουμε στην επωδό του πιο πικρό τον θάνατο…

ΤΡΟΠΟΙ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ…


Φέγγανε φέγγανε οι πέτρες·
τινάζονταν επάνω τα ζεστά του Αυγούστου δευτερόλεπτα..
Πάνοπλε χρόνε, που εξουσιάζεις!

Ψιλές φωνούλες λουλουδιών που θάλλουν μέσα στον ανάλαφρο αέρα!

Έτσι όπως εσύ θα απολέσεις από μέσα σου αισθήματα..

Σαν τα γεράματα ιδέας που έγινε απ’ όλους πια αποδεκτή
και τότε  (υιοθετώντας την εμείς)  αυτή πεθαίνει..
 
Ξυπνάω στην καινούρια μέρα!

Θα με φέρει ο θάνατος σε άλλες αλήθειες.

Εξαντλώντας μια επιείκεια φωτός μέσα σε μία μουσική διαχυμένη.

Εκεί που κάτι απίθανοι άνεμοι σκορπούν τα σύννεφα προς όλες τις γραμμές του ορίζοντα.

Ξέρω εγώ που άγγιξα γυναίκες σαν φωτιά κι ακόμα η ψυχή μου καίει!

Εκείνο που έρχεται μέσα από ηθελημένη μοναξιά και είναι δώρο
αυτογνωσίας υπέροχο!

Όπως το ποίημα είναι τρόπος να αυθαιρετείς
πάνω απ’ τα γεγονότα!

Να γράφεσαι γλαυκός μέσα στο αποτρόπαιο μαύρο!

 

Ανοίγεις την πόρτα του νου μου και μπαίνεις




Ανοίγεις την πόρτα του νου μου και μπαίνεις

Πλανόδια σαν σκέψη που δεν έχει ιθαγένεια
Ιερογλυφική τιτάνια και στενογραφημένη…

Με τα πλουμίδια σου και προπάντων εκείνο το πολύχρωμο όνειρό σου
Που φτάνει ως τα κουρασμένα βράδια μου..

Θεότητα που πια εκλείπει
Σώμα φωτεινό για να ο έρωτας μπει
Χρησμέ του αίματος, κώδικα της αθανασίας..

Λέω την παρουσία σου όταν μόνη σου είσαι
Όλα που θα μπορούσα μ' αισιοδοξία να σκεφτώ. Έρχεσαι
Από μέρη σιωπής
Για να με μάθεις να ωραία μιλάω.

Ρυάκι νικηφόρο των χρόνων μου!
Τώρα που με σκουριάζει πια η ζωή
Ξέρω πιο καλά μυστικά να φυλάω..

                                                          10.7.2011


λιγάκι πριν το εγερτήριο της χαράς.


είναι το ζωντανό ποταμάκι που παίζει με την τύχη του αιώνιου νερού-
το νυχτολούλουδο που ξέχασε ποιό είναι
η χειρομάντισσα ώρα που αρπάζει μία τούφα από φυλλώματα
κι ο κόκορας εκείνος της αυγής που επαγρύπνησε και τώρα που 'ναι η ώρα του θυμώνει
λιγάκι πριν το εγερτήριο της χαράς.
ένα τριαντάφυλλο δαγκώνει την ανυπαρξία
κι ο έρωτας είναι καθ' όλα υπαρκτός.
Κυρίου δεηθώμεν!
χορεύει το φως πάνω από τα πράγματα χορεύει το φως
με το ξεκίνημα της μέρας η καρδιά δυνατά πώς χτυπάει!
κι επιβραβεύεται η παντομίμα που ζητάει να γίνει η θλίψη καθενός
ένα που παρασύρθηκε απ' τον αέρα φύλλο..

                                                                      8.5.2010

29 Νοεμβρίου 2011

Έχεις το χάρισμα να υπερβαίνεις την αμήχανη σιωπή



Υπεραιμία, φαντασμαγορία των λόγων σου!
Πάντα. Για πάντα.
Έχεις το χάρισμα να υπερβαίνεις την αμήχανη σιωπή
που αραδιάζει το τεμπέλικο τίποτα.
Μετά πλένεις πιάτα. Τηγανίζεις.
Τα ψάρια πηδούν από το τηγάνι σου
και έρχονται ως τον δικό μου Ελλήσποντο..

                                                               Τσεχία  15.11.2011

η γαστέρα της άνοιξης γονιμοποιείται


είναι που μία ποίηση Μαΐου κάνει πραξικόπημα επί των αισθήσεων
ο μήνας είναι που με άνθη κομπάζει
ο κόσμος είναι που με τα τόσα προβλήματα και διαρκώς
για κάτι νέο αναστατώνεται
ο βίος που βουλιάζει βουλιάζει.

η γαστέρα της άνοιξης που γονιμοποιείται
με έναν του Πάνα φαλλό
το αγκάθι στο ρόδο, στην ψυχή το αγκάθι
κι εναρμονίζεται με το σύμπαν η σκέψη- οδηγεί
ο έρωτας το ταχύτερο πλοίο.

αν θα σε δω πίσω από τις βοκαμβίλιες
μετά απ' τον αυλόγυρο που σύνορα που δεν θα ήθελα ποτέ τώρα μου βάζει
το φουστάνι σου θα ανεμίζει ηλιόδοξο, στικτό
από μυριάδες που πιστεύουνε στην ευτυχία μιας στιγμής πεταλουδίτσες!


Φρίκη μυρίζουν τα ανθρώπινα σύμπαντα.



Φοβάμαι ότι σ' όποια αγωνία πρωταγωνίστησα
στο τέλος βγήκε τραγωδία
Είναι που και οι κωμωδίες θέλουν όρτσα την ψυχή..
Τα παιχνίδια που παίζει η ζωή είναι εξακριβωμένα αστεία-
αλλά δεν είσαι ο παίκτης που είναι πάντα κατάλληλος.
Φορτώνεσαι την μιαρή περιουσία σου και πας.
Φρίκη μυρίζουν τα ανθρώπινα σύμπαντα.
Έχουμε εγωισμό που δεν ξεθύμανε ακόμη.
Και αν απελαθούμε απ' τους ουρανούς και ζητάμε άλλη πατρίδα
ονείρου απαύγασμα θα έχει το ηθελημένο μας.
Κρατώ το φοβερό δικαίωμα να σφάλω..
Και δεν φοβάμαι: το ομολογώ.
Ψηφίζω όμως υπέρ το αδύνατον
να μπορέσει ποιητικά ν' αποδώσει.
Θα βρεθούν λειψά τα ωραία φορτία μου-
αλλά όταν κι εσύ θα αναρωτηθείς
ποιός είσαι πού πας και ποιός θα σε σώσει εσένα
οι μέρες θα μικρύνουν τόσο ανέλπιστα
και οι αποταμιεύσεις σου δεν θα φτάνουν για να ξαναταξιδέψεις
σ' έναν ωραίο παράδεισο..

Φύλλα των δέντρων πράσινα στιλπνά


Φορές η ζωή περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της χωρίς θέμα
μελετηρή και αδιάβαστη
ολοένα όπως καθένας την ξέρει
καταγεγραμμένη ως και στο πιο μικρό σπουργίτι που πρωί πρωί τιτίβισε
ν' ανοίξει τα παράθυρά της να καλημερίσει τον πλανήτη η μέρα..

Φύλλα των δέντρων πράσινα στιλπνά
γλιστρούνε μέσα στου φωτός την φλυαρία
το παρθενικό αεράκι σαλπίζει πάνω από τα κάστρα των χελιδονιών
που την χαρά νόστιμον ήμαρ συλλαβίζουν.

Και οι σκέψεις μου που νάτες τώρα εξαχνώνονται
μες το βαθύ γαλάζιο
λιγόζωες γι αυτό με πάθος τόσο
υποταγμένες πάντα σε μια μοίρα της φθοράς

ανατινάζονται για να βρεθούνε κάπου που δεν θέλησα;
μες την βαθιά ανεξαργύρωτη απουσία..

28 Νοεμβρίου 2011

Πώς έγινε έτσι η πατρίδα;


Τα μεγάλα κτίρια
είναι η αρχιτεκτονική άποψη της συγκατοίκησης
στον απόλυτο πληθυντικό της.
                       
Στα πεζοδρόμια περνούν οι ράτσες όλου του ντουνιά.
Πώς έγινε έτσι η πατρίδα;
Κανένα φως του μυαλού δεν μεταγλωττίζεται εύστοχα
πια. Λείπουν οι επιτήδειοι..

Οι πολιτικάντηδες ρυπαίνουν με όλα τους- πάντα ρυπαίνουν.

Το χρήμα είναι δυσκοίλιο και πια δεν μιλά:
κοιμάται στα ταμεία που στενάζουν.

Περιφέρεται απρόσκοπτη μια φιλαυτία
αισχρά αδιέξοδη.

Και η πόλη βαραίνει σε απουσία όταν το πλήθος
εξακολουθεί να ζει και να ληστεύει
όλα τα χρώματα της ομορφιάς..

                                                         Θεσσαλονίκη.. 4.11.2010

Ο νους μου είναι μια παλιά ρημαγμένη παράγκα



Ο νους μου είναι μια παλιά ρημαγμένη παράγκα
που φλερτάρει μ' αυτήν ωραία ο ήλιος. Ωραία
ξημέρωσε στο Κορδελιό!
Το πρόσωπο της μέρας λάμπει
καλοξυρισμένο από την λεπίδα του δροσερού πρωινού.
Ακούγονται κάτι φτωχόπαιδα που παίζουνε με τα ποδήλατα τους.
Οι ακτίνες των τροχών λάμπουν αστραπιαία στεγνά.
Στην μικρή πλατεία δυο γέροντες αλλοδαποί
κουβαλούν τα απελπισμένα τους μάτια.
Δοκιμάζω ένα ύφος ευχαριστημένου
όταν γύρω μου όλα σείονται λυπηρά και δυσαρεστημένα.
Καταγράφω την περιρρέουσα ψυχή
στον ευμετάβλητο χώρο..

                                              Θεσσαλονίκη… 4.11.2010

Δίνω προσοχή στο δικαίωμα της ζωής να προχωρά πάση θυσία.



Το βράδυ στην Μοναστηρίου
ρολάρει ένα πλήθος που επιχειρεί
σ' ένα ψυχικό αδιέξοδο.

Τα αυτοκίνητα εκβιάζουν τις αποστάσεις.
Όσοι αλλοδαποί έρχονται άλλοι τόσοι πηγαίνουν:
πού θα τελειώσει αυτή η αριθμητική;

Το μάτι του περιπτερά ανιχνεύει.

Δεκάδες περαστικοί είναι οι επίδοξοι αποκαρδιωμένοι.

Δίνω προσοχή στο δικαίωμα της ζωής να προχωρά πάση θυσία.

Εργάζομαι πάνω σε ένα σχέδιο απροσδιόριστης προσμονής.

Όταν βραδιάζει
αντιμετωπίζω κι έμενα μ' εκείνη την γνωστή μου επιφύλαξη..

                                                            Θεσσαλονίκη.. 3.11.2010

Τι μπορεί να σημαίνουν τα ωραία σου μάτια;



Θα με βρεις από την άλλη μεριά
εκεί που το ένστικτο λάμπει.
Διδάσκομαι απ' όλα- η καρδιά μου υπηρετεί το φως.

Σε ξέρω από το έμβλημα
του ανέμου στο γενναίο σου στήθος.
Επάνω σου τοξεύει για να βρει δικαίωση το αόρατο.
Τι μπορεί να σημαίνουν  τα ωραία σου μάτια;
Πώς σε άλλους μιλούν;

Εγώ ακούω την φωσφορική καλοσύνη τους
που εξαπλώνεται όπως δεν την περιορίζει ο έντιμος αέρας..

                                                                     18.3.2010

ώ Τίποτα που κατορθώσαμε να σε αναγορεύσουμε σε νικητή των πάντων!



Κάτι χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα
ο ήλιος επιμένει να είναι αιώνιος
και τα πράγματα
επιμένουν να είναι εφήμερα

τα βουνά δύουν το ένα μέσα στο άλλο
σαν περισπωμένες που γιορτάζουν την οξεία τους θλίψη.

εγώ δοκιμάζω ένα ύφος του λόγου που εξέχει από την συνείδηση

είναι μέσα μου αποδεκατισμένα της χαράς τα στρατεύματα

η επαρχία χίμαιρες βρίθει

κορδακίζουν τρελά οι επώνυμοι άρχοντες
προσκομίζοντας έναν που φρίττω πια να τον ακούω λόγο

καθώς η πατρίδα τρώει με ευχαρίστηση τις σάρκες της
μην έχοντας την τόλμη ούτ' έναν αίτιο να τιμωρήσει
του μάταιου που πέτυχε και ολοφύρεται γυμνή αποτελέσματος..

ώ Τίποτα
που κατορθώσαμε να σε αναγορεύσουμε σε νικητή των πάντων!

εσύ μας άξιζες λοιπόν; για σένα εμείς παλέψαμε;
αν είναι έτσι μες το Κούγκι μας ξανά ας ανατιναχτούμε!

θα τα πάρει όλα ένας παράξενος αέρας



θα τα πάρει όλα ένας παράξενος αέρας- όλα:

και τις ανθρωποφωλιές που αποταμίευσαν ματαιότητα  και τις
μυρμηγκοφωλιές που αποταμίευσαν σύνεση- θα τα πάρει
και θα χαλαστούνε, όπως
τα όνειρα ξεγίνονται λιγάκι πριν ξυπνήσεις και δουλέψει
της μέρας ο καταποτήρας..

κι εγώ θα μείνω με αυτό το ύφος που ξενίζει
τους ταξιδευτές του ουρανού
οι φίλοι μου θα είναι με σκληρά οράματα
απελπισμένα γαλάζιοι

ο Θεός θα ανθίσταται, δεν θα χαρίζει
όπως παλιά που του περίσσευε το έλεος, θ' ακολουθούνε
τα πράγματα την νομοτέλεια της φθοράς -κι εγώ θ' απλώνω
τα ασπρόρουχα λόγια μου μήπως και τα στεγνώσει
αυτός ο φαφούτης γέρος
αέρας που δεν μπορεί πια να δαγκώσει
ούτε τον λαιμό ενός ξυπνητηριού κόκορα.

                                                          31.05.2010

27 Νοεμβρίου 2011

Στον ποιητή ψάξε να βρεις τον ρόλο που αποδίδει η ζωή τα καπρίτσια της.



Στον ποιητή ψάξε να βρεις τον ρόλο που αποδίδει η ζωή τα καπρίτσια της.
Γιατί εισχωρεί στων μυστικών την χώρα
και δεν τον συγχωρεί η μοίρα- τον δικάζει
σε ισόβια κάθειρξη
απ’ τον ντορό μιας φυσιολογικής ζωής.
Πού να ακούσει αυτός τις λαϊκές
νότες που θα ακούσουνε όλοι…
Θα κοιμηθεί με αγωνία και τα οικουμενικά του οράματα
θα τον ξυπνούν
πολλές φορές
μέσα στην νύχτα.
Εργάτης θεϊκής στεντόρειας γαλήνης
θέλει από το φως των λέξεων αυτό που θα του περισσέψει
ψίχουλο σώμα ενός ηθικού ψωμιού
να το μοιράσει ίσια κομμάτια
στον δίκαιο ντουνιά που ονειρεύτηκε..

Είμαι ο ποιητής από της μάνας μου το γάλα.



Μια νυχτερινή διαφάνεια που απλώνεται όπως οι ώρες πάνε να αφανιστούν μέσα σε κείνον τον καταποτήρα
Που φέρνει το εντεταλμένο μεσάνυχτο να απαξιώσει τον κόπο της μέρας.
Οι πολιτικές είναι πλέον στριφνές.
Δεν θέλω – για ό,τι μου ετοιμάζουν, δεν θέλω.
Δεν θα παραχωρήσω τίποτα αναντίρρητα.
Είμαι κρυμμένος ο λαός μου.
Είμαι φανερός ο λαός μου.
Είμαι ο ποιητής από της μάνας μου το γάλα.
Είμαι εθνικός, είμαι οικουμενικός. Ξέρω
Ότι θα με παρεξηγήσουν- δεν θα καταλάβουν
Την πολυχρωμία που ήθελα.
Μια μέρα θα γράψω μια θλιμμένη μπαλάντα
Που θα χωράει μέσα της όλη την Ομορφιά κι όλες τις νότες που συλλάβισα.
Μια μέρα (κι ας λείπω)
θα με παραδεχτούνε..

                                                          27.10.2011 Λαμία..

Είναι φορές που φοβάμαι


Είναι φορές που φοβάμαι μην γίνει
Πιο η πραγματικότητα πραγματικότητα.
Τι κάθομαι και με επιμονή την διανθίζω;
Αυτό που πρεσβεύει κανείς δεν είναι κατανοητό παρά από έναν
Καλοπροαίρετο που ξέρει
να απαρνιέται εαυτόν για να πλησιάσει εσένα.
Δύσκολο πού είναι και να αναπνέεις στον κόσμο μας!
Αντικατέστησαν οι άκανθες τα πιο πολλά λουλούδια.
Μόνο οι ιδέες άντεξαν- βγάλαν’ ερπύστριες
                                     και σκαρφαλώνουνε αήττητες προς μια                                                           
 απροσπέλαστη κορφή..

Η αυταπάτη είναι η εύκολη γλώσσα μας



2.

Η αυταπάτη είναι η εύκολη γλώσσα μας
σαν λαμπυρίζουν
οι απέραντες μέρες του ήλιου   
ή
οι νύχτες στέκονται με το ξεκουμπωμένο τους πουκάμισο
βαριές και μάγκικες
φουμάροντας μ’ ανυπομονησία
στον σταθμό ενός τρένου
και περιμένουν το κορίτσι τους
και το φεγγάρι..

Όλα συντελούνται πίσω απ’ το τζάμι που κάποιος κοιτάζει
τις γάμπες των ωραίων γυναικών
που περνούν
ή
μέσα στο κουρασμένο όνειρο του δύτη
που βαρέθηκε ν’ ανεβάζει σφουγγάρια από τον βυθό..

Το τραγικό μπορώ να το αναγνωρίσω ακόμη
και στο μαραμένο τριαντάφυλλο που χάνει
τα δόντια της όρεξης της ευωδιάς του..

Βέβαια θα μου πείτε ο θάνατος…
Πονάει ετούτη η πραγματικότητα.
Σπρώχνω αυτό που πέφτει μα δεν είναι άλλο
από βοήθεια στην ιστορία
που προχωρά
μέσα στον θόρυβο του κόσμου
που ακροάται
και την πράττει…

Ζούμπερι  27.10.1983

ΑΠΟΓΕΜΑ..



Ένας ύπνος που γεμίζει κατορθώματα ονείρου
και πλάι στις ανθισμένες ορτανσίες
ένας μικρός πρίγκιπας βασιλικός
μόλις που άνοιξε
τα μάτια του και το σγουρό κεφάλι του μοσχομυρίζει
οργασμό αιωνιότητας..

Απόγεμα..
Ένας μαέστρος άνεμος σκουντά την θύμηση να βγει
μες την πραγματικότητα –
αλλά
αλλού ο κόσμος κι άλλος είναι..

Γαλάζιος, λευκός: αντιγραφή
του ουρανού που επάνω του
τώρα αφθονούν τα σύννεφα -σαν σύμβολα
μιας παραδείσιας ομορφιάς..

Το ποίημα σαν που έχει κάτι από αιώνια υπόσχεση-
μαρμαρωμένο και ψηλά
πάνω απ’ την εμπασιά του μήνα στέκει-
γράφοντας ώρες ώρες την γλυκιά του μουσική
μες την σελίδα του παρόντος συναισθήματος..
Ένα πρώτο φως, αχνό
επίχρισμα πάνω στην μέρα που έρχεται·
μια σιγανή εξάπλωση υπόκωφης μουσικής
που μεθάει
τα νυσταγμένα φυτά.
Ένα μυστηριακό τραγουδάκι του πρώτου πουλιού που μας λέει
τον έρωτα·
μια επική συνεύρεση της νύχτας με την μέρα..
Η ζωή ακούγεται πάντα σαν πρωτότυπη είδηση·
οι θόρυβοι που την τρυπούν
είναι ωραία γαλάζιοι:
ενώνουν το μυστικό της με το μυστικό του θανάτου· ανοίγουν
ένα παράθυρο στην μακρινή αθανασία..

Κοιτώ που δεν ξέρω και ξέρω..
Είναι απλά ασήμαντες οι πια περιουσίες μου..
Λυτρωμένα αγνός,
κομίζω ένα λόγο φωτιάς μέσα στην πριγκιπική ώρα που, μόλις,
ωραία ξημερώνει..
Τα χέρια μου
ψηλαφούν την τρυφερή κοιλιά της θηλυκής γης..


Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου