Η ανάσταση του άνακτα…

Κλείνοντας κι άλλο τις ορέξεις μου και τις επιθυμίες,

ούτε τον εαυτό μου κοροϊδεύω πια ούτε κανέναν

στο υπερώο όλων των πραγμάτων, ανασαίνω

κρύα γαλήνη των αποθαμένων.

Πλασμένος από το φερέγγυο κρύσταλλο

της αυγής, λυτρώσου τώρα

μπροστά μου εδώ,

κλωνάρι της φτελιάς,

ανθισμένο

νυχτολούλουδο, άρχισε

να συνθέτεις την ξεκάθαρη απελπισία

που κλέβει δόξες απ’ το φεγγαρόφωτο.

Από τα απορρίμματα μαζεύω

μια λέξη παραπεταμένη, έναν

εγωισμό μισοκατεστραμμένο, προσπαθώ

να δώσω αίμα στην ανάμνηση· είμαι

ο τυμβωρύχος που επιχειρεί να αναστήσει

τον βασιλιά, τον πάλαι

ποτέ θρύλο μιας Άνοιξης!

30/9/2024

Απόψε ο θρύλος μας πέθανε…

Τυλιγμένη μέσα σε στενά υφάσματα είσαι

ο πόθος που περισσεύει.

Υποδύεσαι μια θετική πανσέληνο.

Στην κορύφωσή του το κάθε δράμα είναι εθελούσια έξοδος προς

την συντριβή, σε μαθαίνω

σιγά σιγά,

όπως σε αποκαλύπτει η περασμένη ώρα.

Η ύλη γύρω μας είναι τιποτένια- φτιαγμένη

από ανούσια τεκμήρια κάθε κακομοιριάς.

Δεν θα παραδοθώ. Θα

αμφισβητήσω το φλύαρο βράδυ, τις κουβέντες μας που σβηστήκανε και μόνο

σαν ψίθυρος ακούγονται, καθώς απομακρύνονται οι ίσκιοι

που υπήρξαμε, οι σκουριασμένοι ανελέητα ίσκιοι

που γεμίζουν ερωτηματικά και πεθαίνουν

κάτω από το λίγο φως

και τον φευγάτο εύκολο αέρα

που λιώνει στο πλατύσκαλο του φεγγαριού…

Μου φαίνεται πως ξάστερο είναι μονάχα αυτό το παραμύθι

το πλασμένο από σένα και μένα

πίσω από τα γεγονότα που κρατούν μια φθίνουσα πορεία προς

την άμορφη απελπισία

που νίκησε και θέλει ακριβά να εξαργυρωθεί….

29/9/2024

Με αντίφαση ερωτηματική…

Πράγματι έτσι όλα και ίσως τώρα πιο αντιφατικά, ενορχηστρώνοντας

την μελαγχολία και την ανάμνηση.

Βουλιαγμένα στον καιρό, άτμητα μες το μυαλό μου, σε μια λύπη σκαλωμένα αέναα.

Θα ξημερώσει μια Παρασκευή, κάτω από την κοινοκτημοσύνη των αιθέρων.

Ακούω τον ρυθμό της καρδιάς, αυτό το ταπεινό οργανάκι που πολεμά να αναστήσει

μάταια την δολερή αιωνιότητα,.

Ποντάρω στον φόβο.

Όλη η μοναξιά είναι μια λέξη που δεν ξεστομίστηκε.

Και τα ποιήματα

Είναι ένας εγωισμός που σκοτεινιάζει τον περίγυρο μίας Στιγμής.

Μελετώ ωραία να δραπετεύω από όλα.

Παραγεμισμένος με μπαρούτι και αίσθηση.

Εγώ ο τσαρλατάνος των ερωτηματικών….

27/9/2024

Όλες ο

Πρωινός περίπατος…

 

Κοιτώ τους λεπτοδείχτες, μετρώ τον Χρόνο που με ξεγελά·

Οι διάφανες ώρες της αυγής νομιμοποιούν την ανάμνηση·

Τα πλήκτρα είναι μουσική που παίζει με ένα αποκαρδιωμένο φως·

Όλα μια σκοτεινή αόριστη γεωμετρία.

Αφήνω την πεμπτουσία των γύρω μου να σκληραίνει·

Η κάθετη στιγμή είναι η οριζόντια επιβίωση·

Μόνο η θέληση μου δείχνει τον brutal εαυτό της·

Φθινόπωρο· μαζεύω την λύπη μου στο λερωμένο τσουβαλάκι της νύχτας…

Στην άκρη του ματιού σκιές ζαλίζονται να πηγαινοέρχονται μες τον πεζόδρομο·

Λιγνό το φως· διαφεντεύει·

Οι αντωνυμίες γαντζώνονται στον εγωισμό μου·

Είμαι μονάχος· πασπαλίζει η αυγή την μελαγχολία μου με μια κανέλα ευφραντική….

23/9/2024

Όλες οι α

Του ζαχάρου αποκρυσταλλωμένα φρεναρίσματα…

 

Ζέστα βουλιμική, ψευτοδιαλέγει θύματα και τις παρομοιώσεις.

Καταπατώ τους νόμους της ευφράδειας και σημαιοστολίζω

Τις σύμμαχες λέξεις. Απόλυτος πάντα.

Αναζητώ μια υγεία πικρή.

Φυσώ στους ασκούς και στο λαχανιασμένο νταούλι παίζω

Την ευθυμία μου.

Πώς επανέρχομαι στην προεφηβική μου αισιοδοξία;

Ο καιρός είναι πληθυντικός παράπονος

Και κεντημένα κολασμένος.

Οι αισθήσεις μου μεταδίδουν απροστάτευτες συλλαβές που ερεθίζονται και κοκκινίζουν

Κάτω από δαρμένες άγρια θερμοκρασίες.

Κρούω τα φτερά μου, προφέρω μια πνευστή ανάσταση, με προσπερνά η γραφή σε ένα άθλο του φανατισμένου καμικάζι, με προσπερνά.

Τούτη μου είναι η ανεκδήλωτη εξωστρέφεια, η βέβηλη ρήση μου

Σκαρφαλώνει στο άσπρο χαρτί και διαρκώς εντείνει

Τα φαινόμενα των οραμάτων. Όλα

Είναι μια κίνηση που μες τον Χρόνο συνουσιάζονται και εκπίπτουν

Από τα πάθη της ημέρας και της φωτιάς…

10/6/2024

Όλες οι αντιδράσ

Εύπλαστο ρήμα του έρωτα…

 Στην @Εύα Χέμινγουεϊ…

Για να σε ανασαίνει μία αύρα πλάστηκες, φορτώθηκες

με πάθη υποθαλάσσια, έσμιξες

πάνω σου τους κόσμους δύο:

Ένα αόρατο υφάδι από ερωτικά ορυχεία

σε απέσπασε από μυθολογίες σιωπής και κορυφώθηκες

στην μέρα που και όλους παραξένεψε τους νήπιους συλλογισμούς μου.

Πού να τις βρεις στις μέρες μας τις αθωότητες; Άσχετα

με το τι με συγκλονίζει

την αισιοδοξία μου μετέφρασα αλλιώς. Κι η επιφύλαξη

να δω πόσο ωραία ένα βλέμμα καρφώνει

αυτόν τον κόσμο, μέγιστα με αφόπλισε.

Δεν πλησιάζεται η ερωτική βαρύτητα· και σε καταβυθίζει

σε ηλικίες εφηβικές· παντού στα μάτια σου το βλέπω

άρρητη πεταλούδα είσαι των καημών, κινείς

τα νήματα της χρονομαριονέτας

Με λέξεις πα’ στις λέξεις στερεώθηκες

γαλήνια.

Αν ευτυχήσουν οι διάρκειες να ομιλήσουν με πληθυντικές αλήθειες

θα γίνεις ένα άλλοθι φιλιού που δόθηκε σε κείνον που αγαπάς και παραστέκεις!

12/9/2024

Όλες οι αντιδράσε

[Στις παραλίες του Θεού]

 Στις παραλίες του Θεού

Βρήκα το φύκι του γιαλού

Και την ξανθή λιακάδα

Περπάτησα ονειρεύτηκα

Και ήσυχα πορεύτηκα

Βρήκα μια ηλιαχτίδα

Κι όλα ωραία τα είδα

Έπαιξα με τα γαλανά νερά

Με τους αφρούς τα θαύματα

Σωστή κοσμογονία

Ελλάδα ό,τι κι αν είδα

Στόλισα τα μαλλιά μου

Ώρα καλή χαρά μου

Να σε κοιτώ να με κοιτάς

Να είσαι ίδια ο έρωτας

Και στο κλειστό μαντήλι

Άσπρο στιλπνό κοχύλι….

Όλες οι αντιδράσ

Νυχτερινή περιδιάβαση….

 

Από πολλές μελαγχολίες αθροισμένο

το βέβηλο αυτό φεγγάρι το αποψινό

τις τύχες μου έπαιξε κι έχασα τον κατάδικό μου

παράδεισο!

( Σιγά που με ενδιαφέρει κιόλας!)

Με αθωότητα περιδιαβαίνω μες τα σκοτεινά στενά

κι η νύχτα όλα τα κουρελιασμένα ρούχα μου μπαλώνει…

Α ρε πόσα ακαριαία δευτερόλεπτα

μαζώχτηκαν κάποια στιγμή στην αγκαλιά μου!

Τίποτα δεν θησαύρισα… Τα ξόδεψα όλα, μπιρ παρά, σιγά μην νιώσω

την τρεχάμενη ύλη

στο πετσί μου!

Μόνο το φως μελέτησα πάλι και πάλι,

γύρω μου,

σαν μια καταγωγή που μ’ έκανε περήφανο

να διαλαλώ σημεία και τέρατα

μες τους αιθέρες!

Προσεγγιστικά…

 

Μια χαρακιά πάνω στην πέτρα μια ραγισματιά στον βράχο που αντικατοπτρίζει

την ψυχή μου κάθομαι

στην γαλήνια κορυφή κοιτάζω

ετούτον τον μπαρουτοκαπνισμένο ουρανό η γη

ζητάει μια βροχή η γη έχει μια τολμηρή

θεωρία των προσεγγίσεων έχω μέσα μου

όλους τους στρυμωγμένους μου εαυτούς κι αυτούς

που έφηβος υπήρξα, ένα αστόμωτο μαχαίρι που ακονίστηκε

πάνω στο βιοποριστικό τροχείο και αυτούς

που ήμουν κουρασμένος από λύπη και μελαγχολίες έχω

μέσα μου στοιβάξει τόσα κουρασμένα δευτερόλεπτα μπορεί να μην με νοιάζει

πια ο τυμβωρύχος που ήμουν μπορεί να συμβιβάστηκα

μ’ αυτήν την άξεστη ύλη που

με κατέφαγε να έγινα

ένα απομεινάρι στίχου που πολύ με συγκίνησε και ώσπου

να ‘ρθει η ξεκάθαρη αυγή εγώ περπάτησα

στα σκοτεινά σοκάκια του μυαλού μου λυτρωμένος

από όλες τις επείγουσες θαλερότητες να είμαι

τώρα ένας πιο ταπεινός δούλος μιας

παράξενα ευάλωτης θρησκείας…

7/9/2024

Όλες οι αντιδράσει