...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

1 Δεκεμβρίου 2024

Κούραση…


Μια κουρασμένη συντέλεια, πρώτη του Δεκεμβρίου, νοτίσαν όλα από σύννεφο
μετανιωμένο.
Μπορεί να ευχήθηκα θεωρίες, μπορεί να έταξα στον εαυτό μου μια απελευθέρωση- τονίστηκαν
όλα στις χαμηλές θερμοκρασίες.
Τώρα πώς άνθισε η μοναξιά μου ξημερώματα, κανείς δεν ξέρει…
Διαβαίνω δρόμους απερπάτητους, και μες τον γύρω μου ερειπιώνα
Αιχμηρή είναι η κάθε φωτιά και κοστίζει
Σε ψυχές που θα μιλήσουν κλαίγοντας μέσα στην αυπνία.
Όσα και να σας πω δεν είναι λόγος είναι μια κραυγή
Που δεν συγκράτησα, ούτε που έσβησα εντός μου ακόμα.
Γαμώ τις κοσμοθεωρίες μας, με τις απατηλές τους υποσχέσεις, ανάθεμα
Που επικροτούνε την ανάγκη, έστησαν
πάνω από όλους μας μια φυλακή.
Χλιμιντρώ όπως ένα αφηνιασμένο άλογο και από όλα πια αποχωρώ….
Με κούρασαν και οι παλινοστήσεις….
1/12/2024
Μπορεί να είναι ασπρόμαυρη εικόνα 1 άτομο, ποδήλατο, δρόμος, ομίχλη και κείμενο

30 Νοεμβρίου 2024

Οκνός αέρας της αυγής…

 

Ένας ίσκιος κι έπειτα ένας άλλος ίσκιος
Ένας που φεύγει κι ένας που έρχεται
Οι ίσκιοι συμπονούν τους μοναχικούς
Ετούτο είναι μια γεωμετρία των ιδεών
Σαρκώνονται οι παραισθήσεις μες την αγρύπνια
Ακούς τον μακρινό ήχο ενός φόβου
Το αεράκι σου παίζει παιχνίδια
Τώρα ένας ανάλαφρος σβηστήρας απαλείφει κάθε ανάμνηση
Μισεύεις, πας σε άλλην Αλήθεια
Το εγχείρημα της δόξας δυσκολεύει
Κουβαλάς μαζί σου τον δισταγμό
Στο ρολόι ο Χρόνος μορφάζει
Συντηρεί μια ερωτοπαθή αιωνιότητα
Βάζω τα αποφασισμένα γυαλιά μου, διαβάζω
Το μάρμαρο της νύχτας είναι αχάραγο γυαλί
Συμπλέκονται τα υλικά, η ύλη είναι μπουκωμένη
Με λόγια και πόνο
Οι πικροδάφνες με ξενίζουνε
Στέκονται λυπημένες στο πλάι του δρόμου και μου μιλούν
Θα κλέψω ένα κάτι απ’ τον παράδεισο
Θα στοιχειώσω
Ανοίγοντας βεντάλιες που θα σπρώξουν τον αέρα
Προς δυσμάς
Προς έναν ακοίμητο ζέφυρο!
30/11/2024
Μπορεί να είναι εικόνα το Πάνθεον και ο Παρθενώνας
Όλες οι αντιδράσεις

28 Νοεμβρίου 2024

Εσχάτη ελπίδα…


Συμπεραίνω αόριστες εξελίξεις
Από τον ύπνο ως το ξύπνημα ένας βαθύς καημός
Ανοίγω τα μάτια μου- γεμίζουν σκιές
Η φαντασία έχει τον δικό της χαυλιόδοντα- επιτίθεται
Εμμένω σε κρυφές συναντήσεις με το Αόρατο
Ετούτος είναι ο διαλεκτικός βηματισμός σου
Δεν έγραψα την Ιστορία όπως την κατανόησα
Πάντα θα διανθίζουμε τα παραμύθια μας- το ‘χουμε ανάγκη
Τώρα αιωρούμαι πάνω από τα κοιμητήρια, είμαι μπουκωμένος με ανάμνηση
Σκάβω σε ορυχεία εγκαταλελειμμένα
Έξω φυσάει, λυγίζει ο αέρας τις πικροδάφνες
Η ανάσα μαραίνεται, η ψυχή μου μαραίνεται
Τσουρουφλίζομαι μέσα σε ορθωμένη φωτιά
Είμαι ο τριακοσιομέδιμνος που δεν τα βγάζει πέρα
Αγρίεψε, βλέπεις, η εποχή
Από το κλάμα των παιδιών θα γεννηθούνε όλα
Θα ξεκεφαλώσουν οι ήρωες των αισθημάτων
Ο κόσμος ίσως να σωθεί!...
28/11/ 2024
Μπορεί να είναι ασπρόμαυρη εικόνα 1 άτομο και δρόμος
Όλες οι αντιδρ

27 Νοεμβρίου 2024

Πρωινό ανάγνωσμα στο στήθος ενός άνθους…

 

Η λύπη επιβιώνει μες τα φωναχτά τριαντάφυλλα
Σκιές πολλές λίγο πριν έρθει το πρωί, σκιές που ντύνονται αληθοφάνεια και σουλατσάρουν
έξω από την γαλήνη
Τίποτα από ό,τι λέω δεν είναι υπαρκτό
Όλα προσδιορίζονται από μια μυθοπλασία αντρειωμένη
Πολύκροτο είναι το γραμμένο μου και επιλεκτικό
Σπατάλησα την κάθε μαργαρίτα μου να την ρωτάω ανώφελους ξεθυμασμένους έρωτες
Θα κάνω μάγια να κερδίσω ένα μοναχικό βασίλειο
Αψιμαχώ με την ανάγκη
Ο Χρόνος δεν μου υπήρξε φίλος
Νοστάλγησα μια ρέμβη μπρος την θάλασσα
Είτε ο Παρμενίδης είσαι είτε ο Αχιλλέας θα χαθείς
Σύναξε μόνο τα σκουτιά σου και πηγαίνοντας ‘σα πέρα, χαμογέλα
Θνητό θα είναι πάντοτε το βασανάκι μας
Ένα κουβάρι οι επιθυμίες μας και ξετυλίγεται
Δεν θα σε σώσει τίποτα απ’ τον λαβύρινθο
Άντε και ξημερώνει με τις φούριες που έχω
Μια στάλα ύπνος θα με ωφελούσε
Άντε να ξεκλειδώσω τώρα την κλειστή μου κάμαρα
Θα διδαχτώ από παράξενες ψυχολογίες
Αν μείνει χρόνος θα τα πούμε κάποτε
Κάποτε που θα έχουμε στα χέρια μας το ευανάγνωστο μπουμπούκι των ερώτων!
27/11/2024
Μπορεί να είναι ασπρόμαυρη εικόνα λουλούδι
Όλες οι αντιδράσεις

22 Νοεμβρίου 2024

Οντότητα μέσα από το γλέντι της ψυχής…

 

Στου μολυβιού την ακίδα σε στερεώνω ψυχή μου
Έζησες με αγωνίες ασταμάτητα
Από τις λέξεις για τις φράσεις σου μια δυνατή συγκυρία
Συνάντησες στον μέλλοντα κάτι που σε συδαύλισε σαν ώριμη φωτιά.
Είσαι ο μοναχός που ποτέ του δεν ήτανε απέραντα μόνος
Φιλοξενούσες πλήθος στις αναζητήσεις σου
Ένας αρχαίος χτύπος σε ολοχρύσωσε
Κι εννόησες αλλιώς και την ζωή κι αλλιώς τον θάνατό σου ακόμη.
Υπάρχουμε για να αφανιστούμε
Η μνήμη μας τοκογλυφεί και πίσω κάποτε μας αποδίδει
Χλεύη και πόνο· πού κινήθηκες εσύ με την ωραία σου νηφαλιότητα;
Σε εγκλώβισαν σε ένα παραμύθι τα τολμήματα που μπόρεσες
Και ήσουν άστρο, ήσουν ξάστερος ωραίος ουρανός που με την μουσική συμβάλει
Να γεννηθεί το ποίημα σαν ένα κρουστό οργανάκι που δυναμιτίζει
Σύμπαν και μια πραγματικότητα που θόρυβο απομακρυσμένο κάνει
Να έρθουν οι μπάντες του γλεντιού που θα μας δώσει οντότητα….
22/ 11/ 2024
Μπορεί να είναι εικόνα 2 άτομα, κιθάρα και άρπα

Τοπίο το εδώ…

 

Το τοπίο ομιλεί το σύθαμπο η φαντασία η αρχιτεκτονική του·
Έχω συμπεράνει μια φωτιά
και έναν θόλο σαν αντιγραφή γιαλού που όλα μέσα του δεν λένε ψέματα·
Μπορεί να μην με νιώσουνε οι εργολάβοι των κριμάτων
Έψαξα να κατανοήσω το μεγάλο βάθος- την άγονη πραγματικότητα που μου στραγγάλισε
όλα τα όνειρα πια δεν την θέλω·
Κάτι πιο πάνω από την αγρύπνια μου είναι το σύνορο οπού με το μολύβι του αφήνει
ίχνη ένας θνητός
και σχηματίζει μια δική του αιωνιότητα…
21/11/2024
Μπορεί να είναι ασπρόμαυρη εικόνα 1 άτομο, λίμνη και νερό

19 Νοεμβρίου 2024

Θλίψεις κάτω από την οιανδήποτε τσεκαρισμένη συγκατάθεση…

 

Ουδέ-
Μία ψυχανάλυση θα ξεφορτώσει τις φοβίες μας στην Ομορφιά!
Αρχικά δειλός είναι ο φόνος, και ρευστοποιεί την φυγόπονη ώρα.
Σφίγγεται ο εντεταλμένος να σκοτώσει στον τσαλακωμένο εαυτό του.
Σφίγγεται αλλά παραδόξως δεν πονά.
Όταν αποφασίσεις το Κακό υπέρμετρα το δηλητήριό σου εκδηλώνεται.
Στον υποδόριο εαυτό σου εγκληματικά μηνύματα.
Δεν είσαι ο που ήσουνα να γίνεις άλλος.
Ιστορικά είσαι ένας χαμαιλέοντας που ξέχασε να προσαρμόζεται.
Συλλογίσου τον τρόπο που ζεις και πεθαίνεις.
Δαγκώνουν τα ποιήματα το τίμιο ψωμί που έθρεψε τον γίγαντα με την ψυχή σου την τρικυμιώδη…
Μπορεί να είναι εικαστικό

17 Νοεμβρίου 2024

Ο αναρριχητής που τον περίγυρό του αναλύει…


Άσεμνος κάτω από το δέντρο που με σκέπασε για να με ανταμώσει, μάλλον βέβηλος
Για του φωτός την ιερουργία που με ξεπερνά·
Εκστομίζω ιερογλυφικές θαλερότητες και κουρασμένος κάποτε γέρνω
Να με νανουρίσει ο ήλιος του μεσημεριού και η θάλασσα·
Αντέχω όλους τους θριάμβους- κι απέραντα ο ίδιος τους περιφρονώ· ένας δραγουμάνος είμαι
Που μεταγλωττίζει την καχυποψία των όντων·
Ό,τι οικειοποιήθηκα από συνείδηση έξω από τα μέτρα του αθώου παιδιού το επέστρεψα
Στις λέξεις μου για να αναφλεγούν και κάρβουνα καυτά να γίνουν
Διαλαλώντας παντού μιαν ευτυχία που δεν έχει αδράνεια.
Τούτο το ταξιδάκι μες τον ύπνο είναι χιλιοτρυπημένο
Και αποσπά από τον κόσμο και ευκρίνεια και διαύγεια και
Με σφίγγει σαν τανάλια εξουσιαστική, καθώς νομίζω
Με μία ηλιαχτίδα θα τα ξεκλειδώσω όλα! Αναγνώθω
Την γενναιότητα που κρύβει κάτω της τον μέγα φόβο,
Σε άλλες εποχές μπορεί να με διαμελίσουνε,
Μπορεί να ζήσω ακρωτηριασμένος ή με έξαψη που θα με λαμπαδιάζει,
Μπορεί να είμαι ένα παλίμψηστο αηδόνι που το σίγουρο κοράκι πάντα κρύβεται αποκάτω του.
Αχ αέρηδες, ντενεκεδένιοι θόρυβοι μέσα στην αποσαρθρωμένη γαλαρία
Αέρηδες που με σκουντήσατε μην βυθιστώ
Αέρηδες που με τρομάξατε- πώς πάνε τώρα
Για μια δικαιοσύνη λαοπρόβλητη; Πολλά τυρβάζω και πολλά θα με αφανίσουνε,
Τι θέλω τόσες άκαιρες ξομολογήσεις; Στον εαυτό μου εντάχτηκα και πουθενά αλλού δεν εντάχτηκα,
Είδα το οικουμενικό με μια συμπάθεια που κουζουλαίνει…
Βοούν τα φωνήεντα μέσα μου
Δεν ζήτησα κανέναν λερωμένο ουρανό
Αν θα με κρίνουν οι παραλυμένοι τι παρέλυσα δεν λέγεται
Έτσι κι αλλιώς μια μέρα θα πεθάνω
Ας σεβαστούν την κοίμησή μου οι αρχαιοκάπηλοι
Εγώ δεν σύλησα ούτε ιδέες ούτε μνήμες ούτε θάνατο
Έζησα αναρριχητής σε απόκοσμες φωταγωγίες….
17/11/2024
Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο, κάνει αναρρίχηση και εξωτερικοί χώροι

13 Νοεμβρίου 2024

Το σκοτεινό δέντρο και ο περίγυρος της αστραπής….

 

Εκβάλει ο ουρανός πάνω σε γήινα λόγια
Τα συμπεράσματα δεν είναι αλλουνού, είναι δικά σου
Συννεφιασμένε οδοιπόρε- ντύσου και φύγε
Νιώθεις στα πόδια κείνο το μυρμήγκιασμα που σε κουράζει
Η μέρα πάει να ξημερώσει, όλα τα κοιτώ
Και ξέρω το ταραγμένο σκούντημα της αστραπής, λίγο
πιο πάνω από το γυμνό δέντρο που συμμαζεύει
Τα κομμάτια του για να φιλοξενήσει απελπισμένα πουλιά
Στα πρόθυρα μιας λύπης που ετράνεψε.
Κοιτώ απ’ το παράθυρο:
Μια γυναίκα βαδίζει προς το παραμύθι:
Μάγισσα που την είπε η Ιστορία αλλιώς·
Σκοτεινή φιγούρα του πρωινού που καγχάζει
Ασφυκτιώντας μέσα σε μιαν άλλη διάσταση.
Ο Χρόνος είναι ένας κρότος που τρομάζει
Την φύση ολόγυρα.
Μπορεί και λάθος συμπεράσματα να βγάζω
Για όλα.
Όμως κανοναρχώ τα πάντα πριν η θύμηση τα καταλύσει.
Τώρα που το πρωί είναι σαν ένα αδιάβαστο βιβλίο
που απ’ το εξώφυλλό του απελευθερώθηκε…
13/11/2024
Μπορεί να είναι ασπρόμαυρη εικόνα 1 άτομο, δέντρο και ομίχλη

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου