Εωθινή μυσταγωγία και φωταγωγία…

 

Όταν καμώνεσαι τον ‘’τάχαμου’’ κι οι λίθοι ακόμα θέλουνε να σε χτυπήσουν

Καλύτερα μαζέψου δεν προσφέρει ασφάλεια ο ουρανός μην κοιτάς

Που οι ποιητές εκεί καταφεύγουνε άσε

Κατά μέρος οποιαδήποτε αλαζονεία κι έλα

Απόψε κάτω στο ποτάμι να ακούσουμε

Την φλυαρία των νερών τον αμίλητο αναχωρητή που λατρεύει

μια άλλη κατάσταση, Όλα τα ανθρώπινα

είναι ζητήματα φωτιάς κι αυτό σκοντάφτει πάντα στην φιλοσοφία

Α ρε Ηράκλειτε! Μεράκια που είχες όταν μίλαγες! Τώρα

σκοτείνιασαν οι εποχές και είναι αλλιώς οι άνθρωποι

Κι αλλιώς οι πόλεμοί τους οι ξερά και μόνον εγωιστικοί

Πάντα όταν περπατώ, πρωί αυγούλα

Με βρίσκει ο Αυγερινός με βάζει μπρος και μου υπαγορεύει

Και γράφω μέσα μου όπως και για να ευθύνεται μόνο η αφεντιά του- κι ενώ

Ένας θεούλης κάνει πως δεν βλέπει κάνει πως

Δεν ακούει που παραπονιέμαι πως πονώ

Αναμασώντας λόγια ξιπασμένα και κάτι σαν μυθολογικά τριαντάφυλλα!

22/ 4/ 2025

Ευτυχία μέσα σε ρήμα τοκοφόρο Ανάστασης!...

Ευτυχισμένες ώρες οι δικές μου μέσα σε έναν

Δυστυχισμένο κόσμο. Όλες οι λαμπρές σκέψεις σχημάτισαν

Έναν θόλο απερίγραπτου ουρανού.

Ανταμειφθήκαμε για το καλό μας.

Κι όσο τα λόγια κι αν ήταν απρόσιτα, τόσο ωραία γεννήσαν το Ποίημα!

Εδώ είμαι πια, ουδέτερος και θορυβώδης, από πολύ νωρίς

Εξέλειπα από τον συρφετό, οργάνωνα κανονικές παραστάσεις

Ιδεών που έσπειραν θύελλες μέσα σε οικουμένη τζούφια.

Αχ αλλοπρόσαλλη νοημοσύνη που ναυάγησες

Στο πιο ρηχό μας άγχος και μας γκρέμισες για τα καλά!

Χαράζει τώρα· τέτοιον ύμνο στην αυγή δεν τον περίμενα!

Λες και γεννήθηκαν οι μουσικές από μία ορχήστρα μακρινή, ευλογημένη!

Κι Εκείνος που ανάστησε τις θεραπείες των παθών, Εκείνος

Κάπου μακριά περπάτησε, μέσα σε ουρανούς ανάσκελους, να δείξει

Πως πληγωμένος δεν θα πας και πουθενά και ούτε

Την γιατρειά θα αγγίξεις όπως θα έπρεπε…

Χαιρετώ τον μετανιωμένο που ζήτησε

Να πλυθεί μέσα στο παθιασμένο ρυάκι

Της Απόφασης!

Απόψε θα ανέρχεται στους ουρανούς!

Και ένα σιγανό αεράκι το ένδοξο θα ποδοπατεί

Τον θάνατο, όπως για πάντα να τονε κατατροπώσει… Και ας

‘’μην έχουν τελειωμό ποτέ

Τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου!’’…….

19/ 4/ 2025

Όλες οι αντιδράσ

Μαγδαληνή…

 

Σφιχτό πουκάμισο η Αγάπη, αφόρετο.

Έραψα τα κουρέλια μου και τα’ κανα φορέματα.

Όσο μετανοώ τόσο φωταγωγούμαι·

Το σώμα έμεινε ανέραστο, γιατί το επλημύρισε μια φωτεινή ψυχή.

Κόβω και ράβω τον απύθμενο οδυρμό μου·

Κάτω απ’ το σφιχτό μαντήλι μου ο πόνος ίδια θα φωνάζει·

Στενάζω από αγρύπνια σε αγρύπνια·

Βουλιάζω και αναδύομαι·

Πράττω και όσο πράττω τόσο υπερβάλω·

Αντέχω σε παράξενες μοναχικότητες.

Αυτή που ήμουν είμαι κι όμως έγινα τώρα μια άλλη

Που εκβάλει σαν ποτάμι μέσα σε γαλήνιο ωκεανό·

Με υπερηφάνεια νιώθω να Σε πλησιάζω!

Είναι η άτοπη μελαγχολία μου όταν Σε βλέπω να υπερυψούσαι και

να μην Σε φτάνει το επίγειο βλέμμα μου·

Πατώ βήμα το βήμα στα αγιασμένα βήματά Σου·

Νυν απολύεις με- τώρα που σε είδα

οι ευλογίες όλες μου περίσσεψαν!

18/ 4/ 2025

Όλες οι αντιδράσε

Παρασκευή 18/ 4/ 2025

Ένα οξύρυγχο πρωί, σαν μπέρδεμα ουσιαστικό της κολάσεως, προβάλει πάνω απ’ τα λυπημένα βουνά και τις αδιάβαστες θάλασσες.

Όλος ο τρόπος του είναι αέρας.

Μαστιγώνονται οι Αλήθειες να αποκαλύψουν που κρύβουν την ουσία του πόνου.

Πίσω από το σκοτεινό βασίλειο του φόβου, ένας Ιησούς ‘’ψαγμένος πάντα αλλιώτικα’’, σπέρνει την τόλμη του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Μ’ ακούς; Αν μετανιώσουμε, ίσως συγχωρεθούμε.

Ίσως να ζήσουμε σε μια ζωή παράλληλη, για την αναπνοή μας παίρνοντας παράταση, και για να ζωντανέψουμε πόθους και πάθη.

Ίσως να έρθουν πάλι οι Εκατόγχειρες, με συνειδήσεις καθαρού αμνού, οι πολυκέφαλοι, και να μας σώσουν- αυτά που ολοζωής παλεύουμε είναι υποθέσεις πια τιτάνιες.

Και ούτε θα γκρεμίσουμε ούτε θα χτίσουμε· με λόγια και με έργα τιποτένια, θα διεκδικήσουμε εύρος από απερίγραπτο παράδεισο!

Ταυτοπροσωπία…

 

Το νοτισμένο μεσημέρι, σαν μια αψάδα που ξεθύμανε.

Νέφη ξέπνοα όπως ο τρέχων ώριμός μου ο συλλογισμός.

Η αυτοκριτική μου όπως μια επίκεντρος δικαιοσύνη.

Αυτός που είμαι λάθε βιώσας και πιο ποιητής

από μια μέλισσα που γλύκανε τον κόσμο πριν απ’ την θανή της!

Χαίρομαι που κρατώ την μουσική ψηλά ψηλά!

Το παλεύω να μείνω αθώος και αίλουρος.

Λυγίζομαι και γίνομαι απλησίαστος τόσο

Που μόνο τα φυτά με αγγίζουν και με αφήνουνε να τα κοιτώ….

Δίχως τις ματαιοδοξίες μου και έζησα ωραία ευτυχισμένος!

15/ 4/ 2025

Αδιατάραχτη ώρα πρωινή…

 

Είναι που αν ήμουνα σε μία επαρχία κάτω από τον σίγουρο ουρανό

μια τέτοια ώρα θα λαλούσανε οι πετεινοί και όλο

το ανθρωποσόι θα χαμπάριαζε πως ξημερώνει. Εδώ

που σφάχτηκαν αυτά τα ζωντανά να καταλήξουν

σούπα στα πιάτα των καλοφαγάδων, μπα

τίποτα δεν ακούγεται. Ίσως

ωραία να μυρίζει

το νυχτολούλουδο,

την ώρα που με κάτι λίγους περπατάω

κάτω από τα άστρα να συλλογιστώ

πως η ζωή είναι αιώνια

ένα μπουρδουκλωμένο παιχνιδάκι

που σε κανένα δεν χαρίζεται. Και ο Θεός

πάντοτε έχει νταραβέρια με τον θάνατο, πάντοτε αργεί

να βγάλει γνώμη για το καθετί- σαν δικαστήριο των ανθρώπων που

κωλυσιεργεί, μέσα σε τόσες και ανούσιες υποθέσεις.

Άντε και τώρα να αποπειραθώ

να συλλογιστώ, τον απολογισμό μου κάνοντας, για μια ζωή

που, ξαφνικά, πολύ μπροστά προχώρησε.

Απίστευτη ησυχία λοιπόν, και ένα αζούληχτο φεγγάρι

που νίκησε τα σκότη και παρέδωσε

την εξουσία του στους ψυχικά ωραίους!

Γειτονιάζω με αφανέρωτους μάγους:

Σαν ιδεαλιστής που για λίγη ύλη πεθαίνει.

Καρτερικά διαβάζω νοερά μαρτύρια,

ή και μια τρυφερότητα που εξαπλώνεται

στατικά, όπως επικυριαρχία που δεν την κατέχω.

Όπως θα ξημερώσει ούτε

φιλοσοφίες έχουμε ανάγκη, ούτε

αποκτήματα που ουσιαστικά ποτέ δεν μας ανήκουν.

Ο άνους κόσμος μας εξουσιάζει.

Κι αυτό το πρωινό το ευανάγνωστο που μπάζει

από παντού ληγμένες χίμαιρες, αυτό

μου πέμπει μια φυσιολατρία που με κάνει να κολλώ επάνω

στις μικρές βελόνες

του δεντρολίβανου και να μιλώ ευτυχισμένος

για όσα φύγανε, κλεισμένος όπως πάντα

στον απώτατο εαυτό μου

τον μπεσαλή!

13/ 4/ 2025

Εωθινό μου παραλήρημα…

 

Έκανα έναν ύπνο ωραίο. Όπως

αν ήταν να αποταμίευα γαλήνη.

Και το μυαλό μου μια φωταγωγία

Σαν που να γέμιζα τις ψυχικές υδρίες μου με αισθήματα.

Ωραία που σκουντάει ο αέρας τα φυλλώματα!

Και άγρυπνα φυτά ταρακουνιόνται φουρφουρίζοντας

οσμή και ανάμνηση.

Η νύχτα εγκαταλείπει τα στιχάκια της στον ουρανό/ και βιαστική μετακομίζει πίσω από σκιές που βιάζονται να μας φοβίσουν/ όλα τα σύνεργά μου πια σκουριάσανε/ και μένω μόνος πια να μελετώ / συμπεριφορές του συνόλου/ απόψε όμως κουρασμένος κι ευτυχής/ έκανα έναν ύπνο ωραίο/

Κι αναλογίζομαι πόσες θεότητες σαλέψανε στον νου μου κι έγιναν μικρότητες/

Πόσα φεγγάρια μου παρασταθήκανε/

Και πόσες τεθλασμένες της ζωής μου έδωσαν σαφείς ευθείες/

Όταν εγώ απ’ τον εγωισμό μου πέθαινα/

Και δεν ανήκα σε κανέναν ψεύτικο παράδεισο./ τώρα που, ξημερώνοντας και πάλι, περπατώ/ μέσα σε κείνο το αλσύλλιο που μου αποκρίνεται/ πως είναι όλα μύθευμα και θα τελειώσουν!/

Χαίρου την κάθε σου Στιγμή και ανάμνηση!

Κι ο Χρόνος άλλον Χρόνο μέσα του έχει!

11/ 4/ 2025

Όλες οι αντιδρ

Ο έρωτας αλλάζει πρόσωπο…

Τα μυστικά που φύλαξα θα με προδώσουν.

Θα καταπιώ το αίμα του σφαγμένου μου λαιμού, πουθενά δεν προσβλέπω

Παρά μόνο σε θύμησες, σε ανέγγιχτα ρόδα, σε παντιέρες χαράς που ωραία ανεμίζουνε κι εσύ

Είσαι πίσω από όλα λυτρωμένη.

Αγάπησα το ντροπαλό κοριτσάκι που ήσουν

Αγάπησα να το κοιτώ, να του μιλάω

Αγάπησα να είμαι εγώ και να είσαι εσύ

Στον αιώνα τον άπαντα χαμένοι.

Τώρα νάτο που γεράσαμε πίσω από χρόνους και χρόνους

Σφίγγουνε σαν τανάλιες τα μαλλιά σου

Στο βλέμμα σου διαφαίνεται η πνοή για ζωή

Φαίνεται η ουσία του έρωτα που ωραία ξεψύχησε.

Κι εγώ που ξέρω πως συνομιλούσες με θεότητες

Μακρινή ανάμνηση κρατώ μέσα μου λέξεις που είπαμε πριν να χαθούμε

Στριμώχνω μέσα μου τις νότες μιας μουσικής που μας έκανε

Να ζούμε ευτυχισμένοι έξω από όλες τις πραγματικότητες-

Άγουροι κι ώριμοι εμείς γι’ αυτό το δράμα που ζητούσε

θυσιασμένους τους πρωταγωνιστές του!

7/ 4/ 2025

Ποιητική περιφορά στο περιθώριο μιας αστραπής…

 Ποιητική περιφορά στο περιθώριο μιας αστραπής…

Θα σβήσω σε χίλιες ψηφίδες, περιφερόμενος

σαν ένα γατί που ψάχνει απεγνωσμένα τον κόσμο του.

Έντρομο το σώμα μου θα κινείται

κάτω από την λαμπερή λιακάδα και θα ψαύει το κενό,

το σχήμα που δεν ξέρει, θα ζητά να φτιάξει μιαν ανάμνηση.

Θα διαλύσω τον εγωισμό μου.

Και όπως πάνω από τα πλήκτρα και την ώρα αυτή που γράφω νιώθω να παλεύουνε

χίλιες δυνάμεις του φωτός και χίλιες σκοτεινές δυνάμεις, θα ερειπώσω

μέσα μου το καθετί που με κρατάει όρθιο να λέω

Ψέματα και στον εαυτό μου πώς αν γράφω ποιήματα θα λυτρωθώ

Από την λεοντή μου και την περιέργειά μου που σε όλα έγινε

ομπρέλα σκέπη….

Θα φύγω από όλα αλλά θε ριζώσω εδώ-

Σαν ένας πένητας που ζει μέσα στην περιφρόνηση των άλλων…

6/ 4/ 2025