Μπαλαρίνα..

Έξω από τα κοφτερά δόντια του Χρόνου

Κοιμάται ένας εγωισμός θρασεμένος

Ντύνει με χρώμα τα τερτίπια του

Η μέλισσα ζυγώνει τα άνθη και περιμένει ευωχία

Ο ήλιος στέλνει το καθαρό μέλι του στην μέρα που λαβώθηκε από λιακάδα και έρωτα

Αναγνώθω όλα εκείνα που απομέσα τους ταλαίπωρα απουσιάζω…

Μετά ξέρω: το σώμα δεν μιλά το σώμα στέλνει την προσευχή του

Στο ασφαλές καταφύγιο των ταπεινών

Το σώμα ανατρέπει όλες τις στρατηγικές της σιωπής

Και φτιάχνει ένα σχήμα πόθου που δεν καταγράφεται

Μόνο το ακούει το ίδιο κι ο θεός!

Νύχτα σκλαβιά ωραία και ωραία ελευθερία…

Δασκαλεμένη εναντίωση νύχτα με νύχτα να ποδηγετώ την χάρη

Των αστεριών, να κρέμεται

Αργό φεγγάρι αναπαμένο

Πάνω στις λύπες του ουρανού, νωρίς

Που πλάγιασα απόψε με ήσυχο τον νου μου, κι ενώ

Όλα τα τετραγώνισα τα στρογγύλεψα μάζεψα το τσαλακωμένο εμβαδόν τους

Και μέσα μου τα ταξινόμησα για να μπορέσω

Να πάω παραπέρα· έσωσα τα πολύτιμα

Και βρήκα τον κορμό που επάνω του το ποίημα στερεώνεται και φτιάχνει

Κλώνους και κλώνους μέσα στην αιωνιότητα.

Αλλάζει η ζωή σαν κι η ανάσα

Πολλά που σκέφτομαι και νιώθω ξαφνικά

Να γίνομαι σαν δίκοπος να κάνω

Τον εαυτό μου να εμπιστεύεται τον εαυτό μου σαν εδώ

Που μελετώ δύσκολα λόγια

Και θέλω πάντα κι άλλη

Κι άλλη ανάλυση· να τώρα

Που το φεγγάρι ξεκλειδώνει την κρεβατοκάμαρα κι εισβάλει

Στο πιο ωραίο μου όνειρο, συνεπαρμένος

Που νιώθω να με σκλάβωσε η μουσική ώρες

πριν απ’ το χάραμα ολίγες, γέρνοντας

Κατά την ωραία νίκη

Να με κυριαρχεί η σκέψη απόψε κι η σωστή

απόφαση!

Υφέρπον μανιφέστο το μετά την παρακμή…

 

Η οκνή λιακάδα η φιλαρμονική

και πιο κρουστή αποναν χρόνο εγκάθετο…

Τίποτα τριγύρω μου εξόν από ιδέες παρωχημένες·

Ξαφνιάζουν μην έχοντας προσανατολισμό και σκοπό·

Ατμίζουν στρέφοντας την Στιγμή κατά το μηδέν·

Εκκολάπτονται χάρες που ήτανε να σωθούν μες τα χρόνια.

Και η αιωνιότητα

Σαν ένα παπούτσι αφόρετο

Γυαλίζει σαν λουστρίνι ματαιόδοξο

Και χλευάζει τα εντός μας περιεχόμενα

Ξέροντας ότι ποτέ δεν θα ευοδωθούν…

Γυμνός και άτσαλος και ο Ιούνιος-

Στηρίζει τα πάθη τα ημέτερα·

Μια τάξη ανατρέπεται μια θεωρία που δεν πείθει

Απλωμένη στην οικουμενική της διάσταση

Μετεωρίζεται και ερεθίζει τους διστακτικούς:

Τούτο το μανιφέστο το περίεργο που διαβλέπω

Φορτώνει με επανάσταση τα βλέμματα που άκαιρα το μελετούνε·

Μακάρι των λαών η σύνεση να τους παρακινήσει στο καλό·

Μακάρι οι ουτοπίες να μας φέρουν προ τετελεσμένου ονείρου!

Αθήνα 2/6/2023

Όλες οι 

Το Μυστικό…

Ντελικάτο αεράκι

χλιμιντρά επάνω στην ασυδοσία

της ατμόσφαιρας.

Έχω ακούσει τα εσώψυχά του.

Ανατέλλω μέσα από του εγωισμού μου το απόλυτο.

Ετούτο που είναι στο χάραμα ντουφεκιά

Διώχνει το ξαφνικό πουλί μες το γαλάζιο

τρομαγμένο. Και πάνω

Στα άμφια της μαργαρίτας να η Άνοιξη

Που εγγράφει προφητείες ξακουστές.

Πόσο θυμώνει ο ιερέας ήλιος

Να δει το μαύρο σύννεφο!

Και η βροχούλα

Η περαστική που ήρθε

Κάτι ξεπλένει σε ψυχή, κάτι

Διδάσκει τον ‘’ψαγμένο’’ αναγνώστη.

Νάτο που εδώ που όλο γυρίζω

Είναι ένα Μυστικό καλά κρυμμένο…

Όλες οι αντι

Δεν κάνω δημόσιες σχέσεις.

 Δεν κάνω δημόσιες σχέσεις. Ζω στην απομονωμένη Αλήθεια μου, στην κοιτίδα των ποιητικών μου ονείρων και από κει παράγω αυτό που λέω “αισθηματικό πολιτισμό”. Να κατέχεις λίγα είναι οδυνηρό- μα και να κατέχεις πολλά είναι αληθινά αφόρητο- αφού αυτό σε κάνει να ξεχνάς να θεραπεύεις την ψυχή σου με τα βότανα της Μουσικής, της Ζωγραφικής, της Τέχνης γενικότερα. Είναι ο κοντινότερος που πιστεύω Θεός: H Tέχνη, η έξαψη του νου, η φαντασία που δεν χωρά πουθενά, που γκρεμίζει και συνεχώς επινοεί κάτι που διαστέλλεται και δεν είναι Σύμπαν μα ξεπερνά και δεν την περιορίζει κανένα σύμπαν…

Όλες οι αντιδράσεις:

Το έπος του Μαΐου…

Στις μαργαρίτες μου

Χρωστάω ένα τραγούδι ψυχικό

Και αυτά που δεν είπα αλλά είπα

Πάντα θα με στοιχειώνουν-

Εύμορφος ο κήπος και βαθύς

Σαν ανάλλαχτο τριαντάφυλλο

Λυγίζει μ’ άρωμα μες τον αγέρα

Διευθύνει μια μουσική της ευφράδειας.

Α Μάιε ξεπνοισμένε εντολές βαριές που πραγμάτωσες!

Λίγο ακόμη και θα αγγίξω απρόσμενα τον ουρανό!

Λίγο ακόμη να σωπάσω και θα διαβώ αλώβητος το μαρτύριο·

Με λέξεις πάνω μου στερεώνεται ο αιώνας…

31/5/2023

Ποδηλατάδα στην βροχή…

Πιο πολλές πεταλιές και η βροχούλα

Μαγιάτικη, σαν ύμνος του ουρανού, που δροσίζει

Και την ψυχή μου ακόμα.

Φεύγω αλλά ξανάρχομαι

Ολοκληρώνοντας τον αστείο μου άθλο,

Η μέρα αναποφάσιστη

Σκυθρωπάζει και ξανασυζητά για λιακάδα,

Πιο κυκλοθυμική από ποτέ. Και ο ποδηλατόδρομος

Μούσκεμα από τις ψιχάλες

Μου λέει ‘’πάμε’’- δεν τα παρατώ,

Αφήνω να με κάνει η κάθε σταγόνα

Ακόλουθό της, μύστη στο ξεδίψασμα,

Όλα τα είπα όπως πάντα θα τα λέω,

Ειλικρινά και αληθινά..

30/5/2023

Όλες οι αντιδράσει

Ψυχολογικό ανάλογο…

 

Ακούω μπουκωμένες σάλπιγγες με θλίψη του δειλινού·

Η νύχτα είναι ένα ρίγος συνθηματικό·

Έλα κρόταλο του φεγγαριού και στεφάνωσε το όνειρό μου, δώσε μου ρυθμό,

Παράξενη ανάσταση οι σκέψεις μου, μάλλον θρησκεύω

δίχως να ξέρω που με καταλήγουν οι αόρατες περιουσίες.

Και όπως ανατέλλει η χαρά, πάνω

στα κάστρα της αυγής, και τα τριζόνια

κρύβονται μέσα στα σκότη

μια αλαζονική φωνή μου αναγγέλλει περιπέτειες και μοναξιά

ερημίτη.

Όλος ο ύπνος μου περήφανα μηδενικός·

Μπορεί οι αγωνίες να με έτρωγαν·

Αναδύομαι από ένα χορικό που ρέπει

προς μία δίνη που γκρεμίζει τον αφράτο πόθο

των λουλουδιών.

Ιδανικά ο πόνος θα με σβήσει

επάνω στον τραχύ βράχο των αναμνήσεων:

Όπως ένα τσιγάρο που τελείωσε αντάμα με μια σκέψη και θα στείλει

τον νου που πόναγε και

τα πικραμένα χείλη στον βαθύ καημό…

28/5/2023

Ερωτικό όπως παλιά…

 

Άλλοθι για τον άνεμο η μέρα·

Και κάτω από τον ουρανό λαμπυρίζει σαν φέγγος επουράνιο η ψυχή σου·

Η σιωπή σου είναι μια διδασκαλία μαγική·

Συμβαίνει για να αιτιολογούνται τα θαύματα.

Ό,τι συμβαίνει είναι τέχνασμα αιωνιότητας·

Σπουδαία απουσιάζεις αλλά ζεις στην καρδιά μου·

Εμφανίσου πίσω από τις ορτανσίες του δειλινού

Και αγκάλιασέ με, απλά και μόνο αγκάλιασέ με!

Όταν πέφτει η νύχτα είναι ερωτικό το φεγγάρι και δεν ερμηνεύεται·

Έλα να με παρηγορήσεις που κρατά όλα τα μυστικά μην ξεθυμάνουν·

Απλούστερος κι από μια ανάσα είμαι πια·

Καρφώνω στο χώμα την ανάμνησή σου μήπως και ξαναφυτρώσει.

Στα άστρα ποντάρω μήπως και ζαλίσουνε τις ακραίες σκιές που με πολεμάνε·

Την σπουδαιότητά σου την ξέρω γιατί όλες οι λέξεις που μιλώ μου την επιβάλλουνε·

Λατρεύω να σε κοιτώ με την φαντασία στον νου μου·

Ανθίζεις σαν ένα ξαφνικό λουλούδι πεινασμένο!

Καταγραφή ενός ψέματος που γίνεται σκληρή αλήθεια…

 

Κάτι εισβάλλει μέσα στην πραγματικότητα και την αναστατώνει.

Πίσω από όλες τις σκιές είναι ένας επικός διάλογος που ξετυλίγεται πριν την αγρύπνια.

Οι νύχτες μετράνε αγανάκτηση.

Εμείς που ζήσαμε τον κουρασμένο εαυτό μας απομακρυνόμαστε από μια ευχαρίστηση που φθίνει.

Διαβάζεται η ψυχή μας και ανάποδα.

Απ’ τα γραμμένα μας καταλαβαίνει κάποιος ότι αυτομολήσαμε στην πιο βαθιά μοναξιά μας την αφιλότιμη.

Πιστέψαμε σε άλλον Θεό.

Οι εποχές περνάνε βιαστικά και ούτε που καταλαβαίνουμε το λάθος

Να ζούμε την ζωή σαν ζουλιγμένο φρούτο

Που δεν θα καταναλωθεί.

Μπορεί σε τούτο το ξημέρωμα Παρασκευής να δραπετεύσουμε για μία άγνωστη σε όλους πλάνη.

Μπορεί να μας συνδράμει με χαμόγελο ο ουρανός.

Βλέπεις και που υπήρξαμε μια ουτοπία είναι

Στολισμένη με άκανθες μύθου και θρύλου…

26/5/2023

Δεν το πιστεύω ακόμα σχεδόν!

 Αυτό: το να έχω κι εγώ χρόνο για τον εαυτό μου, να μπορώ να δω φίλους, να πιώ ένα καφέ, να συζητήσω μαζί τους, να μην μένω 5 μήνες τον χρόνο στα ξενοδοχεία, να έχω το δικαίωμά να μην δουλεύω τα 45 σαββατοκύριακα τον χρόνο, να μπορώ να μην δουλέψω την Πρωτομαγιά, - όσο κι αν ακούγεται απίστευτο αυτό-, το να ζω φυσιολογικά, μάλλον θα είναι εφικτό τώρα. Χαίρομαι λέει!!!!;;;; Πολύ λέμε!

Δεν το πιστεύω ακόμα σχεδόν!

Όλες οι αντιδράσ