Στρατής Παρέλης, Όπερ είδωλα εποίησεν

https://issuu.com/lewnidasskylitzhs/docs/oper_eidola

Πληροφορίες για αυτόν τον ιστότοπο

ISSUU.COM

Στρατής Παρέλης, Όπερ είδωλα εποίησεν

Όπου φωνή ο ουρανός σκιρτά και ραγίζεται

Όπου φωνή ο ουρανός σκιρτά και ραγίζεται

Σαν ένα πνεύμα της ερήμου,

ανοίγονται τα φοβερά τοπία του,

κάθιδρος είναι ο εργάτης που οργώνει

την απλωμένη στέπα του

Και που προσεύχεται σε κείνα που θα λείψουν.

Όπου φωνή ο ουρανός είναι ένα αερόστατο απ’ όπου

Κοιτάς τον κόσμο κάτω και σου φαίνεται παράξενος:

όπως να μην ανήκεις σε αυτό που είσαι ή θα ζήσεις-

Μοσχοβολάει μαστίχα απ’ το στόμα του Θεού

Και ολοένα πιο γλυκά και ήρεμα εντός σου ξημερώνει..

                                                         Ιούλιος 2019 

Βαθυσήμαντο καλοκαίρι

Βαθυσήμαντο καλοκαίρι

Σαν σκιά γλάρου επάνω στο κατάστρωμα

Νεύματα των ερωτευμένων, σκιές μες την λιακάδα, ροή

Των γεγονότων και των υποψιασμών-

Ακούς που ακούω, βλέπεις που βλέπω·

Απ’ τα γραφόμενα

στα συμφραζόμενα ένα χωριό η Αλήθεια·

Και την υπηρετούμε πολλά μάλα φιλόδοξοι

Εντεταλμένοι να αρμέγουμε το χάος.

Στην κουπαστή του ονείρου γαντζωμένοι και αναρριχόμαστε

κατά τον ουρανό-

Έχει και κόπο και ιδρώτα η ευαισθησία

( τις φιλαυτίες αρνηθήκαμε, τον κούφιο πρόδηλο εγωισμό)

Μας έθρεψε μεστό βαθύ ελληνικό καλοκαίρι

Με τις ευδίες του και το ομηρικό αεράκι που φυσά

Απ’τα παράλια της Ιωνίας ακόμα:

Να ῤθει εδώ η μοίρα κι η πατρίδα η δικιά μου..

Τω τρόπω που πάντα σε σκέπτομαι!

Έλασμα φωνήεν ο ήλιος κι αποκρυσταλλώνεται στην ησυχία των νεφών· και λιακάδα· μητέρα όλης της ποιητικότητας· κάνει να γευόμαστε βαθύτερα το ψωμί και ομορφότερα το αλάτι, ευελπιστώντας.
Η Ρόδος παφλάζει πάνω στα νερά. Εΰπλόκαμη, φιλντισένια. Την βρίσκω ευχάριστη όπως την αποφλοιώνω χαϊδεύοντας τα τρυφερά κλαδιά της.
Τω τρόπω που πάντα σε σκέπτομαι!

26.05.2019 Ρόδος

ΜΑΘΗΜΑ.

Ένας τρελός παραπατά πάνω σ’ ένα μυαλό καλοακονισμένο.

Μεθυσμένος όπως είναι δεν φοβάται
Το φοβερό στραπάτσο του θανάτου.
Βρίσκει την σωστή δικαιολογία για να πει μια σύντομη βρισιά.

Εμείς

Ας αρχίσουμε από τώρα το έργο της διάσωσης των ψυχών
Την ανοικοδόμηση ονείρων..
Η αυγή καλεί σε μία νέα ευδαιμονία.
Θέλησε

Αυτόν τον ήμερο, λημεριασμένο μες τον φόβο σου εαυτό
Της θλίψης να λευτερωθεί-

Η ιστορία έχει συντομέψει την διαδοχή των γενεών.
Έχει υπάρξει το μίσος, η αγάπη, το θάρρος·
Όλα τα καλά και τα κακά..

Και το αύριο θα πει μια παράξενη μουσική

Τεντωμένη

Ανάμεσα σε προσευχές και αγανακτήσεις.

1.4.1982

Περπατούμε στο αέτωμα του απογεύματος!

Βυθίζεσαι μες το νερό και σε λαμβάνω

με το θάρρος της αγάπης μου

Μοίρα και συντέλεια- πώς να το πω;- ανοίγοντας

Το φωτεινό ευαγγέλιο του πόθου, τώρα

Που, το να είσαι,

σημαίνει να είμαστε και ωραία

Περπατούμε στο αέτωμα του απογεύματος!

Τι λογοτεχνία

Τι λογοτεχνία αποφλοιώνεται σαν ερωτοπαθής κόρη

Και γυμνή γίνεται ακόμα πιο ποθητή στο μεσημέρι μέσα

Του Ιουνίου που σκοντάφτει στα άσπρα βότσαλα και

Μοσχοβολά λουσμένο με την αύρα την θαλάσσια, φως

Εκ φωτός, ύμνος στην όμορφη θεά

Του έρωτα!

Εγώ τις γειτονιές που ερήμωσαν τις αγαπώ,

Εγώ τις γειτονιές που ερήμωσαν

τις αγαπώ,

κυκλοφορούνε στο αίμα μου!

Σκηνοθετώ παρουσίες

αλλοτινές,

πολύ τις λατρεύω!

Εγώ τις γειτονιές που δεν μιλούνε πια

τις φαντάζομαι πλημμυρισμένες με κόσμο

Με βοή από τους παλιούς τους κατοίκους,

τα χάχανα τους, τις φωνές

τις λύπες τους.

Βλέπω μάτια που λαμπυρίζουν

Σε κάθε δρομάκι, ακούω

κουβέντες,

στην ώχρα των τοίχων

βλέπω σκιές από τον απογευματινό τους περίπατο,

εγώ τις γειτονιές αυτές τις καρφιτσώνω

στην καρδιά μου.

Και γεύομαι πατρίδα που πια δεν υπάρχει, ακούω

αίμα που χύθηκε άδικα, ακούω

μίσος που δεν σβήνει ποτέ του, ακούω

άδικο θάνατο.

Και προσκυνώ!

Σαν να υπάρχει ένας τάφος μ’ άγνωστο νεκρό, προσκυνώ!

Για το ταξίδι έρωτας είναι πηδάλιο και άνθος ο πόθος που έχεις.

Για το ταξίδι έρωτας είναι πηδάλιο και άνθος ο πόθος που έχεις.
Κοφτερά δευτερόλεπτα σφηνώνουν μέσα στον αέρα τις ροπές.
Τι κατάρτι ανθισμένο και που το ξέρεις το ξέχασες!
Πόντος ο πόνος και τον γράφουμε στην οικουμένη των στίχων.
Σε αγαπούν και σε έχουν εικόνισμα οι λίγοι και οι εκλεκτοί που ξέρουν τα λίγα των Αρίστων!

Σκύβοντας γύρω σου, παντού ενεστώτας

Η άμμος της παραλίας μετακομίζει στον ουρανό

Το απόγευμα γεύεσαι την αποβροχάρικη λιακάδα

Στιλπνά είναι τα φύλλα των δέντρων του παραδείσου

Όλα χαρωπά

Σκύβοντας γύρω σου, παντού ενεστώτας

Η μοίρα το θέλησε είσαι τραγουδοποιός της αγάπης

Κρατήσου απ’ τα κρικέλια τ’ ουρανού, συγκεντρώσου

Στον ευκάλυπτο πάνω φωλιάσαν δυο ερωτευμένα πουλιά

Οι σιωπές πολλά σου μηνάνε..

Λιακάδα!

Την θάλασσα την μεταφράζει η θάλασσα αλλά την ζωή
δεν θα την προσεγγίσεις παρά τελειώνοντας το ύψος σου και ερχόμενος μέσα στου ουρανού τα λημέρια
Εσύ ο ασύφταστος.
Είναι οι κώδωνες που ακούγονται της ελευθερίας·
Είναι η προσευχή που τρέπει τα δαιμόνια σε φυγή-
Ο θεός που σου άνοιξε δρόμο και πας- πας όπου η μοίρα σου θέλει·
Και τι αναιρείται
Από το μεγάλο μυστικό των ημερών; Τι παίζει
Εκκολαπτόμενο μέσα στην μουσική και στο τέλος είναι ευδία
Που σε κάνει καθαρά να κοιτάζεις
Στων λιβαδιών τον ακάλυπτο ζέφυρο;
Μπορεί ένα μελίσσι να είναι λυρικό και μπορεί να διασπαθίζει τύχες στον άνεμο; Ξέρω
Που με τα λεξιλόγια σώθηκα και λυτρώθηκε σωστά η ψυχή μου.

Όλα πλέον ειπώθηκαν

Όλα πλέον ειπώθηκαν- και καλώς
και κακώς. Για να διεκδικήσεις εμβαδόν ζωής
πρέπει να έχεις διαβεί εμβαδά θανάτου. Έτσι συμβαίνει.
Λαμβάνεις χρώμα απ’ τον αόριστο του ρήματος και το κρατάς
έως τον νικηφόρο ενεστώτα σου.
Ζούμε σε μία άποψη παραμυθιού. Και τούτο
Μας αρέσει· ξιπαζόμαστε
Και τείνουμε να ματαιοδοξούμε μέχρι τέλους.
Κήπος είναι ο ύπνος κι ανασύρουμε απ’ αυτόν
Δυνητικά τριαντάφυλλα, μαγευτικά·
Α ρε κόσμε! Πόσο φθηνά εξαγοράζεις τα πολύτιμα και τι
Τα κάνεις τελικά; Τα δίνεις
Τζάμπα.
Γύρω νυχτώνει. Δεν βγαίνει κάπου ο λογαριασμός. Άκου
Το αμέριμνο πουλί που τιτιβίζει
Ευτυχισμένο. Και δες
Παγίδες που σου στήνει το φεγγάρι…

Αθήνα 11.5.2019

Την περιέργεια την θρέφει ο βίος

Την περιέργεια την θρέφει ο βίος- κι είναι
Γινόμενο των αναγκών η σοφία· όπως και να το δεις, αυταπάτη.
Ξημέρωσε επάνω μου, βούλιαξα έξω από τον ύπνο· στα μάτια μου αποκρυσταλλώθηκε
Σύμπας ο κόσμος- κι όπως τον μεταγλώττισα
Ένιωσα πιο πολύ ευτυχισμένος· ανέμελος 
μες τον καιρό.
Δεν προλαβαίνεις όλα να τα μάθεις
Σε μια ζωή. Ο χρόνος δεν σου φτάνει·
Ύμνο να βρεις για την θέληση· και κάπου
Να είσαι ευτυχισμένος με τα που έχεις κι ας λίγα.
Μ ‘ένα βιβλίο στα χέρια μου- στο ήσυχο μπαλκόνι·
Το αεράκι πλέκει εγκώμιο στην λιακάδα·
Περιρρέει ο Μάιος·
Και κάπου
Νεφοσκεπής.
Έγραψα αλφαδιάζοντας τον περίγυρο· μέσα μου ζει ωστόσο μια λυρική αναρχία· την συντηρώ ρουθουνίζοντας όπως ο ταύρος όταν νευριάσει·
Βγήκε αποτέλεσμα ποιητικό· το βλέπω
Που ροκανίζει το στερέωμα και βάλει
Εναντίον μιας αφρούρητης μελαγχολίας…

11. 5.2019

Πρέβεζα…

Η Πρέβεζα είναι η βραχνή κόρη του φεγγαριού· την καρατομούν οι δρόμοι της
Και συστρέφονται γύρω από μια φωτεινή θάλασσα.
Όπως την είδα μου ψιθύριζε ασθενικά ο Καρυωτάκης
Δασκλευοντάς με να σωπάσω
Πουθενά δεν διαψεύστηκε
προφήτης ενός δράματος αλλόκοτου
ιερουργός! Κι όταν
περπάτησα κοντά στην θάλασσα ένας απόηχος από πουλιά που τσιμπολογάνε τα σύννεφα
έντυσε την φωνή της νύχτας με βελούδο
μελαγχολικό
και έζησα αφήνοντας να με φυγαδεύσουν
οι πόνοι..

9.5.2019