Ποιός κινεί τα νήματα εδώ

Ποιός κινεί τα νήματα εδώ, στο βαθύ πέλμα της θάλασσας και η μέρα σβήνεται σαν αφρός που κομπάζει;
Απομακρύνομαι και κάτι με υποψιάζει.
Παρασκευή. Οι αγάπες τελείωσαν.
Αργεί ο Θεός, ο ουρανός συμπίπτει με του εγωισμού μου το βασανιστήριο.
Είσαι μακρινή και δεν σε αγγίζω, η φαντασία μου δεν μπορεί να σε πλάσει
Καθώς ζητάς νομοτέλειες κι εγώ
για μια απλότητα που έχω, καμαρώνω
Ο φτωχός.
Παρασκευή. Ένας καπνός θυσίας ανεβαίνει προς τον ουρανό- είμαι εδώ που ενωθήκαν οι πόλοι- το φεγγάρι σφάζει τον όνο του- ένας βρικόλακας γκαρίζει τρέποντας σε φυγή το τάγμα των αγγέλων.

Ίλιον 19.10.2018

Αρρύθμιστος πλανήτης, πόσο ελάχιστος είμαι

Αρρύθμιστος πλανήτης, πόσο ελάχιστος είμαι

Να μιλήσω, να πω;

Στράβωσαν τα ίσια, οι νομοθεσίες κατά πώς βολεύει τους ισχυρούς

Άλλαξε το κλίμα των εντυπώσεων.

Με το σακατεμένο όνειρό μου πού πάω

Και όλα συντελούνται ερήμην μου;

Κλονισμένα φωνήεντα που ζουν απομυζώντας

Τα σύμφωνα της ευρυθμίας.

Δεν είμαι, δεν ξέρω.

Κάθετος μέσα σε οριζόντιους ουρανούς και πόλεις που ντεραπάρισαν όπως οι μουσικές που δεν αρέσουν.

Βολεύομαι να μην είμαι ο βολεμένος πουθενά.

Στην τάξη των λίγων, ο μικρός, ο ελάχιστος..

Πόσο εύθραυστο το Τίποτα σου

Πόσο εύθραυστο το Τίποτα σου και όπως βγαίνεις από την νύχτα
Πόσο σαθρό και μισοσβησμένο το αεράκι
Που εισβάλει στο σπίτι σου, εκεί στα αψηλά δωμάτια
Του φεγγαριού!

Ψαυμένο το τοιχάκι από το άστρο και πατήματα όπως που θέλει το μεθυσμένο σκοτάδι
Κάνουν να φαίνεσαι εξωπραγματική, αιθέρια στον ουρανό που κομπάζει.

Εκεί σε είδα, σε ζωγράφισα, συγκλίνοντας τους τολμηρούς διαβήτες
Του έρωτα- εκεί υπήρξε
Αυτό που έζησε στην φαντασία μου, κι ας μην υπήρξα ποτέ αλήθεια εγώ!

Γεωμετρία των αισθήσεων..

Το σφιχτό φως πάνω στο πρόσωπο του αγέρα
Και συσπειρώνομαι, γίνομαι ελατήριο ονομαστό
Με ακολουθούν τα πάθη μου, ζω με εσωστρέφεια
Και κλονίζω τα πικραμένα μυαλά μου.

Εισβάλει η γη μέσα μου, είμαι ο χοϊκός ακόλουθός της
Πλασμένος από την ειδή της και φωτιά
Δασκαλεύομαι πουθενά μην ανήκω.

Και αν πεις θα με μάθεις θα έσφαλες
Μάλλον, ο καιρός που περνά
με κάνει ερμητικά κλειστότερο, ζω
με την αρνητική εμφάνισή μου
Και καμπυλώνω τον έρωτα για να χωρά
σαν τόξο στα στήθη μου
Να σε αγαπώ και να σε αγαπώ..

Λύπη όταν η νύχτα…

Αγγίζω τ’ αστέρια, η λύπη μου αγγίζει τ’ αστέρια,
Ένα βράδυ που ξεπλένει την μελαγχολία του περιβάλλοντος και τρυπά
Την γλαφυρή ατμόσφαιρα του ουρανού.
Ότι και να σου πω δεν θα καταλαβαίνεις, θα μείνεις στο εξωπραγματικό μπαλκονάκι σου
Και θα κοιτάς το ίδιο άστρο που είναι εμβόλιμο στο βράδυ που απομακρύνθηκα χωρίς να το ξέρω.
Κόπασε ο αέρας,
Το πλοίο ανοίχτηκε στην θάλασσα,
Ταξίδια για να έρθουμε, ταξίδια για να φύγουμε.
Τόσα ταξίδια αποχωρισμού και τόσα για να ανταμώσουμε
Που πρέπει να συνηθίσει κανείς αυτό το θέατρο που παίζει η ζωή.
Όταν μεσάνυχτο, η σκέψη μου σε ανταμώνει
και είναι πιο εύκολο το να μείνεις εδώ
Που υπάρχουν αισθήματα και η καρδιά σου κοντά στην δική μου καρδιά..

Η βεβαιότητα πέθανε

Η βεβαιότητα πέθανε κλείνοντας την σελίδα της κατάφασης.
Αντιφατικό είναι το αεράκι.
Μάθε να το ακούς.
Προπαντός μην είσαι φαντασμένος-
Το δίποδο καταλήγει τετράποδο αν δεν θορυβηθεί..

Ομοιότητα…

Καλώς καμωμένα τα όσα του ουρανού
Αλλά εμένα η έγνοια μου μυρίζει ανθρωπίλα.
Βαραίνει και ελαφρώνει το καθεστώς των σκέψεών μου
Μην με στεναχωρείς αν θέλεις να με αναγνώσεις
Πίσω απ’ την μελαγχολία μου σου τάζω μια κρυφή χαρά.
Για τις δικές μου επιδιώξεις η λιακάδα μπάλωσε το τρύπιο σύννεφο
Ούτε θεός φάνηκε ούτε κανένας
Στύφισαν οι θρησκευτικότητες βαρετά τις ακούω·
Είναι το ποιητικό ηχείο που βοά και πολλαπλά μου υπαγορεύει.
Είναι που είμαι εσύ πίσω απ’ όλα εκείνα που είμαι και που σιγά σιγά διαπιστώνεις.

Αίμα της Ποιήσεως..

Αν ζήσεις έρωτες αποσυμφορημένους

Από αγρύπνιες αιχμηρές και πλάι της θαλάσσης

Κοιμηθείς, σε ένα σπίτι που σχεδόν ναυάγησε μες τα ρηχά

Θα ξέρεις πόσο τροφοδότησε με όνειρα τον ύπνο σου

Ελόγου του και άντε να αντέξεις!

Ζητώ και δέχομαι να με κεντούν θαυμαστικά.

Όπερ και με καταλαβαίνεις πόσο με την λύπη γειτονεύω.

Αν έλειπε δεν θα ‘χα τίποτα να γράψω-

Αν έλειπε θα ήμουν φωτεινός που θα μου έλειπε η χροιά.

Και η φωνή μου δεν θα είχε αίμα να το δεις και αίμα

να γευτείς και να το κοινωνήσεις.

Γδαρμένα σύννεφα και δίνουν έκπτωση στον ουρανό

Γδαρμένα σύννεφα και δίνουν έκπτωση στον ουρανό
Καταλαβαίνω
Όσα αποταμίευσα με δυναστεύουν
Χωρούν μες τις λέξεις, δεν χωρούν
Γίνονται βάρος
Δραματικό
Τώρα τα κοιτώ από απόσταση
Είναι αφαιρετικά δικά μου
Τα θέλω κάθετα και μου είναι πεισματικά οριζόντια
Όπως με αλφαδιάζει η νύχτα για να κοιμηθώ
κάτω από τον έναστρο ουρανό της..

Δράμα 30.9.2018

Αυτό το τσαπαρί που ρίχνεις, πολλαχού μπελάδες θα βγάλει

Όλα τα φεγγάρια φέρνουν ένα ερωτικό βασανάκι

που σε πονάει·

Αγκύλη είναι η νύχτα

που χωρά την καθιερωμένη ζωή σου:

σαν φυλακή που με αυτήν ποτέ δεν ξεμπερδεύεις·

Άλλοι μένουν στην πόλη και βλέπουν

τον ουρανό σαν μια οξεία που τονίζει

το κεφάλι τους

και άλλοι

μένουν στην ύπαιθρο

και τους είναι οικεία

τα άστρα

και η μαγεία του ουρανού,

τα πολλαπλά είδωλα της νύχτας,

οι σιγανές

φωνές των αγγέλων,

οι ψίθυροι των θεών,

η γαλήνη

η απόλυτη.

Το φεγγάρι ζαλίζει τις μυρσίνες, ένα ερωτικό τραγούδι

αρχινά και πάει·

Αλλά αν σφάλλεις και κορυφώσεις το αίνιγμα

θα σου σύρουν τον μύθο- πρόσεχε!

Αυτό το τσαπαρί που ρίχνεις,

πολλαχού μπελάδες θα βγάλει

και ούτε θα πετύχεις να χαρείς που είσαι

μοιραία και όμορφη

όπως γαρδένια που υπερασπίστηκε

καθαρά ο καιρός..

  

Γράφω σπουδάζοντας σιωπή-

Γράφω σπουδάζοντας σιωπή- αγαπώ
αυτό το μοναχικό βράδυ που είναι τρύπιο σαν κουμπαράς που δέχεται
νομίσματα και αποδίδει
ένα κέρδος ονείρων που δεν έχουν διάρκεια αλλά λαλούν
σαν ντέφια που εγκλωβίζουν ουρανό και αποδίδουν
σε όλα χαρούμενη κατάληξη.

Απλό δεν είναι. Ανακατεύεις μέσα σου την γαλήνη με τον θόρυβο και προκύπτει
ένα ουσιαστικό θάρρος που συναντά το ίχνος που αφήνει ο Θεός στην επικράτεια του κόσμου σου και όταν λίγοι θα πιστέψουν.

Εκεί που βλέπεις και μπορείς να δεις, θρησκεύουν όλοι γαλάζια.

Όπως η άπλα του ουρανού που γίνεται Ποίηση και όπως την αγαπάς μια ζωή και καλά σε καθορίζει..

Σταφύλι…

Σταφύλι αμπέλου φωτεινής α ύμνε
Της γης μετέωρε
Διθύραμβε που κρούεις
Ανάμεσα από τα φύλλα το βαθύ ερυθρό σου
Χρώμα, σαν αίμα
Του Ιησού και του Άδωνη!

Τρέμει ο ιριδισμός σου και στην όραση βαθαίνει
Μειλίχιο νεύμα και χυμός ακράτου ηδονής- α βακχικό
Φερέφωνο, πόση αθανασία εσωκλείεις
Και δώσμου λόγια να σε πω..

Στα χέρια μου το μεστό σώμα σου ξαπλώνει
Όπως για ύπνο διονυσιακό, και αν ο στίχος
Τα καταφέρει να σε αγγίξει, ευθύς
Ο μούστος σου αναβλύζει ως κεράννυμι από το αίμα τούτο
Την οικουμένη μία Έμπνευση μοναδική και θεία!

Μυστικότητες…

Αλλάζει το σχήμα του φεγγαριού και ζεύει αντιρρησία τον Σεπτέμβριο

στο άρμα του φθινοπώρου·

Ορμούν οι θάλασσες να μετακινήσουν το Σύμπαν

στην αγκαλιά του Θεού·

Μια σκόνη οφθαλμαπάτης νεύει στις πέρα επικράτειες να ομονοήσουν·

Παύση των γεγονότων να ασχημαίνουν·

Μόνο εμού η αντωνυμία δείχνει σθεναρά τον εγωισμό της·

Εσού ο ψίθυρος αλλάζει το σχήμα του φεγγαριού και κάνει να διαβάζονται με επιφύλαξη τα μερομήνια·

Αν ξέρει κάποιος από Μυστικότητες καταλαβαίνει..

Μικρός και εκ των έσω απολογισμός…

Σχέδιο έχει η νύχτα καθησυχαστικό·

Μπάζει από παντού μεράκια·

γίνομαι φίλος

της μοναξιάς μου, αγαπώ

την και σκέφτομαι

πώς να την επεκτείνω έως άπειρο·

Μπαρούτι μυρίζω

και κάννη απύλωτη·

Ίσως πυροβολώ στα τυφλά μα πάντα

είναι καθαρός και ένας ο Στόχος-

Ο κήπος είναι εφάμιλλος με την ηθική·

Α ωραία που τα ριάλια μου αγοράζουν το γέλιο του σταφυλιού

μες την παλάμη σου και να τσιμπώ ρόγα την ρόγα!

Είμαι ευτυχισμένος όταν σου μιλώ, είμαι χαρούμενος

που από την κουβέντα μας προκύπτει

αυτό το όνειρο πολύτιμο που έχω…