{Συμπεραίνω λεπτομέρειες εκατονταετηρίδας·}

 Συννεφένιο μεσημέρι, βροτό·

Ακουμπά τις πλάτες του πάνω στον ήλιο

Ξεγελά τα άφρονα λιθάρια

Και μοιάζει με πλοήγηση χαρούμενη.

Συμπεραίνω λεπτομέρειες εκατονταετηρίδας·

Νοικιάζω λίγο άνεμο

Και καταφθάνω εκεί όπου δεν ομιλεί κανείς

Μόνο ακούνε οι ιεραπόστολοι και τα χλωμά κορίτσια των ερώτων.

Αχ κόσμος δίχως στήριγμα στην λύση του αινίγματος

Κάθετος κόσμος παραπλανημένος

Αυθαδιά και νόμισε θα βρει το δίκιο του

Ψηφίζοντας πολιτικάντηδες διεφθαρμένους!

Κάθομαι και τον μελετώ

Η λύπη του είναι η λύπη μου

Πώς αναγνώθω μια ελπίδα-έτσι τον καταλαβαίνω που πονά

Κι ενώ ούτε συμπλέουμε ούτε και μας ανήκει η ίδια θέληση

Τον περιγράφω κι αυτοκαταστρέφομαι!

Νιώθω…

Μέσα μου η ειρήνη

Κι ο πόλεμος μέσα μου.

Ανθίζουν οι σκέψεις μου κι η φασαρία

Του κόσμου ζαλίζει την εικόνα στον νου μου που έχω.

Αθήνα βροχερή

Διατρανώνει την μελαγχολία της, ζει σε ακμαιότατο πυρετό

Αιχμηρή και με ικμάδα.

Απόγευμα τώρα.

Με βουλοκέρι και με ταλαίπωρη έμπνευση.

Τόσο αποκαθηλώνω την ευαισθησία μου

που με κοντράρει ο ουρανός-

νιώθω σαν αορτή που γέμισε πραγματικότητες και θα σπάσει!

Όλες οι αντιδράσεις

Διπλώνω την ηλιαχτίδα

 Διπλώνω την ηλιαχτίδα

και την βάζω στην τσέπη μου

Όταν μιλάς κοιτάζω τα χείλια σου

Ο ουρανός συμπίπτει με τα αισθήματά μου

Κορυφώνονται οι σχέσεις μας

καθώς σαλπάρω πάνω σε ένα σύννεφο

για το Πουθενά!..

Όλες οι αντιδράσεις

Είναι…

Πίσω από τους ήχους του νερού είναι μια ξηρασία εκπεφρασμένη

Με φρυγμένο χώμα και αόρατο παλμό.

Τυλίγονται οι κισσοί επάνω στα ψηλότερα πεύκα

Και συνωμοτούν για μια προφύλαξη εποικοδομητική.

Σμήνη κουνούπια τρέμουνε μες τα στιλπνά φύλλα

Που αφήνονται να τα λογχίζει ο ήλιος.

Βάλλω και βάλλομαι.

Και στην ατμόσφαιρα ο χρόνος ανατρέπει τα καθέκαστα-

Είναι η Στιγμή είναι η Ποίηση είναι η ζωηράδα

μιας αντίφασης

είναι η διαλεκτική και είναι η νεόκοπη

Κοσμοθεωρία είναι η λήγουσα κι η παραλήγουσα είναι

η οξείδωση η μυστική πριν την φθορά είναι

ο τζαναμπέτης άνεμος που κάνει ρίμες με τα ανοιχτά παραθυρόφυλλα

είναι η συνεργασία μου με το Αόρατο είναι

η τέχνη να απουσιάζω είναι

Είναι όσα δεν μπόρεσα να είμαι εγώ…

Συνειδητοποίηση…

 

Για κανένα κέρδος δεν έτρεξα.

Απροστάτευτος έμεινα έξω από νόμους

της αγοράς.

Ω ταραγμένο σπλάχνο μου πόσες αγωνίες φιλτράρισες!

Μένω με την αθώα σκέψη μου να επιβιώσω

Κάτω από το δέντρο της Γνώσης!

Ηλιόλουστες στιχομυθίες που κατόρθωσαν ωραία να με σαγηνεύσουν

Πίσω από νεκρές πραγματικότητες

Αφάνταστα πριόνισα την μοναξιά

Και τόρνευσα μονόλογους όπως το χορικό μιας τραγωδίας

Διαρκούς.

Στο στέρνο μου περπάτησαν οι λεγεώνες της υπερηφάνειας

Εκστρατεύοντας για μια πατρίδα καταματωμένη

Είδα το θαλερό λουλούδι που μου μήνυσε ερημιά

Και της μελαγχολίας τον διάλογο.

Διαιρώ τώρα και προσθέτω και αφαιρώ και πολλαπλασιάζω τα ψηφία

Που το αρχέγονο συνθέτουν κομπολόι μου

Χτυπώ τις χάντρες σαν παλιόφιλος που όλοι αναγνωρίζετε

Είμαι κοντά σας, είμαι φίλος και αδερφός

Είμαι αυτό που ήμουνα πριν γεννηθώ και υπάρξω!

Όλες οι αντιδράσεις

Νεφελώδης καιρός-

 Νεφελώδης καιρός-

προσγειώνομαι μες τις πραγματικότητες·
νοτιάς στα ατμοσφαιρικά μπαλκόνια·
ένας κότσυφας τελαλίζει την αμέριμνη φύση του·
ποίηση απ' όπου κι αν δεις.
Σημειώνω:
ένα σύννεφο χαμηλώνει και κάθεται επάνω στην σελίδα μου.
Ο αέρας δεν λυπάται κανέναν.
Πνέει σαν έμπνευση που παρασύρει τον γράφοντα
σε παιχνίδια του νου και της ζωηρής φαντασίας.

Η Ελλάδα…

Η Ελλάδα στροβιλίζεται σαν έντομο ζαλισμένο στο εποχικό πουθενά·

Την εκδικούνται τα χρήματα, την εκδικείται ο ρεαλισμός των ταμείων·

Ο κόσμος της έχει το βάθος του απατηλού-

Κουρδίζεται η Ελλάδα φορέας μιας νοσηρότητας με ιθαγένεια-

Φορτίζει τον ήλιο της ξεπουλώντας τα ζουμερά αγαθά της-

Πολιτεύονται πάνω της οι ατιμώρητοι και όσοι θα τους έπρεπε να ζούνε εξοστρακισμένοι·

Η πατρίδα ζει το εφιαλτικό όνειρο μιας ήττας…

Το ξύλο το στρεβλό αντιστέκεται

 Ζεμένο μες το πριονίδι δύσμοιρο

Το ξύλο το στρεβλό αντιστέκεται

Στο αποφασισμένο πλάνισμα.

Παράξενα ορμούν τα δευτερόλεπτα

Να πιούν την υγρασία μόνο.

Το αφράτο χώμα είναι πάντα προσταγή.

Όσο γεωμετρούν οι ξυλουργοί κανένας δεν το κάνει.

Είναι οι εκμεταλλευτές ενός αρχέγονου παραμυθιού.

Κανένανε μην απογοητεύσεις σμίλη

Καθαρή που δίνεις ομιλία στο άμορφο!

Εκείνο που θαυμάζω θα ‘ρθει να με βρει

Ζώντας μέσα στην ύλη κι έξω από τον χρόνο.

Τίποτα να πιστέψω πριν να δω την όψη του.

Το δύστοκο παρόν ένας απρόσμενος σκαντζόχοιρος…

Όλες οι αντιδράσει

Η ζωντανή μας παρουσία!

 

 

Η ζωντανή μας παρουσία!

Δεν

εξηγώ τίποτα, όλα ευανάγνωστα τα βρίσκω·

Νόημα

έχουν οι προσεγγίσεις όταν σε αγγίζουνε·

Μέτρησα, είδα, είπα·

Όλα αποκαθήλωση των Ιδεών-

Κι ακόμα

Σκάβουμε τόσες γαλαρίες, πουθενά δεν εξαντλήθηκε

Η γλώσσα·

Νταμάρι που σκαλίζει η γεωμετρία των αποκαθηλώσεων!

Αυτό που είναι όνομα γεννά το κωμικό μας παρατσούκλι·

Νταμάρι που το σκάβουμε και δεν απέδωσε ποτέ αυτό που θέλαμε·

Η ψυχή ορθογραφείται

πίσω από μια φυγόκεντρη έμπνευση που ανακατεύει

Τον ρου της ιστορίας τον πριν και τον μετά…

Η ζωντανή μας παρουσία!

Αθήνα 22/1/2023 

Σαν ένα σαλιγκάρι

Σαν ένα σαλιγκάρι που είναι κλίμακα να ανεβείς στον ουρανό…

Η νύχτα και η θάλασσα το ξέβγαλαν

Στα ρηχά του ονείρου.

Πρόσεχε!

Θα ανατραπούνε όλα τα προγνωστικά.

Ή θα νικήσουμε

ή θα νικηθούμε!

Αδιάφορο…

 

 

 

Όλες οι αντιδρά

Κουβεντιάζουμε

 Κουβεντιάζουμε και για να κουβεντιάζουμε

Πρέπει να ζούμε με αναστατωμένη ύπαρξη.

Είναι νυσταλέα η φύση. Ανασκουμπώνομαι

Και κρατώ την καρδιά μου ψηλά.

Λιακάδα και αέρας.

Γυμνότερη η σκέψη, ταπεινότερη.

Ευχαριστώ που με συντρόφεψες και πήγαμε πολύ μακριά,

Μέσα σε κόσμους που όλοι θα φοβόνταν.

Είναι των νοημάτων το βασίλειο πιο κραταιό απόναν λίθο που κερδίζει σε διάρκεια την ερημιά.

Ξαπλώνω μέσα στο ανοιγμένο βλέφαρο του ουρανού…