Καταγραφή τω τρόπω που η νύχτα το θέλει…

 

Πουθενά δεν φτάνω και ας μου αρέσει ο πυρετός μου,

Ένας οργασμός από φωνήεντα βοά στας φρένας μου,

Τι εκπροσωπώ άλλο από μια συλλαβή;

Εγγράφονται μέσα μου τεκμήρια αθωότητας

προ των πάντων που είπα ή και θα πω-

Ελληνικά ψηφία με έδωσαν και με στιγμάτισαν,

Α καρπερή Θεσσαλονίκη πάνω μου πόσα κατέγραψες!

Διακλαδίζονται οι σκέψεις μου μες το αιώνιο περιβόλι

Της αυταπάτης που σε μια μυθολογία προέτρεψε-

Φέρε μου τα δώρα της νύχτας εσύ ερωτευμένο κορίτσι!

Άκουσα πίσω από στίχους κείνα τα ωραία τραγούδια που μου είπε κάποτε

ο ουρανός,

Ξύνω την τόλμη ξύνω το μολύβι μου

Το ηδονικό!

Θεσσαλονίκη 1/10/2022

Μανιφέστο πίσω από ένα σκίρτημα της αθωότητας…

 

Αψηφώντας αψιμαχίες της πραγματικότητας και καταφεύγοντας σε αλάνες των ονείρων

Σκέπασα τα λάθη μου με συμπάθεια κι ιδιωτεύω

Σκουπίζοντας δάκρυα μεταμέλειας και πόνου-

Με κατέφαγε το ζωντανό μαχαίρι της ζωής, διαμελίστηκα και μένω

Σε ένα καλυβάκι μοναξιάς, σαν ιερέας

Που σκοτίστηκε απ’ την αγρύπνια κι έμεινε

Μόνος, παντέρημα μόνος-

Πού ανήκω ή ανήκα

στο παρελθόν

Αλλού από μια χώρα της μελαγχολίας- και ο νους μου

Τρέχει σε άγνωστες καταφυγές να βρει μια λύση

Που εξηγεί τα πάντα λογικά και ακέραια…-

Αυτό που έχω τώρα πάντα είχα:

Τιποτένιο κι ελάχιστο, μηδενικό

Που μου αρκεί και δεν ορθώνει ούτε καν την ματαιοδοξία μου· υπάρχω

Όπως η ανάσα μου θέλει: αθώος

κάθε μέρα αθωότερος· τονίζοντας

Του πόθου μου το φως που ιερότητες ζητάει…

Εκτίμησε όσον παράδεισο σου περιγράφω!...

Ένταση η αφ’ εαυτού..

 

Ζώντας μέσα στην ένταση των αποχαιρετισμών

Βανδαλίζω την γαλήνη του απογεύματος.

Ετούτο το ευθύ ερωτηματικό με χλευάζει

Τρεμίζοντας μέσα μου τις ολοκληρώσεις των συμπερασμάτων.

Επιφάνεια σε αφάνεια κι ίσως

Ένας βαθύς συριγμός από φωνήεντα εξανεμισμένα για να σταθούν

Στην μετέωρη πλατφόρμα των κατακτημένων εδαφών

Της φαντασίας.

Σκοτεινιάζοντας έχω φωταγωγηθεί από απρόσμενη λάμψη

Ενός ποιήματος σε διάρκεια.

Προσπαθώ τον εαυτό μου.

Αντέχω εμένα.

Α μοναξιά δωράκια που μου έδωσες!

Πολλά σου χρωστάω!

25/9/2022

Ψηφιδωτό δαγκωμένο από κάθε μεριά…

 

Άντε πες μου εσύ πόση ευφράδεια πεδιάδας χώρα μες τον άσπρο λαιμό του περιστεριού και πόσος

Καημός στο ποίημα μου που καθιζάνει...

*

Ναυάγιο που θα συμβεί όταν σε μια γαλήνη η σιωπή θρυμματιστεί αναπάντεχα. Και μένει ο μίσχος απλοποιημένα απροστάτευτος

Στον ρου του χρόνου και στην ασυνέπεια της ιστορίας..

*

Ζώντας παράλληλα σου αφαιρούμαι από χρόνια και χρόνια

Και καταφεύγω στο στήθος σου ανοίγοντας ρήγμα στην ανερμάτιστη αιωνιότητα...

*

Ετούτη η αόριστη εξουσιοδότηση να νέμομαι όνειρα ανεκπλήρωτα πολύ κουράζει τις πεποιθήσεις μου

Λυγίζω σαν σε θύελλες να μην πιστεύω και να με χτυπούνε..

*

Στις τσέπες της ψυχολογίας μου βρίσκω μια φύση ακμάζουσα..

*

Αφρόντιστα πάνε μες τον αγέρα τα γιασεμιά

Και εκπυρσοκροτούν με απρόσμενα θάρρη

Τα δένει μια ζωντανή μουσική

Από κείνες που ξεκλειδώνουν παράδεισο

Ομονοώ να μην λείψει κανένας

Από τα ποιητικά παραμύθια μου

Θα θυσιάσω τα πάντα μου

Για μια γαλήνη ολοστρόγγυλη.

*

Ίσως σκέπτομαι με αντίκρισμα ουρανών, ίσως εξαρτώμαι από εικόνες και πληθυντικές εικόνες

Πάντως οι επιδιώξεις μου έχουν τίμημα θανάτου

Κι αυτό δεν με φοβίζει πια

γιατί συνήθισα να δυσκολουπαρχω!!

*

Όσο φλομώνουμε από επαναστάσεις τόσο αδειάζουνε τα υδραγωγεία των ιδεών μας!!!

*

Σ αυτό το γλέντι το ξεθωριασμένο όλοι θα διψάσουμε για συμπάθεια και έρωτα! Καλημέρα!

*

Λυπήσου αυτούς που τους αρέσει να παραμυθιάζονται ενώ το ξέρουν ότι ο χρόνος είναι ένας βρικόλακας θανάτου...

*

Τρώω με ειλικρίνεια τον ψυχαναγκασμό μου

Σαν ένα ψωμί που ποτέ δεν με χόρτασε

Κι όπως βυθίζομαι σε κάτι απροσδιόριστο

Μπουρμπουλήθρες ανεβαίνουν από τον βυθό μιας ψυχολογίας τεθλασμένης.

Αριστοκρατική καπετανοσύνη..

*

Αυστηροί όγκοι σαν αυστηρά τολμήματα σαν αυστηρές Ιδέες. Γεμάτα μυστικά του γαλαξία που υποκρύπτει. Όταν εκμυστηρεύτηκε ο πάλαι θεός

Η γη γέμισε πλησμονή και φαντασία!

*

Πόση τάξη καταναλώνουμε για να πετύχουμε μια ευλογημένη αταξία;

*

Τσαλάκωσε τα πάντα ο αδηφάγος μας πολιτισμός.. Ποιος θα μας σουλουπώσει;

*

Διαβάζοντας μια ιερογλυφική σιωπή και έναν παράξενο ήλιο!!

*

Περιέχω την συντριβή μου και επειδή το ξέρω αυτό κλείνομαι στον εαυτό μου τον ρακένδυτο..

*

Ζητάνε κατεύθυνση οι αγρύπνιες μου και ξεσκολίζω από μια μάθηση που με παγιδεύει.. Είμαι εγώ που είσαι εσύ και είμαστε όλοι. Ναρκαλιευτής σε ένα πέλαγος της φαντασίας!!!!

*

Μέσα στο ξαφνικό μπουρίνι μένος της ανωμαλίας άστραψε και βρόντηξε

Όλη η πλάση τσαλακώθηκε

Έτσι απλά και ξαφνικά....

*

Διαμελίζομαι από τα γεγονότα. Μπορεί να με ανασυνθέσει μόνο μία μοναξιά

πιο εποικοδομητική από ένα φεγγάρι που τροφοδοτεί την αγρύπνια μου.

*

Στο ψαχνό του μήλου χώρα η αμαρτία μας και ένας παράξενος εκδιωγμός...

*

Χαράσσονται οι έννοιες μέσα σε ένα μεσημέρι γενναίου πυρετού!!!

*

Δίνει αναστάτωση στις προθέσεις μου μια φύση που χλιμιντρά γύρω μου χιλιόδοξη!!!

*

Περιμαζεύω ένα χάος κι από τις τσέπες μου εξέχει ένα τρύπιο δολάριο

Μηδέν αγοράζω και μηδέν πουλώ...

*

Δώρο ο άνεμος και το βαθύ ‘’μυστικό’’ του Τίποτα

Δώρο η πνοή του πάνω στις βλεφαρίδες σου

Όλα τα καταστρέφει ο Χρόνος

Και σ’ όλα σπέρνει ποικιλότητα

Εσύ ακουμπάς το φεγγάρι

Και τονίζεσαι από τα αργυρά πλοκάμια του-

Των ποιημάτων μου ιερωμένη!

*

Η ακραία και η πάντα μόνη της…

Περιπέτειες φέρνει το φεγγάρι σε σένα και μελαγχολία απίστευτη.

Αποκαλύπτει τα φτερά σου και την λυρική σου ενδυμασία.

Την βολή σου που ξεβολεύει τα κατεστημένα.

Την κτήση σου όταν καμία κτήση δεν μπορεί να υφίσταται.

Την έπαρση να είσαι και να μην είσαι εκεί.

Την φιλαυτία σου!

Και εδώ που ανοίγει ο κύκλος των αντιφάσεων

Μια διαλεκτική γαλήνη ξεδιπλώνει έννοιες που παραωρίμασαν

Και πέφτουν.

Στοχάζεσαι όσα στοχάζεσαι και λείπει ακόμα κάτι.

Είναι ένα σύμπαν κουφό που δεν κατανοεί τις επιθυμίες σου.

Ούτε τον έρωτά σου δεν κατανοεί που οριοθετεί συνέχεα καινούρια πάθη…

Πύλος 20//9/2022

Ιεροτελεστίας του Αυγούστου…

Δαγκώσανε οι Ιδέες το πρωινό και το καρατομήσανε·

Μια πόλη που είχα σαν φυτώριο να με φιλοξενεί,

Τώρα ζητάει νοίκι·

Ο Αύγουστος πολυπληθής και αντιβαίνει στην ψυχολογία και τα γούστα μου·

Σκιάζομαι από χίμαιρες κι ίσως πεθαίνω.

Τι δεν καταλαβαίνεις τελικά, φερέφωνο των ουρανών υπήρξα·

Αθροίζει μέσα μου ο καιρός στυφές ελπίδες·

Ό,τι σου είπα κράτα το, πορεύεσαι και με σιωπή και με φλογάτο ήλιο

Μα να κρατάς του Τίποτα το πανωφόρι πάνω σου βαρύ φορτίο…

Μιλάω το λοιπόν και λέω όσα λέω για να με ματώνουν·

Γεφυροπλάστης ο ανάμεσα στις αντιφάσεις άοκνος συμβιβαστής·

Τι διαλεκτικές αγάπησα και τι συμπυκνωμένες φαντασίες!

Έγινε το κεφάλι μου ο στίβος μάχης αοράτων κι ορατών…

Κι αφού ο εντεταλμένος να προσδιορίζει

Όσα οι θρησκείες δεν καλούπωσαν και αποστρέφονται

Εμμένω σε ένα δάκρυ καθαρή ιεροσταγόνα

Που λάμπει σαν διαμάντι που φυλάκισε ελπίδες κι ουρανό…

Αθήνα 27/8/2022

Η αγάπη πάντα…

Εμείς αγαπιόμασταν και πριν αγαπηθούμε-

Ανάμεσα στο αδιάφορο πλήθος, τις μικρότητες των ανθρώπων, την κακοσμία της πικρής ζωής,

Ανάμεσα στον κακόβουλο θάνατο και την ανηφορική ζωή- εμείς αγαπιόμασταν·

Σε κοιτούσα στα μάτια όπως να βλέπω την γλυκιά Μαντόνα μου, σε κοιτούσα στα μάτια!

Εμείς αγαπιόμασταν και πριν αγαπηθούμε- ανάμεσα στην ανάγνωση της φωτιάς και το αλφαβητάριο του πόθου- εμείς αγαπιόμασταν·

Καρφιτσώναμε στο στήθος μας μια ελπίδα και κυλούσαμε τις μέρες στον λυρικό κατήφορο της αγάπης- εμείς αγαπιόμασταν:-

Όπως και τώρα που βασίλεια σου τάζω εμμένοντας στις δυνητικές ουτοπίες μου- εραστής σου από την πρώτη στιγμή που στον κόσμο ανοίξαμε κι οι δύο τα μάτια!

Με σφάζει η γλυκιά μου αρρώστια

 

Με

σφάζει η γλυκιά μου αρρώστια, με σκάβει

στα εσώτερα.

Και ενώ τα πρωινά είμαι  λέων ακάματος, τα απογεύματα

Ζω την αλληγορία των ληγμένων

θαυμάτων. Όμως…

( Πάει να πει: μάλλον να μην πιστεύεις τίποτα!)

Είναι θρησκεία ξεθυμασμένη το γραφτό. Πάω…

Πιο ιδιώτης που δεν γίνεται

το λοιπόν.

Και βρέχει τώρα έξω,

η προσευχή μου απευθύνεται

σε έναν απρόσεκτο μάγο

που έκανε τον κόσμο όλον μαντάρα…

Έργο του Νταλί..

Εγγύηση η νύχτα κι η ανατολή.

 Εγγύηση η νύχτα κι η ανατολή.

Άντε να περιμένεις το λοιπόν ωραία πράγματα.

Σκίζω σελίδες και πετώ, σαν θυμωμένος είμαι

Ταύρος, που λένε, σε υαλοπωλείο.

Γαντζώνομαι από το κέρατο της γλαφυρής σελήνης.

Σε άδειους δρόμους περπατώ.

Αφήνω πίσω μου μπελάδες άστρων.

Σαν ξημερώσει

Θα έχω ζέψει τον πλανήτη σε καθήκοντα αστεία…

Ο Χρόνος κυλά όπως ροή των ‘’άπιαστων’’ και των ‘’αόρατων’’-

 Ατημέλητο μεσημέρι πίσω από τις αγροικίες και τα δροσερά πηγάδια·

Ο Χρόνος κυλά όπως ροή των ‘’άπιαστων’’ και των ‘’αόρατων’’-

Βελάζουν αμνοί, ο ήλιος βελάζει·

Είναι μια σιωπή ερμητική που αν πεθαίνω ανασταίνομαι και τούμπαλιν-

Θνητός που έλαχε λοξοδρομήσει μες την ιερότητα μίας παράξενης Δημιουργίας!

Νύσταξε ο Θεός,

 Η νύχτα άφησε κάτι καχεκτικές σκιές να περιφέρονται επάνω στα πλακάκια

Του δρόμου. Ύστερα έφυγε για μακριά.

Η νυχτερίδα επραγματοποίησε αυτά τα σλάλομ τα περίτεχνα που την φανέρωσαν

και την αφάνισαν σωστά.

Νύσταξε ο Θεός,

ξάπλωσε στην ωραία κλίνη του.

Θόρυβος θόρυβος απόγονος αρχαίων θορύβων.

Και ένας ραγισμένος ουρανός έξω απ’ το σπίτι μου που μπάζει

χίμαιρες και που μου στέλνει

Σινιάλα να κινήσω κατά τα βαθιά…