Μια πρώτη ανάγνωση για την ημέρα του Δεκέμβρη,

Photo Kelsey Elinor

Μια πρώτη ανάγνωση για την ημέρα του Δεκέμβρη,
Όπου αντηχεί, απειχούν θρησκεία οι θερμοκρασίες της-
Ένα στρουθί ευλαβείται να πετά χαμηλά και να τρεμίζει μες τον γαλανό αέρα·
Αττική ένδοξη Αττική παρακμασμένη,
Δονεί το σύνολο των παρομοιώσεων και μάλλον τρομαγμένος μοιάζω
Από την φιλαυτία των δέντρων.

9.12.2018

Ερωτικό αλλιώς…

Είναι αριθμός ένας και πίσω από όλα είναι η αγρύπνια μου, όσο σε βλέπω άλλο τόσο απουσιάζω,
Φορώ τις τηλεσκοπικές ωτοασπίδες μου, έχω αρμέξει φως
Και εθελούσια θα παραδίνομαι σ’ αυτήν την δίνη
Έρωτας να σε αποκαλεί νικήτρια και έρωτας να με καθυποτάζει
Εγώ εσύ κι εσύ εγώ ω πλανεύτρα!

Αυτό που είσαι μου αρέσει προφανώς, γι’ αυτό και έχω πάνω μου αποτύπωμα αλήθειας
Γυναίκα μοίρα, κυνηγώ λες μια σκιά και γράφω ποιήματα ερωτικής
τύφλωσης, είναι το πυρ
Όπως το φέρεις όταν δεν μπορώ και να προφυλαχθώ ούτε
να ζήσω ησύχως μόνος κι έρημος και έχοντας εσένα
συνεχώς στον νου μου..

Να ναυαγήσεις πρόσωπο μες τις αισθήσεις

Να ναυαγήσεις πρόσωπο μες τις αισθήσεις
Και να αναδυθείς φεγγάρι μες σε άλλους ουρανούς- μια ρίμα είσαι
Που καταφέρνει να νικά τις ώριμες μελαγχολίες μου· έτσι ξεκουρδίζεται ο καιρός
Και σε ερωτεύομαι πανωραία και μόνη
Που μιλάς μες τον ύπνο μου, νεράιδα κι όπου μπόρεσες να ‘ρθεις..

christian.giger.photography

Αθωωθήκαμε!

Μέσα στον βαθύ θόρυβο και την ρηχή μέρα: ένα θαλασσοπούλι πέταξε χαμηλά αγγίζοντας τα νέφη της φιλοδοξίας· κάτι τρύπησε τον ουρανό: ξεχύθηκαν οι λύπες μας· η Τρίτη εξοικονόμησε αρκετό φως ώστε να αντέξει· λάκισε η βδομάδα κατά την αιωνιότητα· ο Χρόνος συμμάχησε με την Ιστορία και έτρεψε σε φυγή τις τύψεις μας. Αθωωθήκαμε!

Το εγώ σου ένα γυμνασμένο δολοφονικό σκοτάδι

Το εγώ σου ένα γυμνασμένο δολοφονικό σκοτάδι
αφανίζει την λάμψη του έρωτα και καταρρακώνει την όψη της ευτυχίας.
Φορτίζει με ένστικτο απληστίας την συμπεριφορά σου και
κάνει τον χαρακτήρα σου κοφτερό.
Στο φινάλε της πράξης που αγαπιόμαστε αφήνει να φανούν τα δόντια μιας κακόβουλης τίγρης..

Βρώσιμη πάντα η ζωή μου και πικρή·

Βρώσιμη πάντα η ζωή μου και πικρή·
Την ακολουθούν ως εμεγαλύνθησαν τριαντάφυλλα και ο κήπος
Ο ιερατικός, της καρδιάς·
Απ’ όπου κι αν εισβάλλει αλέκτωρ το ξημέρωμα αργεί·
Η ποίηση τραμπαλίζεται μέσα στις γαλαρίες
Του νου, εκεί όπου το Πιθανό θέση δεν έχει κι όλα
Καταργούνται τα συστήματα·
Διαβάζω την νύχτα- πάντα μου άρεσε αυτό!
Ξεκρεμώ ένα άστρο και σε περιμένω.
Αν αισθανθείς την αγάπη μου έλα, αλλιώς
Άσε την νύχτα να σκεπάσει τις ατασθαλίες των άστρων και σκέψου
Λιγάκι πόσο πονεί η θνητότητα..

Τα μάτια σου είναι το έντονο φωνήεντο της γραφής-

Τα μάτια σου είναι το έντονο φωνήεντο της γραφής-
Ακούγονται και όταν δεν μου μιλάνε-
Βρίσκω στον δισταγμό μου περιθώρια ανάσας
Και με καίει όλον ο έρωτας, καταλήγω εθελούσια σκλάβος..

Ποιός κινεί τα νήματα εδώ

Ποιός κινεί τα νήματα εδώ, στο βαθύ πέλμα της θάλασσας και η μέρα σβήνεται σαν αφρός που κομπάζει;
Απομακρύνομαι και κάτι με υποψιάζει.
Παρασκευή. Οι αγάπες τελείωσαν.
Αργεί ο Θεός, ο ουρανός συμπίπτει με του εγωισμού μου το βασανιστήριο.
Είσαι μακρινή και δεν σε αγγίζω, η φαντασία μου δεν μπορεί να σε πλάσει
Καθώς ζητάς νομοτέλειες κι εγώ
για μια απλότητα που έχω, καμαρώνω
Ο φτωχός.
Παρασκευή. Ένας καπνός θυσίας ανεβαίνει προς τον ουρανό- είμαι εδώ που ενωθήκαν οι πόλοι- το φεγγάρι σφάζει τον όνο του- ένας βρικόλακας γκαρίζει τρέποντας σε φυγή το τάγμα των αγγέλων.

Ίλιον 19.10.2018

Αρρύθμιστος πλανήτης, πόσο ελάχιστος είμαι

Αρρύθμιστος πλανήτης, πόσο ελάχιστος είμαι

Να μιλήσω, να πω;

Στράβωσαν τα ίσια, οι νομοθεσίες κατά πώς βολεύει τους ισχυρούς

Άλλαξε το κλίμα των εντυπώσεων.

Με το σακατεμένο όνειρό μου πού πάω

Και όλα συντελούνται ερήμην μου;

Κλονισμένα φωνήεντα που ζουν απομυζώντας

Τα σύμφωνα της ευρυθμίας.

Δεν είμαι, δεν ξέρω.

Κάθετος μέσα σε οριζόντιους ουρανούς και πόλεις που ντεραπάρισαν όπως οι μουσικές που δεν αρέσουν.

Βολεύομαι να μην είμαι ο βολεμένος πουθενά.

Στην τάξη των λίγων, ο μικρός, ο ελάχιστος..

Πόσο εύθραυστο το Τίποτα σου

Πόσο εύθραυστο το Τίποτα σου και όπως βγαίνεις από την νύχτα
Πόσο σαθρό και μισοσβησμένο το αεράκι
Που εισβάλει στο σπίτι σου, εκεί στα αψηλά δωμάτια
Του φεγγαριού!

Ψαυμένο το τοιχάκι από το άστρο και πατήματα όπως που θέλει το μεθυσμένο σκοτάδι
Κάνουν να φαίνεσαι εξωπραγματική, αιθέρια στον ουρανό που κομπάζει.

Εκεί σε είδα, σε ζωγράφισα, συγκλίνοντας τους τολμηρούς διαβήτες
Του έρωτα- εκεί υπήρξε
Αυτό που έζησε στην φαντασία μου, κι ας μην υπήρξα ποτέ αλήθεια εγώ!

Γεωμετρία των αισθήσεων..

Το σφιχτό φως πάνω στο πρόσωπο του αγέρα
Και συσπειρώνομαι, γίνομαι ελατήριο ονομαστό
Με ακολουθούν τα πάθη μου, ζω με εσωστρέφεια
Και κλονίζω τα πικραμένα μυαλά μου.

Εισβάλει η γη μέσα μου, είμαι ο χοϊκός ακόλουθός της
Πλασμένος από την ειδή της και φωτιά
Δασκαλεύομαι πουθενά μην ανήκω.

Και αν πεις θα με μάθεις θα έσφαλες
Μάλλον, ο καιρός που περνά
με κάνει ερμητικά κλειστότερο, ζω
με την αρνητική εμφάνισή μου
Και καμπυλώνω τον έρωτα για να χωρά
σαν τόξο στα στήθη μου
Να σε αγαπώ και να σε αγαπώ..

Λύπη όταν η νύχτα…

Αγγίζω τ’ αστέρια, η λύπη μου αγγίζει τ’ αστέρια,
Ένα βράδυ που ξεπλένει την μελαγχολία του περιβάλλοντος και τρυπά
Την γλαφυρή ατμόσφαιρα του ουρανού.
Ότι και να σου πω δεν θα καταλαβαίνεις, θα μείνεις στο εξωπραγματικό μπαλκονάκι σου
Και θα κοιτάς το ίδιο άστρο που είναι εμβόλιμο στο βράδυ που απομακρύνθηκα χωρίς να το ξέρω.
Κόπασε ο αέρας,
Το πλοίο ανοίχτηκε στην θάλασσα,
Ταξίδια για να έρθουμε, ταξίδια για να φύγουμε.
Τόσα ταξίδια αποχωρισμού και τόσα για να ανταμώσουμε
Που πρέπει να συνηθίσει κανείς αυτό το θέατρο που παίζει η ζωή.
Όταν μεσάνυχτο, η σκέψη μου σε ανταμώνει
και είναι πιο εύκολο το να μείνεις εδώ
Που υπάρχουν αισθήματα και η καρδιά σου κοντά στην δική μου καρδιά..

Η βεβαιότητα πέθανε

Η βεβαιότητα πέθανε κλείνοντας την σελίδα της κατάφασης.
Αντιφατικό είναι το αεράκι.
Μάθε να το ακούς.
Προπαντός μην είσαι φαντασμένος-
Το δίποδο καταλήγει τετράποδο αν δεν θορυβηθεί..

Ομοιότητα…

Καλώς καμωμένα τα όσα του ουρανού
Αλλά εμένα η έγνοια μου μυρίζει ανθρωπίλα.
Βαραίνει και ελαφρώνει το καθεστώς των σκέψεών μου
Μην με στεναχωρείς αν θέλεις να με αναγνώσεις
Πίσω απ’ την μελαγχολία μου σου τάζω μια κρυφή χαρά.
Για τις δικές μου επιδιώξεις η λιακάδα μπάλωσε το τρύπιο σύννεφο
Ούτε θεός φάνηκε ούτε κανένας
Στύφισαν οι θρησκευτικότητες βαρετά τις ακούω·
Είναι το ποιητικό ηχείο που βοά και πολλαπλά μου υπαγορεύει.
Είναι που είμαι εσύ πίσω απ’ όλα εκείνα που είμαι και που σιγά σιγά διαπιστώνεις.