Πάντα μεταλλικό το καταπέτασμα

Πάντα μεταλλικό το καταπέτασμα· κι αφήνει

να το αγγίξεις και να χαθείς·

Ευρώπη, γερασμένο κόκαλο, τρίζουν

οι σπόνδυλοί σου από ακαμψία,

Κωφεύεις και σαπίζουν οι ιδέες σου

Νωχελικές.

Ευρώπη αδιαίρετη ουτοπία

Ενοποιημένο βασίλειο των εγωισμών

Καπιταλιστικέ μεσαίωνα. Ευρώπη

Των κοσμοθεωριών που μεταλλάχτηκαν

Και έγιναν ένα σκοτεινό φίδι που τυλίγεται

Γύρω απ’ το πτώμα του αιώνα

Συσφίγγοντας όπως ο θάνατος τον θάνατό του.

Ευρώπη σάπιο δόντι και απόστημα

Στο κρανίο των συλλογισμών μου.

Πάντα μεταλλικό το καταπέτασμα και όπως

Το τραβάς σαν μια κουρτίνα που θα αφήσει να φανεί

ο όλεθρος που δεν προφταίνεις

Θρέψου  με μέλι των καλών ειδήσεων και

συσπειρώσου

Γύρω από τους ροδαμούς που ανθίσανε –και σε καλούν

Αίμα να δώσεις!

Κυκλοφορούν ειδήσεις

Κυκλοφορούν ειδήσεις κι υπερίπτανται

Έωλα λόγια. Έπεα θα τα ήθελες βρε Όμηρε! Κι αφού

Δάσκαλο έχει η  μοναξιά τον Χρόνο

Άφησε τις Στιγμές να σου γελούνε: είναι

το Παρόν της συντυχίας κατάληξη. Σώσε

Το χρώμα κι απ’ την Ύλη κράτα

αποστάσεις.

Έννομος είσαι μιας σκηνοθεσίας ποιητικού ακροβατισμού…

Τω τρόπω τω άλλω…

Συναντάς τις κορφές εκεί
που γίνονται οι Ιδέες σκόνη, και βαραίνουν
και σήπονται τα πολιτεύματα.
Να η Επιστροφή σε κείνο που νομίσαμε θα μας σώσει, στο φλύαρο
ρυάκι των χρόνων, στον καθαρμένο στοχασμό.
Κι όμως,
Κηδεύονται μέσα σου οι αυταπάτες,
Έγκλειστος στου εαυτού σου το νεφέλωμα
Ομιλείς μια γλώσσα παρομοιώσεων χαρακτηρισμένων
Και ποιητικό σιρόπι ποτίζεις
Και λάβδανο τα λόγια τα μελένια.
Αγκιτάτορα των δραμάτων, οι κοινωνίες
λαμπρά θα στολίζονται, και μέσα τους
θα κατατροπώνονται οι άνθρωποι·
επιστρέφω
και φεύγω από φυλακή σε φυλακή,
ένας πλάνητας είμαι
που παίζει ζάρια με την μοίρα του,
φωτίζει και σκοτεινιάζει,
καμιά θρησκεία για σπουδή,
το αίμα κουρνελίζει στα σκαλοπάτια του φεγγαριού,
τάξεις αντιπαλεύονται τις τάξεις, -πού φτάνει
η αιώνια διαμάχη και εσύ θα ταχτείς
στο πλευρό εκείνων που μεθαύριο θα γίνουν
φτου κι απ’ την αρχή, οι νέοι δυνάστες σου; Να εδώ
που πιστεύεις θαύματα και πάλι
ο άνθρωπος θα σε προδώσει!

Σχεδόν όπως μια ρίμα ξεθυμασμένη…

Αυτά που σκορπίζουν σε παράξενο θρίαμβο μες τον αέρα
Έντομα και παράξενα σμήνη πουλιών,
Άνθη και γλαφυρές παπαρούνες
Επεα πτερόεντα πάνω στο στέρνο της Άνοιξης.

Κανονιοβολεί ο καιρός με πανταχού παρουσίες
Παράξενες, θεών που πια δεν υπάρχουν- Αλήθεια
Πώς γίνεται η πραγματικότητα μνήμη κι ακόμα
Πώς απαλείφονται οι παρουσίες και παρουσίες δεν είναι πια;

Βρήκα και έχασα και εκείνα που έχασα πάλι τα βρήκα,
Αναζητήσεις στην ζωή μου μια ζωή
Δημιουργώ ανάγκες και αισθητικά λατρεύω καθετί που έχω
Γεμίζοντας το φως μου με χιλιάδες φώτα Αστραπής!

Το νερό…

Το νερό, κοσμικό φωνήεν διεσταλμένο,
Διαπασών, ευκίνητο έλασμα της γης,
Πίπτει σαν καταρράκτης που βαραίνει η φωνή του
Και συναντά κάποιον αρχέγονο θεό.
Από αθώρητο ύψος, ύδωρ εγγεγραμμένο
Στο στέρνο της γης,
Τριπλάρει τα μεγάλα δάση και ως ποταμός ελίσσεται
μέσα στην βλάστηση του Ωραίου
Ζώντας από την φωνασκία του, μηρυκάζοντας
την ησυχία του τοπίου, θηρευτής
Της στεγνότητας.
Μοιραίο πάλι μέσα στην ερήμωση της γεωγραφίας, ανοίγει
Τα πηγαδίσια κιτάπια του και αναβλύζει
Ακριβές και ολοζώντανο,
μηδενικό και πολλαπλασιασμένο
Μέσα στην συντυχία των δασών, καλημερίζοντας
Την ευχάριστη όψη του πλανήτη!

7.05.20202

Πόσο κοντά στην απώλεια είσαι!

Όλος φλόγα ο έρωτας και αράγιστος ο καθρέφτης του σύμπαντος-βρες φωνή
Και ώτα να μπορούν να πιούνε τόση μουσική! Μια φωτιά
Σε αναρπάζει και εξαϋλώνεσαι
Μηδενίζεις τα πάντα σου ερωτευμένε μου,-να δες
Πόσο κοντά στην απώλεια είσαι!

Επίκαιρο…

Τι αρωματισμένη κόλαση προσφέρει η μέρα και ζουζουνίζουν σεσημασμένα έντομα μέσα στις μασχάλες της!
Η σιγή κάθετη μες την λιακάδα.
Μπαρούτι εωθινό κρατούν οι στήμονες του εγωισμού μας.
Όταν προχωρούν οι ώρες ακόρεστη δίψα δαιμονοποιεί τα φυτά.
Αθροισμένα φωνήεντα κάνουν τα λεξιλόγια κατάλευκα.
Ολόφωτο δάσος από πεύκα βελονίζει την τσουχτερή επιφάνεια του ουρανού.
Στρατός οι κάμπιες απειλούν την πρασινάδα.
Μικροκαμωμένοι όπως είμαστε ούτε το Σύμπαν ούτε ο Χρόνος πια μας λογαριάζει.
Στείλε τις φουρτουνιασμένες ιδέες σου να ανταμώσουν την ώριμη Άνοιξη.
Παντού νικάμε!

30.04.2020

Ο Ιησούς…

Ανάμεσα απ’ τις παραβολές

Ο Ιησούς ξεπηδά αλλά δεν είναι εκείνος που ξέραμε·

είναι Μεσσίας αναθρεμμένος από αρχαίες θεότητες.

Τον παραστέκονται γυναίκες ντροπαλές και μαθητές που λατρεύουν

να είναι διψασμένοι αμφιβολία και δυσπιστίες.

Μεσημεριάζει και βαδίζει έξω απ’ τα τείχη των βιβλικών πόλεων.

Εκτιμά τις ηλιαχτίδες και το κελάηδημα των πουλιών,

το φιλί της γυναίκας και της μητέρας του την φωνή.

Στα αυτιά του ο ήχος των αργυρίων που πέφτουν πριν απ’ την προδοσία ανοίγει

την πόρτα του πατέρα του. «Ἡλί, Ἡλι, λαμά σαβαχθανί»..Πώς

θα τοποθετηθεί μες την καρδιά μας Sύμβολο και πάλι ενός θεού που θα αποσκιρτήσουμε

από την ασυννέφιαστη αγκαλιά του;

Ανάμεσα απ’ τους ληστές γράφει το έπος μιας θρησκείας πλασμένης

με μύθο και υψιπέτεια.

Δες τον που πεθαίνει αθώος και ανασταίνεται

με καθαρότερη ψυχή κι από τον ήλιο!

Φορτωμένος τα Σύμβολα που η ανθρωπότητα θέλει για να περπατά και να ζει γελαστή και προσανατολισμένη.

Ανάμεσα απ’ τις παραβολές!

Ανέγγιχτος από του Χρόνου τα μαρτύρια…

Τα λεγόμενά μου τα αόριστα…

Ένα φτηνό μακό κι ένα ποδήλατο
Θα εξηγήσουν τον Απρίλιο όπως το θέλω.
Λιακάδες πρωινές και θεϊκό ήλεκτρο
Που δράμει στους αιθέρες των συλλογισμών μου.
Αναπαύου εν ειρήνη σκέλος του διαβήτη μου τρεμάμενο,
Πολύ θα σε ταλαιπωρήσω.
Ο πόθος είναι γλυκός συνθέτης που θα μουσουργήσει έρωτα.
Τρέπω τις καμέλιες προς εμένα και μου μιλούν, όπως ενθουσιάζονται με το φως.
Όχι καλλίφωνος, τραγουδώ σιγανά, μην τρομάξουν οι ψύλλοι που, στα αυτιά σου, μπήκανε.
Πλάκωσε έαρ. Χουζουρεύω μέσα στα σκεπάσματα της μεταφυσικής.
Όπως θα μου τύχει ο θάνατος κι άλλο τόσο νεκρώσιμα θα είναι κάποτε τα λεξιλόγιά μου.
Στην ζωή καθυποταγμένα…

Το φεγγάρι της Μαρίας…

Μηχανές οι ρονρονίζοντας είναι
Μες την ζωή μου και δεν με αφήνουν να ησυχάσω, έλεγα κάποτε·
Τώρα είναι εκείνοι οι δημαγωγοί με τα παρατσούκλια, που αναποδογυρίζουν το μέλλον
Και ζητούν τα ρέστα από τις ζωές μας·
Οι πολιτικές των ταμείων, οι άπληστες πολιτικές
Άτσαλες όπως μια λιμουζίνα που τρακάρει, θέλω
Να πω μιαν άνοιξη που να είναι μόνο μια άνοιξη· η Μαρία
Να λούζει τα μαλλιά της και να στεγνώνουν στον καλοκάγαθο ήλιο
Χάλκινα, όπως οι ρίζες μιας ελιάς που την φωτίζει το ηλιοβασίλεμα·
Ήπιε τον καφέ της και απλώνει την μελαγχολία της στο σούρουπο,
Είναι ιέρεια που δεν την συναντάς, μιλά και νιώθεις την ψυχή της· βραδιάζει,
Ο καπνός του τσιγάρου στέλνει δαχτυλίδια αγύρτικα στον ουρανό,
Η μελαγχολία σπαθίζει,
Ζει το παρελθόν μες το μέλλον μας, προβάλει
Στα καθέκαστα των ονείρων μας…
Σκηνοθετώ απλότητες που με εκμηδενίζουν
Γράφουν πάνω μου οι νύχτες
Έχω ακούσει ύφος που με περιγελά
Άδειασε από μένα η ιστορία και γράφεται με περιλήψεις που βαριούνται οι νεολαίοι που ακολουθούνε..
Κοιμήσου πια Μαρία, σκαλώσαμε στο φως του φεγγαριού!

Φθόγγε μουσικέ των κατορθωμένων

Φθόγγε μουσικέ των κατορθωμένων
λόγε βαθιέ με την ψίχα αβρή
Συνόδεψε την φωνή μου που εισβάλλει
στα κρυσταλλένια νερά
Πάθος μου έστειλες και αγρύπνια
Ψάχνοντας λέξη την λέξη σαν ερπύστρια
Που περπατά πάνω σε δύσβατα εδάφη, μια σπίθα
Που την νύχτα ακύρωσε.

Τσέλο γελαστό ερμηνεία του να ζεις
Ευχαριστημένος. Ζώσου
τις νότες και με ξίφη αόρατα οπλίσου
Υπερασπίζοντας το πλούσιο φως..
Ο Χρόνος μέγας χορηγός
και απάτη!

Ξεθυμασμένη ευχή!..

Έξω από τις ευχές είμαι
μια Ευχή ανεκπλήρωτη,
σαρώνουν μέσα μου οι Αμφισβητήσεις·
πόσο χωράς μέσα μου Ρόδο Αμάραντο; Ανήκουν
φώτα ιλαρά στις μυσταγωγίες, ανήκουν
αδιανεμηθέντα άνθη σε κηδεία που και ύμνος σεβασμού της αρμόζει.
Φωτεινά τα λεχθέντα
πατούν πάνω σε παραδόσεις
τρέμει το Νόημα,
το νόημα είναι μια φρυκτωρία που στέλνει
μηνύματα για θα χαρούν οι λυπημένοι·
λάβετε το πολυσχιδές όνειρό μου,
φάγετε, πίετε,
ο κόσμος υποφέρει ατέρμονα
πόνος μακρύς ο κόσμος και βουβός…

ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΑΞΙΖΟΝΤΑΣ..

Ο υπερθετικός μου είναι ένας ύμνος από γαλανό ορίζοντα
που δεν θα τον χωρέσω πουθενά

Θα καθαιρεθώ μέσα από όλες μου τις ανάγκες και θα μείνω
γυμνός όπως πρωτόπλαστος που να θρησκεύει δεν θα ξέρει

Θα έχω το ύφος που δεν θα διαβάζεται παρά μόνο
μέσα στα ευαγγέλια που θα χαθούν μετά
μες σε διδασκαλίες πουλιών και σε λόγια νεραΐδας.

Αναχωρητής από άποψη- της ερημιάς θα νέμομαι το χάος

Και θα ξυπνώ χαράζοντας τη μέρα μέσα στα ζεστά,
ωραία χρώματά της.

Της πολιτείας των ανθρώπων η βαριά βοή
θ’ αναστατώνει τα φρένα μου- σαν τρελός θα γυρίζω
μέσα στις μέρες που θα λιγοστεύουν τις ελπίδες μου…

Με έναν ποίησης θεό που θα λείπει..

Θα φλυαρώ κομίζοντας άχρηστα ρήματα και της φιλοσοφίας
λαμπερές γιρλάντες.

Αιρετικός του εαυτού μου ακόμα.

Αντωνυμίες εγωιστικής φαυλότητας
θα ακυρώνουν γύρω μου τα ξεφτισμένα ουσιαστικά
που θα πατούν το ένα πόδι έξω απ’ τον πλανήτη.

Των αγγέλων οι θεωρίες θα υπερασπίζονται αιώνιους απέθαντους θεούς-

Καθώς θα γράφουν σε ψαλμούς δοξαστικούς λιβανισμένο τ’ όνομά τους.

Και έτσι όπως θα γερνώ και θα γυρνώ
μέσα στο Τίποτα που θα μου χαριστεί ατόφιο

Θα φτάνω τον θνητό μου μύθο ως το τέλος του
και θα πεθάνω αξίζοντας μια ρίμα πικραμένη…

Αντιστοιχία…

Σημασίες να πεθαίνω
Ή και να ανασταίνομαι μυημένος
Σε έρωτα γυμνό.

Ανήκουν στον αέρα τα λόγια
Παρασυρμένα στο κούφιο Πουθενά, δεν κρατώ
Παρά την ευπαθή μορφή τους
Πολύπαθος.

Και το δυνατό κρασί των εμπνεύσεων
Σημαδεύοντας το πρακτέο κενό
Φωνή και μεγάλη αφήνει
Αποτυπώματα επάνω στης πραγματικότητας τον ζήλο
Ό,τι πράττω είναι ίδιο μ’ ό,τι θα πω…