Νύχτα παλίρροια των ερώτων…

 Νύχτα παλίρροια των ερώτων…

Στον αφρό βγαίνουν οι λύπες μου, στο άκουσμα

της βαθύλαλης νύχτας

εθελούσια παραδίνονται οι πόθοι στου σώματος

την ηδονή και

ταρακούνιονται τα σύμπαντα όλα, ένας

δασύς ήχος από φωνήεντα που αναθερμαίνουν την αίγλη του λεξιλογίου

γλιστρούν μες την ανεκλάλητη σιωπή και τρέπουν

την κάθε λέξη

σε φυγή

μπροστά στο νόημα της αγρύπνιας.

Φυγή στην φυγή έρχεται του ποιήματος η άμαξα και φέρνει

φεγγάρια δριμέα και αυτούσια που φωτίζουν

τον νου μου

που σκοντάφτει στα ρηχά και των ιδεών

το καμάρι στολίζουν

με την ατσιδοσύνη τους.

Όπου να κρύβεσαι θα σε βρίσκω

τεκμηριωμένη στον πόθο σου και στον έρωτα!

Το Ποίημα!...

 

Κάτι συγκρατεί το τοπίο ανάμεσα σε ανθισμένες ματαιότητες

Στην καρδιά μου

Ένα αεράκι που παίζει με τις λεμονιές

Συρράπτει τις επώδυνες εικόνες

Του όρθρου

Ακούγονται βελάσματα

Και ένα ξίφος που θα αποδώσει την Δικαιοσύνη του

Γράφει την Ιστορία αλλιώς

Πλησιάζω

Ο ύπνος έφυγε, ξύπνησα ανάμεσα σε ακαθόριστες εικόνες

Ίσως η Ποίηση να σκηνοθέτησε εδώ, ίσως η Ποίηση

Γλύκανε πάντως ο καιρός, η Ελλάδα

Προφυλακίστηκε σε εικασίες

Όση επιστήμη υποταγής έσπειρες τόση θα λάβεις

Ξημερώνει

Μια γάτα γρατζουνά τον παράδεισο

Αποθηριώθηκαν οι κοινωνίες που ξέρεις

Τελεσίδικα όλα είναι μια Αστραπή που τρέχει κατά το έρεβος

Οι ταξιαρχίες των πουλιών σε λίγο θα κινήσουν για νίκη

Εσύ παρακολούθα βουβός

Τι σου χρειάζονται οι ομιλίες

Αμίλητος θα δεις και όσα γεγονότα καταγράψεις θα είναι το Ποίημα!

Μόνον αυτό!

 

                                          5.2.2021  

Ίχνη μου στον περίγυρο…

Ίχνη πάνω στον χρόνο των ραγισμένων λέξεων

Διαδοχικά ψηλαφώ ακραίες άγκυρες που ακινητοποιούν έωλα πλοία

Η μουσική με συντροφεύει ανοίγοντας κι άλλο τα σύνορα

Έχω πατρίδα φωτιάς

Εκμυστηρεύομαι κάτι και τα δέντρα σοκάρονται να με μεταγλωττίσουν

Ξέρω που είμαι άθεος ένθεος

Όπως και να με διαβάσεις δίκιο θα έχεις να μου αμφιβάλεις τον περίγυρο

Των σκέψεων που εκχύουν νάμα και εκτοξεύονται μες σε ουρανούς ποιητικά ανεστραμμένους…

Ανήκω σε αυτές που δεν προέβλεψες ποτέ σου συγκυρίες!

ΣΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ..

 

Μ’ αυτό το φόρεμα που τερματίζει στο στροφόμετρο
Τις αισθήσεις.
Ματάκια νάζια χείλη κόκκινα γλυκά.
Και κάτω από την φούστα σου
Το τριανταφυλλάκι σου που αναστενάζει
Για χάδια πεινασμένο και φιλιά.
Πρόβαλε η κοιλίτσα έξω απ’ τα υφάσματα
Και ανδραγάθησαν μέγιστοι πόθοι.
Κι εκείνο το σανδάλι σου το στολισμένο
Πολλά, που λένε σε μια άλλη μιλησιά, τον έρμο με σκανδάλισε!

Υλοτομία ανεπιθύμητου χρόνου..

 

Ορθωμένα τείχη του απογεύματος

Καμιά σάλπιγγα δεν θα γκρεμίσει την Ιεριχώ

Η Βίβλος σου η Βίβλος μου

Λουλούδι πολύφυλλο

Δοξασμένο.

Πέρασαν τα χρόνια, γεράσαμε

Θυμήσου τις ωραίες οξείες

Που σκέπαζαν τις λέξεις μας

Τώρα γυμνά είναι τα επιφωνήματά μας

Γυμνοί είμαστε κι εμείς

Μια γύμνια μας ξεκαλουπώνει…

Θυμήσου τα χρόνια που πράτταμε, που αγαπούσαμε θυμήσου-

Ζούσαμε μέσα στην τόλμη, θαυμάζαμε το άρωμα του ρόδου

Κλαίγαμε και γελούσαμε

Ήμασταν βασιλιάδες των αισθημάτων…

Τώρα γέρνουμε σαν δέντρα που θα υλοτομηθούν.

Γέρνουμε και νιώθουμε κοντά να χτυπούν τα τσεκούρια…

Σαντορίνη…

Έσταξαν μέλανα θυμό τα δευτερόλεπτα

στο ρολόι της γης

έσπασε τσόφλι το αυγό του τρόμου

η πέτρα γέννησε απρόσκοπτη θύελλα

θρυλικές θάλασσες γεννήσανε αύρες

πιο κοντά στο κονάκι του πόντου.

Ο αυτοκρατορικός ήλιος μαστίγωσε το πέλαγο

με πορφυρή φωτοχυσία

Τόσο ύψος τόσος θάνατος

τόση προσμονή τόση εγκατάλειψη

η μέρα έγειρε αβέβαιη κατανοτιά.

Μελανό γινάτι θεού που κοχλάζει

ψυχή αψιά

ένα πετροχελίδονο

αφήνει σώα τα μωρά του

στου γεροΠοσειδώνα την γενειάδα-

Καταβυθίζονται οι σβιλάδες των ανέμων

μες την κοιλιά της θάλασσας

κι αναγεννώνται

πενταπλάσιες

στο δυναμόμετρο της άνοιξης-

Αναμερίζουνε πειθήνια τα νερά

να βρει εστία ο μακρινός Προφήτης..

Ανταλλάσω τον θρύλο σου μ’ έναν μύθο αρχαίο

ζεύω την λάβα σου στο αλέτρι των αρχαιολόγων

τινάζω την παμπάλαια σκόνη σου

πάνω στις άγραφες σελίδες μου, υπομένω

την θλίψη των βράχων σου

αδηφάγα ορθώνεσαι

πάνω από τα κύμβαλα της μέρας

να διαβείς με βήμα εξουσιαστικό

την μέγγενη των εποχών που σ’ εγκλωβίζουν.

Συσκεπτόμενη μες την αυγή του πελάγου

με γλάρους εξουσιαστές

αινιγματική είσαι σαν κοχύλι

που δεν λειάνθηκε ακόμη και δεν έπαιξε

τον στιλπνό ολοστρόγγυλο ρόλο του..

Εθελούσια θυσιάζοντας πλάτος

αποκόμισες οφέλη ηλιοβασιλέματος

ναυαγισμένη μες την θάλασσα που περισπάται

απ’ του ουρανού την ζήλια..

Ποτέ δεν πάτησα τους όρκους μου

ποτέ δεν παρέκλινα απ’ την ευθεία ματιά

μέσα μου αναστήθηκες ηφαιστειακό κέρας

που ξεσηκώνει αντιρρήσεις

καυτή και αγέρωχη

με μνήμη που ζητάει τα ρέστα

απ' το ταμείο του εφησυχασμού.

Πάλι εκεί που σε γονάτισε ο καημός της λάβας είσαι

κουρντίζεις την κιθάρα των ανέμων

μισοφαγωμένη από την λαίλαπα του κρατήρα σου.

Εκεί που είδα την χρυσόμυγα να πιπιλάει τα ζουμερά μεριά σου

και μετά είδα το ατσάλι της θάλασσας να σκίζει

πρωραίο αιδοίο της οικουμενικής Μεσογείου.

Ο γκρεμός της νοτιοανατολικής πλαγιάς σου

φοράει το μπανιερό του και βουτάει

στα βαθιά

που ο ήλιος

δαγκώνει την επιδερμίδα σου

και τα ·μη· σου κάνει ·άντε προχώρα·

επάνω στον αφρό που γαργαλάει

τα ακρογιάλια σου-

Σκάνε πυροτεχνήματα του γέλιου σου

λιγωμένα-

στο αντιμόνιο της αναπνοής σου

ευδοκιμούν λίθου τομάρια..

9.7.2012

Στρατής Παρέλης

 

Στρατής Παρέλης

https://issuu.com/.../___________________________________...

ISSUU.COM

Στρατής Παρέλης, Των θραυσμάτων η επωδός...

Ποιητική συλλογή

Ο οίκος…

 

 

 

 

Ευάλωτος οίκος σαν ευάλωτη πόλη σαν ευάλωτη ψυχή,

Τις νύχτες ξερνάει δημοκρατία και τις μέρες απλά ονειρεύεται ενώ

Κουρδίζει τον κόσμο να λαλεί φοβισμένος-

 

Πλούτος για να φανεί και πλούτος για να είναι πλούτος,

Η φτώχεια όμως είναι παντού και δεν συμμαζεύεται,

Απόψε τον λαμπρύνει το ασήμαντο φεγγάρι,

Απόψε σπέρνει τις ιδέες του πλατιά

 

Και ένα μήνυμα τσαλακωμένο πέφτει μες τον ύπνο όλου του κόσμου

Από ελευθερία ζαλισμένη που σκλαβώθηκε!

 

 

 

 

 

 

Οι κόσμοι μου ονειρεύονται…

 

 

Οι κόσμοι μου ονειρεύονται…

Κελί αυστηρό ο νους μου αναζητά στα λεξιλόγια την αγάπη.

Συντυχαίνω βουρλισμένα φεγγάρια και ύπνος ποτέ δεν με παίρνει.

Αγγίζω την σκόνη των άστρων

Και πλάθω με πηλό υπερκόσμιο.

Κλαδεύω τις σκέψεις μου και ξαναβλασταίνουν

Ανάμεσα στα πετρώματα μου χαμογελά ο οψιδιανός

Ένα σκοτεινό πορφύρισμα και η κάθε νύχτα λιποθυμά και με θέλει

Συνοδοιπόρο της.

 

Καθώς πηγαίνω απαρηγόρητος προς τις φωταψίες τις ένδοξες, αφήνοντας πίσω μου τον θαυμασμό μιας αυγής, ο κρατήρας των αινιγμάτων ανοίγεται και η φλόγα πηδά στον αέρα

αιθέρια!

 

Περιμένω την χαρμόσυνη αγγελία και όταν τα πράγματα φυράνουν πάλι θα είμαι πλούσιος αγγίζοντας

το στήθος σου, Κόρη του ήλιου, γλαυκή πεταλούδα της σκέψης μου, ιέρεια, πανέμνοστη κυρά!

 

 

 

 

Μελαγχολικός ο ποιητής ζωγραφίζει την αγωνία του στο στέρνο της πατρίδος·

 

 

 

Σουλουπωμένα νέφη που τρεμίζουν στον ουρανό

Γκρεμίζονται σε πανάρχαια χάη και αφήνουν

τον ήλιο εκτεθειμένο

να βελάζει ορθόδοξα.

                                 Μ’ ένα ντουφέκι παρακμασμένο

Ζητά ο κρότος να επιβληθεί στο τοπίο και

σαν φοβερός ημίθεος κλονίζει του μεσημεριού την αντήχηση.

                                           Μελαγχολικός ο ποιητής ζωγραφίζει την αγωνία του στο στέρνο της πατρίδος·

Είναι ο άλλος εαυτός όλων μας!

Που θα τον καταλάβετε μπα!

 

 

Στο χοϊκό μου μαρτύριο

 Στο χοϊκό μου μαρτύριο σφήγκες είναι οι λέξεις και πρήζουν την σάρκα του φωτός·

Μένω με μια φωνή θαλερή στο καλυβάκι των ανέμων·

Θρησκεία οι ελευθερίες το κελάηδημα του πουλιού οι παραινέσεις των ανθέων·

Έχει σώμα η Αγάπη και την αγγίζω κλείνοντας το μάτι μου σε κάθε πόθο!

Αττικός ύμνος!...

 

 

 

 

Τι ανάλαφρος ήλιος που απρόσμενα φωτίζει την μέρα!

Ανάμεσα σε κίονες του ουρανού πέμπει θαυμάσιο ύμνο.

Ευκίνητες ηλιαχτίδες κάπου κινούν τα νήματα της χαράς

Στον λουτήρα του πρωινού νίβεται μια νεράιδα

Μάχονται γύρω μου οι υποσχέσεις.

Φτερουγίζει η καρδιά μου θέλει να ελευθερωθεί

Απαρηγόρητος μέσα σε λύπες που δεν ξέρω

Γκρεμίζω την συντέλεια των ουρανών ανεβάζοντας

Το κάθε Αόρατο σε Ορατό!

 

                                              1.1.2021 

Χρονικό μιας μέρας που ετελεύτησε σαν το έτος ετούτο…

 

 

 

Ήλιος χωρίς κανένα οίκτο μεγάφωνο του φωτός

Απλώνει την επικράτειά του στον ορίζοντα αφήνοντας

Το πάθος του εκδηλωμένο πάνω στην ύλη στον ναό της αστραπής αναβράζοντας

Σε ρηχές λίμνες σαν πόθος φουντωμένος

Νεάνιδος που θέλει να αγαπηθεί.

                        Ηχηρό είναι το καθετί παραμονή

Πρωτοχρονιάς λες και ο Χρόνος εισβάλει

Από κει που εμείς του ορίζουμε κανονιοβολώντας

Τις έρημες βραχονησίδες των ηλικιών μας.

          Έχω φορέσει ένα στέμμα γαλαξιακό ερημίτης

Όμως πέραν του καθενός συμβάντος.

                  Ηδύπνοα κοχύλια στέλνουν της θαλάσσης την μοίρα κοντά μου

Να ερμηνεύσω θάνατο και ν’ απαξιωθώ.

       Αμμουδερό ακρογιάλι πεύκα και εορταστικές μυρσίνες

Στον κάμπο ύστερα κι ως να ανταμωθούν με ιερές ελιές.

                    Πού περπατώ και πού πηγαίνω ω απέραντη εκκλησία

Η μέσα μου;

Διαβάζω τις φλύαρες αμυγδαλιές που χωρίς κανένα οίκτο σαλτάρουν κατά το πέλαγος

Ηλιόλουστες και με βαθιά οδύνη.

Κούρδισα και κουρδίστηκα-αυτή η παράξενη λύρα

Αναπνέει εντός μου, ευφράδεια

γεννώντας των διαμετρημάτων.

            Μια αίγα ξοπίσω μου μαινάδα ίσως της γραφής ταλανίζει

Το σώμα της επάνω στον ανήφορο

Της υποψίας.

                     Βρίσκω το προπατορικό μου αίμα περιλάλητος ο εγώ ο οι όλοι

Και τραβώ κατά το καλυβάκι της μετάνοιας- κι ωστόσο

Όχι αμαρτωλός όχι αθώος- ένοχος

Για όλες τις ατασθαλίες του κόσμου, εκδηλώνοντας Ύλη

Επάνω στις Ιδέες μου, κι Ιδέα

Πάνω στην Ύλη την καρυκευμένη

Τραχιά λεπτή και αιματοβαμμένη

Ζαριά είναι η Τύχη

μακρινή κι αν πειθήνια…

 

                                          31.12.2020 

 

 

 

Προπαίδεια των σκληρών ημερών.

 

Ξεκολλούν οι μέρες από της εβδομάδας το κορμί αλλά δύσκολες είναι

για τους πολλούς. Η εποχή σκληραίνει.

Τι κι αν πόλεμος δεν υπάρχει-όλα γύρω μας πολεμούν.

Η εγγαστρίμυθη Πέμπτη

μονολογεί κάτι που στ’ αυτιά μου φτάνει σαν αλγεβρικός ψίθυρος

που μεταγλωττίζεται σαν ξανατονισμένη μουσική.

Ας μην συρρικνωθεί Θεέ μου η πατρίδα – γιατί την παρέδωσες

στα χέρια του αήθους τραπεζίτη;

Σκέφτομαι και πουθενά άκρη δεν βγάζω- αυτό που έχω είναι ένας ειρμός που με οδηγεί στην θλίψη.

Διαλέγω ένα βιβλίο-η βιβλιοθήκη

μορφάζει κι είναι η μόνη που σιωπηλά μου παραστέκεται.

Το ρολόι μου άρχισε δευτερόλεπτα να χάνει.

Συσσωρευμένη -μπορεί και για καλό- απώλεια.

Πέφτει το βράδυ· ο ουρανός είναι μια κρύα φάτσα μιας γριάς ελπίδας.

Το σπίτι είναι κρύο· κοιτώ απ’ το παράθυρο: ο αιώνας βαρά το ταμπούρλο του·

καίω τα ποίηματά μου για να ζεσταθούνε οι μελαγχολίες..

5.12.2013