Μικρό απολογιστικό κληροδότημα…

Πάνε οι μέρες της καθαρής έκθεσης μπροστά

στον ευανάγνωστο εαυτό τους.

Τώρα κάτι βαγόνια αγωνίας σέρνονται πάνω σε σκουριασμένες ράγες

και παν στην διπλανή ουτοπία του επικείμενου χαμού.

Το οικουμενικό δόντι σάπισε και δεν θα δαγκώσει το ώριμο φρούτο

του καλοκαιριού.

Λόγχισε η λογοτεχνία τα σπλάχνα μας. Υπακούμε…

Όλα τα εκμηδενίζει η απογοήτευση. Μπορεί

να είχα ελπίδες για μια επανάσταση των ρόδων. Μπα!...

Ήρθαν οι εποχές για το ανεπανόρθωτα ραγισμένο γυαλί…

Για ό,τι σκέφτομαι μία οξείδωση το καταστρέφει και δεν έχω νου για άλλη διαφυγή για άλλη

πληθυντική του νοήματος γλώσσα.

Λες είμαι γεωργός ενός μπελά που κάρπισε στα απλωμένα γύρω μου χωράφια της

κατάθλιψης και όλοι πια σιτίζονται από την μπόχα που ένα σάπιο άλευρο τους παρασέρνει.

Όπως και να το δω αντιβαίνω και το άγουρο συνταχτικό και την ανώριμη γραμματική…

Αυτό δεν είναι τόλμημα δεν είναι ξίφος που τον γόρδιο θα κόψει-

Αυτό είναι αυτό που, αν το προσεγγίσεις με υπομονή, σε παρασέρνει

σε ένα παραμύθι πρωταγωνιστή σε βουλιαγμένη ανάμνηση.

Για όλα τα δεινά που έρχονται θυμώνω

και αγριεύω και ακραία σοβαρεύομαι…

24/7/2024

Όλες οι αντιδ

Τόσο ιεροφάντης ο αέρας που μ’ εξαφανίζει…

 

Πολλοί τρόποι κάτι να πεις και άλλοι τόσοι, αποστηθίζοντας την λύπη σου, σεμνά να σωπαίνεις.

Επικίνδυνος είναι ο επηρμένος που στέναξε

Κάτω από την ευτυχία των άστρων, μεγαλώνοντας

Τον ουρανό κατά κάτι. Φούσκωσε κραυγαλέα το στήθος του, ροκάνισε

Την αίσθηση όσο να κόβει

Την σάρκα πριν να γίνει ασθενική.

Ντροπαλός εγώ και νυστάζω κάτω από την απέραντη νύχτα. Με βομβαρδίζουν τα κραδαίνοντα την σπάθα λεξιλόγια. Α πάνοπλε αέρα που τρέπεις σε φυγή την βέβηλη μελαγχολία μου! Στο πρόσωπό σου αποτυπώνεται το ιερό μαρτύριο. Χωρούν οι αντιθέσεις στον ατέρμονα Χρόνο. Στύβω το φρούτο του πόθου και ο έρωτας απλώνεται μπροστά μου σαν

Λιμνοθάλασσα, όλη η πλάση τέλεια καταγραμμένη.

Ορέγομαι μόνο την γεύση των φιλιών, το απαλό ξεδίπλωμα κάτω από το φεγγαρίσιο φως στο ακρογιάλι

μυρίζει φιλοδοξία το οριζόντιο χωράφι, ποντάρω σε κείνα που ποτέ μου δεν είχα, έχω μια καλοσύνη που περίσσεψε απ’ τους αιώνες, μια θαλερή ευθύτητα που συντονίστηκε με όλα τα ακριβά που αγαπώ…

22/7/2024

Εξοστρακισμός…

Στο ειλικρινές μελάνι η υγεία μου.

Κορυφώνονται πάθη και επιδιώξεις παράφορες.

Μαντεύω μια Στιγμή που όλα τα περιέχει.

Πόσο είναι παρατεταμένος αυτός ο περιεκτικός λόγος του Τίποτα!

Μετακινώ την φαντασία μου να δει τα γεμάτα φεγγάρια.

Μάλλον πια δεν με ενδιαφέρουνε.

Σκάβω σε ορυχεία νοημάτων.

Μου φαίνεται παράξενος ο κόσμος.

Τον μαθαίνω στην πικρή του διάρκεια.

Ήδη συμπίπτουν μέσα μου όλες οι θρησκείες.

Νιώθω πια επικίνδυνος για την σιωπή που έχω κατακτήσει.

Είμαι ο θαυμάσιος απόντας που επάνω του παίζει τα ζάρια της η Τύχη των λέξεων…

Θα με εξοστρακίσω….

Όλες οι αντιδρ

Σκηνικό λαλίστατου πολέμου…

 

Καλώς δηλωμένο το φως λούζει τα άλογα λευκά και πιο ωραία κατορθώνει

να είναι, μες το λαύρο μεσημέρι

του Ιουλίου.

Όλα τα αισθήματα κι η περηφάνια σε παράταξη. Χλιμιντρούν

Των παθών οι διακυμάνσεις, σφρίγος και ανάταση.

Τούτο είναι το επικό φωνήεν, όπως μια ζωγραφική που έδωσε

ό,τι είχε πια να δώσει κι αυτοκτόνησε

ο δυστυχής ζωγράφος.

(θέλω να πω: πάντα στο ακραίο πάθος όλα στεφανώνονται…)

Όπως μαντεύω την κατάσταση, το ποίημα

είναι σαν ένας μηρυκασμός που νιώθεις καλοκαίρι και μυρίζει

χιόνι

κάπου μέσα του και όμως…

(Περίεργα που γράφω όταν είναι να διηγηθώ!)

Λες και θα σώσει κάτι την κατάσταση. Πάντως

Αφουγκράζομαι λαλίστατα τζιτζίκια

και ενός, ‘σα πέρα, όνου το μουγκάνισμα

Μεσημεριού κρατούντος

ζωηρά η πολυτέλεια!

21/7/2024

Ακατασκεύαστο εγώ!...

 

Τούμπαρα μέσα μου όλες τις ψυχολογίες.

Κάτω από τον έναστρο ουρανό, βασανισμένος

Άοκνος μάγος.

Πιστεύω σε μία γαλήνη των νεκρών· οι μέρες

Γέρασαν, σαν ένα πεπαλαιωμένο μυστικό μου παραδίδονται, την ώρα

Που λατρεύω την οξυθυμία τους. Φτιάχνω από έρωτα την μουσική·

Λέξεις πάνω σε λέξεις και των ιδεών η φωταψία

Στολίζει την μελαγχολία την επική.

Ζούμε με όρτσα την ψυχή και λίγο θάρρος.

Τα ποίημα είναι τρόπος εξουσίας.

Όποιος το βρει στις εκβολές του, δραπετεύει.

Οι άλλοι μένουνε βουβοί στα καταφύγια.

Με τα νοήματα και έννοιες πεπερασμένες είναι δύσκολο καλά να χτίσεις.

Σε λίγο ξημερώνει.

Διδάξου την επιτυχία του ουρανού.

Ας μείνουνε αναπάντητα και κάποια ερωτήματα.

Αυτό που υπάρχει, ξαφνικά, ίσως και δεν υπάρχει.

Ακατασκεύαστο εγώ!

17/7/2024

Όλες οι αντι

Πάρε το ποδήλατο και βγες βόλτα…

 

Πάρε το ποδήλατο και βγες βόλτα

σε λίγο θα βραδιάζει νωρίς τα σπίτια έχουν μανταλωμένη μελαγχολία

μην ποντάρεις τίποτα πάνω τους

οι μελλοθάνατοι δεν έχουνε περιουσίες

στην αλυσίδα σου είναι γραμμένα όλα τα μανιφέστα

στηρίξου στην ορθοπεταλιά σου

όλος ο κόσμος σε θαυμάζει ανυπάκουο

κλώτσα μακριά κάθε αχρείαστη ματαιοδοξία

οι φίλοι σου πάντα ήτανε λίγοι.

Πάρε το ποδήλατο και βγες βόλτα

Κάτω απ΄ την λιακάδα είναι ώριμη λογοτεχνία ο ουρανός

Μια πεταλιά ένα σπρώξιμο να πας λιγάκι παρακάτω

Είσαι ο τολμητίας των θαλερών

Ζεις για να ποδηλατείς σε απίθανες στράτες.

Πάρε το ποδήλατο και βγες βόλτα

Δεν έχει φρένο εδώ δεν έχει συμβιβασμό

Αφήνεις πίσω σου κάθε φτωχή φαντασία

Στο βλέμμα σου τοποθετεί η χαρά το δυνατό ελιξίριο.

Πάρε το ποδήλατο και βγες βόλτα

Το μπελαλίδικο φωνήεν λιγοστεύει

Πήγαινε προς το ημερινό φεγγάρι

Θα σε δασκαλεύουν οι αχτίνες του τροχού για τα υπόλοιπα

Πίσω απ’ το τιμόνι σου κάθεται ευτυχής καπετάνιος

Γέλασε

Είπες και όσα είπες πραγματώθηκαν

Σκάψε με σκέψεις τον αιώνιο ήλιο

Και φέρε το χρυσάφι του κοντά σε τούτο το χαμόγελο που έχεις πια

Πάρε τις λέξεις σου κι απογειώσου…

16/7/2024

Κοστολόγιο των χρωμάτων…

Μια έλπιση να μιλήσουν τα χρώματα, ακόμη

και εκεί που δεν χωρά κανένας ήχος, να χιμήξει

μια κατακόκκινη έμπνευση και να τα παρασύρει όλα ως αυτό

το ξεμοντάρισμα να μην υφίσταται τίποτα πια όλα

να έχουν αναιρεθεί τα ρήματα και οι πραγματικότητες· είναι

η γάργαρη αλληλουχία των γεγονότων, αλλοπρόσαλλη

κάτι φορές, ακατάληπτη, και παρασύρονται

όλες οι έννοιες προς μία αισιοδοξία που αυτάρεσκα αλαφρώνει

την καρδιά μου απόψε, γδύνοντάς την

από τον εγωισμό της, για να εμφανιστεί μια κίτρινη κορδέλα,

αινιγματική, να υποβάλει το τοπίο σε ανάταση, βήμα

το βήμα πάμε μπρος, ποιός υπογράφει

την ορθοδοξία των προθέσεων, πάντως

σε καταπόντιση ανακαλύπτω την πορεία αυτή, μια μαύρη

ευφυΐα επιβάλει ο χρωστήρας, λες ξύνει

την βουκέντρα του ο ημιονηγός, πού πάμε;

Ατμοσφαιρικό λευκό και το λιλά το επουσιώδες

σφίγγονται στον γεμάτο ουρανό του απογεύματος καθώς

σε μια σελίδα γράφω

το ξόδεμά μου, όπως μια ανάσα και απόψε που οι λέξεις

με φιλοξενήσανε

σε μία αποφλοιωμένη ελπίδα

και σε ένα ανέλπιδο βασίλειο…

6/7/2024

Όλες 

Καταβύθιση…

 

Η υποψία ενός κόσμου παραλόγου,

Ολόκληρο αυτό το βάρος που ο καθένας κουβαλά

Και ο καιρός παρέρχεται· ξαναβουλιάζουμε και ξανα-

Αναδυόμαστε μες το ξημέρωμα, όλα κινούνε μία μαύρη συμφορά,

Ούτε ταυτότητα έχουμε πια ούτε και από κάτι χαρακτηριζόμαστε· άντε

να ερμηνεύσεις το μέσα σου χάος,

Ξαφνικά αποκαρδιώνεσαι, δεν μπορείς να βρεις την Αλήθεια, ζεις ραγισμένος κάτω από συμπαγή ουρανό

Με τις γρατζουνισμένες σου μοιραίες πεποιθήσεις.

Τότε περνά μπρος απ’ τα μάτια σου μία κηδεία:

Υποψιάζεσαι τον νεκρό, σου στέλνει τα μηνύματά του λες με τηλεπάθεια

Και σ’ όλη την σιγή τριγύρω σου ένα λιβάνι

άρωμα μένει στην ατμόσφαιρα, πνίγει

τα κουρασμένα σου ρουθούνια, σε μπατάρει

Στα χαμηλά,

είσαι ο λιλιπούτιος δραπέτης μίας φυλακής

Των πραγμάτων που δεν σου παραδόθηκαν· κοίτα

Συμπέρασμα από τοκογλυφία της απαισιοδοξίας και να μην μπορείς

να νοσταλγήσεις κανενός ονείρου σου τον πυρετό!

Νύχτες που μέτρησα και ξαναμέτρησα και δεν χωρέσαν σε καμία κατάταξη

Κι έμεινα άφωνος να με κεντά η γαλήνη,

Τι ζήση και αυτή να την διαβαίνεις με τα πάθη σου και να μην γίνεται να διαπρέψεις

Ούτε σε μια παραδοξότητα αγκομαχώντας να τα καταφέρεις στο ελάχιστο,

Τι ζήση! Βουλιάζει ο οίστρος σου

και ο περίγυρος εξευτελίζεται, όπως για να σε φέρει σε ένα ανάρπαστο μηδέν που όλες

τις τοξοβολίες των άστρων συγκεντρώνει

Ρέουσες και φανατικές και υποκινούμενες για να σε αποδώσουν

Γυμνό μέσα στην Αστραπή

Μίας Στιγμής που ζει κανείς ή και, ανούσια, πεθαίνει….

3/7/2024

Όλες οι αντιδ

Προσωπογραφία…

 

Εξωραΐζονται τα γεγονότα και κακήν κακώς

μας απορροφούνε.

Τα ερεθίσματά μας μια κατάθλιψη και μια ναρκωτική μελαγχολία.

Κυριακάτικα που με ειδοποιούν οι λέξεις πως με δάγκωσε ο πεσιμισμός μου.

Στις παραλίες ορμούν οι διψασμένες νεότητες-

αναφέρονται σε μια βακχική ρυτιδιασμένη θάλασσα. Καταλαβαίνω

μια εφήμερη επικινδυνότητα που ανυψώνει την κρυμμένη ευτυχία μου στον ουρανό. Λείπει το αεράκι το πραϋντικό.

Η σκέψη, όσο την ακονίζεις κι άλλο κι άλλο, είναι παράνομη.

Σε κάνει αθώο το κάτοπτρο της σελίδας και σε κάνει στο τέλος και ένοχο.

Δίνω μια γεύση άτμητης γλυκάδας σε καθετί που γεύομαι για να με τσαλακώσει

κι άλλο. Χασομερώ μέσα σε γενικότητες.

Είμαι ένας απέραντος γιαλός που αγαπά να τον βαδίζουνε τα νιάτα

Με τα ζωηρά χαχανητά τους.

Μόνο την γλώσσα μου προσέχω, μόνο το βαθύ νυστέρι του ειπείν.

Διαιρώ γεωμετρικές πεταλούδες που ανασυντίθενται κάτω από ερωτικό μικροσκόπιο.

Όλα επάνω μου είναι ποίημα.

Δίνοντας ύφος στις ξεκρέμαστες προοπτικές, σε μια μεγάλη παραλία περιφέρομαι,

Ξυπόλητος και με παράξενη νόηση….

23/6/2024

Όλες οι αντιδράσε