Εγώ τις γειτονιές που ερήμωσαν τις αγαπώ,

Εγώ τις γειτονιές που ερήμωσαν

τις αγαπώ,

κυκλοφορούνε στο αίμα μου!

Σκηνοθετώ παρουσίες

αλλοτινές,

πολύ τις λατρεύω!

Εγώ τις γειτονιές που δεν μιλούνε πια

τις φαντάζομαι πλημμυρισμένες με κόσμο

Με βοή από τους παλιούς τους κατοίκους,

τα χάχανα τους, τις φωνές

τις λύπες τους.

Βλέπω μάτια που λαμπυρίζουν

Σε κάθε δρομάκι, ακούω

κουβέντες,

στην ώχρα των τοίχων

βλέπω σκιές από τον απογευματινό τους περίπατο,

εγώ τις γειτονιές αυτές τις καρφιτσώνω

στην καρδιά μου.

Και γεύομαι πατρίδα που πια δεν υπάρχει, ακούω

αίμα που χύθηκε άδικα, ακούω

μίσος που δεν σβήνει ποτέ του, ακούω

άδικο θάνατο.

Και προσκυνώ!

Σαν να υπάρχει ένας τάφος μ’ άγνωστο νεκρό, προσκυνώ!

Για το ταξίδι έρωτας είναι πηδάλιο και άνθος ο πόθος που έχεις.

Για το ταξίδι έρωτας είναι πηδάλιο και άνθος ο πόθος που έχεις.
Κοφτερά δευτερόλεπτα σφηνώνουν μέσα στον αέρα τις ροπές.
Τι κατάρτι ανθισμένο και που το ξέρεις το ξέχασες!
Πόντος ο πόνος και τον γράφουμε στην οικουμένη των στίχων.
Σε αγαπούν και σε έχουν εικόνισμα οι λίγοι και οι εκλεκτοί που ξέρουν τα λίγα των Αρίστων!

Σκύβοντας γύρω σου, παντού ενεστώτας

Η άμμος της παραλίας μετακομίζει στον ουρανό

Το απόγευμα γεύεσαι την αποβροχάρικη λιακάδα

Στιλπνά είναι τα φύλλα των δέντρων του παραδείσου

Όλα χαρωπά

Σκύβοντας γύρω σου, παντού ενεστώτας

Η μοίρα το θέλησε είσαι τραγουδοποιός της αγάπης

Κρατήσου απ’ τα κρικέλια τ’ ουρανού, συγκεντρώσου

Στον ευκάλυπτο πάνω φωλιάσαν δυο ερωτευμένα πουλιά

Οι σιωπές πολλά σου μηνάνε..

Λιακάδα!

Την θάλασσα την μεταφράζει η θάλασσα αλλά την ζωή
δεν θα την προσεγγίσεις παρά τελειώνοντας το ύψος σου και ερχόμενος μέσα στου ουρανού τα λημέρια
Εσύ ο ασύφταστος.
Είναι οι κώδωνες που ακούγονται της ελευθερίας·
Είναι η προσευχή που τρέπει τα δαιμόνια σε φυγή-
Ο θεός που σου άνοιξε δρόμο και πας- πας όπου η μοίρα σου θέλει·
Και τι αναιρείται
Από το μεγάλο μυστικό των ημερών; Τι παίζει
Εκκολαπτόμενο μέσα στην μουσική και στο τέλος είναι ευδία
Που σε κάνει καθαρά να κοιτάζεις
Στων λιβαδιών τον ακάλυπτο ζέφυρο;
Μπορεί ένα μελίσσι να είναι λυρικό και μπορεί να διασπαθίζει τύχες στον άνεμο; Ξέρω
Που με τα λεξιλόγια σώθηκα και λυτρώθηκε σωστά η ψυχή μου.

Όλα πλέον ειπώθηκαν

Όλα πλέον ειπώθηκαν- και καλώς
και κακώς. Για να διεκδικήσεις εμβαδόν ζωής
πρέπει να έχεις διαβεί εμβαδά θανάτου. Έτσι συμβαίνει.
Λαμβάνεις χρώμα απ’ τον αόριστο του ρήματος και το κρατάς
έως τον νικηφόρο ενεστώτα σου.
Ζούμε σε μία άποψη παραμυθιού. Και τούτο
Μας αρέσει· ξιπαζόμαστε
Και τείνουμε να ματαιοδοξούμε μέχρι τέλους.
Κήπος είναι ο ύπνος κι ανασύρουμε απ’ αυτόν
Δυνητικά τριαντάφυλλα, μαγευτικά·
Α ρε κόσμε! Πόσο φθηνά εξαγοράζεις τα πολύτιμα και τι
Τα κάνεις τελικά; Τα δίνεις
Τζάμπα.
Γύρω νυχτώνει. Δεν βγαίνει κάπου ο λογαριασμός. Άκου
Το αμέριμνο πουλί που τιτιβίζει
Ευτυχισμένο. Και δες
Παγίδες που σου στήνει το φεγγάρι…

Αθήνα 11.5.2019

Την περιέργεια την θρέφει ο βίος

Την περιέργεια την θρέφει ο βίος- κι είναι
Γινόμενο των αναγκών η σοφία· όπως και να το δεις, αυταπάτη.
Ξημέρωσε επάνω μου, βούλιαξα έξω από τον ύπνο· στα μάτια μου αποκρυσταλλώθηκε
Σύμπας ο κόσμος- κι όπως τον μεταγλώττισα
Ένιωσα πιο πολύ ευτυχισμένος· ανέμελος 
μες τον καιρό.
Δεν προλαβαίνεις όλα να τα μάθεις
Σε μια ζωή. Ο χρόνος δεν σου φτάνει·
Ύμνο να βρεις για την θέληση· και κάπου
Να είσαι ευτυχισμένος με τα που έχεις κι ας λίγα.
Μ ‘ένα βιβλίο στα χέρια μου- στο ήσυχο μπαλκόνι·
Το αεράκι πλέκει εγκώμιο στην λιακάδα·
Περιρρέει ο Μάιος·
Και κάπου
Νεφοσκεπής.
Έγραψα αλφαδιάζοντας τον περίγυρο· μέσα μου ζει ωστόσο μια λυρική αναρχία· την συντηρώ ρουθουνίζοντας όπως ο ταύρος όταν νευριάσει·
Βγήκε αποτέλεσμα ποιητικό· το βλέπω
Που ροκανίζει το στερέωμα και βάλει
Εναντίον μιας αφρούρητης μελαγχολίας…

11. 5.2019

Πρέβεζα…

Η Πρέβεζα είναι η βραχνή κόρη του φεγγαριού· την καρατομούν οι δρόμοι της
Και συστρέφονται γύρω από μια φωτεινή θάλασσα.
Όπως την είδα μου ψιθύριζε ασθενικά ο Καρυωτάκης
Δασκλευοντάς με να σωπάσω
Πουθενά δεν διαψεύστηκε
προφήτης ενός δράματος αλλόκοτου
ιερουργός! Κι όταν
περπάτησα κοντά στην θάλασσα ένας απόηχος από πουλιά που τσιμπολογάνε τα σύννεφα
έντυσε την φωνή της νύχτας με βελούδο
μελαγχολικό
και έζησα αφήνοντας να με φυγαδεύσουν
οι πόνοι..

9.5.2019

Ακούμε την επική μουσική του Θεού και χλιμιντρά για να μας προειδοποιήσει ο Μάιος..

Η μέρα έδειξε την αυθόρμητη ψυχή της:
είδωλο στον καθρέφτη και αθάνατο νερό·
λυρικά σκίρτησαν όλα,
ο χρόνος μαλάκωσε
Και έγινε μια πεταλούδα που χαϊδεύει το φορτσάτο μεσημέρι.
Λαχανιασμένος αέρας σκύβει πάνω απ’ τα φυτά· δεηθώμεν!
Ακούμε την επική μουσική του Θεού και χλιμιντρά για να μας προειδοποιήσει ο Μάιος..

Ας φορτωθούν τύχη τα λόγια μου

Ας φορτωθούν τύχη τα λόγια μου και ας έρθουν να σε βρουν
Εκεί που είσαι, σκυμμένη πάνω σε ένα βιβλίο που εφορμά
Με χιλιάδες στιχάκια, οδηγός του ενστίκτου, την ώρα
Που προσεύχονται οι μάνες του διπλανού πολέμου
Μην χαθούν τα παιδιά τους. Κι όταν
Σε βρουν τα λόγια μου θα καταλάβεις
Πόση βαθειά συγγένεια έχουμε ψυχή με ψυχή, ευαισθησία με ευαισθησία, αγγίζοντας
Τον ίδιο πυρετό της αλληλεγγύης που μας κάνει
Ξεχωριστούς και βαθιά λυπημένους με όλα..

είμαι εκεί που η συλλαβή είναι από μόνη της μια αυτούσια λέξη-

Ποιός είναι αυτός ο λαός που βάρυνε περιμένοντας μιαν άνοιξη ανεξίτηλη;
Έξω από τα σκοτεινά μπαράκια μυρίζει η μπύρα της Τσεχίας.
Μια έγχρωμη ράτσα πουλά άρτον, θεάματα και ευκαιρίας έρωτα ούτω βοήσωμεν.
Πλακοστρωμένοι δρόμοι, αυτοκινήτων φώτα, ναρκομανείς που ψάχνουνε μια δόση για να συμπληρώσουνε την κόλαση. Ποιός
Νομίζει ότι δεν έχει μια δική του κερκόπορτα;
Ωραίες γυναίκες με μάτια σαν από φίδι
Που μαγνητίζει το βλέμμα σου-
Περνούν μ’ ένα λίκνισμα απαλό του γοφού
Σαν μες την θάλασσα του πόθου να ‘θελαν να αρμενίσουν.
Μα είμαι εκεί που η συλλαβή είναι από μόνη της μια αυτούσια λέξη-
Μαθαίνω την προπαίδεια των αστεριών-
Κι αν σου μιλώ κρυφά ακούγεται η φωνή μου
Διασχίζοντας για να μην έχουν νόημα τα σύνορα,
Για να είμαστε μες τον κόσμο μόνοι εσύ και εγώ..

Τσεχία.. 12.11.2011

Ιδεοφόρο…

Τα σχόλια αφορούν πάντα τον ουρανό- κι εκείνος
Είναι ένα μεγάλο αεροπλανοφόρο απ’ όπου
Απογειώνονται οι Ιδέες μας.
Όπως και να το είδα, ξιφήρης είναι ο άνεμος
Και δρέπει χαρές και άνθη του Μαΐου η αγκάλη.
Οι άνθρωποι συνοφρυώνονται κάτι φορές, δεν μπορούν να καταλάβουν
Περίσσεια σθένους που έχει η Φύση και ούτε
Να δουν εκεί που ένας άγιος βλέπει.
Η άνοιξη παραβλέπει μικρότητες και ενθουσιάζει
Τους λαούς των μελισσών, τους ζαλίζει
Κι εκείνοι χορεύουν παρδαλά μες την πανδαισία του κάμπου.
Α μυστηριακό βασανάκι που έχει η φωνή του βοώντος! Και δεν
Την ακούει κανείς.
Στο ματαιόδοξο παιχνίδι σκλαβώνεται το πλήθος.
Δεν θέλω την σκάρτη πραμάτεια του άπληστου.
Πλάθω, στου ύπνου μου την σκάφη, το ωραίο όνειρο της ευτυχίας!

2.5.2019

Ανθρωποδαίμων!!

Χαρισμένο άνθος και το φως σφίγγοντας στην καθαρή συναλλαγή του
Με τις στιγμές της μέρας, όταν
Και που μεσημεριάζει, αδειάζουν οι τύμβοι από τους νεκρούς και όλοι
Πολεμιστές ξανά καθίστανται·

Στο ξίφος η δόξα, στην πατρίδα που ζει με τα τεκμήρια των θεών, αφήνοντας
Μακριά τους βαρβάρους, και στολίζει
Των κοριτσιών την κόμη με πληθυντικά λουλούδια της αφής, με πέταλα
Μεταξένια, που βοούν της απαλότητας το μύρο·

Όταν Εκείνος πρόβαλε στον λόφο, απόγευμα,
στον καθαρό χιτώνα του
Οι πτυχές μιλούσαν, και με δάδες
Στα χέρια στάθηκε μπροστά μας να μιλήσει, νεύοντας
Να ‘ρθουν κοντά του οι νύφες του χωριού, ζητώντας από τον αέρα
να ταξιδέψει τα λόγια του,
Δαίμων και που από μιαν άλλη εποχή μας έφτασε, ανοίγοντας
Τα Ορφικά του Παραμύθια να αφήσουνε υπονοούμενα Αλήθειας στον Μύθο
Και στην Ιστορία ανάμεσα, καθώς
Ήταν αυτού του κόσμου και δεν ήταν
Άρχων και Μέγας και Μόνος του..

Όπως λείπεις έτσι σε καταμαρτυρούνε οι ώρες…

Όπως λείπεις έτσι σε καταμαρτυρούνε οι ώρες…

Κάπου λείπεις, κάπου δικάζονται οι ώρες με ευθυδικία αποτελέσματος·
Ορατή είσαι στον αόρατο κόσμο μου
Και σαλεύεις αργά πίσω από το πέπλο του ηλιοβασιλέματος, σαν ιέρεια
Που ασπάζεται μόνο το φως.

Μαστιγώνουν τα μαλλιά σου τον αέρα,
Σκορπάς ένα άρωμα γιασεμιού
Καθώς περιφέρεσαι στα δώματα του φεγγαριού που κλείνουν
Τα παράθυρά τους να επιστραφεί η προσευχή σου στον αιθέρα·

Κι είναι γεμάτος Απρίλιος
Είναι άδειο το σύμπαν από την σκλαβιά που δεν σου ταιριάζει-
Κι όπως τα βλέπω όλα, έτσι τα μιλώ…

Για να γελάσουν οι ήλιοι

Για να γελάσουν οι ήλιοι, το πρόσωπό σου στολίζουν ανταύγειες των νερών και θωπεύουν την νερόχαρη επιδερμίδα σου! Ίσα βάρκα ίσα πανιά ο αέρας. Αήττητος. Μάχεται τις βροντερές μυρσίνες και μανίζει στην πικροδάφνη την ένδοξη.
Μου λείπεις μέσα στα χρόνια, όση φωνή και να βάλω κάτι με αναλύει σε λυγμούς.
Μεγάλη εβδομάδα και όλα καλούν σε κατάνυξη.
Μεγάλο Σάββατο.
Αιθέριες υποστάσεις, από κείνες που δεν συζητώ, κλείνουν κι απόψε το παράθυρο και μένω, με κάτι νεκρούς πια ποιητές, να ανασυνθέτω την τάξη του κόσμου!