Νερό σβησμένο και αναμμένο

 

 

 

 

 

Νερό σβησμένο και αναμμένο

Πάνω στον κατσικόδρομο του φεγγαριού·

 

Καιροφυλακτεί μια νεράιδα

Την ψυχή να μου πάρει·

 

Τραγουδάω και σ’ αγαπώ

Τραγουδάω χαρούμενος·

 

Όλο το αίμα μου είναι πόθος

Όλος ο πόθος μου είσαι εσύ!

 

                                   Σαντορίνη 29/5/2021 

 

 

ΧΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΜΕΛΩΔΙΚΩΝ ΛΕΞΩΝ..,

23.

Η συνταγή είναι το μέλι και το γάλα…

Όμως σε ρου ποταμού…

Όπως στο κοράνι η αμοιβή του καλού μουσουλμάνου..

Μια μικρή κοπέλα έφτυσε κ’ έβγαλε αίμα:

φθίση·

πού ‘ναι το μέλι και πού ‘ναι το γάλα;

Ξεδιάντροπες πόρνες του Μεταξουργείου

ανοίγουν τις πόρτες των μπορντέλων-

σιχαίνεται ο θεοφοβούμενος,

φτύνει μέσα στον κόρφο του·

υπάρχει θεός;

Πνιχτικό βραδάκι, γύρω στις δέκα και μισή,

ντυμένος

με ρούχα στρατιωτικά,

κορδωμένος

όπως θα πρέπει-

περιμένω την αμαξοστοιχία Θεσσαλονίκης.

«Αδερφέ μου, άμα έχεις το χρήμα

κάνεις ότι θέλεις, να πούμε»…

Αυτό το κατάλαβα πολλές φορές..

Πού ‘ναι το μέλι και πού ‘ναι το γάλα;

Ο καλός μουσουλμάνος ξύνει το κεφάλι,

ξύνει τα λερά του αχαμνά

που ψείριασαν και σηκώνεται μια αναγούλα

στον λαιμό του Γενάρη που με φιλοξενεί..

Περπατάω μέσα στην χειμωνιάτικη μέρα.

Οι πατούσες του αέρα που τρέχει πάνω στο λιθόστρωτο

ως το τέλος του·

μετά βγαίνει στην άσφαλτο:

Είναι μια εκκλησία κι ένα τζαμί.

Μια μέρα άκουσα έναν χότζα νέας έκδοσης

ν’ ανεβαίνει και να καλεί σε προσευχή.

Χαμήλωσα αργά το κεφάλι,

γονάτισα:

«Διάολε, πότε θα μ’ αφήσεις ήσυχο;

Έχω πληρώσει

όλους τους φόρους στα πουταναριά, στα αιμοβόρα

τελωνεία σου…

Μήπως

θέλει αλήθεια ο καιρός να καυγαδίσουμε;»…

13.2.1982

Ίδρωσα μελάνι να τα λέω και να τα ξαναλέω.

 Ίδρωσα μελάνι να τα λέω και να τα ξαναλέω. Ίσως κανένας δεν πιστεύει πια. Καλή δουλειά έκανε η "είδηση". Παραπλανητική. Η μάζα ζει να βόσκει το κουτόχορτο. Και να της πεις αβρότητες εκείνη μια ξινίλα απλά θα καταλάβει. Κλείδωσα τα φορτία μου. Θα δίνω σημασία μόνο στα τριαντάφυλλα και στις μορφονιές!

Ο ΡΕΜΠΩ..

Είναι ο Ρεμπώ στο σκοτεινό σπίτι
του μυαλού βάφοντας
με φως τις ανυπόταχτες επιθυμίες.

Κατεβαίνει ολομόναχος στην έρημη παραλία:

Ένα παιδαρέλι φερμένο από όνειρα- κι ωστόσο
ούτε στα όνειρά του δεν χωρά.

Ένα παράξενο παιχνίδι
λέξεων κι ένας λαγός
όπως πετάγεται ανάμεσα από την άγρια βλάστηση -εκεί
όπου μετά από την ξαφνική βροχή όλοι νομίσαμε ότι η ποίηση θα πάψει.

Μ’ ένα καπέλο ψάθινο, φιγούρα
άλλων καιρών

Αρσενικός και θηλυκός, άντρας
και παιδί, παιδί
και άντρας- παίζοντας
ανάμεσα στους ρόλους.

Κάποτε τον βλέπω που αποχωρεί

Φεύγει και πάλι προς την μεριά του αλλόκοτου εαυτού και φαίνεται
αινιγματικότερος- κρατώντας

Ένα καλάθι ψάρια ποταμίσια και μία ωδή
σε μια ολόφρεσκη απ’ την βροχή μητέρα- Φύση…

4.3.2009

Σε τι κέφια ο Έρωτας είναι έρωτας

 Σε τι κέφια ο Έρωτας είναι έρωτας και εσύ πυρπολείς τις ειδήσεις τις πάσες;

Μέσα σε ανεκδιήγητο πόθο αφήνεις πίσω την ντροπή και ντεραπάρεις την στιχομυθία πριν το φιλί!

Κοίτα που σου ανήκουνε όλα.

Και στον χορό ποντάρουν οι Ομορφιές να γίνεις άφταστη βασίλισσα!

Πώς καίγομαι τότε εγώ;!

Και γίνεται το ποίημα ένα θαλερό συμβάν που λέει

Εμού του ιδίου τα δράματα!

Καθ’ όλα Μυστικός!...

Έγχρωμες όλες οι παραμελημένες λέξεις,

Και τα φωνήεντα που περιέχουν

Σαν προτομές εκείνων που θυσίασαν τα πάντα να γίνει

Ευφωνική η Στιγμή-

Έτσι πληρώνεται η ολόλευκη ελευθερία!

Βυθίζω τον νου στο Πάθος, γίνεται

Φως

Και αέρας

που συναρπάζει.

Η ατμόσφαιρα στολίζεται με γελαστά λουλουδάκια που παίζουν

Γιρλάντες της αθανασίας μπροστά μου.

Όλος μια μνήμη είμαι, ένας

ποταμός που χλιμιντρά αφηνιασμένος κάτω

από τον αστερόεντα ουρανό.

Θεέ μου πού ανήκω αλλού από το φως;

Και οι ξεθυμασμένες σκέψεις μου, βαριές

Και σαν εικόνες του παραδείσου ανάλλαχτες, διασκεδάζουν την τόλμη μου, ζω

με παρομοιώσεις και οράματα-καθώς

η κάθε νύχτα πλησιάζει την απεραντοσύνη που μελετώ!

Ορμέμφυτο…

Το φεγγάρι κοιμήθηκε πάνω σε ανοικτά επιστολόχαρτα

Εσύ άρμεγες το τοπίο με μια δύναμη αβυσσαλέου θαυμασμού

Ήξερες ότι πάντα η Ποίηση θα είναι ένα συγκλονιστικό παράπονο

Και η ζωή θα είναι πάντα μια ορχήστρα χρωμάτων.

Προς το μεσάνυχτο, ένα αφηρημένο άστρο σουλάτσαρε στην πεδιάδα του ουρανού

Βέλαζε και μουγκάνιζε και βρυχιόνταν

Ήτανε η τσαλακωμένη πλευρά ενός ύπνου

Που σκηνοθετεί ναρκοπέδια σκέψης και αφήνει εκτεθειμένες τις σκέψεις τις άγουρες…

Αγωνία…

Ενικό έγκλημα κι η νύχτα σαπίζει ανορθόδοξα.

Ακούω ελαφρότητες που δεν τους δίνω σημασία.

Κρόταλο το φεγγάρι ριψοκίνδυνο- σαν ενός φιδιού η ουρά.

Τρέπονται τα άστρα σε φυγή.

Όσο κουράστηκα κουράστηκα-τώρα έχω πεισμώσει.

Ξέθαψα ένα μίσος μπαγιάτικο.

Ελπίζω όταν ξημερώσει να έχω ξεμπερδέψει

από ακάλυπτες επιταγές.

Ποιός να περίμενε ότι βοούνε έτσι τα σφαγμένα αισθήματα;

Νομίζω σφάλω κι όταν πια δεν σφάλω…

Πάσχα 2021

Αλλάζουν όλα μέσα σε προσήλωση και άκεφο ποίημα·

τι Μεσσίας να είσαι τι και Ιησούς, φορτώνεσαι

για να πονάς τα μαρτύρια·

ελθέ και σκήνωσον εν ημίν Πνεύμα της Καρτερίας, να αντέξουμε

πίκρες που θέλουν να μας λούσουν- μηχανέψου

κάτι να κάνει το σαρκίο σου άτρωτο,

Ζητά Αχιλλέα η εποχή-

αλλά και πάλι

η φτέρνα σου εκτεθειμένη στον εχθρό θα σε αφανίσει·

Πάσχα στο Πάσχα ποιός θα θυσιάσει τον αμνό και ποιόν

η κοινωνία, στρεβλωμένη ανεπιφύλακτα, θα θυσιάσει;

http://www.poiein.gr/2021/04/06

 Νύχτα παλίρροια των ερώτων…

Στον αφρό βγαίνουν οι λύπες μου, στο άκουσμα
της βαθύλαλης νύχτας,
εθελούσια παραδίνονται οι πόθοι στου σώματος
την ηδονή και
ταρακούνιονται τα σύμπαντα όλα, ένας
δασύς ήχος από φωνήεντα που αναθερμαίνουν την αίγλη του λεξιλογίου
γλιστρούν μες την ανεκλάλητη σιωπή και τρέπουν
την κάθε λέξη
σε φυγή
μπροστά στο νόημα της αγρύπνιας.
Φυγή στην φυγή έρχεται του ποιήματος η άμαξα και φέρνει
φεγγάρια δριμέα και αυτούσια που φωτίζουν
τον νου μου
που σκοντάφτει στα ρηχά και των ιδεών
το καμάρι στολίζουν
με την ατσιδοσύνη τους.
Όπου να κρύβεσαι θα σε βρίσκω
τεκμηριωμένη στον πόθο σου και στον έρωτα!

Απορία…

Σχεδιάζεις μέλλον και σου προκύπτει ζοφερό παρελθόν,
ακούς στην χαρά μέσα και η λύπη σου έρχεται, ποιός ορίζει
Την μοίρα και των γεγονότων η ακολουθία είναι σαν
μαδημένο λουλούδι που το ζωγράφισε
ένας κακός ζωγράφος πάνω στην ασπίδα που εγκατέλειψες
σε ένα πόλεμο που δεν τελειώνει;

Ο Χρόνος…

Ο Χρόνος καταγραφέας των πάντων,
Δρασκελά τις ώρες με κατάπληξη
Μαθητεύει στην σκληράδα του πόνου,
Λεπτομέρειες χρωματιστές στα κιτάπια του, λεπτομέρειες χάους
Και στα τσαχπίνικα δευτερόλεπτα αντηχεί η παθιασμένη του αναπνοή-

Όλα μεγεθύνονται μέσα του όλα ιριδίζουνε μια στιγμή ως να ατονήσει
Η προκοπή τους και να γίνει μια υπαίθρια λησμονιά
Που έρπει πάνω στα στιλπνά τα φύλλα
Των δέντρων που γιγάντωσαν το μπόι τους-

Μετέχω στην ζωή και τους θανάτους αποστρέφομαι
Απομυζώ πραγματικότητες, φιλοσοφούν επάνω μου τα κύτταρα
Ζω με τους σεβασμούς που διδάχτηκα, όπως
Να ήξερε καλά ο παππούς μου πόσο θα με συντροφέψουνε
οι λόγοι του στο αχανές του κόπου….

Ζωή με πρακτική συγκίνησης…

Ανεξήγητος ο κόσμος και ο Θεός κι αυτός ανεξήγητος
πάντα επάνω μας να δοκιμάζει κάτι. Τα χέρια του
λασπωμένα από δημιουργίες και Τόλμη
γραπώνουν την Αλήθεια την Αόρατη. Και πώς
να μην μεροληπτείς όταν με τόση
συμπάθεια το ζεις το Θαύμα και το μεγαλώνεις!
Άκυρος ο Χρόνος όταν να τον αποδιοργανώνεις καταφέρεσαι. Γεωμετρίες
φαιδρές αράδιασε ο Φεβρουάριος. Εσύ
με την αφράτη λέξη σου πλάθεις
εικόνες και ιδέες τόσες!
Ολόσωμη αυταπάτη,
αρχινισμένη μες τις κοινωνίες που καλείσαι για να ζεις
κι αγκαθωτός χειμώνας,
παρφουμαρισμένος με φοβίες και τρόμο.
Καραδοκούν ολόγυρα οι πραιτοριανοί, στοχεύουν
στην ψυχολογία σου την βουλιαγμένη.
Μουρμουρίζω κάτι ακαταλαβίστικα λόγια και παρακολουθώ
που νυχτώνει.
Αγριεύει κι άθελά μου το μέσα μου.
Εγώ ο νερόφιλος πώς ζω μέσα σε τόση ξηρασία;
Ανεξήγητος ο κόσμος κι ο Θεός κι αυτός ανεξήγητος.
Ανεξήγητη η Αγάπη, ο Έρωτας, το σμίξιμο
των σωμάτων. Ήρεμα, γλυκά πέφτει η νύχτα: καμπυλώνω
τα λεξιλόγια και τα συστρέφω, όπως κληματσίδες
της ορεινής Σαντορίνης να στέψουν τον μύθο
που πίστεψα: χέρια δοξασμένα, πράττουν την ζωή όπως
σοφά κάποιος πάντα θα κάνει.
Εδώ ζητώ να είμαι και ας σκορπιστώ παντού:
χους που τον έσυρε ολόγυρα ο αέρας…

Προσωπικό Επιμύθιο…

Χρεώθηκα την λάβα των εγκάτων
Κολάτσισα απελπισίας τα απομεινάρια
Κυλίστηκα μες τα λασπόνερα της λύπης-
Ζώστηκα φυσεκλίκια των ανέμων

Έπεσε βράδυ, ένιωσα να με κεντά η σιωπή
Και του αστεριού η ατσάλινη λόγχη˙
Σκύβει η νύχτα στα πολυάριθμα ποτάμια της και πίνει
Σώμα νερού που κάλπασε ως την λαλούσα θάλασσα-

Κολλήσανε των δέντρων τα κλαδιά με το αργυρό φεγγάρι˙
Πάντα ό,τι θα πλάθεται θα επαναστατεί
Ενάντια στον δημιουργό του!

Ανάμεσα στο πλήθος
Θα φάνταζα παράταιρος, με ζώσανε οι αυταπάτες
Και έκλαψα από χαρά που είδα ένα όνειρό μου από παντού να ξεστρατίζει
Και να τρανεύει ως τα δώματα του ουρανού!

Ευαίσθητη παρανομία…

Καλόγνωμες νύχτες, μυστικές
Που έφτασα ως το βήμα τ’ ουρανού,
Πεζοπόρος που κάτι Αθώο γυρεύει˙ και τις άλλες μέρες
Για να πάρω αυτό που μου αξίζει απ’ την Φωτιά
Κοντά στον Έρωτα πήγα
ν’ ακούσω τα χαμπέρια του.
Τι προστάζει η ζωή και το διαλύει ο θάνατος;
Ζοφερά γεγονότα ενσκήπτουν μέσα στην πικρή εποχή
Και χάνεις ό,τι κέρδισες.
Κι έτσι ναυαγισμένος στα ρηχά, ξανά
Να προσπαθήσεις πρέπει για ελευθερία που ματώνει.
Να η τελεία μου και να το φωτεινό θαυμαστικό μου-
Να ο καημός και να η πίκρα μου
Η λύπη μου και η χαρά μου – να!
Ενορχηστρώνουν μια κατάσταση αλλοπρόσαλλη
Και κρυφακούω πίσω απ’ τα σύννεφα
τα λόγια ενός παράξενου θεού…

Μεγάλο Σάββατο….

 

Την ώρα που ο χρόνος ραγίζεται και η μοναχή

Ανεβαίνει τα σκαλάκια του ναού για την σιγαλινή προσευχή της

Ένας κόμπος λυμένος από σκέψη που έδρασε στην μοναξιά αφήνει

Έναν γλυκασμό σε κείνον που λυτρώθηκε μες την συνείδηση! Και τότε

Πίσω από το κουφωμένο παντζούρι, ο αέρας σπινθηρίζει όπως για να ανάψει τα σεμνά του λόγια

Στην ύπαιθρο, στο αστόλιστο χάος

του κήπου, στο πλατύσκαλο όπου θα φανερωθεί ο Θεός

Ολόλαμπρος να σου μιλά και να θάλλει!

Περί του οφθαλμού η περίπτωση…

Ό,τι στερέωσε η περίπτωση είναι στην δύναμη του οφθαλμού˙ τελεσιδικούν λόγια και τα κουράγια μας πώς φθίνουν κάποτε; Αφήνουμε την πίκρα να μας κυριεύσει. Κατά τα άλλα,

θα βρούμε τον ρυθμό που θα μας ξανασυντονίσει

στην δυνατή προσαρμογή.

Καταγράφονται όλα. Όπου κοιτάζεις είναι η Ιστορία μας. Ηλεκτριστήκαμε σωστά και πράξαμε τόσα.

Δεν θα λυγίσουνε οι μαργαρίτες μας!

Έχει φούρια η Άνοιξη- την προϋπαντώ με σθένος και πόνο.

Και μόνο τώρα πια κατανοώ οι ελπίδες πόσο με ατσαλώνουν.

Στο φως κρατήσου!