Ιεροτελεστίας του Αυγούστου…

Δαγκώσανε οι Ιδέες το πρωινό και το καρατομήσανε·

Μια πόλη που είχα σαν φυτώριο να με φιλοξενεί,

Τώρα ζητάει νοίκι·

Ο Αύγουστος πολυπληθής και αντιβαίνει στην ψυχολογία και τα γούστα μου·

Σκιάζομαι από χίμαιρες κι ίσως πεθαίνω.

Τι δεν καταλαβαίνεις τελικά, φερέφωνο των ουρανών υπήρξα·

Αθροίζει μέσα μου ο καιρός στυφές ελπίδες·

Ό,τι σου είπα κράτα το, πορεύεσαι και με σιωπή και με φλογάτο ήλιο

Μα να κρατάς του Τίποτα το πανωφόρι πάνω σου βαρύ φορτίο…

Μιλάω το λοιπόν και λέω όσα λέω για να με ματώνουν·

Γεφυροπλάστης ο ανάμεσα στις αντιφάσεις άοκνος συμβιβαστής·

Τι διαλεκτικές αγάπησα και τι συμπυκνωμένες φαντασίες!

Έγινε το κεφάλι μου ο στίβος μάχης αοράτων κι ορατών…

Κι αφού ο εντεταλμένος να προσδιορίζει

Όσα οι θρησκείες δεν καλούπωσαν και αποστρέφονται

Εμμένω σε ένα δάκρυ καθαρή ιεροσταγόνα

Που λάμπει σαν διαμάντι που φυλάκισε ελπίδες κι ουρανό…

Αθήνα 27/8/2022

Η αγάπη πάντα…

Εμείς αγαπιόμασταν και πριν αγαπηθούμε-

Ανάμεσα στο αδιάφορο πλήθος, τις μικρότητες των ανθρώπων, την κακοσμία της πικρής ζωής,

Ανάμεσα στον κακόβουλο θάνατο και την ανηφορική ζωή- εμείς αγαπιόμασταν·

Σε κοιτούσα στα μάτια όπως να βλέπω την γλυκιά Μαντόνα μου, σε κοιτούσα στα μάτια!

Εμείς αγαπιόμασταν και πριν αγαπηθούμε- ανάμεσα στην ανάγνωση της φωτιάς και το αλφαβητάριο του πόθου- εμείς αγαπιόμασταν·

Καρφιτσώναμε στο στήθος μας μια ελπίδα και κυλούσαμε τις μέρες στον λυρικό κατήφορο της αγάπης- εμείς αγαπιόμασταν:-

Όπως και τώρα που βασίλεια σου τάζω εμμένοντας στις δυνητικές ουτοπίες μου- εραστής σου από την πρώτη στιγμή που στον κόσμο ανοίξαμε κι οι δύο τα μάτια!

Με σφάζει η γλυκιά μου αρρώστια

 

Με

σφάζει η γλυκιά μου αρρώστια, με σκάβει

στα εσώτερα.

Και ενώ τα πρωινά είμαι  λέων ακάματος, τα απογεύματα

Ζω την αλληγορία των ληγμένων

θαυμάτων. Όμως…

( Πάει να πει: μάλλον να μην πιστεύεις τίποτα!)

Είναι θρησκεία ξεθυμασμένη το γραφτό. Πάω…

Πιο ιδιώτης που δεν γίνεται

το λοιπόν.

Και βρέχει τώρα έξω,

η προσευχή μου απευθύνεται

σε έναν απρόσεκτο μάγο

που έκανε τον κόσμο όλον μαντάρα…

Έργο του Νταλί..

Εγγύηση η νύχτα κι η ανατολή.

 Εγγύηση η νύχτα κι η ανατολή.

Άντε να περιμένεις το λοιπόν ωραία πράγματα.

Σκίζω σελίδες και πετώ, σαν θυμωμένος είμαι

Ταύρος, που λένε, σε υαλοπωλείο.

Γαντζώνομαι από το κέρατο της γλαφυρής σελήνης.

Σε άδειους δρόμους περπατώ.

Αφήνω πίσω μου μπελάδες άστρων.

Σαν ξημερώσει

Θα έχω ζέψει τον πλανήτη σε καθήκοντα αστεία…

Ο Χρόνος κυλά όπως ροή των ‘’άπιαστων’’ και των ‘’αόρατων’’-

 Ατημέλητο μεσημέρι πίσω από τις αγροικίες και τα δροσερά πηγάδια·

Ο Χρόνος κυλά όπως ροή των ‘’άπιαστων’’ και των ‘’αόρατων’’-

Βελάζουν αμνοί, ο ήλιος βελάζει·

Είναι μια σιωπή ερμητική που αν πεθαίνω ανασταίνομαι και τούμπαλιν-

Θνητός που έλαχε λοξοδρομήσει μες την ιερότητα μίας παράξενης Δημιουργίας!

Νύσταξε ο Θεός,

 Η νύχτα άφησε κάτι καχεκτικές σκιές να περιφέρονται επάνω στα πλακάκια

Του δρόμου. Ύστερα έφυγε για μακριά.

Η νυχτερίδα επραγματοποίησε αυτά τα σλάλομ τα περίτεχνα που την φανέρωσαν

και την αφάνισαν σωστά.

Νύσταξε ο Θεός,

ξάπλωσε στην ωραία κλίνη του.

Θόρυβος θόρυβος απόγονος αρχαίων θορύβων.

Και ένας ραγισμένος ουρανός έξω απ’ το σπίτι μου που μπάζει

χίμαιρες και που μου στέλνει

Σινιάλα να κινήσω κατά τα βαθιά…

Θρύψαλο ενός άστρου είμαι

Ευπειθώς αναφέρω ότι με την δυσπιστία μου κατάφερα τα κατάφερα όλα.

Όπου με άφησε η ζωή να είμαι ο πολιορκητής- όπου

δεν με θρυμμάτισε σε χίλιες σκέψεις άγουρες που ούτε ευοδώθηκαν, ούτε

Και νικητήρια πουθενά με πήγαν.

Α ρε κοίτα που έκανα την γλώσσα αλεξίπτωτο να πέφτω από κάτι

περιέργους και βάλε ουρανούς

Μόνο η κόρη μου με θέλει πιο σκληρό και πιο σκληρό-

Και πώς να γίνει λίθος ένας άνθρωπος; Κατά βάθος

Θρύψαλο ενός άστρου είμαι

Που πάνω του έχει ερμηνεύσει η ανθρωπότητα τους νόμους της απηρχαιωμένης λαλιάς της.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ στις 29.1.14

Μοιράζεται ο κόσμος σαν μια τράπουλα

 Μοιράζεται ο κόσμος σαν μια τράπουλα

Και άντε να τα βάλεις με την Τύχη σου!

Τι σου έλαχε σκέψου·

τσαλακωμένη εποχή,

Πού καταφεύγουν οι ελπίδες;

Κάθε πολίτευμα που έζησες ‘’ μπάζει.῎..

Ουδέτερο το σκάφος που πλέουμε

και φτενό.

Τσακισμένο.

Α ρε άτιμε Χρόνε στραβά που δικάζεις!

Σιχάθηκα και όλα τα βαρέθηκα!

Ξέρω κάτι ξαφνικούς θανάτους

 Ξέρω κάτι ξαφνικούς θανάτους από εκείνους

Που δεν σε αφήνουν να αποχαιρετίσεις, σε αφήνουν

άφωνο

Και τρέμεις απλά μπροστά στο γεγονός.

Είναι η ζωή βλέπεις τόσο αινιγματική, σαν μια σύμβαση ακαθορίστου

διάρκειας, σε κάνει να υποτάσσεσαι

Στα θελήματά της.

Και κάτι στιγμές σου ξεφουρνίζει ένα αίνιγμα που δεν θα το λύσεις, απλά

το ακούς

Και κάνεις προσπάθειες να είσαι ο παίχτης σε ένα παιχνίδι

Που σφυρίζει την λήξη του -και χάνεις πάντα- ο διαιτητής…

Μικρός εσώτατος απολογισμός…

Λήξη των συμβάντων και αρχή γενομένη των δεδομένων-

Φουρκίζεται και μας μαλώνει ο ουρανός,

Φαινόμενα ψυχικής καταιγίδας μας ξεμπροστιάζουν ασύστολα,

Απερχόμεθα

Δυστυχώς απερχόμεθα..

Σήμερα είναι οι σελίδες κενές, σαν τίποτα να μην γράφτηκε κι η Ιστορία

αδιαφόρησε για τα γύρω μας όλα.

Απορώ και συντηρούμαι με αντίφαση: όπως να ζω στο καλαμπούρι μιας ελπίδας.

Του Δεκεμβρίου μια υγρασία τρομερή και έρχονται

Σμήνη πουλιών να μου τσιμπολογούνε εγκλεισμό και λέξεις.

Πηγαινοέρχομαι με βάσανα και τελεσιδίκους καταναγκασμούς.

Κάποτε με ανδρώνουν κομψότητες κάποτε είμαι άξεστος τόσο

Που μαραίνω ο δόλιος την χάρη μου!

Καθένας αυτοεξουθενώνεται -έτσι κι εγώ

Σήκωσα τόσα κι άλλα τόσα που μήτε σηκώνονται

Μήτε μπορείς όσο κι αν θες μόνος σου να τα λογαριάσεις.

Διασχίζοντας το βιοποριστικό μου πέλαγος

Έχω μια σκούνα χιλιομπάλωτη που και η θάλασσα

την απειλεί και απειλεί κι αυτή εμένα…

28/12/2021

Από το στήθος μου, ηχείο ευφάνταστο, ξεπηδά καλοκαίρι θεοτικό·

 Από το στήθος μου, ηχείο ευφάνταστο, ξεπηδά καλοκαίρι θεοτικό·

Μια μαγγανεία θαλάσσης χτυπά την πόρτα

Του νου μου και κάθιδρος βγαίνω

Στο άσπρο πλατύσκαλο του γιαλού.

Με μισούν οι μικρότητες· παραμένω

Στον ομφαλό της ακρογιαλιάς

Γυμνοπόδης.

Βάζω αυτί στο κοχύλι· ακούω

τον φλοίσβο,

Η ζωή παίζει ζάρια μαζί μου,

Ανήκω στην ώρα

Του μεσημεριού

που αυτοαναφλέγεται…

Ναύπλιο 20.2.2015

Ο χρόνος ρέει βαυκαλίζοντας τα φωτεινά επιφωνήματα της Παρασκευής.

Καλά σου καλά μου, ίδια καταδικάσαμε τα τέλματα.

Ξυπνήσαμε μες τον ήλιο, δεν υποκύψαμε

σε καμιά στεναχώρια και σβήσαμε

το παρελθόν

σαν μια σελίδα κακιά.

Τώρα στον συμπαγή αέρα τα συναισθήματα σαν ελάσματα που κρατούν ένα αόρατο δίχτυ

γαυγίζουν πίσω από την μάντρα, ίδια γραμμάτια ανεξόφλητα..

Οι πέτρες που γυαλίζουν, η Τίρυνθα, το ηλιόλουστο μετερίζι

του πορτοκαλεώνα· και στα ψηλά

το κάστρο του Ναυπλίου που γεμίζει τα πνευμόνια του

με μια πνοή που ανατριχιάζει

το σύμπαν έως την θάλασσα

με μουσική, με ένα τραύλισμα

που σκοτεινιάζει την ιστορία μας, αθωώνοντας

και πάλι εσένα Θεόδωρε!

Ζητώ να επαναλάβω την ιστορία ψελλίζοντας

φθόγγους που από ένα φυτώριο ξεριζώθηκαν

αμφιβολιών…

Δύσκολο βασίλειο το βασίλειο της φθοράς.

 Δύσκολο βασίλειο το βασίλειο της φθοράς.

Αναφανδόν γενναίοι που μιζέριασαν την τελευταία στιγμή

Και κρούει τους με φούρια ο θάνατος. Όλα

Τα έψαξα σωστά. Αφομοιώθηκα

Απ’ τις δροσοσταλίδες. Έζησα

Πάνω στα πέταλα ενός ρόδου. Αήττητος!

Και όταν με πλησίασε η νύχτα

Ήσυχος στέλνω την στραμμένη προσοχή μου

Στα άστρα,

θέλοντας να γίνω σκόνη

Και βαθύς καημός

του διαστήματος…

Τεκμηριώνεται το άρωμα της ψυχής με δύο κουβεντούλες

 Τεκμηριώνεται το άρωμα της ψυχής με δύο κουβεντούλες

Τεκμηριώνεται το άρωμα της ψυχής με δύο κουβεντούλες κι ενώ

Τίποτα δεν πατά με πλήρες πόδι μέσα στην ορθοδοξία, αλλά

Επιδέχεται κι ο θάνατος αμφισβητήσεις

Κάπου

Μακριά χαράζει

κι η μέρα υπόσχεται όπως το κάνει

Αιώνες τώρα

Κάτω απ’ το αντίσκηνο του ουρανού, ίσως νωρίτερα απ’ ότι

Επιδρά η θλίψη πάνω στα αναρριχώμενα φυτά, έξω απ’ το σπίτι

Μία γυναίκα όμορφη και που κρατάει κλειδιά, ανεβαίνει

Την εξωτερική σκάλα και σκουντά την πόρτα του επάνω δώματος- μπαίνει

Κι ακούγεται σαν μουσική απόγευμα πια ο ήλιος γέρνει

Ορτανσίες στο μπαλκόνι δρέπουν την κάψα ολοστρόγγυλη και τότε εκείνη

Αλλάζει ρούχα και σαν μια νεράιδα γίνεται

που την καθαρογράφει το πάθος της στιγμής.

Ιούνιος θωρακοφόρος, μπερμπάντης..

Με έντομα θρασύτατα και φλέγοντα ήλιο

Κι όπως το καθετί που προεξέχει από της εβδομάδας το τσαμπί

Γινάμενο ποίημα.

Όταν νυχτώνει, βλέπω πάντα την νυχτερίδα

Που συμβουλεύει τον ορίζοντα αφέλεια-

Ένα σαμιαμίδι γλιστρά επάνω στο ντουβάρι

Και κρύβεται κάτω από το φύλλωμα της φτέρης.

Πίνουν οι γείτονες καφέ· γελάνε.

Θυμάμαι τα μάτια σου και για εκείνα μελαγχολίες σπουδάζω..