Από το στήθος μου, ηχείο ευφάνταστο, ξεπηδά καλοκαίρι θεοτικό·

 Από το στήθος μου, ηχείο ευφάνταστο, ξεπηδά καλοκαίρι θεοτικό·

Μια μαγγανεία θαλάσσης χτυπά την πόρτα

Του νου μου και κάθιδρος βγαίνω

Στο άσπρο πλατύσκαλο του γιαλού.

Με μισούν οι μικρότητες· παραμένω

Στον ομφαλό της ακρογιαλιάς

Γυμνοπόδης.

Βάζω αυτί στο κοχύλι· ακούω

τον φλοίσβο,

Η ζωή παίζει ζάρια μαζί μου,

Ανήκω στην ώρα

Του μεσημεριού

που αυτοαναφλέγεται…

Ναύπλιο 20.2.2015

Ο χρόνος ρέει βαυκαλίζοντας τα φωτεινά επιφωνήματα της Παρασκευής.

Καλά σου καλά μου, ίδια καταδικάσαμε τα τέλματα.

Ξυπνήσαμε μες τον ήλιο, δεν υποκύψαμε

σε καμιά στεναχώρια και σβήσαμε

το παρελθόν

σαν μια σελίδα κακιά.

Τώρα στον συμπαγή αέρα τα συναισθήματα σαν ελάσματα που κρατούν ένα αόρατο δίχτυ

γαυγίζουν πίσω από την μάντρα, ίδια γραμμάτια ανεξόφλητα..

Οι πέτρες που γυαλίζουν, η Τίρυνθα, το ηλιόλουστο μετερίζι

του πορτοκαλεώνα· και στα ψηλά

το κάστρο του Ναυπλίου που γεμίζει τα πνευμόνια του

με μια πνοή που ανατριχιάζει

το σύμπαν έως την θάλασσα

με μουσική, με ένα τραύλισμα

που σκοτεινιάζει την ιστορία μας, αθωώνοντας

και πάλι εσένα Θεόδωρε!

Ζητώ να επαναλάβω την ιστορία ψελλίζοντας

φθόγγους που από ένα φυτώριο ξεριζώθηκαν

αμφιβολιών…

Δύσκολο βασίλειο το βασίλειο της φθοράς.

 Δύσκολο βασίλειο το βασίλειο της φθοράς.

Αναφανδόν γενναίοι που μιζέριασαν την τελευταία στιγμή

Και κρούει τους με φούρια ο θάνατος. Όλα

Τα έψαξα σωστά. Αφομοιώθηκα

Απ’ τις δροσοσταλίδες. Έζησα

Πάνω στα πέταλα ενός ρόδου. Αήττητος!

Και όταν με πλησίασε η νύχτα

Ήσυχος στέλνω την στραμμένη προσοχή μου

Στα άστρα,

θέλοντας να γίνω σκόνη

Και βαθύς καημός

του διαστήματος…

Τεκμηριώνεται το άρωμα της ψυχής με δύο κουβεντούλες

 Τεκμηριώνεται το άρωμα της ψυχής με δύο κουβεντούλες

Τεκμηριώνεται το άρωμα της ψυχής με δύο κουβεντούλες κι ενώ

Τίποτα δεν πατά με πλήρες πόδι μέσα στην ορθοδοξία, αλλά

Επιδέχεται κι ο θάνατος αμφισβητήσεις

Κάπου

Μακριά χαράζει

κι η μέρα υπόσχεται όπως το κάνει

Αιώνες τώρα

Κάτω απ’ το αντίσκηνο του ουρανού, ίσως νωρίτερα απ’ ότι

Επιδρά η θλίψη πάνω στα αναρριχώμενα φυτά, έξω απ’ το σπίτι

Μία γυναίκα όμορφη και που κρατάει κλειδιά, ανεβαίνει

Την εξωτερική σκάλα και σκουντά την πόρτα του επάνω δώματος- μπαίνει

Κι ακούγεται σαν μουσική απόγευμα πια ο ήλιος γέρνει

Ορτανσίες στο μπαλκόνι δρέπουν την κάψα ολοστρόγγυλη και τότε εκείνη

Αλλάζει ρούχα και σαν μια νεράιδα γίνεται

που την καθαρογράφει το πάθος της στιγμής.

Ιούνιος θωρακοφόρος, μπερμπάντης..

Με έντομα θρασύτατα και φλέγοντα ήλιο

Κι όπως το καθετί που προεξέχει από της εβδομάδας το τσαμπί

Γινάμενο ποίημα.

Όταν νυχτώνει, βλέπω πάντα την νυχτερίδα

Που συμβουλεύει τον ορίζοντα αφέλεια-

Ένα σαμιαμίδι γλιστρά επάνω στο ντουβάρι

Και κρύβεται κάτω από το φύλλωμα της φτέρης.

Πίνουν οι γείτονες καφέ· γελάνε.

Θυμάμαι τα μάτια σου και για εκείνα μελαγχολίες σπουδάζω..

Τελευ-τουργία!

Όπως αναθεωρώ τις αλήθειες μου έρχεται πράο βραδάκι.

Πριχού ο ήλιος δύσει δύει και η πάσα μία Αλήθεια.

Στην ράχη της ελιάς φορτώνονται οι προδοσίες και οι δισταγμοί.

Καμία μεταμέλεια- όλα εξαργυρώνονται τα θλιβερά συμβάντα.

Ο πας Ιούδας πλέον το κατέχει…

Σαν σκοτεινιάζει σφίγγει ο θάνατος θηλιές στα αντικρινά μπαλκόνια.

Ζητάνε μια συγχώρεση οι αποφασισμένοι.

Μάταια.

Αφού μες την αγρύπνια συντελούνται όλα

Τι θέλεις να σε μάθει απ’ την καλή η ανθρωπότητα;

Μείνε με το μαράζι που έχεις και ανατινάξου!

Απ’ την ανάποδη!

Με θόρυβο το αίμα σου να το πουλάς!

29/7/2022

Αυτοκριτική…

Ο λογαριασμός να μην κλείνει και να βρίσκομαι

συνέχεια υπόχρεος-

Μέλλοντος σχέδια στον νου μου και ωστόσο

άδεια η γκλάβα μου

από όλα·

τι να επινοώ τι όχι, ίδιο πράγμα·

Εμμένω σε ψηφία δυσανάγνωστα·

Με περισκόπια κοιτάζω και με ναυαγεί ο ουρανός·

Όλο θα χειρουργώ μου φαίνεται και θα ιδρώνω-

Πήρα ‘’στα σοβαρά’’ την κάθε πράξη μου·

Ολωσδιόλου φασαρίες σκηνοθέτησα- πολύ προσηλωμένος σε Αλήθειες ‘’ζόρικες’’·

Αν εξαιρέσουμε τις αντιφάσεις μου στα άλλα

Καλούτσικος είμαι·

Φαίνεται το κυτταρικό μου σύνολο καλά αρμόστηκε·

Πρόκειται για ένα είδος της ζωγραφικής που εγώ ο ίδιος συμμετέχω και η Ποίηση

με κατακρεουργεί…

31/7/2022

Απασφαλίζω απ’ το βουλοκέρι

 Απασφαλίζω απ’ το βουλοκέρι

Λόγια σμιγμένα με θάνατο·

ακούγεται ένα κλάμα υποδόριο-

Σαν να μιλάνε οι πεθαμένοι

της γης·

Πού πήγε ο έρωτάς μου, πού χάθηκε;

Πηγή εσόδων

Συναισθηματικών απόψε το φεγγάρι·

Ζεύει την φυλακή μου σε κατάνυξη·

Πνίγομαι μέσα μου- ακολουθώ

Μια λάμψη που ολοκληρωτικά με τυφλώνει·

Δεύρο έξω από τον τάφο σου σεσημασμένε

Πόθε

Δεύρο έξω από την κάθε ιστορική Στιγμή,

Τούτο το ‘’κάτι’’ είναι ένα μνήμα της αγάπης·

Εγώ το ζω με έναν πόθο που ολοένα

Φουντώνει!

[Η Ποίηση με βρίσκει στο φτερό..]

 Καθέτως μέσα σε αυτήν την σφιχτή ομάδα

έρχομαι,

- πρέπει με κάτι επιτέλους να ενθουσιαστώ-,

Ο αέρας τρυπάει τ’ αυτιά μου,

τρίζουν οι σκέψεις που δεν πρόλαβα,

Η Ποίηση με βρίσκει στο φτερό,

πώς θα πετάξω

επάνω στα αραιά διαστήματα,

διαβάζοντας

και σβήνοντας όλες τις πάγιες αντιλήψεις

που κάνουν να μου παραδίνεται

ένα σκληρό Τιποτένιο περίβλημα

από συνήθειες

και αποστεωμένο θεό

που ξεψύχησε;;;;

Σκέψεις που ξεψυχούν την αυγή, τιτάνιες σκέψεις

 Σκέψεις που ξεψυχούν την αυγή, τιτάνιες σκέψεις

Πεθαίνουν και ακολουθούν τον σχηματισμό

Των πουλιών που κατέρχονται στο αντικρινό γηπεδάκι, γυρεύοντας

Να πατήσουν το πόδι τους μες την αιωνιότητα.

Μετά

Όταν ξημερώσει

Ο ήλιος ωριμάζει τα ζαρζαβατικά, αφήνοντας

Μία θωπεία πάνω στα στιλπνά φυλλώματά τους.

Αφουγκράζομαι.

Έχει γαλήνη ο τόπος.

Ο Χρόνος ζει έξω και μέσα μου.

Με αποφλοιώνει!

Μόνο η θάλασσα είναι γυμνή, πάντα γυμνή, και

Με τον αέρα συνουσιάζεται…

foto by Andreoy Elena

Συμβιβάζομαι με το ξημέρωμα και όλα γύρω μου μιλούν από μια θέση καθίζηση

 Συμβιβάζομαι με το ξημέρωμα και όλα γύρω μου μιλούν από μια θέση καθίζηση

Που τα αφανίζει και τα εδραιώνει. Είναι το ουσιαστικό τους βασανάκι

Της φθοράς καθώς εκμηδενίζονται και στα κοντέρ τους τρέχουν άγρια τα αδηφάγα τους χιλιόμετρα.

Εδώ ξυπνάω.

Ανήκοντας κι όμως στο όνειρο και την παραμυθένια

Τάξη πραγμάτων.

Μετά σιωπή.

Για να μαθαίνω σύνεση που θέλει να κρατώ τον νου μου καθαρό και στον ουράνιο δίσκο να γλυκαίνω πάνω μου οράσεις και αισθήσεις..

πίνακας του Νταλί..

Ενορχήστρωση ψυχής και ουρανού..

 

Μικρή γαλανή σύζευξη

Ο ουρανός σφύζει από δαιμόνια

Στις παρυφές του Ολύμπου του

Χωριά κατοίκων βρίθουν από στίχους γλυκαντικούς..

Πλέκει γιρλάντες ο άνεμος

Μια πεμπτουσία του φωτός κλονίζει τις μυρσίνες

Ευθεία γίνεται η τεθλασμένη

Με ακουμπά την ακουμπώ..

‘’Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις’’ έλεγε ένα παλιό τραγούδι,

Εδώ που φτάσαμε θα γίνουμε ονειροπόλοι πιο,

Μας σφάζουνε οι εκδορείς των συστημάτων

Ματώνουμε κι όμως αίμα δεν βγάζουμε-

Καμιά πληγή δεν είναι η δική μας η πληγή..

Μιλώ μιλάς και μία μούγκα μένει

Κάτω από τα μιλημένα μας κάτω απ’ τα γραφόμενα

Πληθυντικές προκύψαν οι μελαγχολίες μας-

Όμως τα πείσματα κι οι αισιοδοξίες μας

Κι αυτές πληθυντικές…

Χορός των ‘’εντυπώσεων’’…..

 

Ληστεύοντας την αυγή οι ώρες περνούν αφήνοντας

το καθαρό ίζημά τους πάνω στην κουρασμένη ψυχή σου.

Διαρκεί όσο ένας αιώνας αυτό το σύμπλεγμα που σε περιέχει και το απαρτίζει

Το πάθος και ο πόθος σου, διαρκεί όσο ένας αιώνας.

Τις άλλες μέρες είσαι μια μπαλαρίνα των ανέμων

Που φλυαρεί μες τα υποδεκάμετρα της σιωπής.

Παράξενο! Δεν είσαι τίποτα άλλο από μια ‘’εντύπωση’’ φαντασμαγορική που εκποιεί

των ερώτων της τα αγγελτήρια. Και

Μειδιάς πίσω από ενός ποιήματος την σμίλη, γράφοντας

Το κορμί στις ατημέλητες φωτοσκιάσεις του παρόντος…

Βεβαιότητα…

 

Υπάρχει ένα ασκητικό αγαθό γαντζωμένο

Πάνω στα φύλλα των δέντρων· υπάρχει

Μια σιωπή της θαλάσσης, περιθάλπουσα

Την ζωή την ίδια σαν μύθος· υπάρχει

Ένα φωνήεν τετραπέρατο, που ανεμίζει

Σαν παντιέρα στα ψηλά οροπέδια, αφήνοντας

Την ελευθερία ολοκάθαρη πάνω στις ντάπιες των χελιδονιών·

Υπάρχει ένα αίνιγμα που δεν λύνεται, μια έννοια

Πάνω από τις έννοιες, ένας θεός όχι όπως ο θεός μας, ένας θεός

Λεβέντης, λυγερόκορμος που κινεί

Πάντα για της ουτοπίας τα ολόφρεσκα λιβάδια…