Ξεκαθάρισμα μες σε ξεκούρδιστο καιρό…

‘’Το παιχνίδι παίζεται ήσυχα’’, σαν για να ξεκαθαρίσουνε οι ρόλοι και να συντριβείς

Αξόδευτος μες την πραγματικότητα·

Έζησες τις μεγαλεπήβολες ατασθαλίες, τώρα

Αμέριμνος υπάρχεις στην σιωπή, σωστός βραχμάνος.

Όλα συντρέχουν στην αφάνεια.

Μασάς μια κόρα από ψωμί και σκέφτεσαι

Αγγέλους. Υποψιάζεσαι

Εκείνους που πεθάναν κι απ’ τα λόγια τους υψώνεται

μια θεωρία υποταγμένων που δεν βόλεψε κανέναν.

Τι φανατισμό παρασέρνει σιμά σου το Τίποτα!

Πάντως ό,τι αρχίζει, λογικά, πάντα τελειώνει.

Στο μανιφέστο σου χωρούν οι ‘’έφοδοι στον ουρανό’’.

Πού σκηνοθέτησες την ιστορία σου τσαρλατάνε μου;

Το θέατρο της παρουσίας σου όπου να’ναι τελειώνει.

Μηδένισε τα κοντέρ, συγκεντρώσου.

Δεν κέρδισες ποτέ σου σ’ αυτά τα αήττητα ζάρια.

Πάντα χαμένος τσουρουφλίζεσαι σε μια αγωνιώδικη φθορά.

Ήρθε η ώρα· παραδώσου στην δικαιοσύνη του πόνου.

Ζεις σε αόριστο μέλλοντα που φθίνει μες την κάστα των ρημάτων.

Ζεις απολεπίζοντας την επιδερμίδα της νύχτας.

Άσε το αισιόδοξο αεράκι να σε μπατσίζει.

Σύνελθε μες το Πουθενά, αυτό μονάχα πια σου ταιριάζει.

Άγιοι Ανάργυροι 31/3/2024

Όλες οι αντιδ

Τι σας ομολογώ…

Μια μουντή πνιγηρότητα Τρίτης περιουσίας το ανάγνωσμα ρέπω προς ένα μανιφέστο της μελαγχολίας φθίνουν τα κουράγια μου χαμογελώ υπόγεια στην επιφάνεια βγαίνει

μια τρανταχτή αβεβαιότητα προγραμματίζονται γεωγραφίες της μελάνης είμαι προσεκτικός στα απρόσεκτά μου μην

‘’ την πατήσετε’’ να με κρίνετε άφρονα έχω Σκοπό

και αν και μονήρης καλλιεργώ μια γλώσσα που πειραματίζεται με την ζωή

και με τον θάνατό μου ακόμα…

26/3/2024

Όλες οι αντιδράσεις:

Ερασιτέχνης…

 

Για να σε βρω διάνυσα χάος συγκεντρωμένη δίψα πόλεμο.

Υπερπηδώντας τις επιθυμίες μου και τις συγκυρίες.

Σε όλα αρίστευσα.

Εγώ, ο μηδενικός, εγώ ο τυχάρπαστος.

Και συνέταξα Ποίημα,

σαν μια βροχή που απαλύνει τον πόνο μου, φέρνει την κάθαρση στα πάθη.

Βρίσκω τον τρόπο μου στις εκμυστηρεύσεις.

Είμαι άγουρος ακόμα. Είμαι τραυλός.

Συλλαβίζω την μορφή των πραγμάτων την αόριστη. Γαλουχώ

μικρές άφραστες νίκες.

Εγώ ο μηδενικός εγώ ο αρχάριος.

Ο ερασιτέχνης των οραμάτων…

25/3/2024

Όλες οι αντιδράσε

Τούτο το σώμα…

 

Ένα βιομηχανικό παιχνίδι η ζωή, ετοιματζίδικο που δεν ξεφεύγουμε

προς πουθενά. Εγκλωβισμένοι και με κίβδηλο θάρρος πάμε νομίζοντας

θα σμίξουμε την ζωγραφιά που στερεώνει ο έρωτας στην πόρτα μας ανακούφιση όλη.

Λέω πολλά και απορρίπτω περισσότερα. Και σαν να είμαι σε μια ατέλειωτη περιπολία, χάνομαι μες σε ηλικίες τρυφερές, ακολουθώ

τον λάθος δρόμο, κυλάει ήρεμα η ζωή αλλά με αγωνίες μπάλωσα τα όνειρα και είναι ανακόλουθα, φθαρμένα από το κάρβουνο των αναμνήσεων. Εδώ

ασκεπής κατασταλάζω. Και εκείνο που έλεγα πάντα τρύπιο ως την Δευτέρα Απουσία αμετακίνητο με συναντά να παίζω ρόλους που δεν εμελέτησα ποτέ μου. Μόνο

δραπέτης είμαι από μια φυλακή που και δεν έσωσε να την αμφισβητήσω και που την

στερέωσα

με όμορφα φεγγάρια πάνω μου όπως ένα σκατζοχοιράκι τα αγκάθια του.

Τούτο μου εστί το σώμα το λοιπόν το ταλαιπωρημένο το ένδοξο

το υπέρ υμών που είπε κι είπε συγκεντρώνοντας

μέσα του χίλιες μύριες αυταπάτες.

Αιωνία του η μνήμη! ( κοίτα που τα συνήθισα τα ψέματα!)

22/3/2024

Καλημερίζω!..

 

Λαλίστατο μηδέν, αποδομεί όλους τους αριθμούς-

Τόση απαξίωση συγκεντρωμένη!

Κι εκείνο το πεπειραμένο Γεγονός που σπέρνει

Ελπίδες μέσα στην πραγματικότητα:

Ψεύτικο- όλο ψεύτικο απ’ όπου κι αν το πιάσεις!

Το βράδυ τα διαπερνά όλα μια λύπη·

Χλομά πρόσωπα ακραγγίζουν τον ουρανό

Με ποιήματα, με στίχους, με ψυχεδέλεια, με τον καπνό του τσιγάρου.

Ερίζει ο ευκάλυπτος με τον ίσκιο του, ερίζει η αήττητη αυταπάτη.

Συγκεντρώνω τις κουρασμένες δυνάμεις μου· συγκεντρώνω.

Αποφάσισα θάρρος και πολύ σε αυτό προσηλώθηκα, ανέστρεψα παντί τρόπω τον ουρανό, αυθαδίασα

Έξω από των θρησκειών το μαντρί, είπα και είπα.

Μασάω φύλλα δάφνης, φλόμωσε με καπνούς ο ουρανός- πού βρήκε έκφραση η ελπίδα;

Χάλκινο πρωινό, διαμπερές και ευδιάκριτο.

Ο ήλιος ζεύει την ακολουθία σε κατάνυξη.

Σήπονται οι φθαρμένες λέξεις, ντεραπάρουνε.

Ο άοκνος βοριάς μαστίζει τις φρυγμένες παπαρούνες.

Παντού καημός.

Και οι επιδιώξεις μου που χλιμιντρούν μες τον αέρα

Άτσαλες όπως λέξεις λυπημένες

Ιππεύονται από μια θέληση φανταχτερή.

Τι ισορροπίες να κρατήσω για τα μένα, τι

Να κρατήσω από την φαρδιά μου ηλικία και να πω:

‘’ένα το κρατούμενο’’, τα αλλά είναι αμελητέα,

Εισχωρούν μέσα μου όπως από θρησκεία ο λόγος

Και μου ταλαιπωρούν το ανίσχυρο μυαλό.

Καταθέτω στον ουρανό τα καλά μου,

Έχω μια υπερχείλιση που με εγκλωβίζει

Σε τούτο το κατακερματισμένο λέγε λέγε

Που σκόνη και μια λεπτουργό σμίλη σηκώνει

Μέσα μου να εργαστεί όπως για την φανέρωση θαυμάτων και θαυμάτων.

Ακριβά πλήρωσα την Στιγμή!

Έσωσα μες σε αγρυπνία τα σωστά μου.

Οχυρώθηκα σε αφανέρωτα ρίγη.

Όπως καταλαβαίνω ένα μουσικό παιχνίδι

Τον θάνατο καταλαβαίνω και την ευκρινή σπουδαία του κατάληξη!

Καλημερίζω!

Άγιοι Ανάργυροι 16/3/2024

Όλες οι α

Πνιγμένη εσωτερική μας επανάσταση…

Φωνήεν ξινό, όπως του άγουρου φρούτου η τσουχτερή γεύση.

Αγαπώ το ξημέρωμα, καταφέρνω να μην του ανήκω

Και, να ζω ταυτίζοντας τις έννοιες με το πρώτο φως που κλονίζει

Την επικράτεια- σαν ένα ανοιχτήρι πάνω σε μία ξεχασμένη κονσέρβα.

Πρωτοτυπίες θέλεις κι όπως σε καταλαβαίνω

Είσαι μια θυμωμένη μαϊμού που έκανε

Το σπίτι μπάχαλο με τα ακραία άσχημα πείσματά της.

Πού πήγαν οι ορατότητες

Οι μπουκωμένες θλίψη ημέρες σου, ο ταφικός πυρετός

Να είσαι εκεί θαμμένος στην σιωπή και στην κατάθλιψη;

Οπωσδήποτε απέδρασες από το όριο μιας φυλακής- οπωσδήποτε.

Αναγνώθω προθέσεις πάνω σου που θα επανασυνταχτούνε.

Η επανάσταση δεν κανονίζεται, είναι μέγεθος ανυπολόγιστης αγρύπνιας.

Κοίτα που με διάνοια ‘’φευγάτου’’ θα ανασυντάξουμε τον κόσμο.

Τούτο μου εστί το μανιφέστο της χαράς.

Ιδού κι εσύ που βούλιαξες μέσα σε ανολοκλήρωτες αναζητήσεις και από την άλλη

Μουσκίδι βγήκες από την βαριά παλίρροια της μεθυσμένης σου ορθογραφίας.

Πού είναι οι γραμματικές που θα σε συμμορφώσουνε;

Λαίμαργος είναι ο Χρόνος και με βουλιμία θα μας καταφάει…

Άγιοι Ανάργυροι 15/3/2024

Σφυγμομέτρηση τω τρόπω τον δικό μου…

Η Τύχη μας είναι μία παρηκμασμένη μπαρούφα-

Καλλιεργούμε αυταπάτες σωρηδόν, συμμετέχοντας

Στο ανοίκειο δράμα·

Πώς

θα σκηνοθετήσουμε ένα μέλλον λαμπρό

Ανοίγοντας τρύπες στην φαντασία που ξεφουσκώνει

Όπως μπαλόνι στα χέρια ενός παιδιού;

Μαζεύω το κουβάρι μου.

Θα αμολήσω αετό ατίθασο.

Όλος ο κόπος μου μοιάζει ιλιγγιώδης

Τρόπος λεξιλογίου του ειπείν

Και του συσκέπτεσαι.

Σας αγαπώ ρε διάολοι της πραγματικότητας, άνθρωποι

Καθημερινοί που κρύβεστε

Πίσω από το δάχτυλό σας- ελέφαντες πίσω από μία παπαρούνα.

Όλους τους δράκους μου φυγάδευσα στην ξενιτειά-

Ετούτη είναι η προσφυγιά των κορδωμένων· και ανακάλυψα

Την λύπη πίσω απ’ την χαρά, την άκρατη λύπη

Που λογχίζει το ζοφερό σκοτάδι ψάχνοντας

Μία απελπισμένη ελπίδα!

13/3/2024

Περίπατος στον απονύχτερο αέρα…

Καθηλωτικό βράδυ, ξύνοντας πάνω στην ώχρα των τοίχων την μαγκούρα του·

Τα όρια γύρω γύρω τα βάζει η νύστα·

Αφήνομαι σε ψευδαισθήσεις δυναμικές, ζω σε απώτερη γεωγραφία·

Περνώ έξω από την μάντρα του κοιμητηρίου, οι νεκροί με χλευάζουνε

Κι ώσπου να ξημερώσει θα τους φαίνομαι παράξενος που περπατώ

Μες την νύχτα, ευαγγελιζόμενος κάτι αλλόκοτο·

Κι αυτό το κομπολόι το βαρύγδουπο στα χέρια μου

Θα αναστατώνει κάτι άγρυπνα πουλιά που ομιλούνε

Μια γλώσσα των νεκρών, μία παράξενη γλώσσα

Που έχει συναιρέσει τις σκιές με τα θροΐσματα

Των φύλλων, έχει καταφέρει να προσάψει ήχους στην κατάπληξη, κι ενώ

Όσα είχα διαβάσει εξανεμίζονται, τώρα

Που πάει να ξημερώσει, ένας κούφιος ήχος από των κλαδιών το σάλεμα δυναμιτίζει

Αυτό που σκέφτηκα και έφερε τις αντιφάσεις μου πλησίον

Στο βάθος μίας γαλαρίας ποιητικής απ’ όπου

Ξεπηδούν οι ξαφνικοί ποντικοί των λέξεων, βαρύθυμοι όλοι…

12/3/2024

Όλες οι αντιδρ

Ταξίδι στον έσω εαυτό

 

Ταξίδι στον έσω εαυτό, αφήνω

πίσω μου τον κόσμο που δεν έχει τίποτα να αρθρώσει

Και βυθίζομαι στον φωτεινό εαυτό μου που γελά,

πάνω απ τα πράγματα και τις καταστάσεις

Δηλώ πως ο ίδιος ποτέ δεν υπήρξα, ένας άλλος

μιλούσε με την φωνή μου

Και ακολουθούσα αυτό που η παρόρμηση μου ήθελε θέλει..

*

Γκαστρωμένο Τίποτα που γεννά όλη την αναστάτωση του βίου

Μέσα του παιζογελούν οι αυταπάτες μας, θρέφεται ο εγωισμός μας

Η ματαιοδοξία μας μας θέλει τολμηρούς

Μπολιάζει το αίμα μας

Και όταν ξημερώνει η μέρα που κρίνονται όλα

Ποιός ξέρει να πει ποιοί ήμαστε και ποιοί θα καταλήξουμε να γίνουμε..

Όλες οι αντιδράσεις:

https://www.fractalart.gr/poiimata-straths-parelis/

 https://www.fractalart.gr/poiimata-straths-parelis/

Έξι ποιήματα

Του Στρατή Παρέλη //

 

 

  

Η όψη του κόσμου…

 

Απίθανο απλωμένο το απόγευμα:

ζεύει την λιακάδα σε ύμνο.

Άφταστο φως και όπως να εισχωρεί εντός της αδέξιας ύλης.

Αέναο τσούγκρισμα να προδώσουν όλα την μορφή τους.

Αφηρημένος χρόνος,

βραδυκίνητος.

Εισπράττει την μετάφραση των αισθημάτων.

Σύρονται τα αόρατα βαγόνια των εκπλήξεων.

Τροχοδρομούν.

Οι εικόνες ναυαγούν στον ορίζοντα· εύκρατες καθ’ όλα.

Τρέμουλο πάνω στα φυλλώματα, αήθη ψιθυρίσματα του αέρα.

Τα δέντρα συντηρούν αστειότητες.

Παρατηρώ: υπάρχει ένα θεόπνευστος ήλιος που μανίζει στην χλόη και τις φιστικιές.

Ένας κοκκινολαίμης φτιάχνει την ερασιτεχνική φροντίδα του Ωραίου.

Όλα καλώς!

Η διάρκεια των πάντων είναι βέβαιη και σκανδαλώδης.

Τα σπίτια στο προάστιο κολλούν το ένα πάνω στο άλλο ευτυχισμένα.

Οι σιωπές εντείνονται.

Σκεύος άχρηστο η λύπη.

Μέσα της μαγειρεύονται τα εξωφρενικά σενάρια.

Ατυχή και ερεβώδη.

Ολόγυρα οι σκιές κερδίζουν την σημασία τους- ξαφνικά και τελειωμένα.

Αυτή η όψη του κόσμου- αυτή…

 

27/1/2024

 

 

 

 

 

Πόλη της δόξας και ουχί…

 

Για ευθεία βολή η πόλη απλώνεται και χλευάζει

την νύχτα που έπεται. Τα γλαφυρά φεγγάρια

δεν την εγκαταλείπουν

όταν σέβεται

κι η ίδια έναν εαυτό της τον πυρπολημένο.

Παντού αντίφαση.

Μπορεί και αντιδράσεις στο ανθρώπινο φορτίο

που κουβαλά δυστυχισμένη.

Ο κόσμος, πάντως, κουφός.

Δεν δίνει σημασία στα ποιητικά του περιεχόμενα.

Ξερνούνε τα άστρα μακρινές επαναστάσεις.

Υπάρχει ένας έρωτας που υποβόσκει:

στα φτωχά σπίτια, στα πλούσια οράματα.

Με διαλεκτική θανάτου κοκορεύονται όλα.

Το μείζον θέμα

της Στιγμής.

Κοιμούνται οι ένδοξοι.

Κάνανε το καθήκον αφιλοκερδώς.

Τώρα οι υπερασπιστές πεθαίνουν.

Και ερημώνει η πόλη τυλιγμένη

το σκληρό της σάβανο

του χλευασμού…

 

28/1/2024

 

 

 

 

Νύχτα κι όταν ο έρωτας πονεί…

 

Το λουλούδι φανερώνει το άρωμά του εκπυρσοκροτώντας.

Η ψυχή σου έχει το ύφος ενός γνώριμου σκοπού που φέρνει την Άνοιξη.

Σε κατοικεί ο χαρακτήρας σου, είσαι

μια ευγένεια που διαχέεται στο μεσημέρι μιας λιακάδας.

Ω γύρω γύρω απελπισίες αστραφτερές!

Καλές διδασκαλίες αστεριών φτάσαν τον ουρανό της νύχτας να ‘ναι επίγειος.

Βραδάκι γιασεμιού.

Οι σκιές θάλλουν σαν αναρίθμητες ανεμώνες.

Απ’ το αγκάθι του ματιού μου ξεπηδά μια κλεισοσπίτικη ζωή.

Στον άδειο ύπνο μόνο ένας χαλικισμός από το άλογο του ονείρου

Που καλπάζει κατά τον άφρακτο έρωτα!

 

 

 

Ταυτοπροσωπία…

 

Ντύθηκες τον χαρακτήρα του άστρου.

Γδύθηκες την ανάγκη.

Έτσι φλυαρεί ο κόσμος της πραγματικότητας.

Το νιώθω.

Κι η συμπεριφορά σου, ανθισμένο φως της ψυχολογίας.

Ο Βουκεφάλας του αίματος χλιμιντρά μες τα στήθη σου

Και τα στήθη σου γίνονται αιχμηρές εξουσίες που απαλλοτριώνουν τον έρωτα.

Αφήνεις άφωνους τους επικριτές, χαράσσεις άλλον δρόμο

Από ετούτον της φιλαυτίας.

Ποιός να ιδρύσει κράτη στοχασμών μέσα στην κάθε ιλαρή πεποίθηση σου;

Τα έκδηλα τολμώνται και τα τολμηρά βουβαίνονται και εκδηλώνονται

Όπως από φωτιά το κάρβουνο κρατά μία ανάμνηση μεγαλαυχίας.

Βρίσκω το ύψος σου σε κάθε χαμηλό λοφάκι

Της συμπεριφοράς.

Ανήκεις σε ένα πάθος που τον σεβασμό πρεσβεύει.

Γελά μπροστά σου κάθε διαλεκτικό παιχνίδι ερμηνείας.

Στον κούφιο Χρόνο της αντίφασης φλέγεσαι κι όμως είσαι πάντα ίδια εσύ…

 

3/2/2024

 

 

 

Σονέτο ενός λόγου που λαχάνιασε…

 

Ένα σημείο στίξης που διαλαλεί μια φωτεινή ειρήνη,

Ένα ουσιαστικό που παραληρεί κάτω από το ανθισμένο μεσημέρι,

Κήποι πέρα μακριά κήποι ενός παρηκμασμένου βασιλείου,

Όλα αιχμάλωτα μέσα στον νου μου.

 

Και οι σκιές που ταλαιπωρούνται μέσα στην λιακάδα

Του Φεβρουαρίου, παγωμένες στον χρόνο τον ατέρμονο,

Σκαρφαλώνοντας στον απολιθωμένο στίχο

Πότε ξαφνικές και πότε αιώνιες.

 

Στρυμωγμένες στον λακωνικό λόγο, σκιές σαν την ψυχή μου

Ζυγίζονται στην απουσία και στην πλάστιγγα

Μορφές από μιαν άυλη ζωή, λοξοπατούν

 

Κάτω από την χθόνια ερώτηση εγώ να είμαι ο τελάλης του έρωτα

Προσδιορίζοντας την ειμαρμένη έως και θανάτου, πάλι εδώ

Που του ποιήματος η κόψη είναι τρομερή και απ’ τα μέτρα όλα διαφεύγει…

 

Άγιοι Ανάργυροι 5/2/2024

 

 

 

Εν τη γενέσει…

 

Για να φωταγωγούνται οι επικράτειες ο ήλιος κάγχασε αισιόδοξα.

Γαντζωθήκαμε πάνω σε ξεθυμασμένη ελπίδα. Κι ενώ

Άγουρο ήταν το φρούτο που κόψαμε, εμείς δαγκώσαμε με πείσμα την γαλήνη.

Όλα καλά λοιπόν συντελέστηκαν.

Το βόλι βρήκε στόχο, η ανάσα

έτρεξε λαχανιασμένη μες της φαντασίας το ακρολίβαδο.

Στο στήθος μας αναπαύονται οι λέξεις.

Τα βράδια μας ξυπνούν να καταγράψουμε. Λες

Και έχουμε έναν άλλο εαυτό. Που ζει και καταγράφει καταιγίδες.

 

25/12/2023