Στην Nikoletta Simonos
Υποθέτω την μέρα, όπως αυτή δοξάζεται απ’ την αυγή,
συγκλονίζεται, αφήνοντας να ζει ο μύθος
μιας Αφροδίτης γεννημένης στα Κυπριακά νερά· τι μιλάει
το φως, τι
o παφλασμός των κυμάτων, όταν
aγκυροβολούν μες το τοπίο δυο μάτια
και σαϊτεύει ο λυράρης τις καρδιές· τι
ραγίζει το υψιπετές λεξιλόγιο, εφάμιλλο
Ομηρικής ραψωδίας- σκηνοθετούν
με φαντασία οι ποιητικές ανάσες και
στο πονεμένο νησί που είδα να παλεύει ζωηρά να σβήσει τις πληγές του
ένα κορίτσι υπερασπίζεται τις λέξεις με την αθωότητα
του καθαρού ουρανού· εδώ
που σβήνονται τα ρήματα επάνω στης ακρογιαλιάς το κυματάκι
ανασαίνει μπαρούτι η νύχτα, ασφυκτιά
μες το σκοτάδι η κάθε σκιά που στην σκηνή δραματουργεί των γεγονότων
το άσωστο μαρτύριο ανοίγει μια παράγραφο άλλη, εδώ
που είναι η συλλαβή σου συλλαβή που λες συγκλόνισε
αυτό που ζούμε και, μετά,
μικρό ναυάγιο κατέληξε σε ένα βλέμμα
Κυπριοτοπούλας που ακρίβυνε όλες τις ποιότητες, έσπειρε
αθωότητες γενναίες
να καρπωθεί ευφράδεια ο ουρανός
και να μεθύσει όμορφα ο ύπνος που βυθίστηκε για να την ζήσει
τρανό τραγούδι ευτυχισμένο…
5/3/2024
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου