Τούτο το σώμα…

 

Ένα βιομηχανικό παιχνίδι η ζωή, ετοιματζίδικο που δεν ξεφεύγουμε

προς πουθενά. Εγκλωβισμένοι και με κίβδηλο θάρρος πάμε νομίζοντας

θα σμίξουμε την ζωγραφιά που στερεώνει ο έρωτας στην πόρτα μας ανακούφιση όλη.

Λέω πολλά και απορρίπτω περισσότερα. Και σαν να είμαι σε μια ατέλειωτη περιπολία, χάνομαι μες σε ηλικίες τρυφερές, ακολουθώ

τον λάθος δρόμο, κυλάει ήρεμα η ζωή αλλά με αγωνίες μπάλωσα τα όνειρα και είναι ανακόλουθα, φθαρμένα από το κάρβουνο των αναμνήσεων. Εδώ

ασκεπής κατασταλάζω. Και εκείνο που έλεγα πάντα τρύπιο ως την Δευτέρα Απουσία αμετακίνητο με συναντά να παίζω ρόλους που δεν εμελέτησα ποτέ μου. Μόνο

δραπέτης είμαι από μια φυλακή που και δεν έσωσε να την αμφισβητήσω και που την

στερέωσα

με όμορφα φεγγάρια πάνω μου όπως ένα σκατζοχοιράκι τα αγκάθια του.

Τούτο μου εστί το σώμα το λοιπόν το ταλαιπωρημένο το ένδοξο

το υπέρ υμών που είπε κι είπε συγκεντρώνοντας

μέσα του χίλιες μύριες αυταπάτες.

Αιωνία του η μνήμη! ( κοίτα που τα συνήθισα τα ψέματα!)

22/3/2024