Στίγμα του φθαρμένου εαυτού!

 

Διανέμονται στο φως του μεσημεριού φυλλώματα

στιλπνά όπως η καλογυαλισμένη αυταπάτη και

Πάνε να σμίξουνε μες τον άτμητον αέρα

Μέλισσες εθελούσιες της αστραπής.

Λευκά όλα γύρω μου ή

Υπερεκτιμημένα ή

Τιποτένια· κάνουν θόρυβο και

Μετουσιώνονται σε ‘’κάτι’’.

Ζουλώ την σάρκα του φρούτου· τσιρίζει. Ένας τριγμός από φωνήεντα που συμφύονται με ταράζει· είναι

ο πληθυντικός των εννοιών, το αβρό ποδάρι της γοργόνας που,

στον βράχο επάνω, ξαποσταίνει και

Πλατσουρίζει στα ρηχά νερά.

Πόσες εικόνες δημιούργησε η ρέμβη;!

Υπάρχει μια λαθραία επιβολή

Πόθου επάνω στα γυμνά κορμάκια-

Η Άνοιξη εισέβαλε ορμητική, τόνισε τα υπάρχοντα τους. Διευθετώ

την φιλαυτία τους. Με προτρέπουν

σε συνδιαλλαγή.

Ο μήνας τελειώνει σπέρνοντας αμφιβολίες ανάγκης πάνω σε ξεθωριασμένες εβδομάδες.

Περιαυτολογώ.

Σε κανέναν πια δεν πιστεύω!

Εγώ ειμί ο υδάτινος ο χοϊκός

Ο φωτεινός ο ερεβώδης

Ο λέγων και ο σιωπηρός

ο απελπισμένος

Ο μελετηρός και ο άμαθος

Ο τώρα που γελά και ύστερα που κλαίει-

Εγώ ειμί ο την μελαγχολία ενορχηστρώσας

Ο πάμπλουτος και ο ρακένδυτος…

Ο ένας κι ο μοναδικός

ωστόσο!...

Πύργος Ηλείας 29/3/2022

Λαθραία βολή…

Τι θα μείνει μετά από όλον αυτόν τον θόρυβο κανείς δεν ξέρει

Ούτε εμείς που σιωπήσαμε στρυμωγμένοι

Πίσω από ιδιωτικότητες ούτε

Κι εσείς που αναγνώθετε τους εγωισμούς του συνόλου, νομίζοντας

Πώς κάπου θα φανερωθεί η Αλήθεια. Συντρέχουν λόγοι να γεννά ανησυχία το μέλλον.

Ένα φερέλπιδο στιχάκι σαν μαχαίρι δίκοπο ακονίζεται

Πάνω στον ήλιο του μεσημεριού· κι εδώ

Που στοχαζόμαστε σπουδαία μέσα σε μια όμορφη λιακάδα

Του Μάρτη, εδώ

Καμία ματαιοδοξία δεν χωρά, κανένας

Λόγος κενός- μόνο η απλότητα του

Φωτός υπάρχει που

Δεν ξιπάζεται από κανέναν επηρμένο μασκαρά

Που να παραπλανήσει θέλει τις αγνότητες…

Λυρικοί δαίμονες

 

Είναι η τάξη που διασαλεύεται είναι οι ορδές των εντόμων

Είναι η αχτένιστη λεύκα κοντά

Στην παραλία, εκεί

Που κάποιοι αθίγγανοι λούονται

στα Άβδηρα της Ξάνθης ανέμελοι

Και θορυβώδεις, στολισμένοι

Με την κομψή μελαχρινάδα τους.

Τρώνε καρπούζι και

τρέχουνε πάνω κάτω

Λυρικοί δαίμονες Βάκχοι καθ’ όλα.

Ακούγονται της μουσικής τους οι χαρές- μια λαϊκή

Ορχήστρα... Απογυμνωμένοι από στολίδια

Ατμοσφαιρικά ωραίοι και ευθύβολοι

Τραντάζουν το δάπεδο της αμμουδιάς.

Συνομιλώ με την παραδεδεγμένη αξία τους

Συνομιλώ με την αυθεντικότητά τους

Ποιώντας την εικόνα που μου δίνουν

να μεταδώσω εδώ.

Και ενώ είναι ανέφικτα τα χρώματα της φωνής, η μουσική

Είναι μια κλίμακα παράξενη που όπως του τόξου η χορδή,

τεντώνεται και βάλει

Εναντίον του κάθε πικρού της ζωής μας που έχει..

Μια φλύαρη επιστροφή…

 

Αυτός ο φλύαρος δήμιος του ψύχους

Είναι ένας αλητήριος που φοβίζει την Άνοιξη! Μετρώ

Τον κάθε λόγο μου·

Κι η ομιλία είναι Γραφή· σπουδάζω

Αυτά που δεν επαίρονται, μόνο μένουν

Μες τα κατάστηθα της χλόης και περνούν απ’ τις πατούσες μας

Στο ζωντανό δέρμα της αφής.

Να τώρα ο κάμπος

Της Θήβας, όπως επιστρέφω

Από τον εύσχημο Βόλο και μετά

Η Τανάγρα με τις όμορφες κόρες· κοντεύω

Στο ασχημάτιστο Σχηματάρι και μετά

Η Αθήνα με περιμένει σαν με μία έλξη που δεν και ούτε προσδιορίζεται-

Νεφελώδικη μέρα,

βαράει ο μήνας το ταμπούρλο του,

εδώ

που οι μεταμορφώσεις είναι απουσίες και ο κήπος του Θεού

ορθάνοιχτος με ξενίζει που φιλοξενεί, και πάντα, νεράιδες!

Μανιφέστο μιας μίνι αιτιολογίας…

 

Ωραία αμφισβητούμε την πραγματικότητα

Λες και γυρίζουμε αποδεκατισμένοι από μια μάχη που,

στο ξεκίνημα, την κερδίζαμε ωστόσο

Προκύπτει φίλε μου αποτέλεσμα διόλου ποιητικό

Ερωτηματικά λαβυρίνθου γεννά η ανάγκη

Ανάμεσα στα δάχτυλά μου ο φώσφορος της Αλήθειας περνά και ξαναπερνά

Κάνοντας επίσημο τον φανατισμό του βιοπορισμού μας

Η ζωή είναι φειδωλή σε πληθυντικά σχήματα, κωλυσιεργεί

Τα πάντα μεγεθύνοντας την μανία μας

Αλίμονο,

για την λευκότητα το πορφυρό ξοδέψαμε

και χάθηκε το χρώμα που μας έδινε το Πάθος

Διαπνέομαι από γαλαντόμες συνήθειες

χτίζω με υλικά ετερόκλητα

πετυχαίνω τον Σκοπό μου ωστόσο

Αιωνιότητα ποντάρω σε σένα την ωραία άγνοιά μου

Μάλλον αυτό το ‘’θνήσκω’’ θα με βρει αμαρτωλό

ηλεκτρίζομαι από εύμορφη σάρκα

με αναλύουν σε αινίγματα οι ώρες

έρωτες έχω μέσα μου γενναία κραταιούς…

12/3/2022

Τονίζεται στην λήγουσα η αγρύπνια μου

 Τονίζεται στην λήγουσα η αγρύπνια μου

Η κλωστή περισφίγγεται γύρω από το μπουκέτο με τα τριαντάφυλλα

Η κλωστή τα χλευάζει

Έτοιμη είναι η νύχτα να σε δεχτεί

Αριάδνη να με καθοδηγείς στο Τίποτα του κόσμου

Με τα ενώτιά σου και την όμορφη εσθήτα

Επιμένω σε λατρείες αρχαίας κοπής

Ακτήμονας εδώ και τσιφλικάς στα απέραντα λιβάδια του ουρανού

Επιμένω σε ομορφιές που σφύζουν από θαλερότητες αταλάντευτων αισθημάτων…

Ο μινώταυρος Χρόνος καταβροχθίζει του έρωτα τις κόρες

Α εμπόλεμο ραγισμένο status των προσδοκιών μας! Διαλύθηκες!

Ξαναγυρίζω στα παλιά λημέρια μου

Ξαναγυρίζω σε μια μπαγιάτικη νίκη

Ο Αιγέας θα λάμψει μέσα σε θάνατο οικουμενικό

Μαύρα πανιά και το πλοιάριό μας καρυδότσουφλο στης Ιστορίας και της μυθολογίας το νεύμα…

Τι αναγγέλλει η σιωπή πίσω από τα βουνά της σελήνης;

 Τι αναγγέλλει η σιωπή πίσω από τα βουνά της σελήνης;

Παγωμένο απόψε φεγγάρι και λοιπόν

Ασχημονούν οι σκιές πάνω στην ράχη της γης.

Μπαρούτι μυρίζει, η σάρκα καταβροχθίζει σάρκα.

Βάζω με τον νου μου μια νίκη- και νίκη δυστυχώς δεν υπάρχει.

Βάζω με τον νου μου μια ήττα- και η ήττα υπάρχει παντού.

Μένω ανήσυχος.

Κυνηγώντας τον δραματικό εαυτό μου!

Η μέρα συμβαίνει θανάσιμη και ξιπασμένη

 Κελαρύζοντας μνήμες ο Μάρτιος ξεκουμπώνεται και πέφτει

Ολόβαρος στην θάλασσα που δεσπόζει

Στον ξύπνο μου- μια αναντίρρητη όμορφη θάλασσα

Ετούτο που σας λέω είναι μια χορογραφία απαλή

Λεύκες σείονται μες τον άνεμο, λεύκες συνεπαρμένες

Από το ψιλόβροχο και τον βοριά

Η μέρα συμβαίνει θανάσιμη και ξιπασμένη, αναγγέλλοντας

Ηχηρά συμβάντα και κοπέλες που ερωτεύονται ξανά και σκιρτούνε

Σαν ελαφίνες τρέμοντας στον έρωτα μπροστά

Ξεκλειδώνω την αγάπη

Ξεκλειδώνω την πραγματικότητα με την μουσική

Ο Χρόνος με δικαιώνει καθώς σε σκέφτομαι πάλι και πάλι

Σβήνοντας και ανάβοντας τα λυρικά λαμπάκια μου!

ΓΥΝΑΙΚΑ..

 Γυναίκα αίνιγμα

Γυναίκα αίνιγμα και γυναίκα φάντασμα

και γυναίκα γυμνή πριν η γη αποφασίσει

την περιφορά της

τώρα αιωρούμενη μες τον ήλιο

φιλόδοξη κι άγρια

ανήμερο αιλουροειδές

που με τις τύχες του ανέμου παίζει..

Στην ώρα εννιά

κάτω από το δέντρο της κολάσεως

ακονίζεις τα νύχια σου

χαλάς το πρωινό μακιγιάζ

του ύπνου κι επιδίδεσαι

σ’ ένα κυνήγι να δηλώσουν όλα σε εσένα υποταγή..

Άξεστη

σαν ο χρόνος

βιώσιμη

σαν ο άνεμος

πολυπρισματική

σαν συνείδηση κι όμως

μεταλαμβάνεις των αχράντων μυστικών την ουσία..

Αν θα σε μάθω

θα είναι που ξυπνάς μες τα δικά μου όνειρα

και γίνεσαι μπελάς των ήσυχων κι όλων των φοβισμένων..

Γυναίκα αίνιγμα και γυναίκα διφορούμενη

σαν ο παντί τρόπο παραδεκτός Θεός..

7.3.2012

ΓΥΝΑΙΚΑ..

Γυναίκα χειμωνιάτικό μου χείλη για ένα φωνήεντο της τρικυμίας·

μπολκάκι ανοιχτό και στήθος κραυγαλέο,

να μιλήσεις μια στιγμή ένα «γειά σας» και να αναστατωθούν οι

μυγδαλιές,

να ράνουν τα μαλλιά σου..

Έμαθα όλο προσταγές φτηνές μα υπερυψωμένες

από αδεξιότητα των ανθρώπων..

Ο κόλπος ήρεμος μα δεν αράζουν τα καράβια·

φυσάει ένας αέρας κρυερός τα βράδυα·

κάθομαι και ξελεπιάζω τις πιασμένες σκέψεις..

-Καλησπέρα, δεσποινίς! Πού πηγαίνεις;

-Είναι ένα αίνιγμα βαθύ και χλοερό·

μέσα του σπαρταρούν οι αγάπες·

την χώρα την λένε Όνειρο και Σήμερα τον τόπο..

-Εϊ δεσποινίς, περίμενε, θα ‘ρθω και γω.

Βαριέστησα ν’ ακούω λόγια

που βροντούν μια στο αναίτιο και σβήνονται μετά..

Η νύχτα κατεβαίνει εξημερωμένη εντελώς πάν’ από τα κατάρτια τόσων αστεριών ναυαγισμένων·

διστάζει το στόμα μου,

ξαρχής,

μετά φωνάζει «έλεος»-

για μια ζαριά του φεγγαριού την δίνω την ζωή μου!

-Εϊ δεσποινίς, πού θα ‘σαι όταν θα σου πω πως σ’ αγαπάω;

-Η ίδια θα ‘μαι τώρα δα που σου αντιμιλάω:

«Σφίξε την ζώνη του εαυτού σου για ένα σάλτο ανάμεσα από τις

ανελέητες φωτιές·

μην φοβηθείς,

κανένας δεν πεθαίνει νέος..

Σαν έρθει εκείνη η ώρα όλοι έχουν ηλικία χαλασμένου πια δοντιού,

μασάνε μόνο λόγια,

ο καθένας είναι πια χυδαίος..»

Ακρωτηριάστηκε ένα φεγγάρι που ήταν-

δεν μπορώ πια να ελπίζω στο ζάρι του·

καλημέρα σε όσους θα χαμογελάσουν μετά

να καλοπιάσουν το ερχόμενο αύριο..

Γυναίκα αν σταματήσεις εδώ

ανάμεσα στα πικρά μου λόγια

(μπαίνει η άνοιξη)

βοήθησέ με με χέρι στοργής!

Βοήθησέ με με χέρι στοργής!

Αντίο!

27.2.1982

Γυναίκα.

Νύχτα μεγάλη αστροφεγγιά κι αιθρία συλλαβίζοντας

Στ’ αλφαβητάρι ενός άστρου την γαλήνη.

Τοπία που μέσα τους σε ήπιανε

Τοπία που με κομμάτιασαν κι εσύ ήσουν μακριά

Ανάγνωθες την ζωή μακριά από την ζωή μου.

Γυναίκα, δεν υπήρξες ή υπήρξες

Καλουπωμένη μέσα σ’ ένα όνομα όταν ανέβαινα

Βιαστικός τα σκαλοπάτια της ηλικίας σου

Να σε φιλήσω στα χείλη;

Σε βρήκα θεόρατη να πάλλεσαι από φωτιά

Δίπλα μου

Μέσα μου

Γρατζουνώντας με απομέσα

Να ξεφλουδίσω να βγεις…

Πού να πας;

Η θλίψη καραδοκεί από παντού..

Εσύ λαξευμένη στην πέτρα στο στεγνό τούτο τοπίο

Την άνυδρη έκταση

Από βουνό και αμπέλια.

Με τα βέλη των ματιών σου αναδύεσαι από την πέτρα

Κοιτάζεις ολόγυρα και φτιάχνεις

Ένα φωνήεντο χαράς!

Ζουζουνάκι τρελό που παίζοντας μ’ άγγιξε!

Όχι η αυγή που γαντζώνεται με μανία στις βουνοκορφές

Που σου χτενίζει τα μαλλιά διαμαντικά- όχι

Η ώρα του μεσημεριού

Που λιγώνονται μυριάδες τζιτζίκια

Σε τετέρισμα μονότονο- όχι

Στο ύψος ενός λουλουδιού που τσάκισε

Η ζωή σου στέκει

Εκεί

Γίνεται καθρέφτης

Μέσα του αναγνωρίζω

Το άδικο και τον αδικημένο..

Ξέρω να πω την εύρωστη καρδιά που θα μιλήσει κάποτε

Αρθρώνοντας το φοβερό μυστικό

Της αλήθειας!

1983

Αυτό που ψάχνουμε…

Άδουσα μέρα που σαν φλύαρη φλογέρα αποχρησμοδοτείς μες το άπειρο!

Και η φωνή μου φλεγόμενο λευκό που συδαυλίζει όλα τα χρώματα

Στον Μάρτιο μέσα ξεσαλώνει.

                                                     Φαντασία παντού! Κι εισβάλει

στο ξεκούμπωτο μπλουζάκι σου

                                                         Ταράζοντας του στήθους σου τις θαλερές ρωγίτσες!

Να ο καημός!

Στην μεταγλώττιση όλα ετούτα που σας λέω χάνονται και μόνο

Ο γηγενής αριστοκράτης των ερώτων τα καταλαβαίνει! Εξάλλου

Στην Ποίηση έχει μεγάλη Σημασία η θεματολογία και το κουτουρού καΐκι που οδηγά ο ποιητής! (όπως το λέω και ουδέν λιγότερο!)

                                                                                Πάντως κι εγώ που ερωτεύτηκα

Σ’ άλλους καιρούς και φίλησα

Κόκκινα χείλη κι έβαψε και το δικό μου

Καημό μεγάλο έβαλα και μέσα μου

Καίει ακόμα!

                        Αυτό που δεν μπορούμε να το ημερώσουμε

Αίσθημα πορφυρό μες τον αέρα

Λάμπει ατόφιο και ημερινό φεγγάρι είναι μες τον παγωμένο κόσμο μας-

Τρεκλίζοντας σαν μεθυσμένο σύμφωνο

Που ψάχνει το γλαυκό φωνήεν του και ποιος

Ξέρει τι ακόμη…

 

                                                                                           5/3/2022 

 

 

Όπως στην μνήμη μου ήρθανε…

 

Κατευθείαν από μία γωνιά του παραδείσου

Ηχηρά κυκλάμινα και αφρόντιστες θρασεμένες λεμονιές

Σπρωγμένα όλα μέσα στον φακό της ζωής μου- όπως

Τ’ αγάπαγε και ο παππούς μου και έμενε

Κοντά στις τριανταφυλλιές του, καπνίζοντας και μ’ έναν

Σουγιά στα χέρια να ξεκαθαρίζει τα ξερά

Φυλλώματα, με περισσή σπουδή και νιώση.

Δοκιμάζομαι να αντέχω και πάλι.

Κι εκείνος είναι εκεί να μου μιλά για τον Άγιο Νεκτάριο που τον συνάντησε

Ένα πρωί, αχάραγα, να κόβει βόλτες

Έξω από το βορινό παρτέρι μας

Με την μαντζουράνα και τον εύφλεκτο δυόσμο…

Α ρε, περνούν τα χρόνια και νομίζω τίποτα δεν ξεκαθάρισα!

Έμεινα μόνο να κοιτάζω κάτι ήσυχα απογεύματα που είχα σχόλη

Πίσω απ’ το τζάμι που έπεφτε η βροχή

Και γυάλιζαν τα τρυφερά κορμάκια των

Λουλουδιών – εκείνα

Που τους μιλά η φωνή σου βρε παππού μου ακόμη!

Σύννεφα διδάσκει ο ουρανός και συντέλεια ανθρωπίνων θαυμάτων·

 Σύννεφα διδάσκει ο ουρανός και συντέλεια ανθρωπίνων θαυμάτων·

Πώς να σκεφτείς που όλα πέφτουν έξω απ’ το ζύγι και χάνονται;

Και όμως καρατομημένοι είναι οι άγιοι και αενάως θνήσκοντες και καταφρονημένοι-

Ποιά ηθική να διασώσει ο Ποιητής, ποιά αλληλεγγύη να ζυγώσει;

Για ένα στίχο πόνεσα και

για μια στροφή απομονωμένος διάγω·

Ούτε αετός δεν είμαι ούτε σπίνος αθωότατος-

Ανοίγω μιαν αγκύλη ανθρώπινη να σε χωρέσει κοινωνία-

Τα οικουμενικά που βλέπω σκαλοπάτια μας

πολλά ψηλά με πάνε·

Και όσο να με πόνεσες ρημαδιασμένε βίε μου, ποτέ

Δεν έχω σταματήσει να ελπίζω σε εσένα

Άνθρωπε- ποτέ μου!