Στίγμα του φθαρμένου εαυτού!

 

Διανέμονται στο φως του μεσημεριού φυλλώματα

στιλπνά όπως η καλογυαλισμένη αυταπάτη και

Πάνε να σμίξουνε μες τον άτμητον αέρα

Μέλισσες εθελούσιες της αστραπής.

Λευκά όλα γύρω μου ή

Υπερεκτιμημένα ή

Τιποτένια· κάνουν θόρυβο και

Μετουσιώνονται σε ‘’κάτι’’.

Ζουλώ την σάρκα του φρούτου· τσιρίζει. Ένας τριγμός από φωνήεντα που συμφύονται με ταράζει· είναι

ο πληθυντικός των εννοιών, το αβρό ποδάρι της γοργόνας που,

στον βράχο επάνω, ξαποσταίνει και

Πλατσουρίζει στα ρηχά νερά.

Πόσες εικόνες δημιούργησε η ρέμβη;!

Υπάρχει μια λαθραία επιβολή

Πόθου επάνω στα γυμνά κορμάκια-

Η Άνοιξη εισέβαλε ορμητική, τόνισε τα υπάρχοντα τους. Διευθετώ

την φιλαυτία τους. Με προτρέπουν

σε συνδιαλλαγή.

Ο μήνας τελειώνει σπέρνοντας αμφιβολίες ανάγκης πάνω σε ξεθωριασμένες εβδομάδες.

Περιαυτολογώ.

Σε κανέναν πια δεν πιστεύω!

Εγώ ειμί ο υδάτινος ο χοϊκός

Ο φωτεινός ο ερεβώδης

Ο λέγων και ο σιωπηρός

ο απελπισμένος

Ο μελετηρός και ο άμαθος

Ο τώρα που γελά και ύστερα που κλαίει-

Εγώ ειμί ο την μελαγχολία ενορχηστρώσας

Ο πάμπλουτος και ο ρακένδυτος…

Ο ένας κι ο μοναδικός

ωστόσο!...

Πύργος Ηλείας 29/3/2022