Σύννεφα διδάσκει ο ουρανός και συντέλεια ανθρωπίνων θαυμάτων·
Πώς να σκεφτείς που όλα πέφτουν έξω απ’ το ζύγι και χάνονται;
Και όμως καρατομημένοι είναι οι άγιοι και αενάως θνήσκοντες και καταφρονημένοι-
Ποιά ηθική να διασώσει ο Ποιητής, ποιά αλληλεγγύη να ζυγώσει;
Για ένα στίχο πόνεσα και
για μια στροφή απομονωμένος διάγω·
Ούτε αετός δεν είμαι ούτε σπίνος αθωότατος-
Ανοίγω μιαν αγκύλη ανθρώπινη να σε χωρέσει κοινωνία-
Τα οικουμενικά που βλέπω σκαλοπάτια μας
πολλά ψηλά με πάνε·
Και όσο να με πόνεσες ρημαδιασμένε βίε μου, ποτέ
Δεν έχω σταματήσει να ελπίζω σε εσένα
Άνθρωπε- ποτέ μου!
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
..σε καμαρώνω!
Κι εδώ,
τίποτα διαφορετικό. Πολεμική ταινία μεγάλου μήκους... Κρίμα στις προσπάθειες να γίνουμε Άνθρωποι...
Σε φιλώ,
Υιώτα
Κι εγώ εσένα καμαρώνω! Που πας με μια ψυχή κουρασμένη μα αδούλωτη και με μια κρίση που βάζει τα πράγματα στην θέση τους! Αδερφή του νου και της καρδιάς μείνε στο μετερίζι σου και από εκεί να μας μιλάς και να μας υποδείχνεις! Τα φιλιά μου έχεις! Σε χαιρετώ!
Δημοσίευση σχολίου