Το έπος του Μαΐου…

Στις μαργαρίτες μου

Χρωστάω ένα τραγούδι ψυχικό

Και αυτά που δεν είπα αλλά είπα

Πάντα θα με στοιχειώνουν-

Εύμορφος ο κήπος και βαθύς

Σαν ανάλλαχτο τριαντάφυλλο

Λυγίζει μ’ άρωμα μες τον αγέρα

Διευθύνει μια μουσική της ευφράδειας.

Α Μάιε ξεπνοισμένε εντολές βαριές που πραγμάτωσες!

Λίγο ακόμη και θα αγγίξω απρόσμενα τον ουρανό!

Λίγο ακόμη να σωπάσω και θα διαβώ αλώβητος το μαρτύριο·

Με λέξεις πάνω μου στερεώνεται ο αιώνας…

31/5/2023

Ποδηλατάδα στην βροχή…

Πιο πολλές πεταλιές και η βροχούλα

Μαγιάτικη, σαν ύμνος του ουρανού, που δροσίζει

Και την ψυχή μου ακόμα.

Φεύγω αλλά ξανάρχομαι

Ολοκληρώνοντας τον αστείο μου άθλο,

Η μέρα αναποφάσιστη

Σκυθρωπάζει και ξανασυζητά για λιακάδα,

Πιο κυκλοθυμική από ποτέ. Και ο ποδηλατόδρομος

Μούσκεμα από τις ψιχάλες

Μου λέει ‘’πάμε’’- δεν τα παρατώ,

Αφήνω να με κάνει η κάθε σταγόνα

Ακόλουθό της, μύστη στο ξεδίψασμα,

Όλα τα είπα όπως πάντα θα τα λέω,

Ειλικρινά και αληθινά..

30/5/2023

Όλες οι αντιδράσει

Ψυχολογικό ανάλογο…

 

Ακούω μπουκωμένες σάλπιγγες με θλίψη του δειλινού·

Η νύχτα είναι ένα ρίγος συνθηματικό·

Έλα κρόταλο του φεγγαριού και στεφάνωσε το όνειρό μου, δώσε μου ρυθμό,

Παράξενη ανάσταση οι σκέψεις μου, μάλλον θρησκεύω

δίχως να ξέρω που με καταλήγουν οι αόρατες περιουσίες.

Και όπως ανατέλλει η χαρά, πάνω

στα κάστρα της αυγής, και τα τριζόνια

κρύβονται μέσα στα σκότη

μια αλαζονική φωνή μου αναγγέλλει περιπέτειες και μοναξιά

ερημίτη.

Όλος ο ύπνος μου περήφανα μηδενικός·

Μπορεί οι αγωνίες να με έτρωγαν·

Αναδύομαι από ένα χορικό που ρέπει

προς μία δίνη που γκρεμίζει τον αφράτο πόθο

των λουλουδιών.

Ιδανικά ο πόνος θα με σβήσει

επάνω στον τραχύ βράχο των αναμνήσεων:

Όπως ένα τσιγάρο που τελείωσε αντάμα με μια σκέψη και θα στείλει

τον νου που πόναγε και

τα πικραμένα χείλη στον βαθύ καημό…

28/5/2023

Ερωτικό όπως παλιά…

 

Άλλοθι για τον άνεμο η μέρα·

Και κάτω από τον ουρανό λαμπυρίζει σαν φέγγος επουράνιο η ψυχή σου·

Η σιωπή σου είναι μια διδασκαλία μαγική·

Συμβαίνει για να αιτιολογούνται τα θαύματα.

Ό,τι συμβαίνει είναι τέχνασμα αιωνιότητας·

Σπουδαία απουσιάζεις αλλά ζεις στην καρδιά μου·

Εμφανίσου πίσω από τις ορτανσίες του δειλινού

Και αγκάλιασέ με, απλά και μόνο αγκάλιασέ με!

Όταν πέφτει η νύχτα είναι ερωτικό το φεγγάρι και δεν ερμηνεύεται·

Έλα να με παρηγορήσεις που κρατά όλα τα μυστικά μην ξεθυμάνουν·

Απλούστερος κι από μια ανάσα είμαι πια·

Καρφώνω στο χώμα την ανάμνησή σου μήπως και ξαναφυτρώσει.

Στα άστρα ποντάρω μήπως και ζαλίσουνε τις ακραίες σκιές που με πολεμάνε·

Την σπουδαιότητά σου την ξέρω γιατί όλες οι λέξεις που μιλώ μου την επιβάλλουνε·

Λατρεύω να σε κοιτώ με την φαντασία στον νου μου·

Ανθίζεις σαν ένα ξαφνικό λουλούδι πεινασμένο!

Καταγραφή ενός ψέματος που γίνεται σκληρή αλήθεια…

 

Κάτι εισβάλλει μέσα στην πραγματικότητα και την αναστατώνει.

Πίσω από όλες τις σκιές είναι ένας επικός διάλογος που ξετυλίγεται πριν την αγρύπνια.

Οι νύχτες μετράνε αγανάκτηση.

Εμείς που ζήσαμε τον κουρασμένο εαυτό μας απομακρυνόμαστε από μια ευχαρίστηση που φθίνει.

Διαβάζεται η ψυχή μας και ανάποδα.

Απ’ τα γραμμένα μας καταλαβαίνει κάποιος ότι αυτομολήσαμε στην πιο βαθιά μοναξιά μας την αφιλότιμη.

Πιστέψαμε σε άλλον Θεό.

Οι εποχές περνάνε βιαστικά και ούτε που καταλαβαίνουμε το λάθος

Να ζούμε την ζωή σαν ζουλιγμένο φρούτο

Που δεν θα καταναλωθεί.

Μπορεί σε τούτο το ξημέρωμα Παρασκευής να δραπετεύσουμε για μία άγνωστη σε όλους πλάνη.

Μπορεί να μας συνδράμει με χαμόγελο ο ουρανός.

Βλέπεις και που υπήρξαμε μια ουτοπία είναι

Στολισμένη με άκανθες μύθου και θρύλου…

26/5/2023

Δεν το πιστεύω ακόμα σχεδόν!

 Αυτό: το να έχω κι εγώ χρόνο για τον εαυτό μου, να μπορώ να δω φίλους, να πιώ ένα καφέ, να συζητήσω μαζί τους, να μην μένω 5 μήνες τον χρόνο στα ξενοδοχεία, να έχω το δικαίωμά να μην δουλεύω τα 45 σαββατοκύριακα τον χρόνο, να μπορώ να μην δουλέψω την Πρωτομαγιά, - όσο κι αν ακούγεται απίστευτο αυτό-, το να ζω φυσιολογικά, μάλλον θα είναι εφικτό τώρα. Χαίρομαι λέει!!!!;;;; Πολύ λέμε!

Δεν το πιστεύω ακόμα σχεδόν!

Όλες οι αντιδράσ

Αποστάσεις κρατά ο Χρόνος απ’ τις ευαισθησίες μας.

 Αποστάσεις κρατά ο Χρόνος απ’ τις ευαισθησίες μας.

Κυκλοφορώ στον παράδρομο των καταστάσεων.

Όπου βαδίζω η μουσική εντέλλεται να κυριαρχήσει.

Ακολουθώ.

Επί φωτός διακρίνομαι, στο απαιτητικό πλατύσκαλο μιας ηθικής

Μαργαρίτας.

Πού είναι το βάναυσο λεμόνι που αποστειρώνει την πραγματικότητα;

Ποιός το στύβει καλοπροαίρετα;

Διαβάζω την μέρα.

Μια αραιή συννεφιά βάζει μπουγάδα τα μπερδουκλωμένα γεγονότα.

Κι εγώ,

Περιμένοντας τον καθαγιασμό των προθέσεών μου·

Εκεί που ακουμπάς τον πόλο της φωτιάς και οι ζωές μας ενώνονται

Με φούρια!

Όλες οι αντιδράσεις

Εσώτατος απολογισμός…

 

Η απουσία είναι μια τρύπα απ’ όπου διέφυγε

το νόημα του παρόντος.

Να ζεις την παρουσία σου λοιπόν, να ζεις

με καθηλωτικό ένστικτο και

πρωραία αισθήματα, να ζεις

εμμένοντας στις τονισμένες σπουδές σου-

Και, όταν δεν θα υπάρχεις, των λόγων σου η βαρύτητα

ας είναι μια μονάδα μέτρησης των ηχηρών

σκιρτημάτων

όπως εσύ καθηλωμένος τα έζησες, προτού

η αξίνα σκάψει γύρω σου κι ανακαλύψει μούμιες

ταριχευμένες μες σε ψεύδος φθονερό -

να ζεις για ν’ αποκτάει χρώμα η ευθυμία· και

να γεύεσαι ετούτο το ολόχυμο

φρούτο

που άφησε το καλοκαίρι στην παλάμη σου

μέσα-

σαν μέγιστο, αήττητο μυστικό..

Κάτω από τον αφρό των κυμάτων η θάλασσα ψιθυρίζει φωνήεντα απόφασης-

 Κάτω από τον αφρό των κυμάτων η θάλασσα ψιθυρίζει φωνήεντα απόφασης-

Ο Χρόνος κοιμάται·

Ένα παιδί πετάει βότσαλα στην παραλία,

Ό,τι χτίζει η σιωπή το χαλά η φασαρία,

Το μεσημέρι είναι γαλανή απόληξη της μοναξιάς μου,

Έχω ένα κουρασμένο μεράκι που με κάνει καλόγερο,

Ή μιλώ ή σωπαίνω-

Αντιρρησίας σε όλα!

Από την γραφή μου τα ορυχεία της γλώσσας σκαλίζουνε βέβηλα πετρώματα·

Εικόνες πλάθω που υπερβαίνουνε την φαντασία,

Ο ουρανός αντικατοπτρίζει την μελαγχολική μου καρδιά-

Λέγω και όσα λέγω σβήνονται στο κύμα…

Ο Θεός σιωπά και λαγοκοιμάται…

Κουφάρια εργοστασίων, παρατημένα στην μοίρα τους

Χάσκουν οι πόρτες τους, σπασμένα τζάμια εγκατάλειψη

Η επαρχία βουλιάζει μες την αδιαφορία της πρωτεύουσας

Βουλευτές υπογράφουν το όνειδος

Υγρασία πάνω στα αγκαθωτά σύρματα, οικόπεδα χορταριασμένα

Δέντρα που ξέφτισαν μες τον θαμπό καιρό, κάτι γεράκια

Που καιροφυλακτούν ν’ αρπάξουνε τον έρμο τυφλοπόντικά

Που ανέμελος ξεμυτά στον αέρα

Πουλιά πετούν χαμηλά, ψιχάλες

Που ραγίζουν την σιωπή

Ο Θεός σιωπά και λαγοκοιμάται…

Ορχομενός…

Λεπτομέρειες θανάτου έχει η ζωή αλλά σάμπως

Και τα κατανόησα όλα ποτέ μου; Βρισκόμενος

Κάτω από το μάτι του ήλιου, στην φαρδιά πεδιάδα

Των αποκαλύψεων, εκεί

Που οι Χάριτες ευδοκίμησαν- σαν άνθη

Περιώνυμα, που συνθέτουν

Ποιητική κατάληξη, ενώ

Τριγύρω όλα ήσυχα μαραίνονται

κι απουσιάζουν.

Ζεύξη της Ιστορίας και του ατάραχου Ορχομενού-

Στην αιχμή της ψυχής και του δόρατος, καλά

Κρατούν οι δοξασίες, ο Χρόνος

Είναι ένας λέοντας καθόλου γερασμένος.

Διαβαίνω εκεί που όλα διάβηκαν για να χαθούν.

Εμμένω σε όσα μένω και μου είναι πάντα αφιλόξενα.

Λυγίζω κάτω απ’ την γραφή και την ανάγκη.

Σε λίγα δίνομαι και τα πολλά αποφεύγω.

Τα εύκολα πάντα πολύ με δυσκόλεψαν-

Κωφεύω·

για να αντέχω ο φουκαράς,

συνειδητά κωφεύω!

 

Τώρα που απομακρύνομαι από την καθαρή αυταπάτη

Γίνομαι ένας Βουκεφάλας του αίματος-

Ατίθασα χλιμιντρώ και έτοιμος είμαι να δράμω

Επάνω στην με αυταρέσκεια οφθαλμαπάτη μου

Ότι τα πάντα συντυχαίνω που χαθήκανε και με εξουσιάζουν!

 

                                           14/5/2023