Ψυχολογικό ανάλογο…

 

Ακούω μπουκωμένες σάλπιγγες με θλίψη του δειλινού·

Η νύχτα είναι ένα ρίγος συνθηματικό·

Έλα κρόταλο του φεγγαριού και στεφάνωσε το όνειρό μου, δώσε μου ρυθμό,

Παράξενη ανάσταση οι σκέψεις μου, μάλλον θρησκεύω

δίχως να ξέρω που με καταλήγουν οι αόρατες περιουσίες.

Και όπως ανατέλλει η χαρά, πάνω

στα κάστρα της αυγής, και τα τριζόνια

κρύβονται μέσα στα σκότη

μια αλαζονική φωνή μου αναγγέλλει περιπέτειες και μοναξιά

ερημίτη.

Όλος ο ύπνος μου περήφανα μηδενικός·

Μπορεί οι αγωνίες να με έτρωγαν·

Αναδύομαι από ένα χορικό που ρέπει

προς μία δίνη που γκρεμίζει τον αφράτο πόθο

των λουλουδιών.

Ιδανικά ο πόνος θα με σβήσει

επάνω στον τραχύ βράχο των αναμνήσεων:

Όπως ένα τσιγάρο που τελείωσε αντάμα με μια σκέψη και θα στείλει

τον νου που πόναγε και

τα πικραμένα χείλη στον βαθύ καημό…

28/5/2023