...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

31 Ιουλίου 2021

Η αντιστροφή των αξιών…

 

Γεμάτο φεγγάρι και πάθος έντονο της νύχτας
Ζαλισμένο αγιόκλημα και τρεμάμενο φως του μεσημεριού
Οι αξίες μας εύθρυπτες σαν μοιρασμένα τιμάρια
Δίνονται και ξαναδίνονται στον ιδρωμένο δρόμο της αίγλης της ποιητικής
Σχήμα παίρνει λουλουδένιο η κάθε νέα απόκτηση
Το έντονο ροζ των επιθυμιών
Το έντονο κόκκινο
Κλονισμένα κάτω από το πρίσμα της οξύμωρης αυταπάτης
Αντιστρέφουν τα τεκμήρια των αποδείξεων
Τίποτα πια δεν υπάρχει
Όπως ήτανε τίποτα τίποτα
Όλος ο βίος ένας κόπος που ξεθύμανε
Και η ζωή μια βούληση μία φενάκη..
Μπορεί να είναι κοντινή λήψη λουλούδι, φύση και κείμενο

26 Ιουλίου 2021

Τα του νου σου…


Ερήμην μας πραγματοποιούνται οι επαναστάσεις
Κι ερήμην μας από-πραγματοποιούνται·
Σε Χρόνο μηδέν γυρίζουν οι Ιστορίες στο ανάθεμα
Και βουλιάζουν σε ακλόνητο χάος·
Μετέχουμε σε διαρκείς ψευδαισθήσεις
Αμετανόητα αγέρωχοι·
Ω ισχυρό νεύμα της κωμωδίας,
ζευγάρωσε με την Αστραπή και κατέβασε
Τον θεό χαμηλά,
στου θεάτρου την καθαρή ορχήστρα.
Νάτο που περπατάς στα δάκρυα και πίσω σου
ανοίγεται άβυσσος
και ζοφερή Αμμόχωστος
Νάτο που παραπαίεις μες την λύπη!
Στον νου σου όμως πάντα
μία θαλερή Δημοκρατία!
Μπορεί να είναι ασπρόμαυρη εικόνα 1 άτομο, στέκεται και εξωτερικοί χώροι

25 Ιουλίου 2021

Η βουλιμία του Χρόνου…


Νότος στα ψηφία μου και Ανατολή στα γραφτά μου· παγώνουν μες τον καύσωνα οι λέξεις, τα λεξιλόγια ρηξικελευθούν
Κι ανάρπαστες γίνονται οι παρομοιώσεις.
Του ποιήματος το χρυσόμαλλο δέρας κινεί αργοναυτικές εκστρατείες.
Κι ο Χρόνος χοϊκός και επουράνιος
Αποταμιεύει τολμήματα και εξυψώσεις.
Σκάβει καλά το αλογάκι μου.
Τρέχει μες σε απέραντα λιβάδια.
Τι θάρρος έχεις ω μολύβι της γραφής!
Θέλει και θέλει πάντοτε η πραγματικότητα:
Καταποτήρας -
γεγονότα και ιστορία σιτίζεται.
Βοράς τα εύμορφα ψηφία μου
Και Δύση ο μύθος μου που έπλεξα.
Κι ο Χρόνος τρέμει μέσα στην επέλαση των γεγονότων.
Τι θάρρος έχεις ω μολύβι της γραφής!
Μαζεύω εικόνες και θα σας μιλώ με εικόνες.
Απόμακρος και κοντινός σας, πολεμοχαρής και ειρηνόφιλος,
Ίδιος εσείς που μέσα μου αποτυπώσατε τα πάντα…
Μπορεί να είναι εικόνα τριαντάφυλλο και εξωτερικοί χώροι

21 Ιουλίου 2021

Ανάγνωση τω άλλω τρόπω…

 

Σύννεφα που με περιγελούν μπαλωμένα έωλα σύννεφα
Στροβιλίζονται σε ένα κατεστραμμένο ουρανό
Η Τετάρτη γεμίζει μπαρούτι οικουμενικό
Πλημμυρίζει γεγονότα και πραγματικότητες
Οι άνθρωποι σκυθρωπάζουν
Είναι μελαγχολικοί βαστούν την αγωνία τους παραμάσχαλα
Πού πήγε η τελειότητα πού πήγαν οι τελειομανείς;
Τίποτα πια δεν πιστεύω
ξεφτίσανε οι αλήθειες μας σκοτώνουμε γιατί είμαστε κοινοποιημένοι κανίβαλοι
Ποιά κουλτούρα λέει και ξαναλέει τις κοσμοθεωρίες της μήπως και την πιστέψει κανένας;
Το μανιφέστο μας είναι μια μεθυσμένη κοινωνία που δεν ντρέπεται ποτέ
Νικούν και ξανανικούν τα ταμεία
Κοιτώ μια Βαβυλώνα μες τα μάτια μας
Φαντάζομαι έναν πύργο της Βαβέλ
Τι θέλω με τραγούδια να νικήσω;
Ο κόσμος μας είναι μια κουρασμένη ευθεία που καμπυλώθηκε και δεν αντέχει να μας οδηγεί
Πουθενά δεν ανασαίνεις πλέον σωστά
Κι οι λέξεις μας κρύβουνε μια κραυγή απόρρητη
Σαν όπως να μας υπαγορεύει κάποιος διαολεμένες ανάγκες…
Λαμία 20/7/2021
Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.

18 Ιουλίου 2021

Ταγμένος έτσι…

 

Τι θα καταφέρουμε να κάνουμε τρυπώντας
το τσόφλι του Χρόνου;
Όλος γεμάτος πόνο ο κόσμος· κι οι αγωνίες περίσσεψαν. Ξαμολήσου στο περιρρέον μηδέν και καβαλίκεψέ το,
μην λυπηθείς, ξοδέψου
στην ευμάρεια των αριθμών. Τραγωδία
όλα και συμβάλλουν στην εδική σου συρρίκνωση. Κανονιοβολούν οι φαντασίες να σε βγάλουνε σε λεύτερα όνειρα.
Σοκάκια σκοτεινά θα διανύσει η ψυχή πριχού νικήσει.
Αγαπώ να τρυπώνω στην γλώσσα όπως ένας απομακρυσμένος μοναχός που τίποτα άλλο δεν θέλει
από να ζει με σκέψη και με προσευχή.
Ό,τι διασώζω από χρυσάφι ανήκει στον κόσμο σας.
Ανήκω στον κόσμο σας κι α μην ανήκω εδώ….
Μπορεί να είναι κοντινή λήψη

16 Ιουλίου 2021

Φωνηέντων η ταραχή!...


Ουσιαστικές εκμυστηρεύσεις στον κούφιο χρόνο του ύπνου,
Τρέμουλο των χεριών επάνω σε ένα παλιό ευαγγέλιο,
Ένα απέριττο ρόδο που γεμίζει τον αέρα υπόσχεση,
Η αλληλεγγύη μας στην αλληλεγγύη σου προστεθειμένη,
Η αγάπη όπως δεν την προσβάλει λόγος κανείς.
Θρυμματίζονται ανεμόμυλοι όπως φυσά ένας αναγεννητικός αέρας,
Ποιόν Δον-Κιχώτη έχω ακολουθήσει και με παραπλάνησε;
Μοιράζω αποξαρχής την τράπουλα και λάμπει η απουσία Τύχης,
Όσα η ζωή μηχανεύτηκε τόσα εξουδετέρωσα πλήγματα-
Ακόμη, για το πείσμα και στο πείσμα όλων, αντέχω!
16/7/2021
Μπορεί να είναι εικόνα λουλούδι και εσωτερικός χώρος

14 Ιουλίου 2021

Διανθισμένη πραγματικότητα!...

 

Είναι το φως και όλα είναι
η ανυποψίαστη Στιγμή που η αιωνιότητα εισβάλει
Στην καρδιά της καθημερινότητας. Πώς
να το πω;
Αφήνει ένα ίζημα ελπίδας η λύπη· και κανονικά
Ρέπει προς την μακαριότητα του νου. Φορτώνονται
γεγονότα και γεγονότα μέσα στην πραγματικότητα και πάλι
Ανθίζει η σκέψη καθώς και στον ύπνο όνειρα
Φτάνουν για να παιχτεί το δράμα
ωραία αλλιώς!
Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.

12 Ιουλίου 2021

Τα δέντρα…


Τα δέντρα λυρικές ευθυγραμμίσεις αναπαμένα σε ευγενικό ουρανό.
Απόλυτα, σαν μια σαύρα καθηλωτική.
Με πράσινα φυλλώματα και άτονη θλίψη
Σκιαγραφούν το μεσημέρι σαν με την ηλιόλουστη γραφίδα τους.
Περιχύνονται σκιές και ζουζουνίζουν με σμήνη πουλιών που τα κατοικούνε-
Το καλοκαίρι με τζιτζίκια και ορίζοντες καρποφόρους·
Στην ρίζα τους ένα αργό φίδι σαλεύει αγαλινά και ένοχο ακόμα και για κείνα που δεν κάνει.
Όλα
μεγαλώνουν μέσα στην ατμόσφαιρα των λυτρωμών!
Μπορεί να είναι εικόνα φύση, γρασίδι και δέντρο

Η αγέρωχη νεράιδα της Αποκάλυψης…


Σβήνουν κι ανάβουνε φώτα,
Ένας βόμβος από πλανήτη που τρίζει μαγνητίζει
σωστά το φεγγάρι
Πατάς πάνω στο καύκαλο της γης
Δεν υφίστανται ούτε αγρύπνιες ούτε και όνειρα
Ένας κόμπος φωτός λύνεται μπρος στα μάτια σου και παραπαίει
Αφήνοντας να φαίνεται που εξασθενεί,
Στυλώνεις βλέμμα μες τον ουρανό
Είναι θεός που λείπει και θεός που σε επισκέπτεται,
Ανήκεις σε γυμνό απέριττο φεγγάρι
Είσαι το ξίφος πριν από τον γόρδιο,
Πεταρίζουν μπροστά σου μωρά χελιδόνια,
Ακούς και όσα δεν ακούγονται.
Και όπως απ’ την Βίβλο αναπνέουν ρόδα ποιητικά που δεν περίμενες
Έτσι ενσπείρεις συγκινήσεις μες το Παραμύθι όλο
Νεράιδα στίχων και νεράιδα των καημών
Αίνιγμα διάπυρο που ντύνει κάθε ύπνο μας με αίμα…
Μπορεί να είναι καρτούν ουρανός

4 Ιουλίου 2021

Ιερότητες της Στιγμής...

 Μέσα μου πάντα είναι πολύς ο δρόμος και αφιερωμένος ο κόπος. Μέσα μου είναι πάντα η επιμονή. Αυτοί που καταλαβαίνουν, καταλαβαίνουν! Δεν ζητώ περισσότερα! Όσοι πιστοί, προσέλθετε! Σας ευχαριστώ!

Στρατής Παρέλης, Ιερότητες της Στιγμής...
ISSUU.COM
Στρατής Παρέλης, Ιερότητες της Στιγμής...
Ποιητική συλλογή

Δυσπιστία…

 

Μια διαδρομή από κακό σκοτάδι σε καλό σκοτάδι
Αύριο μεθαύριο, χτές - περπατώντας
προς τον εαυτόν μας
απομακρυνόμαστε όλοι,
Κηδεία των μελαγχολικών δευτερολέπτων, σβήνει
Απρόσμενα η Στιγμή
Τι φάος σκαρφιστήκαμε και έγινε
ερεβών κτήση;
Την λαλιά μας μόνο υπερασπίζομαι, πετώ
Με φτερούγες ασάλευτες, μέσα μου γράφω
Κι ας φαίνεται ότι σπουδάζω γενναιότητες.
Κοίτα που δωδεκάθεο θα ζέψει το πουλί στον ύμνο
Και στο κελάηδισμα θα βγει το χάρισμα της μουσικής
Όλο φιλοδοξία ο στίχος
Κύκλους ολόγιομους θα κάνει φτάνοντας
του φεγγαριού την τελειότητα
Ξεφτίζουν γύρω μας οι ειδήσεις
Πια δεν πιστεύουμε κανέναν μάγο που κραυγάζει…
4/7/2021
Μπορεί να είναι ασπρόμαυρη εικόνα ένα ή περισσότερα άτομα

Του Ιουλίου αμφισημία και ρακένδυτη γαλήνη…


Ένα θολωτό μεσημέρι, ένας τρούλος εύσχημος του καλοκαιριού,
Αψιμαχίες των πουλιών να επικρατήσει ο εκστασιασμένος αρχηγός,
Ωραιότητες στην Απλότητα, σχήματα τάφων αδειανών-λες κι η ζωή σε όλα νίκησε-αφού νίκησε όμως
Αναίρεση των φθαρμένων απόψεων, αναθεώρηση,
Βαθιά βαθιά στα πρώτα νιάτα το πάθος φωλιάζει,
Συνακούω στην ζέστα μέσα όσα θ’άκουσε και ο Θεός
Και άφησε τον κόσμο μόνος του να πλέει,
Βέβαιος ότι θα τα καταφέρει μια χαρά!
Τώρα θροΐζουν οι ηλιαχτίδες και οι αλέκτορες αφήνουνε την μέρα εκτεθειμένη,
Στο μαντρί των ανέμων μια ησυχία επικρατεί,
Φωτογραφίζονται οι προθέσεις αλλά οι πράξεις είναι μία οξειδωμένη συγκυρία,
Κάτω από την άπνοια ο Ιούλιος είναι ένα στομωμένο ξίφος που ακουμπά η κόψη του το μάγουλο της οικουμένης-
Ποιός θα καρατομήσει την ευφράδεια;
3/7/2021
Μπορεί να είναι εικόνα φύση και σώμα νερού

3 Ιουλίου 2021

«Να σέβεστε την ζωή»,


Να η δική μου καθηλωτική Μαρτυρία!
Σέβομαι την απώλεια
συμμερίζομαι τον πόνο.
Ο άνθρωπος φθαρτός και δεν αντέχει πάντα,
ρημάζεται η καρδούλα του,
είναι που και η ύλη του πολλά δεν τα μπορεί.
Γδαρμένο είναι το φεγγάρι, το κοιτώ
που αλλάζει χρώματα κουβαλώντας
το ασημί φορτίο του μέσα στην νύχτα.
Δίπλα στον άνθρωπο, δίπλα στον κουρασμένο εαυτό του.
Ξεκλειδώνω τις πύλες, το φθινόπωρο παίζει μαζί μου,
στα ορυχεία της καρδιάς έκπαγλα αισθήματα αξίζουν όλο το χρυσάφι
που θα βρεις.
Σε τριγυρίζει ο έρωτας, μικρός που εμεγαλύνθης είσαι.
Και,
Ποιητή
σε κάνει όχι η ανάγκη, Ποιητή
σε κάνει το να μην αντέχεις άλλο μέσα σου την Έκρηξη-
Να η δική μου καθηλωτική Μαρτυρία!
*
«Να σέβεστε την ζωή», μου είπε.
Ήταν γιορτινή σε όλα της. Μετά το κατάλαβα.
Ήταν αβρή και μελένια. Την άκουσα,
Μέσα της όλα χαμογελούσαν.
«Δίδαξέ με, άνθρωπε», είπα. «Δίδαξε με».
Όσο κι αν απογοητεύομαι,
πάντα θα γυρίζω στην πίστη ότι θα τα καταφέρεις.
Κι έτσι θα μείνω αισιόδοξα αισιόδοξος..
*
Σ’ αυτό που ξημερώνει αναλογεί ένα παράξενο θαύμα!
Και τον νιώθεις παντού τον παράδεισο.
Σου ήρθαν τα μηνύματα και το φως
Θεσπίζει τις νέες αξίες σου!
Λιγόπνοο αεράκι βάφει την γη πορφυρά.
Και η καρδιά μου χαίρεται που υπάρχει και που σου μίλησε
απ’ τα κατάβαθά της ακόμα!
*
Ωραία με αγνοείς. Ωραία
παίζεις μαζί μου δασκαλεύοντας και τα άστρα
να μην μου δίνουν σημασία.
Εμένα με πιστεύουν τα ρόδα και οι χαριτωμένες
μεταφυσικές μυρσίνες.
Ο καιρός περνά επάνω μου φθείροντας τα κόκαλά μου και
την εγωιστική μου κάθετη πρόθεση.
Είμαι αυτό που είμαι και μια μέρα θα σε φάω-
Σαν τραγανή αγάπη που θα μου παραδοθεί γιατί
δεν μπόρεσε και κάτι άλλο να κάνει.
*
Την ώρα που ο καλογιάννος κελαηδά το πρωινό γκρεμίζεται και θάλπει
Μέλισσες και μικρά εντομάκια που ταράσσουν την γαλήνη.
Όλα είναι μια ευφράδεια των νερών.
Μήπως προσεύχομαι και δεν το καταλαβαίνω
Που ο θεός στηρίζει την νωχελική σκέψη μου;
Ήρθε η Κυριακή.
Καλοδεχούμενες οι επιθυμίες που αγγίζουν την φαρδιά όρεξη της πεδιάδας.
Το τοπίο είναι αβρό και βελούδινο:
Όπως εσύ που ήρθες και θα μείνεις μες τον πόθο μου να εξουσιάζεις.
*
Κάθε συνάντηση μαζί σου είναι γλυκιά, σκορπίζονται
Ροδοπέταλα μέσα στις ώρες, και ένα ρίγος
Διατρέχει την επιδερμίδα, να φανεί
Ο πόθος ο μέγας ο άπληστος.
Αυτό είναι ερωτικό βασανάκι από κείνα που δεν λέγονται· ανάβουν
Τα λαμπιόνια των ορέξεων και κρατώ
Τον νου μου να μην ξεσαλώσει.
Πώς εγγράφεσαι μέσα στα δευτερόλεπτα και πώς
Κανοναρχείς στον σύμπαντα κόσμο; Εθελούσια
παραδίνομαι και σου ανήκω
Ελαφίνα αβρή που δράμεις μέσα στα λιβάδια των οράσεων!
*
Αυτόν τον ήλιο τον κρατήσαμε στην καρδιά μας
σαν μυστική συνάντηση με το φως.
Τίποτα δεν ξεχάσαμε-όλα
βολεύτηκαν μέσα μας και αφήσανε βαθύ αποτύπωμα.
Εκεί ήταν ο πλανήτης, στοιχείο μυθικό που το αποκρυπτογραφήσαμε
κάτι βραδιές που μας πείσμωσε το ατσάλινο φεγγάρι.
Ήμασταν εμείς που μέσα μας ήτανε άλλοι, όλοι
οι άλλοι, μια μακριά γραμμή εντολοδόχων μιας ανάγνωσης που οδηγεί στην μοίρα που εξαφανίζει την μοίρα·
ένα λεξιλόγιο και μια γραμματική που όπου φτάνει είναι Αποκάλυψη!
*
Ξημερώνει το άνθος σου.
Ξημερώνει ο Λόγος σου που θα τον μεταφράσουν τα πουλιά σε ειρήνη.
Ξημερώνει στα μάτια του κόσμου.
Και ξυπνάς.
Βλέποντας τα πάντα γύρω σου με έκπληξη.
Βλέποντας μες τα μάτια σου κι εγώ.
*
Την μαγεία των Στιγμών ξεκλειδώνουν τα χέρια σου και την αποθέτουν πάνω στον καμβά της μέρας.
Φωνήεντα και άστρα ανατάσσουν το σύμπαν προς την μουσική.
Σ’ ακολουθώ όπου και να ‘σαι.
Είσαι στην μοίρα πριν γίνει μοίρα και στον θάνατο πριν ξεγραφτεί.
*
Ζητάω τα χρώματα πριν τα χρώματα φανούν με την γενναιότητα που τα εγκατέλειψε.
Ζητάω το θάρρος τους!
Θα με καταλάβουν οι επαναστάτες των κήπων: αυτοί που ξέρουν να ξεφυλλίζουν ένα ρόδο και να το δουν από την άλλη πλευρά του.
Εγκαταλείπω την μελαγχολία του καθιερωμένου
Και θάλπω την αυστηρή διάθεση της Υπερβολής!
Όπως και είναι στοιχείο μου!
*
Για να σε βρουν οι ίπποι της φωτιάς
ισορροπείς πάνω στα σώματα τα αιχμηρά· και είσαι
ντελικάτη χίμαιρα που αναστατώνει τις αισθήσεις μου, ω κορυφαία
όλων των χορών που θα οργανωθούνε!
*
Από μέσα σου αναγγέλλονται θαύματα και η πρωία είναι ζωή που λάμπει. Κάθετα μες την αιωνιότητα, ο παλμός είναι μουσική που βρίσκει νόημα στο φως που σε λούζει. Έρχεσαι απ’ την χαρά και σκηνοθετείς ιλαρά τα μυστικά περάσματά σου. Και ο κόσμος, εκστασιασμένος, σε αγαπά και σε παρακολουθεί..
*
Δισταγμός να φωνάξω, κάτι
δυνατά με εμπόδιζε,
με κατάπιε το τοπίο, με αποδόμησε.
Έγινα η περίληψή μου, μια σύνθλιψη, μια
απόφαση τελειωμένη.
Και έτσι λειτούργησα: ανοιγοκλείνοντας
τα βλέφαρα
να εγκλωβίσω αυτό που ήταν όμορφο και μου ξεφεύγει, αυτό
που η ζωή στο δίνει φειδωλά.
Για να ακούσω μόνο και να δω.
Εγώ ο λίγος ο ένας..
Μπορεί να είναι κοντινή λήψη τριαντάφυλλο και φύση

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου