Η βουλιμία του Χρόνου…

Νότος στα ψηφία μου και Ανατολή στα γραφτά μου· παγώνουν μες τον καύσωνα οι λέξεις, τα λεξιλόγια ρηξικελευθούν

Κι ανάρπαστες γίνονται οι παρομοιώσεις.

Του ποιήματος το χρυσόμαλλο δέρας κινεί αργοναυτικές εκστρατείες.

Κι ο Χρόνος χοϊκός και επουράνιος

Αποταμιεύει τολμήματα και εξυψώσεις.

Σκάβει καλά το αλογάκι μου.

Τρέχει μες σε απέραντα λιβάδια.

Τι θάρρος έχεις ω μολύβι της γραφής!

Θέλει και θέλει πάντοτε η πραγματικότητα:

Καταποτήρας -

γεγονότα και ιστορία σιτίζεται.

Βοράς τα εύμορφα ψηφία μου

Και Δύση ο μύθος μου που έπλεξα.

Κι ο Χρόνος τρέμει μέσα στην επέλαση των γεγονότων.

Τι θάρρος έχεις ω μολύβι της γραφής!

Μαζεύω εικόνες και θα σας μιλώ με εικόνες.

Απόμακρος και κοντινός σας, πολεμοχαρής και ειρηνόφιλος,

Ίδιος εσείς που μέσα μου αποτυπώσατε τα πάντα…