Ιουδίθ, κόρη του εκδικητικού ανέμου…

Ποτέ δεν ξημερώνει μέσα στην ανάμνηση

Βάφεσαι με το χρώμα της φωτιάς και Όλο-φέρνης πάνω σου

τις αποφάσεις που σε ακολουθούνε

αυτό που τιμημένη σε

κάνει είναι μια πατρίδα από πληγωμένο γόητρο

κι εσύ να εξυψώνεις τις επιταγές της

άτμητη στην συνείδηση κι ωραία

με ξέπλεκα μαλλιά σαν πληγωμένο αγρίμι

τον αλλαζόνα αποκεφαλίζεις κα-

τακτητή, προτού να νιώσεις λύπηση για την γενιά του.

Γράφεσαι μες σε ελληνικά εσώφυλλα, νικήτρια

Που απελευθερώνει την κρυστάλλινη

Θέληση να μην ζήσει σκλαβωμένη η πατρίδα.

Σε μεταφράζουν εβδομήκοντα ή ογδόντα, ενενήντα

Ή εκατό βαθύγνωμοι επαναστάτες

Και τις θρησκείες σαν μία αγία συνενώνεις Παναγιά,

που έφερε την νίκη που οι λαοί οι φοβισμένοι την ποθούσαν.

Εδώ σε θέλω που δεν θα κατανοήσουνε

Οι δειλοί το τολμηρό μαχαίρι σου-

Μεγάλο φως σκορπάει γύρω η ελευθερία·

Πιο μάρτυρας από ένα κορίτσι είσαι

Που ερωτεύτηκε και αγιότητες και την καρδιά

Του κόσμου του!

Όταν συντρίψει ο ήλιος τις μελαγχολίες μου

Θα ζω με μια επιθυμία να σε ανταμώσω

Στον καθαρό ενέφελο ουρανό…

24/ 5/ 2025

Εορταστικός λόγος από το ύψος του ουρανού αντιγραμμένος…

 

Ακούγεται ο ψίθυρος πουλιών

Αυγή ακόμα και πριν να χαράξει

Ενός αγγέλου συναπάντημα την όμορφη καρδούλα σου την κάνει

Λευκή και διάφανη σαν μια επουράνια φωτιά.

Υπήρξες ή σε φανταστήκαμε

Ελένη ή Κωνσταντίνα επική χαρά μας που γεννήθηκες

Σε ένα παραμύθι αθανασίας; Ψάχνω

Εκείνα που δεν λέγονται

Αυτά που και εσύ μου είπες πριν να φύγω

Κατά την πιο μεγάλη μου ωραία λευτεριά

Την από νίκες όλη συνταγμένη.

Τώρα μικρότερος από το πλάσμα που είμαι

Μέσα στο μάτι του ήλιου σε ζητώ

Που είσαι λέξη μιας γενναίας αστραπής

Για να φωτίζει την ζωή μου πάντα και ακόμα…

21/ 5/ 2025

Του καιρού και του κόσμου τα αινίγματα…

 

Όσο και δεν μιλάς τόσο κι η σκοτεινή πλευρά σου αναγνωρίζεται

Να φλυαρεί ωραία πλάι στην όχθη

Του ποταμού.

Και λυρικά κυκλάκια του νερού από το χέρι σου

Ωραία σχηματίζονται έως που σβήνουν.

Ο έρωτας ηχεί με έξαρση και στρογγυλά.

Σε είδα και σε είπα.

Με τις φαρδιές πλεξούδες σου, σαν να περπάτησες για ώρα πριν

Την αυγή.

Και οι συνομιλίες μας-

πέφτοντας στο νερό-

μια μακρινή Παρασκευή

Γράφουνε απαρχής το αρχαίο παραμύθι·

και πιο γυμνή μας δίνουν την αγάπη.

Χωρίς ιδέες πια σε έναν νέο κόσμο

Επάνω στον κορμό ακουμπάμε της ανάμνησης.

Εκεί όπου είσαι θα σε αναγνωρίσω

Στριμώχνοντας βαθιά μου τα αισθήματα. Κάθε καιρός

Έχει μία κερκόπορτα να τονε εκπορθήσεις:

Όταν ανοίξω την καρδιά μου θα προβάλεις σαν θεά.

Με αποσιωπητικά σε φτάνω και θα σε φωνάζω

πάντα με τα ιερότερα θαυμαστικά!

16/ 5/ 2025

Με επανάσταση βηματισμός…

Μπορεί εκεί που δεν προβλέπουμε να φαίνεται

ξεκεφαλώνει η επανάσταση- και νέοι

με τις φαρδιές τις πλάτες διαδηλώνουν

μπρος στα αγάλματα, ευέλπιδες όλοι!

Το ξέρω είναι ζουλιγμένες οι εποχές

και μυρίζουνε σήψη και πόνο.

Ποντάρω πάντα στην ψυχή και τούτο

μου απέδωσε τα κέρδη αισιοδοξίας που έχω. Ευτυχώς

πάντα θα γαλανίζει ο ουρανός

και θα πετάει μπόλια σαν του δέντρου η καλογνωμία-

Πήρα και κέντρωσα! Θαύμασα τα γενναία θάρρη!

Κινώ τα νήματα του ύψους που δεν χαμηλώνει·

Κι η νιότη γύρω μου ανθισμένη σαν μια τουφεκιοφόρος βοκαμβίλια

οικοδομεί την Ομορφιά εις οίαν προσβλέπουμε

αγνοί και αθώοι και ονειροπόλοι!

15/ 5/ 2025

Πάνω στο ύψωμα η αστραπή…

 

Τύλιξέ μου το βραδινό φως στην καλούμπα της λύπης

Αδέξιος φαίνεσαι τις νύχτες

είσαι σαν ένα σκουριασμένο γραμμόφωνο

Δεν ακούγεται η φωνή σου έχεις

Μια ερυθρά απόχρωση συνείδησης που λες τοξεύει

Στην Λήμνο των Καβείρων

Στο έμπα του ‘’Εγώ’’ ίσως να γίνεται αόρατο το φεγγαράκι των προθέσεων

Μπορεί να βρέχει και να είσαι άσκεπος κάτω από τα αστροπελέκια του ουρανού- Κι οι τρεις

σκοτεινοί θεοί να πρέπει με θυσίες να εξευμενιστούνε

Μην δώσουνε το ταρακούνημα που θα σκοτώσει

Τύλιξέ μου την σκέψη σου σε ένα φθαρμένο μικρό ξυλαράκι

Που ξέβρασε η θάλασσα για να χρησμοδοτήσει

Απλώσου όπως ταραχή επάνω στην σελίδα

Είσαι σαν ένα ρούχο που όταν τσαλακώθηκε

Έκανε το γυμνό σου σώμα πιο να φαίνεται απόψε ποθητό που γκρέμισε

Όλη την αυτοκρατορία των αισθήσεων….

13/ 5/ 2025

Όλες οι αντιδράσει

[ Η επιθυμία μας συνθλίβεται μέσα στην ‘’αστραπή’’· ]

 Η επιθυμία μας συνθλίβεται μέσα στην ‘’αστραπή’’·

μένουμε απορημένοι και ποτέ μας δεν κατανοούμε ότι η ανάγνωση αυτών που πρεσβεύουμε είναι μια οδυνηρή πράξη που την δια-πράττουμε αφήνοντας πίσω μας κομμάτια του εαυτού.

Απόψε βρέχει.

Ο νυσταλέος ουρανός ζητά από μένα κατάνυξη.

Φαίνεται θα γεννήθηκα για άλλους άθλους και αλλιώς με είχε στο μυαλό της η μάνα μου.

Βρέθηκα όμως να αποστηθίζω την Ομορφιά έτσι όπως μια πεταλούδα θαυμάζει.

Και κλείστηκα στον εαυτό μου.

Και στα γραμμένα μου.

Ανάσανα κάτω από το φως του φεγγαριού

Έναν πηχτό αέρα που ιερουργεί έξω από κείνα που είναι ορατά κι όμως δεν λέγονται…

13/ 5/ 2025

Όλες οι α

Της καταγωγής μου ακόμα…

 

Συναντώ πάλι εκείνον που ήμουν-

Η σκέψη σαν βουκέντρα που παρακινεί σε εγρήγορση

ακούραστη μεγαλώνει την ‘’αντίφαση’’ και γίνεται

ένα εκατοχρονίτικο δέντρο

που βελάζει μέσα στο πρωινό.

Έξω από τον ύπνο πάντα ένα φως πιο χαμηλό τώρα που η νύχτα

επικρατεί, φοράει τα καλά του, και

δεν είμαι καν εκείνος που νόμιζα πως είμαι, τρέχω

για να προλάβω ένα μηδέν που θέλει αριθμούς γενναίους στα σκοτάδια

της τόλμης να βρεθούν να του παρασταθούνε.

Όλα με εξοντώνουνε μεθοδικά…

Και συνεχίζεται ατέρμονα η παράσταση.

Όργανα που λαλούν σε μιαν ορχήστρα απομακρυσμένη

αφήνουν ανοικτό το ενδεχόμενο να ισχύει κάπου ένας παράδεισος. Τώρα

που βλέπω οι νυχτερίδες να απλώνουν σερπαντίνες

πολύχρωμες, έξω από την φαντασία μου, έξω

απ’ την ιωνική πατρίδα μου, την βουλιαγμένη….

11/ 5/ 2025

[ Θα ξεκαθαρίσουν όλα - όπως αν είναι ζήτημα λύχνου που τρεμοσβήνει…]

 Θα ξεκαθαρίσουν όλα - όπως αν είναι ζήτημα λύχνου που τρεμοσβήνει…

Αυτό από μόνο του είναι μια εικασία. Και σιγουριά δεν δίνει το μαχαίρι που έκοψε

Το ψωμί για να χορτάσουνε οι πεινασμένοι.

Κάτι βαθύτερο είναι ο φόνος αν

συντελεστεί.

Σφυρίζει ο άνεμος και πανταχού το κρίμα δεν

υποφέρεται.

Για το Κακό εργάζεται ο άνθρωπος- και αν παραστρατήσει

Σβήνονται μέσα του οι φωτεινές προθέσεις. Ελπίζω

σε αποκαλύψεις.

Ελπίζω στις ελπίδες μου.

Και εωσότου σβήσω από όλες τις εκμυστηρεύσεις, έως τότε

Θα είμαι ένας Αναγνώστης πίσω από την ολοστρόγγυλη

άποψη που εκφράζει το ξεκάθαρο τετράγωνο…

Αναγέννηση!....

Μικρό τιποτένιο παιχνιδάκι ο Χρόνος που δεν μας βόλεψε ποτέ.

Δεν ξέρεις πόσο έχω βαρεθεί να περιμένω!

Έχω εγκαταλείψει τα ποιήματα σε έναν ντορβά και πια μαζεύω

Ζαρζαβατικά έγνοιας έξω από τα μεγάλα περιβόλια

Που τα εξιστορεί ο αδυσώπητος ήλιος.

Ας τα αφήσω όλα να υπάρξουνε έως μαρασμό

Έως παραωρίμανση έως έναν χυμώδη αφανισμό τους.

Εξάλλου τι να περιμένεις από μια συγκομιδή που δεν συγκαταλέγει

Προθέσεις του θεού και – γιατί όχι;- του διαβόλου;

Σκέφτομαι έτσι κι έτσι όπως σκέφτομαι στα λέω…

Απαρηγόρητος πάντα θα ζει ο άνθρωπος·

Δεν έχει σημασία αν τολμά ή όχι να γκρεμίσει την αόρατη μεγάλη φυλακή του·

Ανθίζει το αίμα του κάτι φορές και είναι σαν να τον ζώνει η Άνοιξη·

Ε ρε ωραίος που είναι τότε αυτός ο λιλιπούτιος ζωγράφος!

Σκαρώνει σχέδια για το μέλλον, μιλά με χρώματα!

Αλλά

Τον άλλον καιρό

Είναι ένας ταπεινός ρακοσυλλέκτης που περισυλλέγει ουτοπίες

Και

Τις αποταμιεύει στο φαρδύ ταμείο της δουλικότητας.

Εδώ σε θέλω!

Να τον ξυπνήσεις τούτον το αρχαίο σκλάβο και να του εμφυσήσεις

από την αρχή

Το νέο πνεύμα μέσα του που θα τον ξανανιώσει!

Ουίλιαμ Μπλέικ, ο οραματιστής