Για μία δόξα ηθική…

 

Για μία δόξα ηθική…

 

Αήττητος κι απ’ των ελλήνων το μαράζι

Ο ουρανός που πάντα λάμπει στεφανώνεται

Και σκάει μες σε τολμηρή κι αιώνια δόξα

Παρφουμαρισμένος.

Όλα ανοίγουν για να τονε δουν τα εθνικά μας μάτια.

Και κάπου εκεί υγραίνεται το λυρικό φυτό και θάλλει

Στον ήσυχο παράδρομο της ερημιάς μας.

Πάντα την Αττική την ήξερα σαν χίμαιρα·

Σαν γλαφυρή παρένθεση του Ωραίου·

Τώρα σπιθίζουν μέσα της οι μύθοι του ντουνιά

Λες και πρωτεύουσα είναι των μελλούμενων

γεγονότων.

Αχ δρόμους πικρούς που βαδίσαμε πάντα!

Κι ό,τι υπαίθρια χαρά μπορέσαμε ήταν μια ηχηρή λεπίδα·

Αχού σπιτάκι μας φτωχό και που σε πολεμήσανε οι ξένοι!

Και οι δικοί μας σε προσβάλανε ανήκοντας σε ξακουστούς προδότες! Αχού!

Πιαστήκαμε σε δολερές παγίδες της ξεφλουδισμένης εποχής.

Όταν ξαπλώνει κάτω από τον ήλιο η γνώμη μου είναι σαν μία γυναίκα

Που είναι εκεί γυμνή και μες την φαντασία μου ποθοκρατούμενη.

Μετά, όλο το Σύμπαν γύρω της ωραία καίγεται!

Και απ’ τα αισθήματά μου αναδύεται η καπνιά των τολμηρών αιθέριων στοιχείων.

Εδώ σαλεύω μες σε άνθη που έχουνε ψυχή και βούληση·

γιορτάζω τον εγωισμό μου τον γαλάζιο.

Γράφω γιατί ο άλλος εαυτός μου πάντα είναι μία περιπέτεια·

Λαλεί ωραία και ας τον φιμώνουνε οι κρατούντες·

Βελάζει φορτωμένος με αρίφνητες άγνωστες αθωότητες.

Αχ ελληνάκι μου που προσδοκάς μια δόξα ηθική-

άνοιξε τα κρουστά φτερά σου και αμέσως τόλμα

Να στερεώσεις τον καημό σου πιο ψηλά από το κάστρο της ερήμωσης!

 

                                                                 22/ 10/ 2025