το φιλί κουρδίζει το σώμα σαν όργανο

 το φιλί κουρδίζει το σώμα σαν όργανο απτό και φυσάει στον νου απολυμαντικός αέρας

σπιθίσαμε μες το καταμεσήμερο

σε άγγιξα με όμορφα και δυνατά βραχυκυκλώματα

κάρβουνο η φωνή και πριμοδοτεί τον πόθο σου τον πόθο μου

χρώμα στην ύλη δίνουμε και πνοή ταχυτήτων στην ερωτική καταβύθιση εκεί που είσαι είμαι ένα όνειρο σαρκικό...

ένστικτο που καρφώνεται στα πάθη

 ένστικτο που καρφώνεται στα πάθη

μιλώ στην λεμονιά μου μετά το καταλαβαίνω

είναι ο παππούς μου που μιλά

εκείνη αφιονίζει τα άνθη της και με σκλαβώνει

είμαι μια χαμένη φωνή που μένει ακατοίκητη στα όνειρα

εξοβελίζω το κακό και εγκαθιδρύω μια κουβέντα που τα απλά δικαιώνει...

αντίφαση...

 

νύχτα είναι θα περάσει. δάκνοντας τα τρυφερά συμπεράσματα των λουλουδιών. ενός βασιλικού η έξαψη με σκλάβωσε και δεν αντέχω. καρφιτσώνω τις λέξεις μου επάνω στον ντελικάτο κορμό

της μουριάς που ζει με έκπαγλες ματαιότητες! ανθίζει το φεγγάρι. μισοκατεστραμμένο από την υπερβολική προσήλωση στον ουρανό. φθαρμένο είναι και το Ποίημα: ενσκήπτει μέσα του κάθε μεσάνυχτο που δεν χρονολογείται.

ξεχνιέμαι διαβάζοντας κάτι που είναι φωτιά. όπως γεννιέται ένας στίχος έτσι η ζωή καθοδηγεί την τόλμη της. ευτυχήματα μες την καρδιά μου, αποταμιευμένες ελαφρότητες, κρουστές μελαγχολίες πίσω στην αυλή, εκεί που μίλαγε η γιαγιά μου και ορθώνονταν οι ορτανσίες και οι γαριφαλιές.

ένα λιανό αεράκι με εμπαίζει και με συμπονά: ποιός την αντέχει τόση Αντίφαση;

αυτό που περισπάται είναι η οδύνη αυτούσια

 αυτό που περισπάται είναι η οδύνη αυτούσια. στα μάτια

είναι σαν λόγχη η Στιγμή- κρυφακούνε

πίσω απ' τις κουρτίνες οι υποψιασμένοι

και τρέχουν προς την εγκαρτέρηση· συνηθίζεις

αν πεις, να μην σου περισσεύουν όλα και να υπομένεις· στον κορυφαίο ήλιο

της μέρας είναι πολλαπλά τα μαρτύρια· με πόσα ποιήματα να τα απαλείψεις;;;

ηλιοστάλακτη!..

οπουδήποτε δεν φτάνω είσαι εσύ,

ξακρίζεις σαν λουλούδι φιλντισένιο

αίμα στολίζει τα σεπτά πέταλά σου

καρυκεύεις την πλουραλιστική άποψή μου: η ζωή να χτίζει γύρω μας υπεροψίες

γωνία των αντιφάσεων ένα αηδόνι τραγουδά, είναι η ψυχή σου η αέρινη

δεν είσαι χοϊκή εσύ είσαι ένα μπουρδουκλωμένο αστέρι

που έπεσε και πιάστηκε στα δίχτυα κάποιου ψαρά της θάλασσας

μακριά μου και κοντά μου ακτινοβολείς

ηλιοστάλακτη!...

υπάρχω σαν παραμυθένιος γίγαντας

 υπάρχω σαν παραμυθένιος γίγαντας που φοβήθηκε να αφήσει τα πλάσματα να τον πλησιάσουν. στην ιστορία μου εύθρυπτες αξίες και λυπητερά γεγονότα. τι να σε εντυπωσιάσει η εποχή; την σιχάθηκα!! ; άνοιξα ένα λαγούμι, μπήκα. αιωρούμαι πάνω από πολύχρωμες λέξεις. τρυπώ το τσόφλι της πραγματικότητας. κοντρολάρω μια τιποτένια ανάγκη για μία λύπη φονιά. πώς να ομολογήσω πεταλούδες μες τον βοριά που με κυνηγά; σου ανήκω στο μέρος που έχω σβηστεί, ακούγοντας την μουσική που η θάλασσα μόνο συνθέτει. ο άλλος είμαι ένα φλύαρο ποτάμι που διαβάζω κι άλλο το μέσα μου. κι άλλο. κι άλλο...

ο έρωτας από μια άλλη οπτική!..

 

στο επίκεντρο ενός σώματος ό,τι συμβαίνει είναι οργασμός και είναι τελετή-

μπορεί να συμβάλλει κι ο έρωτας, η βαθιά προσέγγιση όντος και όντος

όντως πάντως συμβαίνουνε θαύματα!

είτε προχωρήσεις στο ''νόημα'' είτε και όχι ή Φύση σε αγνοεί

εδώ που πράττονται όλα με μυστικότητα και μετά αναφαίνουν, κυρίαρχη δύναμη είναι η ζέση

μυστήριο κατακόκκινο, πάθος και πόθος, ουδαμώς στερημένο

από έμπνευση, υπέρτατο ''ψέμα αληθινό'', εμπαίζει όλη την καθεστηκυία αρετή μας και την ηθική και βάλει

εναντίον κάθε κακομοιριάς που απόμεινε να έχουμε!

21/8/2021

στο τελικό γινόμενο

 στο τελικό γινόμενο είσαι μια αναπνοή από κείνες που ποτέ δεν μπορώ να αντέξω,

το μυαλό μου στροβιλίζεται σε μαγκωμένες στροφές

και θέλει να σε απαθανατίσει

τονίζοντας τα μάτια σου τους προβολείς των πνευμάτων· ουσιαστικά

είσαι ενός ποιήματος η αξία που εκτινάχτηκε

και έφτασε στον Θεό και στον αιθέρα,

μια υμνωδία που τραμπάλισε ο ουρανός να σμίξει με την λυρική θάλασσά σου!

Όπως οι μέρες μου διαχέονται αναζητώντας μια δόξα

 Όπως οι μέρες μου διαχέονται αναζητώντας μια δόξα

σε πόσα μάτια να αγκυροβολήσουν οι κόσμοι μου, σε πόσα;

πυκνά πυκνότερα από σύννεφα τα προικιά της

και τα στυλώνει ανάμεσα στους ουρανούς, όπως για να μου πει

ότι πια δεν με θέλει. έλα μου όμως που

εγώ καίγομαι και πολλούς πόνους παθαίνω

κοιτώντας την που απομακρύνεται....

Σαν ένα μυθικό άλογο το χάραμα προχωρά

 Σαν ένα μυθικό άλογο το χάραμα προχωρά

και έρχεται να με συναντήσει. χτυπούν πάνω στα κεραμίδια

οι νυχτερίδες, μαινάδες του ερέβους και ο σάλαγος

από εκείνα που μόλις ξυπνούν αρχίζει στον αέρα

να αναδεύει μνήμες της ζωής. εδώ σε θέλω!

να αφήνεις τον έρωτα να τρυπώνει στα βαμβακερά νυχτικά σου

και να τσιρίζει το φωνήεν σου. να κοίτα

που από παθιασμένο φιλί γεννιούνται πάντοτε όλα:

και η γραφή

τολμά να είναι καταμαρτυρία τεθλασμένη, αφού

και του ποιήματος η κόψη ό,τι μετρά

με βία και ανυπερθέτως το αποδίδει...

απώτατος ορίζοντας σκαιός...

 απομυζούμε αισιοδοξία

από ντελικάτα φυτά

που στρώνουν στην λιακάδα

τις τρυφερές κοιλιές τους

και μίσχους ρόδινους να υπερασπιστούν

του καλοκαιριού τις ευθύνες.

έτσι κυλά ο Χρόνος ο μουρντάρης.

παρενοχλώντας οδαλίσκες που αρέσκονται σε πειράγματα

και υπαινιγμούς εντός και εκτός των καθωσπρέπει ορίων.

καθένας μας μία περίπτωση αλώβητης ψυχολογίας

και λαβωμένης εν γένει και πάραυτα..

τι κάνει με μας ο ήλιος αυτός ο αρχαίος θεός

που κράτησε αιώνες τον κόσμο στην ροζιασμένη παλάμη του;

χαμογελά και δείχνει μ'ένα χέρι το φεγγάρι

που έρχεται την νύχτα να ανασύρει τα όνειρα

και την καλόσχημη θάλασσα

την πληθυντική.

κοιμόμαστε μες την πλάση των καθιερωμένων ουτοπιών!

οι καρποί των δέντρων σαν ώριμοι ταξιδιώτες

γυαλίζουν στην ανάσταση της μέρας και διαλαλούν

τον χυμό τους σαν καθαρό ελιξίριο.

ο Δίας στο χέρι του κρατά έναν άσσο βροντή.

είμαστε ταξιδιώτες σε μεγάλη περιπλάνηση.

είμαστε οι απατημένοι οπαδοί μιας θρησκείας

που καθιζάνει και πεθαίνει...

 

 

Η μελαγχολία μία άποψη και μία άλλη

 Η μελαγχολία μία άποψη και μία άλλη

Ο πόνος ο βουβός.

Σκαλώνω σε κάτι πράγματα μπορεί επουσιώδη.

Όμως τον κόσμο όπως εγώ τον λατρεύω τον δόξασα.

Θιγμένο μέσα μου το σύννεφο της ψυχής.

Απρόσωπο το μηδενικό και συμβαδίζει με τους αριθμούς μου. Σκαρφαλώνω και σκαρφαλώνω, είναι ψηλά η κορφή που κοιτώ.

Και στο φως επιστρέφω την θέληση μου, την μοίρα μου!

Ο αρχαιολόγος του στέρνου μου ο ιδρυτής…

 

 

 

Το χρώμα της γης το αξεθύμαστο

Και οι γλάροι που πετούν μαζεύοντας ορέξεις

Το καλοκαίρι αυτό το δύσκολο η λιακάδα

Που βαδίζει σε αρχαία αχνάρια

Ανέκαθεν συγκεντρωμένα αυτά μέσα στις μέρες

που διανύουμε.

Οι ευκάλυπτοι διαιρούν την ουσία και αποκαλύπτεται

Σκονισμένο σύμφωνο που κρατά όλη την δύναμη της γλώσσας

Ένα πουλάκι τρέμει μέσα στην αγάπη

Και ραμφίζει τις παραδοξότητες έως να σκάσουν

Από φτασμένο αρωματικό ντελίριο.

Οι λεμονιές οι δίφορες πάλι με συναντήσανε

Στην ανηφόρα με τα ελαιόδεντρα

Η Αθήνα ζει γιατί αρέσκεται στην προαιώνια αριστοκρατία της

Τσούζει στα μάτια η τομή της δόξας και οι κλήροι των ανέμων.

Ωραίο ημερινό φεγγάρι πριν ακόμα το αποκρυπτογραφήσω

Και μεστωμένος εκατόνταρχος ο ουρανός

Βοά και ούτε ένας τον ακούει-

Μόνο τα όμορφα βασίλειά του

Καμπυλώνονται και τραβάν κατά την θάλασσα που κυματίζει

Ανέμελη σαν μια ψυχή που βρήκε ζύγι και ησύχασε.

Σιωπή αγαπημένη φίλη μου και μάνα

Λαχανιασμένος πάω μέσα στις λαχτάρες μου

Όσο με αφυπνίζουνε τα πάθη μου τόσο επάνω μου ακονίζει

Ο πόθος ένα σίγουρο λεπίδι.

Θα μάθω απ’την φωτιά την απονιά της

Με τρέλανε κι απόψε η νύχτα

Καλή κι ευλογημένη η αυγή μου έφερε

Μία πνοή από καθαρόν αέρα

Να συναντήσει η ζωή μου όνομα.

Πάντα αρχαιολόγος φαίνεται υπήρξα

Έψαχνα κι έψαχνα και έχω προσαρτήσει έναν κόσμο που δεν με αρνιέται

Σκάβω και των δαχτύλων μου η αφή

Ξυπνά εκείνες τις ζωές που υπήρξαν πριν στο στέρνο μου χαμογελάσει η άσπρη μέρα..

 

                                                    9/8/2021 

 

 

 

 

Μέρα της Αττικής…

Μέρα της Αττικής θολή ημέρα

Με όλη αυτήν την κάπνα απ’τις πυρκαγιές

και τα αποκαΐδια που αιωρούνται

σαν μελαγχολίες ασίγαστες-

Ένα ελάχιστο αεράκι κόκκινη έμπνευση

επικαθήμενη και ταραγμένη

στον οίστρο της μουριάς,

μαχαίρια φλύαρα λεπίδες

που κόβουν την διάθεση

λαμποκοπούν στην φοβερή αξία τους

Αποστομώνουνε κάθε τοπίο, ενώ

πυροσβέστες πασχίζουνε να σβήσουν

μία ορθογραφία κακή

του περιβάλλοντος.

Βλέπω τον προσκείμενο στην ζωή μου θάμνο να λέει

" υπερασπίσου με!" ˙ το ευτύχημα

σε όλες τις δυστυχίες είναι ότι ανακαλύπτουμε

μια κάποια αλληλεγγύη,

Τυλίγεται η απελπισία μας με σεβασμό

Για τον πόνο του άλλου· λειτουργεί:

Ωραία αυτό.

Όλα είναι πολύχρωμα τα ποιήματα της Τόλμης.

Ξίφη έχει αιματοβαμμένα η εποχή.

Είναι ένα θέατρο σκιών που μας αρπάζει

Και μαριονέτες σεργιανούμε σε ερέβη αδιάβατα

Μουντζουρωμένοι απανθρωπιά και απαξία.

Είδα τα ύψη της φωτιάς συνόρων κάστρα

Κλοτσούσε η πληγή του κόσμου τερατώδικους φονιάδες

Σάπιοι λακέδες κρύβαν στα φαρδιά τους ρούχα

Μίζες ανίερες και αποταμιεύματα θανάτου.

Μέρα της Αττικής θολή και τρομαγμένη

Με κάπνα πυρκαγιές και αποκαΐδια

Διχάζεσαι σαν ένα φως που το διεκδικούμε όλοι

Αφήνεις ίζημα ελπίδας πίσω μια

σεμνή μας σκέψη…

8/8/2021

Χειρουργείο των open δυνάμεων…

 

 

 

 

 

Ξεμακραίνει ο θόρυβος ενός βιαστικού τραίνου,

Κρυστάλλινα πουλιά λευτεροκοπούν στον αιθέρα,

Χιλιάδες έντομα οσμίζονται αυστηρό καλοκαίρι,

Συνέχεια όλων επί τα αυτά·

 

Ό,τι μπορώ να κάνω για εσένα το κάνω,

Μέσα μου αιωρείται μια αγάπη πατρική,

Όλα καλά θα πάνε τα καθέκαστα,

Ελπίζω-

 

Ένας κόκκινος σπάγκος τραβά το μέλλον κοντά μας,

Οι λογικές μου σκοντάφτουν σε αγωνίες και άγχη,

Ήχος των ηλιαχτίδων θα γεμίζει λάμψη τα μαλλιά σου,

Είναι σαν ύπνος η διαδικασία είναι σαν να εμπιστεύεσαι

Το ιατρικό νυστέρι που διαιρεί και θα αφαιρέσει

Από των οργάνων τον πλουραλισμό-

 

Μετά την νάρκωση μια πεταλούδα πετά πάνω απ’το κεφάλι σου,

Είναι πολύχρωμη σαν η ελπίδα, είναι μαγευτική

Και ζαλίζει τα βλέμματα που την κοιτούν-

 

Μένεις εκεί, ανήκοντας σε μια ζωή ζαλισμένη,

Ούτε παραμύθι είναι αυτό ούτε και ιστορία ατόφια,

Δεμένη περιφέρεσαι σε μία τεθλασμένη ύπνου,

Χαιρετώντας τα όνειρα που είναι οι άπεφθες επιθυμίες σου-

Μετά,

Όλο το ανατρίχιασμα φεύγει

Υποχωρεί και επανέρχεσαι στην στρογγυλή πραγματικότητα

Ζαλισμένη και ολόσωμη, νιώθοντας

Να σε απατούν οι δυνάμεις. Έτσι

 

Βγαίνεις από την διαδικασία των κρυστάλλινων πουλιών και έρχεσαι

Εδώ, στην νέα μέρα, έχοντας

Κάτι λιγότερο, κάτι που κι ευτυχώς να σου λείπει

Δεν είναι πρόβλημα, αφού

Αυτό κουβάλαγε τον θάνατο στην αγκαλιά του.

 

Θα σε υποδεχτούμε στον κόσμο των ντελικάτων ψευδαισθήσεων· με νέα μοίρα, ξανατονισμένη·

Αλλάξανε τα πάντα και οι αποστάσεις

Από την ατυχία στην Τύχη σου-

 

Να μείνεις ήρεμη και γελαστή-

Κάπου θα σ’αγκαλιάσουν και θα κλάψετε βαθιά

τα παιδιά σου,

είσαι πάλι εδώ,

Ο ουρανός πάλι φωτίζετε,

Άκουσε τα πρωινά κελαηδίσματα,

Μες την λιακάδα η ζωή ξαναφαίνεται ωραία!

 

 

 

 

 

Ωραίο πλεούμενο της μέρας

 Ωραίο πλεούμενο της μέρας

γαλάζιο όσο ο βασιλέας ουρανός,

τιναχτό άρωμα του άνθους

που συλλαβίζει

την δύσκολη ορθογραφία του

που υπαγορεύουν

τα αισιόδοξα πουλιά.

Πίσω απ’ τα όνειρα

είναι μία ορθοδοξία των επιθυμιών,

ένα καλόκαρδο αεράκι που αναστατώνει

ξανθά φυτά των λιβαδιών.

Μες την καρδιά που θάλλει

με χίλιες ρίμες

χαράς.