αντίφαση...

 

νύχτα είναι θα περάσει. δάκνοντας τα τρυφερά συμπεράσματα των λουλουδιών. ενός βασιλικού η έξαψη με σκλάβωσε και δεν αντέχω. καρφιτσώνω τις λέξεις μου επάνω στον ντελικάτο κορμό

της μουριάς που ζει με έκπαγλες ματαιότητες! ανθίζει το φεγγάρι. μισοκατεστραμμένο από την υπερβολική προσήλωση στον ουρανό. φθαρμένο είναι και το Ποίημα: ενσκήπτει μέσα του κάθε μεσάνυχτο που δεν χρονολογείται.

ξεχνιέμαι διαβάζοντας κάτι που είναι φωτιά. όπως γεννιέται ένας στίχος έτσι η ζωή καθοδηγεί την τόλμη της. ευτυχήματα μες την καρδιά μου, αποταμιευμένες ελαφρότητες, κρουστές μελαγχολίες πίσω στην αυλή, εκεί που μίλαγε η γιαγιά μου και ορθώνονταν οι ορτανσίες και οι γαριφαλιές.

ένα λιανό αεράκι με εμπαίζει και με συμπονά: ποιός την αντέχει τόση Αντίφαση;