Ο αρχαιολόγος του στέρνου μου ο ιδρυτής…

 

 

 

Το χρώμα της γης το αξεθύμαστο

Και οι γλάροι που πετούν μαζεύοντας ορέξεις

Το καλοκαίρι αυτό το δύσκολο η λιακάδα

Που βαδίζει σε αρχαία αχνάρια

Ανέκαθεν συγκεντρωμένα αυτά μέσα στις μέρες

που διανύουμε.

Οι ευκάλυπτοι διαιρούν την ουσία και αποκαλύπτεται

Σκονισμένο σύμφωνο που κρατά όλη την δύναμη της γλώσσας

Ένα πουλάκι τρέμει μέσα στην αγάπη

Και ραμφίζει τις παραδοξότητες έως να σκάσουν

Από φτασμένο αρωματικό ντελίριο.

Οι λεμονιές οι δίφορες πάλι με συναντήσανε

Στην ανηφόρα με τα ελαιόδεντρα

Η Αθήνα ζει γιατί αρέσκεται στην προαιώνια αριστοκρατία της

Τσούζει στα μάτια η τομή της δόξας και οι κλήροι των ανέμων.

Ωραίο ημερινό φεγγάρι πριν ακόμα το αποκρυπτογραφήσω

Και μεστωμένος εκατόνταρχος ο ουρανός

Βοά και ούτε ένας τον ακούει-

Μόνο τα όμορφα βασίλειά του

Καμπυλώνονται και τραβάν κατά την θάλασσα που κυματίζει

Ανέμελη σαν μια ψυχή που βρήκε ζύγι και ησύχασε.

Σιωπή αγαπημένη φίλη μου και μάνα

Λαχανιασμένος πάω μέσα στις λαχτάρες μου

Όσο με αφυπνίζουνε τα πάθη μου τόσο επάνω μου ακονίζει

Ο πόθος ένα σίγουρο λεπίδι.

Θα μάθω απ’την φωτιά την απονιά της

Με τρέλανε κι απόψε η νύχτα

Καλή κι ευλογημένη η αυγή μου έφερε

Μία πνοή από καθαρόν αέρα

Να συναντήσει η ζωή μου όνομα.

Πάντα αρχαιολόγος φαίνεται υπήρξα

Έψαχνα κι έψαχνα και έχω προσαρτήσει έναν κόσμο που δεν με αρνιέται

Σκάβω και των δαχτύλων μου η αφή

Ξυπνά εκείνες τις ζωές που υπήρξαν πριν στο στέρνο μου χαμογελάσει η άσπρη μέρα..

 

                                                    9/8/2021