απώτατος ορίζοντας σκαιός...

 απομυζούμε αισιοδοξία

από ντελικάτα φυτά

που στρώνουν στην λιακάδα

τις τρυφερές κοιλιές τους

και μίσχους ρόδινους να υπερασπιστούν

του καλοκαιριού τις ευθύνες.

έτσι κυλά ο Χρόνος ο μουρντάρης.

παρενοχλώντας οδαλίσκες που αρέσκονται σε πειράγματα

και υπαινιγμούς εντός και εκτός των καθωσπρέπει ορίων.

καθένας μας μία περίπτωση αλώβητης ψυχολογίας

και λαβωμένης εν γένει και πάραυτα..

τι κάνει με μας ο ήλιος αυτός ο αρχαίος θεός

που κράτησε αιώνες τον κόσμο στην ροζιασμένη παλάμη του;

χαμογελά και δείχνει μ'ένα χέρι το φεγγάρι

που έρχεται την νύχτα να ανασύρει τα όνειρα

και την καλόσχημη θάλασσα

την πληθυντική.

κοιμόμαστε μες την πλάση των καθιερωμένων ουτοπιών!

οι καρποί των δέντρων σαν ώριμοι ταξιδιώτες

γυαλίζουν στην ανάσταση της μέρας και διαλαλούν

τον χυμό τους σαν καθαρό ελιξίριο.

ο Δίας στο χέρι του κρατά έναν άσσο βροντή.

είμαστε ταξιδιώτες σε μεγάλη περιπλάνηση.

είμαστε οι απατημένοι οπαδοί μιας θρησκείας

που καθιζάνει και πεθαίνει...