ένστικτο που καρφώνεται στα πάθη
μιλώ στην λεμονιά μου μετά το καταλαβαίνω
είναι ο παππούς μου που μιλά
εκείνη αφιονίζει τα άνθη της και με σκλαβώνει
είμαι μια χαμένη φωνή που μένει ακατοίκητη στα όνειρα
εξοβελίζω το κακό και εγκαθιδρύω μια κουβέντα που τα απλά δικαιώνει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου