Συντάσσονται επάνω μου γήινα κομμάτια

 Συντάσσονται επάνω μου γήινα κομμάτια

Αυτοκαταστροφής. Κι απειλούμαι

Από μιας αντωνυμίας τον εγωισμό.

Ανυπόδητος μες το σαθρό κατεστημένο

Καρναβαλίζω τις πολλές αγωνίες μου.

Τύχη που έχει ο ήλιος σήμερα! Λασπώνει

Ο χωματόδρομος, εξαίσιος περίπατος μες την λιακάδα

Και όλα μες το στήθος μου πια καταγράφονται

Πεισματικά.

Αγγίζω τα μάτια σου τα κλειστά μάτια σου, αφήνοντας να με κεντά ο πόνος

Και το δρεπάνι του ορίζοντα…

Όλες οι αντιδράσε

Συντηρητισμός…

Καθόταν αμίλητος συλλογισμένος- ένα άγαλμα καθιστικό·

Κάτι περιστέρια γύρω του τσιμπολογούσαν σουσάμια

Χαρούμενα, έτοιμα να ελαφροπετάξουν

Προς λυρικό ηλιοβασίλεμα·

Η πλατεία γεμάτη κόσμο- φωνές

Και πήγαινε-έλα πάνω στα λερά πλακάκια

Σαββάτου ολόγυμνου, η ζέστα διαμορφώνει τους κανόνες της·

Πρωτεύουσα μου αντιφατική-

Πίνει καφέ στα γύρω μαγαζιά- κοιτάζει πάντοτε βαριεστημένα

Αφίσες μιλούν για συναυλίες που θα γίνουν

Γυναίκες που αγαπούνε να επιδεικνύονται

Μωρά που κλαίνε μες τα καροτσάκια

Καπνιστές που φουμάρουν του σύμπαντος την χοάνη

Καπνός-

Γράφει σε κάτι τσαλακωμένα χαρτάκια- τι στίχους αλήθεια

Σημειώνει και είναι κοφτερά τα σημάδια του; Ακούει

Προσεκτικά: βουίζουν όλα γύρω του- εικόνες

Που τον κατακλύζουν- πώς να μεταφέρει

Τον εγωισμό της πραγματικότητας στα συντηρητικά γραφτά του;

Σκεπτικός πίσω από μια άλλη πτυχή του προσώπου

 Σκεπτικός πίσω από μια άλλη πτυχή του προσώπου

Είμαι μια θλίψη που θέλει κατήχηση.

Τούτο το καρναβάλι άβολο να μεταγλωττιστεί:

Αφήνει υπόνοιες ότι θα σφάλλουμε όλοι·

Αρχίζοντας τελειώνει η πλοκή του

Κι έτσι όπως θαυμάσια μας προφυλάσσει από την Αλήθεια

Ο πάσα ένας όσα ψέματα θελήσει τα δικαιολογεί

Φρικτός ρουφιάνος…

Όλες οι αντιδρά

Είναι φωνή και είναι γιορτή

 Είναι φωνή και είναι γιορτή είναι η διάσημη φωταγωγία της μέρας·

Εικόνες μες τις εικόνες προστιθέμενος μέγας παράδεισος·

Ανοξείδωτα φυτά λάμπουν μες τον Νοτιά και τον ήλιο·

Κι εσύ

Τινάζεις τα κλινοσκεπάσματα και βγαίνεις στο μπαλκόνι σου

Να θαμπωθεί η πλάση.

Ετούτο είναι ένα τραγούδι καθαρό ύμνος στην ευτυχισμένη κατάληξη

Ακούγεται ως πέρα στις άλλες γειτονιές

Και μένει άφθαρτο όπως σου τα ρόδα και στο ραγισμένο σου ανθογυάλι….

Όλες οι αντιδ

Στην πνοή του ανέμου φυτρώνουν θρασεμένα τριαντάφυλλα-

 Στην πνοή του ανέμου φυτρώνουν θρασεμένα τριαντάφυλλα-

Ξυπνούν την άσεμνη εικόνα του Ωραίου·

Όμορφη κοπέλα που μετράει στοχασμούς και λέξεις

Και κλείνει μέσα της του έρωτα τις επιταγές- όμορφη κοπέλα!

Το πρωινό είναι βλάσφημο και κυρτώνει στον ήλιο·

Μέσα από την πέτρα μου μιλούν τα μάτια σου·

Περιπλανώμενος στον βιοπορισμό μου

Επιστρέφω στον κύκλο τον κλειστό της αστραπής

Μνήμες και συγκινήσεις για να καταγράψω.

Ευγενικά έρχεσαι πίσω από τις πικροδάφνες που εμφυλιονικούνε

Είσαι κλαδί από τα κλαδιά τους

Πότε με ήλιο πότε με μια συννεφιά

Ο κόσμος συνεχίζεται και με παραξενεύει…

Όλες οι αντιδράσ

Εντολή στις ταξιαρχίες του κόσμου…

 

Καλά υπάκουσες στα φωνήεντα των αισθήσεων.

Οξειδώθηκε ο κόσμος

και οι ερασιτέχνες στοχασμοί σου λες λαβώθηκαν

πικρά.

Μελέτησες την ‘’ανάγκη’’, παραδόθηκες

στην ετοιμότητα-

βγήκες μπροστά

και θα σε καταφάει η προσήλωση.

Έτσι που πρέπει σ’ έναν εργολάβο της ευαισθησίας

δέχτηκες να πολιορκείς πόλεις απόρθητες.

Κι οι έννοιες

σαν τετριμμένες πια κερκόπορτες

θα σε προδώσουν

Φρικτά να αφανιστείς.

Εδώ οι ταξιαρχίες που θα υπερασπιστούν την Αθωότητα

δίνουνε σώματα

ανθισμένων ιδεών

να μείνει αλώβητος ο κόσμος.

Εδώ στις γαλανές επάλξεις του ουρανού

είσαι ο βροντερός ταξίαρχος που λιώνει

στις ευθυκρισίες.

Είσαι εκείνος

που ζει με ποιήματα και άρχει…

Όλες οι αντιδ

Του Νοτιά και της νύχτας…

 

Χαμηλή νύχτα προσαρμοσμένη

Στις σκιές του θανάτου.

Χιλιάδες άστρα εμβρόντητα κάνουν σινιάλο κάπου απ’ τα ανοικτά.

Ό,τι συμβαίνει είναι σαν της κουκουβάγιας την φωνή

Που σβήνει.

Πίσω απ’ τους ψηλούς ευκάλυπτους το φεγγάρι μελωδεί και υπάρχει.

Οι αδεξιότητές μας μας συνέτριψαν.

Ευλογημένο το πουλί που σκιρτά μες την κρύα φωλιά του.

Αγαπήθηκε μ’ έναν άγγελο, πήγε βαθιά

Μες του ονείρου την όψη.

Κάποτε ήμουν ο θησαυριστής όλων των σκιρτημάτων-

Τώρα υφαίνω μία ιστορία μελαγχολική.

Διώχνω την σκόνη του ύπνου και λουστράρω την ψυχή μου.

Ανώφελες οι λέξεις μα και αναγκαίες για μια κοντινή απελευθέρωση.

Μπουκώνουν το στόμα της αιωνιότητας.

Ελπίζω σε έναν μύθο ξεχασμένο.

Όλα με ξεπερνούν.

Πίσω από τον σπαραγμό μου είναι η χαραυγή.

Με ευγένεια εγκαθιδρύονται όλα.

Με σώνουν οι περιπλανήσεις μου.

Με ξανανιώνουν…

Μιλούν οι ψυχές από το υπερπέραν

 Αιωρούνται σαν άπεφθο μυστικό και συγκεντρώνονται

Γύρω απ’ τον κρουνό της αγάπης.

Μιλούν οι ψυχές από το υπερπέραν

Και σαλεύουν πίσω απ’ τον ορίζοντα αφήνοντας

Μιαν οσμή από λιβάνι και νάρδο.

Ταξιδιώτη του Σύμπαντος, συναντάς

Την ιστορία τους καταγεγραμμένη

Στο αζιμούθιο των άστρων.

Καλώς ειπώθηκαν οι προσεγγίσεις.

Ευρύτερα από το Τίποτα η γη χλευάζει

Την ατολμία μας να δούμε πιο καλά.

Εκεί που μας συντρίβουνε οι σκέψεις

Μόνο μια λύπη μένει κι όταν συναντούμε μια ρακένδυτη ελπίδα…

Όλες οι α

Πρωινές διαπιστώσεις..

Το χάραμα κρύβει ένα σπάνιο επιφώνημα συντριβής.

Αν θρησκεύεις αγνά το καταλαβαίνεις,

Βάζεις τα παπούτσια σου και βγαίνεις να περπατήσεις

Μέσα στην ησυχία, στον απλωμένο γύρω διάκοσμο

της ψυχής.

Ω πόσα συντελέστηκαν ερήμην μου και δεν τα ορίζω!

Και πόσο παραξένεψα με τα χρόνια και έγινα

Ένας καλόγερος που με κανέναν πια δεν θυμώνει!

Συλλέγω χίμαιρες και ζω στην καθαρή Ουτοπία.

Αιχμηρό είναι το καθετί που προσεγγίζω.

Και η ζωή μου όπου σφάλλει είναι μια μετάφραση των παθών

Όπως πάντα είναι τα ανθρώπινα.

Ανήκω λοιπόν με έναν τρόπο στους λιποτάκτες:

Εκείνους που αφήνουν το σπαθί της μάχης και κρατούν την πένα

Να γράψουν τα μεράκια του ουρανού.

Όσοι ανάγνωσαν ποτέ φεγγάρι θα καταλαβαίνουν.

Είναι που δεν σε αφήνει αυτό το ύψος της μελέτης του θανάτου να δεχτείς να είσαι

Κάτι λιγότερο από μια τραγωδία που διακωμωδείται…

Κρίνοντας τις μέρες από την ειδή τους

 Κρίνοντας τις μέρες από την ειδή τους

Περνάμε μια ζωή που άπτεται της σιωπής.

Και, ύστερα, μια μελαγχολία έρχεται.

Εισβάλει ξαφνικά και ένας τέλειος έρωτας

Και συμπληρώνονται τελεσίδικα όλα.

Λίγοι εμμένουν να συνομιλούν

Με στίχους που μπαγιάτεψαν- οι αποδέλοιποι

Γκρεμίζουν φυλακές της επιθυμίας

Και ασωτεύουν.

Κατάληξη των γεγονότων, ο καημός.

Κι ο πόνος, όπως μένουμε συντετριμμένοι

Και μας απορροφά ένα ευέξαπτο τοπίο…

[Λιώνουν τα σύννεφα σαν ανεκπλήρωτες αγάπες]

 Λιώνουν τα σύννεφα σαν ανεκπλήρωτες αγάπες

τ’ ουρανού. Κοντά στο πάρκο

οι φαρδιοί δρόμοι λούζονται με ήλιο

και γυαλίζουν σαν δελφίνια ευκίνητα.

Η λίμνη είναι ομοσπονδία πλασμάτων και φυτών- όλα

ιερουργούνε στην λιακάδα και στο ακίνητο νερό

που καθρεφτίζει τους ψηλούς ευκάλυπτους.

Διευρύνεται

το φως και η συνείδηση,

το καθετί που αγαπά το μέταλλό του

σκουριάζει

ευτυχισμένο νοεμβριάτικα.

Το σκηνικό πατά καλά μες την εντύπωση κι εσύ

που έχεις μάτια έκπληκτα για όλα

χαμογελάς και μοιάζεις με νεραΐδα που αναδύθηκε απ’ τα νερά

μια ώρα Κυριακής που ο κόσμος

γλυκά κοιμάται και ουρανοδρομεί

μες τα μελένια όνειρα..

Όλες οι αν