Παραλήρημα…

 

Σαν τρύπια πεντάρα γυάλισε η νύχτα και ομορφαίνει

Με απλότητα μες την ατμόσφαιρα ενός γυμνού πυρετού

Ένθεν.

Ο κύκλος έκλεισε και ξεφουσκώνει η μοίρα

του κόσμου κι ό,τι σε φράσεις ένθεν απομένει.

Ετούτο που πάνω στο μάρμαρο του φεγγαριού

Καθρεφτίζει την λευκότητα

Σπέρνει όμορφα ψέματα που κωλυσιεργούνε

Μην γίνει το μηδέν μας απειλητικό.

Κανένας ποιητής μην ζήσει το μαρτύριο-

Φεύγει η νύχτα και ο ύπνος δεν έρχεται,

Σχίζω χαρτιά και ζω απόλυτα πελαγωμένος

Ψάχνω μια λέξη στρογγυλή μία ευθεία τεθλασμένη

Που να ακουμπά το νόημα και σε νοήματα ουδαμώς και δεν μπαίνει,

Πού διαψεύσθηκε η κάθε θρησκεία κι έσπειρε

Μίση μονάχα και αφανισμό-

Άκου ανθρωπάκο! Μίση δημιούργησες,

Πώς να σε κρύψω τώρα στο φεγγάρι;

Έχει καλύψει και εκείνο τον αδερφοσκοτωμό

Πολλοί νεκροί αθώοι δεν χωράνε,

Μένω εδώ και εμμένω σε εκείνα που θα με σταυρώσουνε

Αφήνοντάςμε σάρκα και μια γούβα που θα πέσω να με στρώσουνε

με χώμα τα κοράκια του ντουνιά…

Όλες οι αντιδ