Του Νοτιά και της νύχτας…

 

Χαμηλή νύχτα προσαρμοσμένη

Στις σκιές του θανάτου.

Χιλιάδες άστρα εμβρόντητα κάνουν σινιάλο κάπου απ’ τα ανοικτά.

Ό,τι συμβαίνει είναι σαν της κουκουβάγιας την φωνή

Που σβήνει.

Πίσω απ’ τους ψηλούς ευκάλυπτους το φεγγάρι μελωδεί και υπάρχει.

Οι αδεξιότητές μας μας συνέτριψαν.

Ευλογημένο το πουλί που σκιρτά μες την κρύα φωλιά του.

Αγαπήθηκε μ’ έναν άγγελο, πήγε βαθιά

Μες του ονείρου την όψη.

Κάποτε ήμουν ο θησαυριστής όλων των σκιρτημάτων-

Τώρα υφαίνω μία ιστορία μελαγχολική.

Διώχνω την σκόνη του ύπνου και λουστράρω την ψυχή μου.

Ανώφελες οι λέξεις μα και αναγκαίες για μια κοντινή απελευθέρωση.

Μπουκώνουν το στόμα της αιωνιότητας.

Ελπίζω σε έναν μύθο ξεχασμένο.

Όλα με ξεπερνούν.

Πίσω από τον σπαραγμό μου είναι η χαραυγή.

Με ευγένεια εγκαθιδρύονται όλα.

Με σώνουν οι περιπλανήσεις μου.

Με ξανανιώνουν…