Καμωμένος από λύπη,
μαγεύτηκα ανασαίνοντας οξυγόνο της πεδιάδας.
Περίκλειστος μέσα στα αψηλά βουνά
Είδα και είπα την αψιά μορφή τους.
Αυτά τα άσβηστα ωραία σύνορα
Δυνατά χιονισμένα.
Φυσάει ο αέρας με μαγνητισμό που σπινθηρίζει
Και παρασέρνει ‘’κάτι’’ που
θα μπορούσε να ήταν κάπου προσευχή-
θροΐζουν τα φυλλώματα των δέντρων
μιλούν και δεν μιλούν για αλήθειες που τις σέβομαι
έρχεται το πουλί και συλλαβίζει έναν κελαηδισμό
με όμορφα μικρά τσαλίμια η καρδερίνα αυτομολεί
προς την ευφράδεια του κάμπου.
Κοιτώ και εμμένω.
Αναγνώθω τις παλιές μου προτεραιότητες.
Η έκπληξη ξανά με κεντρώνει.
Υπήρξα πάντα μαθητής και τούτη είναι πάλι Ανάγνωση!
Ωραία την νιώθω!
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
τα άσβηστα ωραία σύνορα ... Σ.Π.
Τα ωραία Σύνορα
Ριζωμένα κι άτρωτα
δένονται
με δοκιμασμένο σε αντιξοότητες παρελθόν
εύκαρπων χρόνων και
τολμηρών οραμάτων,
τυλίγονται με τον καλό-φυλλο κισσό
στις ώρες της άκρατης Άνοιξης,
για να λάμπουν με περιδέραια
εύφλεκτα στην μεγαλοπρέπεια των χρωμάτων
κατά το Φθινόπωρο,
περονιάζοντας τον μονότονο διάλογο
της μαργαρίτας.
Ανέκαθεν στείρα στοιχεία
για τους ονειρόδρομους των ποιητών .
Αστοριανή, ΝΥ
Ξεφουσκώνω τα μπαλόνια των ελπίδων. Βλέπω μοναχικό τον δρόμο μου, οι πολλές κουβέντες δεν μου αρέσουν. Μόνο στην καταφυγή της Γραφής βρίσκω παρηγοριά. Τι να πιστέψεις πια από τους ανθρώπους; Τρίχες. Ποιος τους δίνει πια σημασία. Απόλυτα θα σε απογοητεύσουν.
Άντε καλημέρες…
Δημοσίευση σχολίου