Εμφανίσου
Κάτω από τις λεμονιές, στην κατάληξη των ονομάτων,
Εμφανίσου
Στον ζαλισμένο περίγυρο της φαντασίας
Στον κήπο της αυγής, στην κατανυκτική ευκρίνεια του όρθρου
Εμφανίσου
Πίσω από τις κρυφές σκέψεις μου, στου αυγερινού την ψαλμωδία,
Στο φαράγγι του πόνου, στην ανθισμένη μυγδαλιά
Στον εγωισμό που ασώτεψε στην κρυφή γαλαρία
Που σμίγει και ενώνει τα βουνά- εμφανίσου
Και γράψε τον πόθο μου στον θεμέλιο λίθο
Που γίνεται λεπίδα κοφτερή και σκοτώνει
Την πίκρα σου…
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
εμφανίσου
Και γράψε Σ.Π.
"ΑΝΕΜΟΣΠΑΡΤΟΙ 1955-.80, σελ.5"
Γράψε τώρα. Την ζεστασιά
γυμνού κορμιού, αλαφροκοιμισμένου,
μη βρεις αιτία,
πειρασμό ...
Καμώσου, πες πως ήσουν δεκα-οκτώ κι ακόμα δυο
και την ζωή θαρρεύεις...
Γράψε!
Πλημμυρισμένες κι άκαρπες τις σκέψεις μην αφήνεις.
Εμπνεύσεις, σαν φουσκοδεντριές στην νύχτα του Φλεβάρη
μη τους στερείς διέξοδο,
κι ο πυρετός τ' Απρίλη δεν έρχεται ολοχρονικίς
και στην σωστή του ώρα.
Γράψε!
που τόσες Άνοιξες στεριώσουν περηφάνεια!
Άσε σημάδι στους καιρούς.
Υπάρχω σου δεν είναι μόνο βλαστάρια απ΄το κορμί
και μοιρασιά σε όλα.
Είσαι κι Εσύ!
κι αν δεν φανείς και δρόμο δεν χαράξεις,
πού θα βρεθούν κεριά Λαμπρής
σε άδειο γαλαξία.
Γράψε, τα δάχτυλα πριν βγουν ανήμπορα,
και στείρα από συγκίνηση
η Ψυχή! Γράψε!
Σ΄ευχαριστώ για την ανάμνηση
και για την "καλημέρα"!
και στείρα
Αχ επικοινωνίες ωραίες που εγκαινιάσαμε μέσα σε τόσα που έφυγαν χρόνια. Τώρα νιώθω να ζεις μια μοναξιά που πολύ σε πληγώνει. Δύσκολα τα πράγματα. Και τα παιδιά τραβούν όταν μεγαλώσουν έναν δρόμο δικό τους που δεν λογαριάζει όσα έκανες για κείνα όλα τα χρόνια. Εδώ είναι το λυπηρό. Και μένει μόνο ένα πληκτρολόγιο κοντά μας που όταν χαλάει και λίγο μας ταλαιπωρεί συναισθηματικά.
Αλλά εδώ είμαστε και πάλι και τα λέμε. Φτάνει να ξέρουμε τι λέμε ε.
Δεν αντέχω παραλογισμούς.
Τα φιλιά μου!
Δημοσίευση σχολίου