Εις τους αιώνες ζει η μουσική
Και σαν ξινό μήλο
Στον ουρανίσκο
Ταυτόχρονα αφήνει ίζημα συμπέρασμα
Και είναι νότα εν τη γενέσει της, απελευθερωμένη.
Σηκώθηκα νωρίς, γυάλισα τα παπούτσια μου·
Κρύο απ’του χειμώνα την καρδιά, αφράτο κρύο·
Όπως μιας γάτας η ωραία ντροπαλότητα και μια κιθάρα
Γρατζουνώντας ήρθε το ωραίο χάραμα·
Βγήκα να περπατήσω στην ανάσταση της γης·
Παράξενα ηχούν οι σιωπές που ακούω·
Σε κάθε βήμα αποκωδικοποιώ μιαν αγάπη·
Καλόγνωμη ωραία Κυριακή-
Ντύνει με τούλια τον οντά της·
Με το μολύβι μου αρχίζω την παράσταση·
Όλο το βάσανο του κόσμου είναι μια λύπη ξεγραμμένη·
Θα μείνω εδώ, στην θέση που κανονιοβολούν τα αισθήματα·
Θα μείνω εδώ, απόλυτος κι εντεταλμένος!
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Με το μολύβι μου αρχίζω την παράσταση· Σ.Π.
Έτσι ανοίγεις τη θυρίδα
του υπάρχειν.
Είναι η ίδια η ανάσα σου.
Μην υποχωρείς με τίποτα.
Η Γη ήταν πρώτη.
Χαίρε.
Ε ναι. Αναπνέω μέσα από τις λέξεις· και αυτό είναι μια γαλάντόμικη ηθική που με φορτώνει σθένος και κουράγιο. Χαίρομαι που το ζω. Και που μου κοστίζει σε ύπνο και μελέτη. Τα φιλιά μου!
Δημοσίευση σχολίου