Προετοιμασμένος να δουλεύω μέσα σ’ ένα ατέρμονο μηδέν

Προετοιμασμένος να δουλεύω μέσα σ’ ένα ατέρμονο μηδέν
ήμουν πάντα.

Κοίτα πώς χάνονται άξαφνα μες τις δεκαετίες
και των ονείρων μας η θέρμη και
η ευχή που μέσα του κρατούσε το αίμα
σαν ήτανε σημαία και συλλαβή της νίκης..

Εξάλλου εκεί
-στις εκβολές ενός ονείρου μες τον ουρανό-
συντελείται το θαύμα Παράδεισος!

Το παλαιολιθικών καταβολών πείσμα μου ερημίτη με κάνει

Φωνάζει το πλήθος.. Άστοχο..
Το παλαιολιθικών καταβολών πείσμα μου ερημίτη με κάνει
δεν ξέροντας κι από πού στον ουρανό ν’ ανεβώ..

Υπάρχει ρήμα αγάπης, ευωδιαστό γιασεμί
στήθος κοπέλας που στοχεύει
ευθεία μπροστά
ιδρύοντας τα κράτη
του αιώνιου έρωτα..

Εγώ ακουμπώ σε έναν κίονα του αρχαίου φωτός και νομίζω
ότι θα μου χαριστεί εν τέλει η θάλασσα
θα με υποδεχτούν της καρδιάς σου οι άγγελοι
θα σε ξέρω καλά όσο θέλω σε ξέρω
θα σ’ αγαπώ
σαν μία λέξη που καρφώνεται μ’ ευτυχία
μες το ποίημα των ωραίων ματιών σου..

Οι ευχές των λουλουδιών γίνονται νυσταγμένα μάτια

Διακόπτουν το όνειρο του ουρανού τα χελιδόνια..

Λιανός αινιγματικός καπνός των σύννεφων λούζει την πτήση τους..
Ξημερώνει..

Η έμπνευση της μέρας πηγαινοφέρνει τις εκστατικές λεύκες
μες τα ονειρικά λιβάδια..

Ολόγυρα ένας επιμένων θεός..

Γράφονται όλων των ειδών οι πρωινές γεωμετρίες
μέσα στο θαλασσί οικόπεδο της άνοιξης..

Οι ευχές των λουλουδιών γίνονται νυσταγμένα μάτια
που αυγή της μέρας μυρίζουνε..

Ο Σεπτέμβρης αξίζει όσο μια ξαφνική βροχή:

Ο Σεπτέμβρης αξίζει όσο μια ξαφνική βροχή:

ανεμογεννημένος, αέρινος, γυμνός
μουσκεμένος, με έμπνευση ελαύνοντος χειμώνα.

Είναι επιγραμματικός ύμνος λίγο πάνω από την αιώνια θάλασσα·
ζωντανεύει το όλον..

Οι αχτίδες του ήλιου
τρυπάνε το εφηβικό του κορμί
και πάει πάει η αθανασία!

Χτυπούν μέσα στις φλέβες του
οι σφυγμοί του γαλάζιου··
κουράζονται εντός του οι μαέστροι γλάροι-

να πετούν με τα μελωδικά τους φτερά
μέσα στην ουσιαστική υπεροψία!

Να σ’ αγαπώ όπως σ’ αγαπώ

Να καίει μυσταγωγίας θυμίαμα, να σαρώνει
ο χρόνος το "τώρα"-
να γίνεται "ήτανε"..

Τα φύλλα τω δέντρων να ξυπνούν μες την ώριμη μεγάλη σιωπή
όπου αναπαύονται οι νότες μίας επουράνιας φλογέρας.

Να χτυπούν δυνατά οι καρδιές των πουλιών, αρχίζοντας
να συνθέτουν την μουσική των αμαρτωλών πρωτόπλαστων..

Να σ’ αγαπώ όπως σ’ αγαπώ
-δικιά μου και όχι-
ξένη
μοιρασμένη μες τον άνεμο, μες
την βαθιά μέρα που θα μου αρπάξει τα πάντα και θα μείνω
να έχω μόνο μια θλίψη του έρωτα που
δεν με λέξεις και λέγεται
και
δεν
διαβάζεται σωστά μ’ επιθυμία..

Μόλις μετά από την φθινοπωρινή βροχή..

Που περπατώ και γύρω κοιτάζω..
Μόλις μετά από την φθινοπωρινή βροχή..

Πλυμένα πώς γυαλίζουνε τα φύλλα
της νεραντζιάς κι απάνω της
μικρά νεράντζια άγουρα, δεμένα με κλωστή του ήλιου..
Μυρωδιές της μουσκεμένης γης..

Κι η κάπαρη που ανατινάχτηκε μόλις και να την ακουμπούσα
με τα μικρά εκείνα βαρελάκια της γεμάτα ευφροσύνη Σεπτεμβρίου..

Πηγαίνω και σκέφτομαι..
Το απόγεμα βαραίνει και μελαγχολεί τα όντα.

Η λίμνη είναι καθρέφτης του,
που μυστικά κρατάει, ουρανού.

Εγώ είμαι ο μαθητής που θα ευτυχήσει να δει
ξανά τον αρχαίο του δάσκαλο!

Και οι ώρες θα είναι θεραπαινίδες του χρόνου, καλό-
ντυμένες -σαν
που, σ’ ένα συμπόσιο των άστρων, ύστερα θα πάνε..

Ένα σκοτάδι που πηγαινοέρχεται από βορά προς νότο

Ένα σκοτάδι που πηγαινοέρχεται από βορά προς νότο
κρατημένο από τα άμφια μιας ζαλισμένης νυχτερίδας·

ένα σκοτάδι πηχτό, σαν έρεβος που δεν εξιχνιάζεται,
αλλά μόνο του μένει
σαν κραυγαλέο ερωτηματικό επάνω στους κορμούς των δέντρων
που τρίζουν πια
αφήνοντας έναν καημό της γης να λέγεται σε διάρκεια..

Ένα βράδυ που είναι λίγο του λιγότερου η προσμονή και φαντασία να γίνει
ο μύθος του άλλου κόσμου μέχρι
αυτό το ξημέρωμα..

Στα ρολόγια χτυπήσαν πιο κρύες οι ώρες:

Κρικ κρικ- αφηνιασμένα δευτερόλεπτα-
οσμή αφήσαν από θειάφι ολόγυρα·
του πρωινού πια έρχεται η μεθυσμένη κουστωδία

και με το φως του ήλιου, σαν περισπωμένη εξουσία
να γίνει και να υπάρξει..

Τα πράγματα ομονοούν μεταξύ τους

Τα πράγματα ομονοούν μεταξύ τους και είναι πάλι
φορτωμένα εγωισμό και ασέβεια
που τρομάζει.
(τα πράγματα που εμείς φτιάχνουμε λέω..)

Τα κάνουμε να εξυπηρετούν την ζωή μας γιατί από εκείνα
εκείνη εξαρτάται..

Κάποτε είναι μια υποψία ότι θα μας προδώσουν, ότι έχουν τιμή, ότι εξαγοράζονται..

Έτσι
δεν έχει νόημα το παράπονο του ηθικού αυτουργού αν συντελείται
άκομψα ο φόνος..

οι μέρες να μην έχουν και τίποτα που στο άθροισμα ν'αξίζει..

Σπινθηρίζει ο λόγος-
μ’ ένα περιεχόμενο από αφράτο φώσφορο σκέψης.

Επάνω στον γιακά της ιστορίας που κάθεται
ζαλισμένο μυγάκι
και κοροϊδεύει όλη την σοφία που φτάσαμε..

Μετά
από τόσο εαυτό σπαταλημένο
ξοδεμένες οι μέρες να μην έχουν και τίποτα που στο άθροισμα ν'αξίζει..

Βουρλίζομαι..
Καπνούς βγάζω.

Είναι αδύνατον να μην ισορροπήσω
σ’ αυτό το χάος που ανταμώνει μέσα μου
την έξω νύχτα με την μέσα νύχτα..

Πάρτε με πάρτε με από εδώ οι αέρηδες..

Πάρτε με πάρτε με από εδώ οι αέρηδες..
εγώ γι' αλλού γεννήθηκα- οι φρυκτωρίες
δείξαν αλλιώς το σινιάλο μου,
φύγανε νικημένοι μέσα μου οι Πέρσες
γιατί εγώ
ποτέ δεν μήδισα
ήπια τον ήλιο μέχρι κόκαλο, το ταπεινό
χαμομηλάκι σεβάστηκα.. Πάρτε με
κι αφήστε με καταμεσής στο πέλαγο
όπου
μια λέξη Ομήρου
αθανασία ντύνεται
και νύχτα μέρα όλα τα ποιήματά μου κυριεύει..

Σύνεργα που έχει η μοναξιά να μας θυμίζει πως ποτέ δεν θα πεθάνει!

Σύνεργα που έχει η μοναξιά να μας θυμίζει πως ποτέ δεν θα πεθάνει!
Ένα κερί αρωματικό ανάβει κάπου πέρα στο δωμάτιο.
Νιώθω φιγούρες ψυχής ολόγυρά μου να πετάνε.
Μες το σκοτεινό τους βασίλειο
ήταν άλλες, μα- εδώ-
φαίνονται πάλι άλλες:
Σαν μισογκρεμισμένα σπίτια που μία ανάμνηση παράξενη σε όσους τα κατοίκησαν αφήνουν.
Παίζει σιγά το ραδιόφωνο. Ακούω
τα κύματά του που ωραία απλώνονται
μες το δωμάτιο σαν όπως σ’ ένα βράδυ είναι
τραγούδι αυθύπαρκτο κάθε φεγγάρι..
Κοίτα πόσο απλά η θλίψη μου κυριαρχεί και βγαίνει
πάνω από τις λέξεις-
όπως σ’ ένα ποτήρι με νερό μία σταγόνα λάδι για ξεμάτιασμα σίγουρη επιπλέει..
Και όπως είναι να σωπαίνω πια για να κρατώ
τον εαυτό μου σε εγρήγορση,
έτοιμο
αυτό που έρχεται για να παλέψει..
Σβήνω τα φώτα κι αφουγκράζομαι: ο ουρανός
είναι ένας μύθος που τον λέει
ο θεός μ’ εμπιστοσύνη σ’ εμένα!

Κανένας να μεταγλωττίσει τις αγρύπνιες μου..

Κανένας να καταλαβαίνει αυτό που ήταν πρόθεση
μέσα μου
και έγινε λόγος,
κανένας να μεταγλωττίσει τις αγρύπνιες μου..
πάνω σ’ ένα φθαρμένο σκάφος ξύλινο
βιβλίο που στο πουθενά με πήγε..
Όλοι
θα θελήσουν να με δικάσουνε για πλησμονή· δεν θα σκεφτούν
πόσο είχα ανάγκη ν’ αναπνεύσω
έτσι λαχανιασμένα τρέχοντας
ανάμεσα στις λέξεις-
γιατί
το οξυγόνο της ανάσας τους δεν έφτανε
να αναστήσω τα δικά μου πιο
δύσκολα όνειρα…

Αδικαιολόγητο δικαιολογείται το παρόν

Αδικαιολόγητο δικαιολογείται το παρόν- φορτωμένο
Δική μας ευθύνη.
Φορές
Επιμένει να γράφεται σάμπως
Σε κινηματογραφικά τεχνάσματα,
Περίπλοκα αφηρημένο.
Σκηνοθετεί
Για μας πριν από μας. Και έτσι,
Εμείς που είμαστε οι μη έχοντες και τίποτα
Να χάσουμε πια, πάμε
Στεγνοί από αισθήματα με μόνον
Ένα φορτίο επιθυμίας αυριανής..
Βάλε την φαντασία σε πορεία πλεύσης! Εδώ,
Που λιγοστεύει τ’ όνειρο, πια δεν φοβάσαι
Ποιός σε δικάζει και πώς..
Γι αυτό
Εμπιστέψου εσένα!
Αφελή πρίγκιπά μου, εμπιστέψου εσένα!
Να χαθείς μες την νύχτα που έρχεται και μυρίζει
Νάρδο της γλυκιάς λησμονιάς!

Διατηρητέα μέσα μου παράξενα αισθήματα

Διατηρητέα μέσα μου παράξενα αισθήματα, φωλιές
πουλιών, ελπίδας άγγελοι
που θεού μηρυκάζουνε άποψη- και ένας ήλιος
σαν που να τον γνωρίσεις και παντού να σε λιώνει:
στα μάτια, στην ψυχή, στις σκέψεις σου..

Ιαματικά νερά, πλούσια
που τρέχουνε· σπίτια
εξοχικά, σκονισμένες βεράντες
από τον χωματόδρομο του ανηφορικού καλοκαιριού· ευθείες
ζωές και τεθλασμένοι θάνατοι..
Ίδιο με ένα λεηλατημένο όνειρο το ποίημα…τέλος
να σώσει ένα λουλούδι κατορθώνει
ψυχικό..

Αν μου έδινες ένα μήλο, θα σου έδινα πάλι παράδεισο, θ’ ανταλλάσαμε
τα προ αιώνων χαμένα- με ένα ευτελές
ποσό της γήινης καρποφορίας. Δες τι απλά!
Όμως όπως περιχαρακωθήκαν οι θρησκείες μας δεν επιτρέπουν
μια ηθική που ν’ ανθίζει ανθρώπινα- και όλο θέλουν
να μιλάς όπως να υποτάσσεσαι
σε αμφισβητούμενο κάτι..

Διατηρητέα μέσα μου παράξενα αισθήματα, φωνές
πουλιών, ελπίδας
άγγελοι
που ζωγραφίζονται μες το μυαλό μου που επιμένει
να αξιώνει δίκαια
ποιητικά!

Από μια μέρα μακρινή των Αχαιών

Από μια μέρα μακρινή των Αχαιών
το δάσος στολίζεται έκπληξη
και σιγά σιγά πλησιάζει τα μάτια μου..

Μόλις ξυπνά το κάστρο και επάνω του
πολεμιστές που αστράφτουνε
τα όπλα τους στον ήλιο..

Τζιτζίκια πριονίζουνε σωστά την μέρα..

Ο θόρυβος απ’ την ζωή τόσο αποκαλυπτικά γαλάζιος που
συνταιριάζεται με το λευκό μέσα μου άγραφο ποίημα..

Μεταγλωττίζω το όλο στερέωμα..

Ένας στίχος πουλιού είναι η πιο μεγάλη μου έννοια-

Όπως κουρασμένος δεν είμαι μετά, ούτε ένας
που πίστεψε σ’ αυτούς ή στους άλλους θεούς..

Η νύχτα πέφτει βαριά πάνω σ’ εκείνη την μεγάλη ξεραΐλα

Η νύχτα πέφτει βαριά πάνω σ’ εκείνη την μεγάλη ξεραΐλα
των φρυγμένων χόρτων που αντιστέκονται
σχεδόν ξεριζωμένα μέσα στο ψιλό αεράκι που επιμένει
να υμνεί το υπερβατικό καλοκαίρι..

Φιστικιές που είναι με τον δικό τους τρόπο οικείες
στο τραγούδι του μισού φεγγαριού..
Κανονικά άστρα και ακανόνιστα αισθήματα..

Προσεύχομαι σ’ έναν αήθη θεό..
Των φυτών η ανάσα επιμένει

τα ρουθούνια γλυκά να ξυπνά..
Τι να χωρέσει μέσα στις εγγαστρίμυθες λέξεις, τι να ειπωθεί
που να είναι γαλάζιο
όπως ο πρωινός ουρανός κι απέραντο
όπως η ανερμήνευτη θάλασσα;..
Ό,τι κατέχω είναι η επιθυμία να είμαι
ένας προσκυνητής του Απλού..

Το πρωί, ξυπνώντας, ένας πολυλογάς αέρας

Το πρωί, ξυπνώντας, ένας πολυλογάς αέρας προσωποποιεί
την πείνα μου για λέξεις, την κάνει
ν’ απλώνεται επεκτατική και ολέθρια..
Αυτοί που τον καταλαβαίνουν φοβούνται
ή απορούν..
Η εποχή τέτοια δεν θέλει..
Στεγνή
χωρίς ανάσα βάθους- είναι αιμάσσουσα πληγή..

Μιλώ..
Τα λόγια μου φουσκώνουν σαν ψωμιά που ψήνονται
πρωί πρωί γα να τα βρουν
εκείνοι που μέσα στην μέρα θα πεινάσουν
για άρτο και θεάματα..

Κι αυτό που μοιάζει ιερό πολλές φορές αλλά- ποιός ξέρει- είναι,
το ποίημα που σαν δέντρο ψηλώνει ψηλώνει,
με απλωμένα κλαδιά και ρίζες
που φτάνουν στο γονιμοποιημένο παρελθόν..
Πόσο μοναχικό κατόρθωμα!

Επικοινωνεί με το πέραν, τον πέρα ορίζοντα, το θείο
και με το σώμα του πληγωμένο από πολλές επάνω του μουντζούρες μάχες
μέσα στης νύχτας την αγρύπνια έρχεται, κοντά στο χάραμα, να είναι
σύνορο της ψυχής, που με ψυχή κι αγάπη για τ’ απόκρυφο αναγνωρίζεις
να κόπτεται να τα αγγίξει όλα..

Ανεκτίμητα μέσα μου, όπως περνούν τα χρόνια

Ανεκτίμητα μέσα μου, όπως περνούν τα χρόνια
λόγια θαλάσσης και ηθικές που από άνεμο σφύζουνε
καθαρογραμμένες
μέσα σε ευαγγελικές σελίδες του μυαλού..

Αποταμιεύω…
Λέξεις κυριολεκτικά υπαρκτές, μα σε άλλου κόσμου διάσταση..

Στοχεύω σε έναν λυρικό ένδοξο
φωνηέντων ποταμό που ξεπλένει
μία προς μία τις ιδέες μου να κατοικήσουν
πιο καθαρογραμμένες στο στοιχειωμένο μου αύριο..

Αχ, ένα νερό, πολυσύλλαβο, ιερό

Αχ, ένα νερό, πολυσύλλαβο, ιερό
φτασμένο από έναν αιώνα γήινης έξαψης-
ένα νερό δυναμικό, μασκαρεμένο
σε σύννεφο, σε λίμνη, σε ποτάμι, σε ατμό
που γυρίζει και γυρίζει μέσα στην χλωρασιά, γενναία..

Πέφτει σαν ζωογόνα βροχή και ξαναζωντανεύει το τοπίο
και της ψυχής..

Είναι αίμα γήινο, είναι λόγος
να υπάρχουν τα πλάσματα συλλαβίζοντας τα καθαρά νοήματά του..

Νυχτώνει στην χώρα των παρομοιώσεων

Νυχτώνει στην χώρα των παρομοιώσεων
νυχτώνει στην χώρα των νεφών και των υδάτων..
Γράφει πεπρωμένου λέξεις ο θάνατος
επάνω στην ζωή και στην ουσία
την υπερασπίζεται, φωνάζει "ζήστε!"

Χρυσώνοντας τα δευτερόλεπτα, κάνοντας
σύμβολο την κάθε μέρα
που πέφτει μες το καλεντάρι μιας μονότονης βδομάδας..

Μια σμυρίγδι πέτρα που μέσα στον ήλιο ζεσταίνεται

Μια σμυρίγδι πέτρα που μέσα στον ήλιο ζεσταίνεται,
μια σκληράδα που σε ξαφνιάζει

κάποτε γυαλίζοντας σαν δόντι απειλητικό
φιδιού που πρέπει να προσέξεις..

Κι εσύ
που δεν θα σε μάθω ποτέ, δεν θα μπορέσω
να καταλάβω τόσο εύκολα που αναφλέγεσαι.. μια τόσο

έξυπνη γυναίκα με μια τόσο
θυμωμένη ψυχή..

Βλέπω μέσα στην μέρα που έρχεται..

Βλέπω μέσα στην μέρα που έρχεται..

Ένας σίγουρος ήλιος
που ξημερώνει πάνω από τα βουνά

τόσο συμβολικός τόσο αιώνιος
που στο μυαλό μου η χαρά πολλάκις πολλαπλασιάζεται..

Ένα αόρατο πουλί που φτερουγεί μες το υπεράφθονο γαλάζιο

Ένα αόρατο πουλί που φτερουγεί μες το υπεράφθονο γαλάζιο
σηκώνει όλο το βάρος της χαράς κι απάνω στα φτερά του
καθίζει η μουσική
του πρωινού
που,
σαν από ένα ουράνιο βιολί,
ακούγεται
να μοιράζει
νότες σαν το φεγγάρι..

Τα μάτια μου αναζητούν το φως

Τα μάτια μου αναζητούν το φως διορθώνοντας
όλο το υποταγμένο σκοτάδι
που πέφτει βαρύ πάνω απ’ την πόλη των αγγέλων..

Με νυσταγμένα δέντρα ακόμη που κρέμονται μες το χάραμα κι είναι
μια ώρα πριν να λαλήσουν τα ξυπνητήρια κοκόρια
περισσότερο σύμβολα πια παρά χρηστικά, περισσότερο
σαν μία επιβίωση παρελθόντος
που ρομαντικά κοιτά να τα υποσκελίσει το άχαρο μέλλον.

Λίγοι ξυπνούν τόσο πρωί κι όπως εγώ
πίσω από μία σκέψη που ανάβει σαν οθόνη
καταγραφής απελπίζονται
να καταγράψουν το αναθεματισμένο ανείπωτο..

Στάζουν αίμα οι σελίδες· ακούγονται οι πρωινοί θόρυβοι:
αυτοκίνητα που περνούν, μια κυριακάτικη καμπάνα
που χτυπά υπενθυμίζοντας ότι γιορτάζουν σήμερα τα ορθόδοξα πουλιά.

Και όπως ντύνομαι τον γαλάζιο αέρα
και περπατώ μέσα στον ακόμη άφεγγο δρόμο,
οι σκέψεις γυρίζουν μανιασμένες τριγύρω μου- όπως
ένας βασανιστικός ανεμοστρόβιλος που μες την μέρα θα πάει
αφήνοντας ένα ρημαγμένο παρόν..

Τέθηκαν επί χάρτου οι σκέψεις μου και βρέθηκαν να είναι ποίημα

Τέθηκαν επί χάρτου οι σκέψεις μου και βρέθηκαν να είναι ποίημα
αυξήθηκαν και πλήθυναν
έγιναν σαν λαός που ουκ εά με καθεύδειν

Στην αρχή
ήταν μια ρίμα της θαλάσσης
ζωντανή
που μύριζε πέλαγο
και που γυαλοκοπούσε
σαν ψάρι
μόλις δυο μέτρα κάτω απ' το νερό

Αυτό που ήθελα πραγματικά
ήταν μια φαντασία
λεύτερη
πιο κι απ' τον άνεμο,
ένας ειρμός
σαν παλαβό αντίσκηνο που παραδέρνει
μέσα στην καταιγίδα που το τυραννά

Αγκάλιασα
το αιώνιο κορμί του πόντου

Κι έμαθα να διαβάζω μες σε μένα
λεξιλογίου την καταιγίδα..

25.02.2010

Η μελαγχολία του φθινοπώρου

Η μελαγχολία του φθινοπώρου κι όπως τα βράδια
πέφτουνε θυμίζοντας μια ξεχασμένη προσευχή
που από τα παιδικάτα μας μέσα κάτι κρατάει
σβήνοντας- σαν την μουσική μετά- τα φώτα
οι σκιές μεγαλώνοντας, σκυθρωπός να είναι ο Σεπτέμβριος..

Άνθρωποι βιαστικοί, σαν που νομίζουν θα προλάβουν το ακατόρθωτο-
κάτι βροχές που αναγεννούν το σύμπαν, κάτι
χορωδίες πουλιών και τρέχοντας οι μέρες
του μήνα, γίνεται το μαράζι του ερώτα και πολύ εντονότερο..

Στις σελίδες επάνω θλιμμένο που κυλάει μελάνι
(ορατών τε πάντων και αοράτων η συγκομιδή)
σαν μια ποιητική σαγήνη που δεν χώρεσε σε τίποτα από τα καθιερωμένα-
και είναι δύο του μηνός που υπερασπίζομαι
ό,τι στο αύριο θα χαθεί..

Αν μ' αγγίξεις μην φοβηθείς που έχω μέσα μου χάος
γιατί το ξέρω ότι η ζωή στην τραγωδία της με κωμωδία ερμηνεύεται
μην πάρεις σοβαρά ούτε μια λέξη
απ' όσες θα σου πούνε τα πεσμένα φύλλα που τα παρασέρνει
ο φανατικός άνεμος..

Έτσι όπως είναι η νύχτα χώρα των αινιγμάτων

Έτσι όπως είναι η νύχτα χώρα των αινιγμάτων
γαλάζιοι καπνοί μετεωρίζονται επάνω από τα απέραντα λιβάδια της.
Κάτι ώρες, σβήνονται τα χαμηλά άστρα και ο ρυθμός από ένα τύμπανο
που μετασχηματίζει την πραγματικότητα, να:
ακούγεται που τραντάζει με αφροσύνη το σύμπαν..

Ελέω θεού οι πριγκιπέσσες του φεγγαριού ξυπνούν και άδουν
όπως ένα αεράκι μειλίχιο άνω- ρθώνει
τα κατορθωμένα μιας ολόκληρης μέρας.

Αποκαλύπτονται νερά που αστράφτουν
σαν τα χρυσόψαρα των ουρανίων
κι ένα βαθύς κυπαρισσένιος αναστεναγμός που έρχεται
από του κοιμητηρίου τα δέντρα.

Αφρόντιστο τίποτα- μόνο ο κήπος
που εισχώρησε σαν ακρωτήριο στην θάλασσα
όπως θα το 'θελε κι ο ποιητής..

Και οι άχνες των βασιλικών του ακόμα
αναμμένες όπως του ποιήματος δεν τελειώνει η ουσία
πάνε και πάνε
προς το διαρκέστερο των αινιγμάτων.

Κάτι βουκόλοι της θρησκευτικής ερημιάς
διαβάζουν τ’ άστρα κι ερμηνεύουνε τα μερομήνια
προτού να φέξει κι απ’ την θάλασσα να 'ρθει
γαλάζια ρίμα, ανάσα του πελάγου..

Είναι κάποιες φορές που παίρνουν τόσο ωραία χρώματα τα λόγια

Είναι κάποιες φορές που παίρνουν τόσο ωραία χρώματα τα λόγια που μοιάζουν σαν ένας ουρανός γεμάτος σχήματα αστερισμών.

Τότε μπαίνουν τόσο βαθιά στην καρδιά μας που τα θυμόμαστε λες και είμαστε καμωμένοι απ’ αυτά.

Και ξέρεις ότι η άρκτος δεν είναι επικίνδυνη και ο αποσπερίτης
γράφεται μ’ ένα κεφαλαίο άλφα που εντός σου
γίνεται σαν κάποιο αλφάβητο
ποιητικό.

Όταν νυχτώνει αναζητάμε σ' αυτές τις σελίδες ένα ρήμα
που να μπορέσουμε να πούμε "σ' αγαπώ" σ' ένα κορίτσι
που θέλαμε να το φιλήσουμε πίσω απ' το δασάκι με τα πεύκα.

Και μέσα σ' όλα αυτά μεσολαβεί μετά η νύχτα
ν' ανάβει χίλιες μουσικές..

Υπαινίσσονται άνεμο τα δέντρα

Υπαινίσσονται άνεμο τα δέντρα
οι γωνίες των κλαδιών τους
κάνουν την εφαπτομένη νύχτα υποφερτή
ζαρώνουν οι πρωινές ψυχές των λουλουδιών
τα χρώματά τους συρρικνώνονται
δεν ανήκει πουθενά ο θεός της ημέρας!

Ακούω μες το σκοτάδι που έρχεται:
είμαι ο λάθρα χειριζόμενος την νίκη των λέξεων-
άραγε πώς θα δικαστώ που αυθαιρετώ μες τα νοήματα;
πώς θα πεθάνω που άξιζα θάνατο δοξασμένο
μουσικής που με τρέφει κι αναστατώνει το αίμα μου;

Θα μου σταθεί το μεσάνυχτο που ακόμα αγρυπνώ
και φεγγάρια ωδικά πλέκω μέσα στα λόγια μου;
Και οι μετοχές της νύχτας
θα με ερμηνεύσουν απλά;
Σαν σκάφος του ύπνου που τον διαπλέουμε
με μία τιποτένια βάρκα
ανάλαφρου στοχασμού..

Η τραγωδία της ζωής

Η νύχτα γίνεται από αίνιγμα και το ξέρεις πια:

η τραγωδία της ζωής
μονάχα με την κωμωδία της κατανοείται..

Μια κιτρινισμένη άρρωστη λεύκα που φιλάει καρτέρι στον άνεμο

Μια κιτρινισμένη άρρωστη λεύκα που φιλάει καρτέρι στον άνεμο
και κάτω της
ένας βουκεφάλας πυράκανθος
που με τα πάμπολλα κόκκινα μάτια του
βλέπει παντού μες τον χρόνο.

Πάνω στο δέντρο δυο ερωτευμένα πουλιά κυνηγιούνται.
Το αρσενικό γοητεύει το θηλυκό τραγουδώντας

κάτι τραγούδια για το φως και τον ωραίο ήλιο της ημέρας.

Ας το νερό να τρέχει..

Μπερδεύει περισσότερο τα πράγματα το ποίημα
και μου ζητάει αλήθειες
που με κάθε τρόπο είμαι υποχρεωμένος να πω.
Όσοι με δικάσουν ας επιμείνουν στον πληθωρισμό μου…
πολύ που νοιάζομαι..
Εγώ φιλοδοξώ κάποιος που θα με καταλάβει μες τον ύστερα
χρόνο να εισπράξει το νόημα:
Ας το νερό να τρέχει..
Η δίψα έχει περιορισμένο πλάτος – όμως
εμένα η ανάγκη μου με οδηγεί να σου προσφέρω άφθονο
και καθαρό νερό-
Και πάρε
όσο να ξεδιψάσεις θες..

Δυνατά ξημερώνει..

Δυνατά ξημερώνει..
Οι παρείσακτες σκέψεις
πάνε να φύγουν μες το άσυλο του αρχαίου δρυμού.
Φώτα.
Ο ήλιος νικά-
όπως να είναι ο μόνος που πρέπει.
Ένα ελληνικό αεράκι κατατρώει τα κλωνάρια
που στέκονται εκεί σαν μία περηφάνια που ξενίζει
τώρα. Τα βρύα πεισμώνουνε.
Είναι όπως μια υποψία που ποτέ δεν ειπώθηκε.
Τα ζώα του δάσους
εξομολογούνται στον ήλιο.
Ό,τι υπάρχει είναι ό,τι θα χαθεί.
Κερδίζει ο θάνατος σαν σε διάρκεια.
Αν δεις μες τον αόριστο χρόνο
τα πουλιά πετούν, τα πουλιά κελαηδώντας
έτσι που να τα προστατεύει η αιωνιότητα.
Όλα γαλάζια.
Και οι λέξεις που κρύβονται σαν τις μικρές πονηρές αλεπούδες
μην και τις δεις, οι λέξεις
που καμώνονται τον αδιάφορο-
τώρα είναι ένας λαός από καχύποπτη έμπνευση
που δεσπόζει παντού
μέσα στην επικράτεια της μετέωρης μέρας..
Όπως το ποίημα είναι ένα γραμματικό κατορθωμένο
που σου εγκλωβίζει τόσο λαβωμένη την ψυχή
που μάτωσε και άλλο δεν αντέχει
πια..

Ξημερώνοντας οι μέρες σειρά

Ξημερώνοντας οι μέρες σειρά και ερχόμενες και φεύγοντας μετά
ενεργητικής ελπίδας μέσα μας ο αόριστος

χτυπούσε τις παλιές καμπάνες των εκκλησιών-
σχεδόν του όρθρου-
η ποίηση σχεδόν αυθύπαρκτη..

Της γεωγραφίας αυτό το παιχνιδιάρικο γαϊτανάκι της ακτογραμμής που φαίνεται
ευθυμίας υπόσχεση
μέσα στην σιγουριά της γνώμης
μιας αιώνιας θάλασσας..

Και εγώ που είπα ακόμη κι όσα δεν καλά τα εννόησα
με ρήμαξαν οι μουσικές
και οι νότες παντού με κατέφαγαν-
έγινα
σαν διαμελισμένος μουσικός..

ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΕΞΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΤΑ ΡΗΜΑΤΑ..

ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΕΞΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΤΑ ΡΗΜΑΤΑ..

Τόσοι δαίμονες που είναι μέσα μου και δεν είμαι καν ο κληρονόμος
ενός φτωχού ταπεινού ονείρου-

δεν ξέρω καν εάν μπορώ να αποκρυπτογραφήσω έναν συλλογισμό του ήλιου που ήταν
στο παρελθόν ένας παγκόσμιος παραδεκτός θεός-

Σαν σε κινηματογραφική ταινία παλιά, κινούμαι
με επιφυλάξεις:
είμαι καχύποπτος, δεν μου διαφεύγει τίποτα
από την προσοχή: ούτε ο κόσμος
που γύρω μου επιμένει να αυθαιρετεί μες τον χυδαίο
οικονομικά αιώνα..

Καταλαβαίνω
την λυσσασμένη αγωνία αυτού που ξυπνάει χαράματα και δίνεται
κορμί και πνεύμα σε μια μεροκαματιάρικη επιβίωση..
Οι ανάγκες του
αναστατώνουν το ποίημα μου..
Και γυαλίζουν μέσα του όπως που καίγονται τα κάρβουνα του αναστενάρη
εαυτού μου που πάνω στα αναμμένα άγχη του βαδίζει
και χοροπηδά..

2.11.2009

Αποχαιρετώ την μέρα κι ένα τραγούδι νύχτας ωραία που λέγεται

Αποχαιρετώ την μέρα κι ένα τραγούδι νύχτας ωραία που λέγεται
από την βραδινή ορχήστρα των άστρων-
παίζει ανταύγειες ασημένιες στην καρδιά μου.

Ένα τριζόνι που βαστά τον δικό του ρυθμό:
ροκανίζει με αρχέγονο τρόπο την απλωμένη σιωπή-
ιερά και τελετουργικά -σαν να ξέρει τι κάνει..

Με θρησκευτική ευλάβεια εξαπλώνεται ο άνεμος-

Θωπευτικός πάνω από το φωσφορίζον γιασεμί
και τις φουντωμένες φρεσκοπλυμένες νεραντζιές
που ωραία μυρίζουνε..

Είναι μια άγουρη Τετάρτη..

Ένα άνθρωπος ξεκινά για την δουλειά έχοντας στις επιθυμίες του
ένα δειλό όνειρο
και μια όμορφη σκέψη..

Κάποιος κλαίει απόψε τόσο γοερά που ο ουρανός δακρύζει

Κάποιος κλαίει απόψε τόσο γοερά που ο ουρανός δακρύζει με ομιλητικά νεφελώματα-

κάποιος ανεβοκατεβαίνει την μεγάλη κλίμακα της ευφωνίας των αγγέλων.

Τα λόγια του
είναι σαν άστρα που θα πέσουν μες την νύχτα διεκδικώντας μια ευχή.

Στο βορινό παράθυρο του φαίνεται
που αγρυπνά ακόμα.

Κυνηγά το ελάφι των λέξεων, έχει ένα δοξάρι
που συλλαβίζει ψιθυριστά τον άνεμο.

Το πρωί βγαίνει σ’ εκείνο το μπαλκόνι τ’ ουρανού που το στολίζουνε οι βοκαμβίλιες.

Και δείχνοντας κατά την θάλασσα καταλαβαίνω ότι τον κατασπαράσσουνε
ποιητικές σαρκοβόρες αξίες..

Κάτι φορές μας πουλούν μισοτιμής κάποια όνειρα

Κάτι φορές
μας πουλούν μισοτιμής κάποια όνειρα
που θα λήξουν
μες το άξεστο αύριο-
κάτι φορές
μας διοχετεύουν κάτι σαν χαλασμένο οξυγόνο
και μας τροφοδοτούν
με υποσχέσεις
φρούδες
που, σάπιες,
μυρίζουν σήψη
και παρακμή..

Κάτι φορές
αγανακτώ να ξέρω πως μου υπονομεύουν
το μέλλον
θάβοντας τις επιθυμίες μου
κάτω από το αποταμιευτικό τους σαράκι
που σκλαβώνει
ως και το μέλλον
των παιδιών τους..

ΠΡΙΜΟΔΟΤΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΟΔΥΝΕΣ..

ΠΡΙΜΟΔΟΤΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΟΔΥΝΕΣ..

Συνάντησα εκείνους τους αναχωρητές της παραισθητικής περίσσειας, τους υποταγμένους
στο ανούσιο ξόδεμα των ημερών, τους νεκρούς
της ζωντανής ζωής-
να παλεύουν να είναι κάτι μέσα στο δύσκολο παρόν..

Κι είδα στα μάτια τους την επιταγή του θανάτου, έτσι
όπως σκληρά νικάει εκείνος και
να καταρρακώνει εύκολα ξέρει..

Από έναν κόσμο της σύριγγας σήραγγας
που έφυγαν για ένα άθλιο πουθενά..

Μόλις ανασαίνοντας, μόλις έχοντας το κουράγιο να ταυτοποιήσουν αυτό που είναι
με το μεγάλο κενό
που τρυπάει το μυαλό τους σαν διαβρωτικός τυφλοπόντικας..

Οι άθλιοι της σήμερα ζωής..

Με όλη την καρδιά και με ψυχή, βοηθήστε!

Ποιός θέλησε να κοιμηθεί κάτω απ’ την νύχτα των ωραίων δέντρων;

Ποιός θέλησε να κοιμηθεί κάτω απ’ την νύχτα των ωραίων δέντρων;
Με ξεκλείδωτη την καρδιά του κι ένα φως
στα μάτια του που από όνειρο βγαίνει;..

Ήρωας των αισθημάτων, ιππότης των στίχων-
αφήνει την περιουσία του της ρέμβης
να την απολαμβάνουνε τα λεύτερα πουλιά.

ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΞΟΡΚΙΖΩ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ..

ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΞΟΡΚΙΖΩ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ..

Αποταμιεύω τόσο μοναχικά σχήματα που οι λόγοι που λέω
εφάπτονται σχεδόν μιας ειμαρμένης με σταύρωση..
Κατέχω τα μυστικά των σιωπών. Είμαι
όπως ένας που αναχωρεί για να βρεθεί
αντιμέτωπος με το μυαλό του είμαι.

Και δεν ξέρω αν κάποτε μιλώντας θα ευστοχήσω
ή πάλι θα βρεθώ να ψάχνω μέσα σε παλιά βιβλία
μία σοφία που και να την έχεις δεν ξοδεύεται,
όπου σημαίνει αδύνατον μ’ αυτήν να βιοποριστείς..

Και
νομίζω -στο τέλος-
απλά θα υποφέρω
με τόσα μέσα μου πληγωμένα λεξιλόγια,
σαν που να έμειναν αποσπασματικά δεμένα
με την ζωή μου
που από άλλες ζωές, που εισχώρησαν μέσα μου, πλημμύρισε..

Έτσι αφήνομαι να είμαι μίας μουσικής ο βραχμάνος που σέβεται
το λίγο και την ερημιά και πάει
εκεί που τον φωνάζει ένας άγνωστος νέος θεός..

ΧΡΩΜΑΤΙΚΟ..

ΧΡΩΜΑΤΙΚΟ..

Ο ουρανός μιλάει γαλάζια, ο ήλιος του επιμένει χρυσά
ο άνεμος κλέβει τα χρυσά μήλα των εσπερίδων,
ο άνεμος είναι ένας αγύρτης
που ασχημονεί σε βάρος μιας καλοπροαίρετης συνείδησης.
Ο ημίθεος που αγαπά την κόρη δεν υπολογίζει τον καιρό
ούτε τον κόπο να παλέψει με τα αίματα
που θέλουνε να τον λερώσουν.
Και μέσα στον μεγάλο κάμπο των οράσεων
οι λεμονιές έχουν τεράστια κίτρινα όμορφα μάτια
όπως ψαριών που μας κοιτάζουν απ' το πράσινό τους πέλαγο..

22.02.2010

οι ξανθές μέρες των χελιδονιών

Με την μεταφυσική τους υπόσχεση
έρχονται οι ξανθές μέρες των χελιδονιών
με την όρεξη της μέρας να κανακέψει τον νεογέννητο ήλιο.

Η κάπαρη που απλώνεται σαν ένας χορταρένιος ιστός-
η συλλαβή των πουλιών που μυρίζει υπερούσιο φεγγάρι..

Ο χρόνος ανθίζει αλλά μέσα μου
παράξενα αποσυναρμολογούνται οι μουσικές- το σώμα τους
πέφτει νεκρό μέσα στις αδιάφορες μέρες
που το φθινόπωρο φέρνει ν’ αφήσει εκεί
έξω απ’ την πόρτα του παλιού σπιτιού που ανηφορίζει
λιγάκι προς την θύμηση..
Σχεδόν σαν άστρο..

Ο αινιγματικός χρόνος
σαν κάτι που ποτέ δεν νικήσαμε- σαν αριθμός
σε μια εξίσωση όπου ο άγνωστος πάντα θα υπονομεύει-
να μας πιάσει λυπημένα σοφούς..

Ακούγεται ο θόρυβος των αυτοκινήτων μες την νύχτα

Ακούγεται ο θόρυβος των αυτοκινήτων μες την νύχτα
και νιώθεις ασφυξία του ανθρώπινου δράματος..

Είσαι προφήτης λυπημένος- τίποτα δεν σου χαρίζεται..

Να ζούσες τουλάχιστον σαν εκείνον τον πρόγονο Τειρεσία
ή τον Πρωτέα που κατόρθωσε τόσα σώματα
κίβδηλα, περιβλήματα της ψυχής του να έχει..

Εσύ τρως
χορτάρι των αθώων αμνών- δεν θα είσαι
παρά ολοένα ένας πιο εύκολος στόχος, ένα ρήμα
που πλαισιώνεται από αδύναμα γυμνά ουσιαστικά..

Με τον καιρό πώς φτώχυναν τα λεξιλόγια της χαράς μου!

Με τον καιρό πώς φτώχυναν τα λεξιλόγια της χαράς μου!

Απομένει ένα κάτι
από άγνωστο ήχο της θάλασσας που καταλήγει
ποίημα
ή μουσική!

Ευεργεσία αυτή η σιγανή ψιχάλα

Ευεργεσία αυτή η σιγανή ψιχάλα σαν ένα κεφάτο τραγούδι
που σιγομουρμουρίζει ο ουρανός..

Λίγο πιο πάνω από το χώμα που ζωντάνεψε και σφύζει
από την νέα ζωή..

Στα ρηχά των σύννεφων μαγευτικές μουσικές!

Κι η μέρα που τεντώνεται σαν μια χορδή στην λύρα του Σεπτέμβρη..

Ωραία που κοιμήθηκε το μαγικό καλοκαίρι!

Η ΨΥΧΗ..

Η ΨΥΧΗ..

Ένα μικροσκοπικό παιχνιδάκι του χρόνου που μυρίζει
θλιμμένο μετάξι φθαρμένης ελπίδας:
η ψυχή.

Ανάβαση ορίζουν οι νόμοι της-
ανάβαση δέχεται.

Εγώ όμως θα φύγω, θα λειτουργήσω αλλιώς-
πως λειτουργούν τα κανονικά σχέδια της..

Θα υπερυψωθώ μες το γαλάζιο στερέωμα
σαν ένας παράξενος μύστης
που εξάλειψε βαρύτητα και την μπαγιάτικη ηθική
των που μουχλιάζουν αιώνων..

Μια πρωινή δροσιά σαν ξίφος δικαιώνοντας τον φθινοπωρινό Σεπτέμβριο..

Μια πρωινή δροσιά σαν ξίφος δικαιώνοντας τον φθινοπωρινό Σεπτέμβριο..

Μια νύχτα πάνω από το κλειστό βενζινάδικο που έχει
μια αλλοδαπών καρτερία να ξημερώσει η μέρα του..

Η μέρα έρχεται-
σαν ένας καρπός ενός ουράνιου δέντρου..

Αν την κεντήσεις
θα ξεχυθεί ο χυμός από ένα αρχέγονο,
δομημένο με έμπνευση, σύμπαν..

Ό,ΤΙ ΕΧΩ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΝΑΡΠΑΣΤΟ ΜΗΔΕΝ..

Ό,ΤΙ ΕΧΩ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΝΑΡΠΑΣΤΟ ΜΗΔΕΝ..

Όλα ένα φως πνευματικό ορίζουν.
Είναι πια γεγονός το ζεστό μεσημέρι
που οι λέξεις μου ένα σύμπαν αιθέριο κομίζουν.
Κάθομαι και ρεμβάζω μέσα σ' έναν ήλιο της σκέψης,
έναν ήλιο απόφασης-
κι έχω μπροστά μου
μια όμορφη θάλασσα
που πάνω της
επιγράφουν ευγνωμονούντα τα πλοία.
Ένας χρόνος ακίνητος
και τα νερά στρωτά
που τα σγουραίνει
μελωδικός και φίλος ο αέρας.

Μα λέω:
"θα μοιράσουν οι εποχές τόσο πόνο που θα είναι
ποίημα πολύ πικρό κάποτε η ζωή
που γράφεται σε διάρκεια.
Και το διαμελισμένο μας όνειρο
θα γίνεται μοιρολόι τραγούδι
πάνω απ' το νεκρό σώμα της άνοιξης."

Πρέπει ν' ανασυνθέσουμε την μοίρα...
Ο χρόνος σχίζεται κι όλα τα μαρτυρά.
Στέκομαι κάτω από την αδυσώπητη γυαλισμένη γκιλοτίνα του,
δεν φοβάμαι,
έχω ζήσει τα πάντα εκτός την ζωή μου, έχω διαπρέψει
στο αίνιγμα
να υπάρχεις χωρίς θρησκεία και χωρίς ουράνιο αφεντικό-
κουράστηκα να συλλαβίζω θλιμμένα-
θα γίνω ένας τσαρλατάνος τυφλοπόντικας
που γεμίζει τρύπες το κορμί της γης κι όμως δεν ξέρει
πόσο ήλιο χωράει η μέρα..

ΒΑΦΟΝΤΑΣ ΦΑΙΟ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ..

ΒΑΦΟΝΤΑΣ ΦΑΙΟ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ..

Το σπίτι γεμίζει φεγγάρι, τα μαλλιά σου μυρίζουν παράδεισο
η νύχτα είναι όλη μουσική, τα άστρα
χτενίζουν τον μελαχρινό ουρανό που πάνω
από την πόλη στέκεται σαν ένας αλλόκοτα ωραίος μάγος..

Περπατώ με σηκωμένους γιακάδες,
έτοιμος να δεχτώ να με συμβουλέψει ο αέρας
που τρυπά τα ρούχα μου και το κορμί μου περονιάζει.

Αν θέλω απόψε να προσευχηθώ είναι σ' έναν θεό της ικεσίας
που καταλαβαίνει από πόνο ανθρώπινο; Οι φίλοι μου
έχουν αρχίσει να βιώνουν την αρρώστια. Πονώ
που ξέρω ότι τώρα αρχίζει και δεν θα τελειώσει αυτό
το θλιβερό τραγούδι.

Κοιτώ μέσα στα μάτια τους. Ο θεός
είναι λίγος για να αποδώσει έλεος. Ποιός δοκιμάζεται
πίσω απ' την ανέχεια, ποιός νικά
και οι ελπίδες του όλο λιγοστεύουν;

Το σπίτι γεμίζει φεγγάρι· εγώ είμαι ανήμπορος να κατοικώ
και στο αίθριο των ανέμων ακόμα.

Μένω σ' ένα παγκάκι της πλατείας, πλάι σ' εκείνο το άγαλμα
και συλλαβίζω θλίψη και στίχους και νύχτα..

29.11.2009

ΑΠΟΓΕΜΑ..

ΑΠΟΓΕΜΑ..

Ένας ύπνος που γεμίζει κατορθώματα ονείρου
και πλάι στις ανθισμένες ορτανσίες
ένας μικρός πρίγκιπας βασιλικός
μόλις που άνοιξε
τα μάτια του και το σγουρό κεφάλι του μοσχομυρίζει
οργασμό αιωνιότητας..

Απόγεμα..
Ένας μαέστρος άνεμος σκουντά την θύμηση να βγει
μες την πραγματικότητα –
αλλά
αλλού ο κόσμος κι άλλος είναι..

Γαλάζιος, λευκός: αντιγραφή
του ουρανού που επάνω του
τώρα αφθονούν τα σύννεφα -σαν σύμβολα
μιας παραδείσιας ομορφιάς..

Το ποίημα σαν που έχει κάτι από αιώνια υπόσχεση-
μαρμαρωμένο και ψηλά
πάνω απ’ την εμπασιά του μήνα στέκει-
γράφοντας ώρες ώρες την γλυκιά του μουσική
μες την σελίδα του παρόντος συναισθήματος..
Ένα πρώτο φως, αχνό
επίχρισμα πάνω στην μέρα που έρχεται·
μια σιγανή εξάπλωση υπόκωφης μουσικής
που μεθάει
τα νυσταγμένα φυτά.
Ένα μυστηριακό τραγουδάκι του πρώτου πουλιού που μας λέει
τον έρωτα·
μια επική συνεύρεση της νύχτας με την μέρα..
Η ζωή ακούγεται πάντα σαν πρωτότυπη είδηση·
οι θόρυβοι που την τρυπούν
είναι ωραία γαλάζιοι:
ενώνουν το μυστικό της με το μυστικό του θανάτου· ανοίγουν
ένα παράθυρο στην μακρινή αθανασία..

Κοιτώ που δεν ξέρω και ξέρω..
Είναι απλά ασήμαντες οι πια περιουσίες μου..
Λυτρωμένα αγνός,
κομίζω ένα λόγο φωτιάς μέσα στην πριγκιπική ώρα που, μόλις,
ωραία ξημερώνει..
Τα χέρια μου
ψηλαφούν την τρυφερή κοιλιά της θηλυκής γης..

ΟΥ ΤΙΣ..

ΟΥ ΤΙΣ..

Ξύπνησα μέσα σ' ένα άσπρο σύννεφο·
τα παντελόνια μου είναι μουσκεμένα λαχτάρα·
είμαι παντού γιατί δεν είμαι αλήθεια πουθενά·
ποτέ δεν θα γίνω ο κανένας που ήθελα.

Και ζω σ' έναν κόσμο που ολοένα πικρίζει·
κλείνομαι στον εαυτό μου κλείνομαι- γίνομαι
καπνός που να επικοινωνήσει θέλει
με τον απέραντο συμβολικό ουρανό.

Τα μάτια μου
είναι πια σαν ένας αόρατος υφασμένα καλά ιστός που συλλαμβάνει
ίδια την μεταφυσική των πραγμάτων
και το δηλωτικό άοκνο φως!

3.11.2009

ΕΣΥ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΜΕΣ ΤΟ ΓΕΜΑΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ..

ΕΣΥ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΜΕΣ ΤΟ ΓΕΜΑΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ..

Η ηθική μπολιάζει την ευαισθησία..
Πουλιά σαν ρίμες μες το άνεμο..
παλάτια των στολισμένων με άνοιξη δέντρων..
φώτα
λικνιζόμενα..
τοπία
μες την αβέβαιη αιωνιότητα..
Μουσικές γαλάζιες, επιφωνήματα
χαράς..
θηλυκές νότες των γαλανών νερών, υπεροψίες
αρωμάτων..
Ποικιλότροπα ωραία!
Στο ιαματικό ποταμάκι των λόγων βαφτίζεται
με αισιοδοξία η νηφαλιότητα
των πλασμένων με όνειρο δέντρων..
Εγώ που σ’ αγαπώ, εσύ που λείπεις
μες το γεμάτο φεγγάρι..
Η νύχτα που σε λέει, ο χρόνος
που να μην γεράσεις σε σέβεται-
το μεσάνυχτο
που βγαίνουν οι αρχαίοι νεκροί και θυμίζουν σε όλους
πόσο ακονισμένο είναι το σπαθί της άπονης ματαιότητας..

Επαναπατρίζω τις σκέψεις μου· γυρεύω
αυτόν τον δρόμο που με πάει σε ένα σιωπηλό κρησφύγετο.
Να γλυτώσω θέλω!
Τούτο το εναγώνιο αλφάβητο που θλίψη μου δίνει
με ταξιδεύει ως το λευκό φεγγάρι..

Παράξενο αλήθεια και σκληρό πλάσμα ο άνθρωπος-δεν αφήνει
να ωριμάσουν μέσα του οι αξίες, δεν αφήνει
να γίνουν κράτος οι επαναστάσεις του Ωραίου..
Μόνο αντηχεί σκληρά
και στους αιώνες άμοιρος φαίνεται
να προστατεύει το αίθριο λίγο του..
Κάποιος με έμπνευση θεού ας βοηθήσει!..

Διαβάζοντας αυτό το φως που ξεκινάει από μέσα μου

Διαβάζοντας αυτό το φως που ξεκινάει από μέσα μου,
νιώθω να μην ανταγωνίζομαι κανένα.
Με πείθουν
μόνο τα δέντρα
και τα πουλιά
που λένε τόσα χρώματα φωνής που ύστερα
δεν ξέρεις τι να πρωτοχρησιμοποιήσεις
για να γράψεις αυτό το νυχτιάτικο ποίημα..

Η γλώσσα είναι πράξη ηρωική..

Η γλώσσα είναι πράξη ηρωική..
Θυσιάζει νοήματα και πάνω στον βωμό της αλήθειας σφαδάζει
το σώμα των ακριβών ιδεών..







Σβήνω τα φώτα κι αφουγκράζομαι:
ο ουρανός είναι ένας μύθος που τον λέει
ο θεός μ’ εμπιστοσύνη σ’ εμένα!

Τέλειωσαν οι μέρες των λυρικών γιασεμιών, οι ομοιοκατάληκτες μέρες

Τέλειωσαν οι μέρες των λυρικών γιασεμιών, οι ομοιοκατάληκτες μέρες
τώρα ο ουρανός είναι ένας γδαρμένος ωκεανός
που του λείπουν τα σύμβολα και οι παρηχήσεις του
κακότροπα εγγράφονται
μέσα στην ιστορία της μέρας..

Διαρκούν με μια επιμονή λυσσασμένου σκύλου οι αριθμοί.

Διαρκούν με μια επιμονή λυσσασμένου σκύλου οι αριθμοί.
Γεωμετρικά σχήματα που υποκρύπτουν σοφία
Είναι ανεξήγητα αραδιασμένα μέσα στον αχανή ουρανό
Της σκέψης που θρησκευτικά αναστατώνεται.
Ένα άλφα, δύο, πέντε..

Μαντόνες των νεφών με τα ροδαλά μάγουλα και τα ωραία
Τσίνορα κοιτούν μες το υπέρλαμπρο γαλάζιο.
Ζωγραφιά!
Ζωγραφιά..

Ανασαίνουν οι άγγελοι
Με θνητού βεβαιότητα.

Ο θεός
είναι μια ερυθρά ελπίδα που ολοένα γιγαντώνεται-
Ώσπου να γίνει
Το μηδέν του πιο άπειρο.

Και όλα απολογούνται στον ταχύρυθμο χρόνο.

Μια επιπόλαιη ζωή κι ένας θάνατος θάνατος

Μια επιπόλαιη ζωή κι ένας θάνατος θάνατος
Ένα άγχος σαν γκιλοτίνα
που αδιάκοπα καρατομεί
Το μεροκάματο πικραίνει
Γίνεται δήμιος ο κάθε ένας χρόνος που φορτώνεται
Στην ράχη σου και σε γερνά
Είσαι τόσο φθαρμένη ύλη που τρομάζεις
Έκανε κάτι να σε προστατέψει ο θεός;
Είδε πόσο πονάν τα μέσα σου;..
Την κάθε μέρα είδε
Πόσο ελπίζεις για να μην
Πάψεις να ελπίζεις;
Φοράς την ίδια ψυχή που πριν σου χαρίστηκε
Αμετάβλητη μέσα στα χρόνια
Ποιός σε εχθρεύεται; Ποιός σε μισεί
Όταν σκοτεινιάζει ο ορίζοντας και γίνεται σάβανο η νύχτα
Που με τα σκούρα της άμφια σκεπάζει
Αυτό το σώμα που μια εποχή ήτανε από όνειρο πλασμένο
Εφηβικό..

10.02.2010

Τα σπίτια βάφονται λευκά, σχεδόν παραμυθένια

Τα σπίτια βάφονται λευκά, σχεδόν παραμυθένια
και ανεβαίνουν το δύσκολο σκούρο βουνό.

Οι θάλασσες διευθύνουν επιδέξια τον άνεμο:
είναι γραμματική των αγιασμένων υδάτων, είναι
συλλαβή σε μια τέλεια πρόταση, είναι
η μεταφυσική που υπόσχεται μιαν άλλη ζωή.

Εμείς απιστούμε γιατί η θλίψη μας κούρασε, γίναμε
πιο θνητοί κι από το κουρασμένο φεγγάρι
που έκανε την νύχτα μια μαγεμένη λακωνική προσευχή..

Και για να μην παραλογίσουμε
μετά
γράφουμε ποιήματα
που η ζωή τ' αποδομεί
και τα χλευάζει..

11.02.2010

Τα σεντόνια που κοιμάσαι γράφουν ξανά την ιστορία σου

Κλείνεις την πόρτα το βράδυ
και τα σεντόνια που κοιμάσαι γράφουν ξανά την ιστορία σου
με των ερώτων που έζησες το πάθος..

Όταν που δεν το ξέρεις κι όμως ονειρεύεσαι
γαλάζια, λευκά
κίτρινα, κόκκινα, πιο μαγεμένα
όπως οι νύχτες καρφώνουν τα εύστοχα βέλη τους
πάνω στο ξύλινο ανθισμένο αεράκι
που θα το κάνει το φεγγάρι σου απόψε υποτακτικό του..

Όταν ευθύνεσαι για την που γύρω σου συμβαίνει αθανασία..

Είσαι μία ψυχή φάρος που το φως σου μοιάζει
το μόνο σωτήριο
σινιάλο για τους παραπλανημένους..

Και σε υπερασπίζομαι γιατί πολύ πολύ πολύ μου μοιάζεις..

15.02.2010

Ας η ποίηση διώχνει την μοναξιά!

Ας η ποίηση διώχνει την μοναξιά! Δεν ξέρω
πότε που θα μπορέσω να σταθώ
σ' ένα ύψος που θα ζηλεύουν οι άλλοι
των ημερών όλων που με πίκραναν να καταλύσω το κράτος..
Δικαστές πόσοι που αδημονούν και περιμένουν
να είναι σκληρότατοι μ' εμένα. Και τι έφταιξα;
Έναν ουρανό έχω θελήσει
που ν' ακουμπά με ποίηση στην γη!

20.02.2010

Υλικό φεγγάρι που ανεβαίνει αργά τον κακόθυμο ουρανό…

Υλικό φεγγάρι που ανεβαίνει αργά τον κακόθυμο ουρανό…
Τόσα ποιήματα σου είπα που απόψε
κάνε με ακόλουθό σου
να βγούμε ψηλά,
σε κείνα τα ωραία μπαλκόνια
που τινάζουν ένα σεντόνι άσπρου σύννεφου
σχεδόν έξω από το όνειρο
κάθε ερωτευμένης κοπελιάς!


7.12.2009

Κάποια μέρα θα φορέσω όνειρα και θα φερθώ σαν σκύλος

Κάποια μέρα θα φορέσω όνειρα και θα φερθώ σαν σκύλος
Θα ασκήσω την διαιτησία των τρελλών
που ακύρωσαν μια συμπεριφορά ευθεία.
Θα στυφίσω την όραση, όλα θα γίνουν θλιμμένα
σαν δέντρο που έχασε όλα μα όλα τα φύλλα του..
Και θα τυλιχτώ την κρυφή πονηρούλα χαρά μου, θα γελώ
κρυφά και λυσσασμένα
ξέροντας ότι είμαι ένας μοναχικός δραπέτης ενός
παράξενου μοναστηριού των λέξεων…

7.12.2009

Δεν θα σε βρω, δεν θα με βρεις κάτω από την σκοτεινή περίπτωση της νύχτας

Δεν θα σε βρω, δεν θα με βρεις κάτω από την σκοτεινή περίπτωση της νύχτας
που νωχελικά γίνεται μια μοναχική γερόντισσα που όλο μοιρολόγια λέει…

Ποιός τετέλεσται; …δεν ξέρω…

Ξέρω ότι με τα μολύβια μου κεντάω τον ουρανό
κι αυτός σταλάζει το γαλάζιο του πάνω στα σιωπηλά τετράδιά μου που μετά
γίνονται σκέψεις που δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει η σελήνη..

7.12.2009

Θα γράψεις κι άλλα, αλλά δεν είναι αυτό το κλειδί του μυστηρίου

Θα γράψεις κι άλλα, αλλά δεν είναι αυτό το κλειδί του μυστηρίου
που εσύ περνάς ανάλαφρα παν' από τα νοήματα αφήνοντας
άγγιγμα της ψυχής σου- κι όταν
αυτή πονά..

Θα βρεθείς μες την ζωντανή μουσική των ρόδων
που την απαγγέλουν πουλιά- κι ο θεός
χειροκροτεί ετούτη την εξαίσια συμφωνία.

Είσαι ένας καημός που δεν λιγόστεψε γιατί
απ' τις σελίδες που σου έγραψε η μοίρα
αναγεννιέται.

Και τριγυρνάς μες τα βαθιά μεσάνυχτα μη σβήνοντας τα φώτα
των αισθημάτων σου.

7.12.2009

Καθώς πρόσταξες να διασχίσουν τ' όνειρο τα χελιδόνια

Καθώς πρόσταξες να διασχίσουν τ' όνειρο τα χελιδόνια
απ' τις φωλιές τους φάνηκαν τα ωραία μικρά εκείνα πουλάκια
που είναι της άνοιξης.

Μέσα μου κι όλα σβήστηκαν μεμιας τα σκοτάδια..
Τα χέρια μου παρέδωσαν την θλίψη στην αποφασιστική μου πένα· έγινε κράτος της καρδιάς μου η χαρά.

Τώρα αν πω να μην μιλήσω θα με πνίξουνε οι φωνές
που κατέχω.
Έτσι λοιπόν
μιλώ σαν ένας που τον κατακαίει η φωνή
και αφουγκράζεται τον μυστικό παλμό
μίας κρυφής απ' όλους αρμονίας!

7.12.2009

ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΕΛΑΙΩΝ

ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΕΛΑΙΩΝ

Σκοτεινιάζει.
Όταν όλα θα γίνουν δύσκολα, πάντα σκοτεινιάζει.
Ο μελαγχολικός Ιησούς
σφίγγει με πόνο την καρδιά του.
Τα δέντρα νοιώθουν την θλίψη του - τα αρχαία δέντρα·
πικραίνονται ως το κουκούτσι τους.
Και μια άρνηση να πιστέψει κανείς το αδύνατον
περιφέρεται
μέσα στην νύχτα,
εκεί απ' τον άνεμο
που συλλαβίζει το σκοτάδι σαν μία που δημιουργήθηκε
από το τίποτα θρησκεία..

Γεννήθηκα σε μία πολιτεία που της έλειπαν οι ανθηρές προοπτικές.

Γεννήθηκα σε μία πολιτεία που της έλειπαν οι ανθηρές προοπτικές.
Ο χρόνος ήταν πάντοτε ο διάβολός μου.
Δεν αξιώθηκα, πολλές ελπίδες.
Κι όμως είχα πιστέψει τόσο έντιμα το φως που, μέσα μου,
ιδρύονταν τα κράτη κάθε αθωότητας.
Ήπια ελληνικά φαρμάκια.
Φεύγω τώρα σαν ένας ταξιδιάρης πελαργός μες το στερέωμα.
Η πρωινή σκέψη είναι κι η ύστερα σκέψη:
είναι σαν ένα τραγούδι υπερφίαλου
ανέμου πάνω από την στρωτή καταγάλανη θάλασσα.
Αν δεν σε δω είναι γιατί τα μάτια μου εξασκήθηκαν πιο μακριά
να βλέπουν απ' το γύρω μου ρέον…
Κρατώ ένα αρχαίο κάτοπτρο "την όψιν ειδέναι"…
Ποιός είμαι τελικά αφού είμαι ένας άλλος που τις νύχτες
δεν κοιμάται γιατί οι λέξεις τον κατασπαράσσουνε;…
Θ' ακουστώ πάνω από κείνα τα κάστρα που ερημώθηκαν και τώρα
οι χωσμένες πέτρες τους μόλις που εξέχουν μέσα στην σημερινή πραγματικότητα..
Θα τραγουδήσω τον Αίολο άνεμο.. Οι στίχοι μου
θα λαμπυρίσουν σαν τα λουλούδια στο φως. Θα σβήσω
γινάμενος επιγραμματικός
λόγος που μόλις
σε μια ανάσα χώρεσε
το λίγο του, το όλον…

7.12.2009

Είμαι ό,τι με κάνει η ζωή μου να είμαι –

Είμαι ό,τι με κάνει η ζωή μου να είμαι –
μπήκα σ' αυτόν τον κόπο των εκμυστηρεύσεων
γιατί φοβάμαι να ξέρω ότι δεν θα χωρέσουνε οι λέξεις μου
όλη την αλήθεια.. Ποτέ…

Είναι ένα θέατρο που οι ιδέες του κουκούλωσαν
μ' αλλόκοτα σκούρα βαριά ρούχα τους ηθοποιούς του
που ξεστομίζουνε παράξενες ατάκες και αυτοκτονούν
νηφαλιότατοι μετά.

Σπάζουν με θόρυβο οι τζαμαρίες- οι διαδηλώσεις
είναι της εποχής μου εξάρτημα-
δουλεύει αλέθοντας μυαλά αυτή η εποχή…

Δεν έχω απαντήσεις- μόνο ερωτήσεις έχω πια..
Μου απιστεί ο καιρός..
Είμαι ρακένδυτη ψυχή ντυμένη με ωραία αισθήματα!

6.12.2009

Θα ισχυριστώ τόσο φεγγάρι που θα τρομάξει η νύχτα-

Θα ισχυριστώ τόσο φεγγάρι που θα τρομάξει η νύχτα-
θα βγει η θεά πάνω στα άσπρα μπαλκόνια της,
των σύννεφων θ' ανάψουνε οι κορδέλες- και ο μαΐστρος
άνεμος θα ανεβεί την έκπληξη σ' όλα τα σκαλοπάτια.

Θα μιλήσω γαλάζια- επιμένοντας στο εγωιστικό μου εγχείρημα
θα είμαι η μοντέρνα εκδοχή του αρχαίου μύθου
θα δώσω το αίμα μου να πορφυρώσει
κι άλλο το ζεστό σου τριαντάφυλλο, θα σε κοιτάξω
βαθιά μες τα μάτια και θα σβήσω
την νύχτα που κανείς δεν θα έρχεται άνεμος
πάνω απ' τα φυτά, μπερμπάντης να ερωτοτροπήσει
με το ανέμελο λουλουδάκι του κήπου
που πίσω απ' την μικρή του μάντρα
αστέρια βρήκε και έπαιξε…

6.12.2009

Δεν ακούγονται πια οι καμπάνες

Δεν ακούγονται πια οι καμπάνες και η μυθοπλασία
των πουλιών έφτασε να είναι ένα όμορφο τραγούδι…
σκίζονται τα υφάσματα- οι ώρες της μέρας
ξαναβάφουν το γαριασμένο τους όνειρο που μια θλίψη
μεγάλη χωράει…

ο τελευταίος των τελευταίων είμαι που υπερασπίζεται
μία ιδέα παράδεισο…

μεγάλες απίστευτες γαλαρίες, που τρυπούν τα σκυθρωπά βουνά, με βγάζουν
από την άλλη την μεριά των αποφάσεων:
όπου εγώ είμαι ένας πρίγκιπας χωρίς καμία εξουσία…

κατανάλωσα τα πάντα μου – τώρα έχω ένα αλφάβητο που ξενίζει και το αμφισβητούνε οι επιδέξιοι να ορίζουν τα κοινά-

Κόβω ένα λεμονάκι
που μοσχοβολά και μέσα μου γίνεται πάλι νέος ο κόσμος…

τον συναντώ που όπου είμαι είναι, κι είμαστε
είκοσι δύο χρονών ερωτευμένοι άντρες….

6.12.2009

Τσαλακωμένα δέντρα

Τσαλακωμένα δέντρα,
μες το πρωινό φως,
κοντά στην κοίτη του μεγάλου ποταμού-
κι ένα πουλί
κρυψίνοο
με στήθος ροζαλί,
που χυμάει κάποτε
όπως σαΐτα
μες τα χωράφια.

Ψιχαλίζει ωραία-
και στην ψυχή μου κάποτε
λάμπει το φως..

Οχτώ η ώρα το πρωί.

Καλάμια που φυτρώνουνε όπως σε βούρκο.
Σκέλεθρα κορμιά
δέντρων που ξυρίζουν το γερασμένο μάγουλο του αέρα:
εκεί που ένα αρχαίο θέατρο που στήνει
πάντα η ζωή
ξαναγεμίζει ηθοποιούς
στους ίδιους πάντα ρόλους-

και λυγίζοντας η μέρα,
σαν ένα καλάμι που άγγιξε
μία στιγμή τον ουρανό
τα κελαηδίσματα των πουλιών είναι φερέγγυος λόγος
που αποσαφηνίζει όμορφη που είναι
η μελωδία της ζωής!

5.12.2009

Δικαιώνονται οι στίχοι μου

Η χαρά μου
είναι μία αντίρρηση στον χρόνο που φεύγει-
δικαιώνονται οι στίχοι μου:
μέσα τους απαλό ένα πούπουλο ιδέας
στην διάρκειά του δοκιμάζεται.
Χρωστώ και σ' εμένα .
Ήρθα για να σπουδάσω επίγεια μυστικά.
Ρέουν ύδατα αρχαίων ποταμών και στην κοίτη τους
ριγούνε συμπεράσματος διάφανου τα ψάρια.
Ιχθείς, λοιπόν…
και Λέων και Αιγόκερος και Δίδυμοι…
δεν προλαβαίνεις
τίποτε απ' την ζωή.
Αγράμματος και πλανεμένος φεύγεις…
έτσι λοιπόν είναι ο θάνατος;
Σκηνοθετεί ευτυχισμένα δίχως να έχει μυστικά-
είναι αγνός και πράος: όλα τα σκεπάζει
αφαιμάσσοντας το κάθε ζωντανό σου όνειρο
που φοβισμένο όπου φύγει φύγει τρέχει
να κρυφτεί
μες την επόμενη ελεήμονα νύχτα…

5.12.2009

Βρέχει και που να πας μέσα σ' τούτον τον παλιόκαιρο που έχει πίκρες-

Βρέχει και που να πας μέσα σ' τούτον τον παλιόκαιρο που έχει πίκρες-

αλλά πρέπει να φύγω να χαθώ
μερικές φορές κι από μένα.

Να φυσήξω μέσα σε άλλα κοχύλια, να βρω
άλλες θάλασσες, να γίνω
πάλι οδοιπόρος- αρκετά
εξασκήθηκα σ' ένα σημειωτόν ακινησίας.

Φυσάνε άνεμοι μέσα μου, ξυπνούν την καρδιά μου.

Έχω μια προσευχή για σένα και για μένα
που εκείνοι που θα την διαβάσουνε μετά
από χρόνια θα εκτιμήσουν ετούτον που έπλασα
τον δικαιώματι δικό μας παράδεισο!

5.12.2009

Αγρίεψε η εποχή και είναι φτηνές πια οι ζωές των ανθρώπων-

Αγρίεψε η εποχή και είναι φτηνές πια οι ζωές των ανθρώπων-
Τα ταμεία σαν σώματα πεινασμένα για κέρδος διψάνε-
Πώς κάποιος θα μπορέσει να εξαργυρώσει μια ψυχή;
Ουρλιάζουν με απόγνωση οι πολιτείες.
Στα κρησφύγετα του πολέμου ακατάληπτη μία άρρωστη θητεία που σου αρμόζει πια καλά.
Ούτε θεός δεν χωρά μες το ανθρώπινό σου όνειρο!
Όσους στίχους έκανα, ξέρω που ύστερα αφ' εαυτού τους οξειδώθηκαν
γιατί τους έφαγε μια αγωνία αρμύρα…
Και να πάψω να μιλώ και να μιλώ το ίδιο θα είναι..
Δεν γνωρίζω άλλες μουσικές, ούτε ρυθμούς που φεγγοβόλησαν στην νιότη το αίμα.
Καθαρά μέσα μου μόνο τα αγγελτήρια της πίκρας.
Και αφθονεί να μην μπορώ και να τον ξέρω ο ουρανός –
Πάνω μου
σαν με την συμβολική του ορχήστρα
που παίζει δωδεκάδες νότες!

5.12.2009

Ακονίζω έναν παλιό σκουριασμένο σουγιά

Ακονίζω έναν παλιό σκουριασμένο σουγιά
για να κόψω την νύχτα..
ο παππούς μου
ακόνιζε έναν σουγιά και έκοβε καπνίζοντας
φέτες όλες τις νύχτες,
σαν ήμουνα παιδί..
θέλω τα όνειρα να έχουν διάρκεια..
να ακούγονται δυνατότερα οι μουσικές, να μην είναι η καρδιά μου βαριά, να μην ξέρω από θλίψη …
Ακονίζω έναν παλιό σκουριασμένο σουγιά που δεν ξέρω
αν μια μέρα θα κόψω τις φλέβες μου να ματωθούνε αυτά
τα αινιγματικά απόμακρα κρύα φεγγάρια!...

5.12.2009

Ανοίγω το κεφάλι μου και χωρούν

Ανοίγω το κεφάλι μου και χωρούν
ένα παιδί, ένα πουλί και ένα τριαντάφυλλο..
Κι εσύ που με διαβάζεις προσπαθώντας να με καταλάβεις σαν
μια αρχαιολογική ανασκαφή
που η αξίνα σου ολοένα ως το φως θα φέρνει
δωμάτια κι άλλα,
ρημαγμένα
της ψυχής…

5.12.2009
Θεσσαλονίκη

Μια γραφή που τυραννά τα πράγματα

Μια γραφή που τυραννά τα πράγματα
βάζοντάς τα να σκεφτούν για την ύπαρξη.

Ένας στίχος μακρόπνοος σαν γυμναστική της ανάσας.

Και το νόημα ένα:
ακουμπώ την γη αλλά ο νους μου έξω από τα πάντα βρίσκεται:

αστροναύτης μ' ένα πλοίο αρχαίο ιδεών…

5.12.2009
Θεσσαλονίκη

Όσα ποιήματα και να γράψω

Όσα ποιήματα και να γράψω,
ξέρω ότι ποίηση είναι μόνον αυτό
το ξαφνικό μπουμπούκι της τριανταφυλλιάς
που ξυπνά αόρατο και ορατό
μέσα στο φως,
αυτό το χειμωνιάτικο πρωί..

Ανθισμένη αθωότητα, ανθισμένη ηθική..

5.12.2009
Θεσσαλονίκη

ΟΙ ΣΙΩΠΕΣ..

ΟΙ ΣΙΩΠΕΣ..

Οι σιωπές είναι μία μανία που πιάνει τις παρουσίες
να μας πουν για την ενδεχόμενη απουσία τους.
Κρούουν τον κώδωνα της επιφύλαξης, ποτέ
γυναίκες ολοκληρωμένες δεν γίνονται- μένουν
παιδούλες
που δεν θα τις αγγίξει και ποτέ κανείς- και κάποτε
αυνανίζονται ηδονικά, όπως τις κάνει
να ερεθιστούν ο εαυτός τους.

Οι σιωπές
δηλητηριάζουν τον αέρα με τοξική βαρυθυμία, κάνουν
ένα βλέμμα να μοιάζει πιο σκοτεινό που μέσα του
η ψυχή αποκαλύπτει την μελαγχολική παρουσία της.
Και δυσκολεύουν ολοένα τον έτσι κι αλλιώς δύσκολο βίο..

Αλλά δεν βρίσκονται ποτέ να νικούν γιατί με τόσο μέσα τους
σύννεφο
από κλαμένα μάτια και στενάχωρης καρδιάς μια χαραμάδα
κάποτε εισβάλλει επίμονο και νικητήριο λίγο ελπίδας φως..

Δύει το φως μετά το μεσημέρι

Δύει το φως μετά το μεσημέρι
κι όπως πηγαίνει γρήγορα το αυτοκίνητο,
στην ευθεία γραμμή του κάμπου,
οι λεύκες κάνουνε το σύνορό τους ξεκάθαρο,
δικαίωμα οριοθετημένο.
Οι φωλιές των πουλιών που κλονίζονται από τον Δεκεμβριανό αέρα-
πιο ψηλά κι από μια επιθυμία άτολμου ανθρώπου.
Πάνω στον στύλο ένα γεράκι κατοπτεύει
να πιάσει αδιάβαστο
κάποια στιγμή, τον πεινασμένο αρουραίο που αλωνίζει
γυρεύοντας ένα τίποτα κάτι.
Ζαλίζονται όλα ως το απόγευμα- νυστάζουν…
Και πέφτει μια ιερή μονότονη βροχή… ωραία!
Ανιχνεύω μέσα μου και γύρω…
Πως πέρασε ο καιρός και τα μέλη πονάνε
κουρασμένα προσπαθώντας την βαρύτητα να νικήσουνε…
Και όταν ήμουν πιο νέος
είχα συμπεριφορές ηφαιστειακές-
απρόβλεπτος
όποια στιγμή για την έκρηξη…. Τώρα αφήνω
να μου γίνεται ο θυμός υπομονής μελτεμάκι
που και μόνο τιθασεύεται και γυρίζει
σε φιλοσοφική διάθεση αυτά που θα συμβούνε να ερμηνεύσω…
ταξιδεύω και πάω..
οι λεύκες ταξιδεύουν μαζί μου
σαν σε ποιητική διάταξη, λιγάκι πριν γύρει
να κοιμηθεί πίσω απ' τα βουνά ο ελεήμονας ήλιος.
Ερήμην μου συντελείται το θαύμα, το οποίο θαύμα μπορεί να πραγματωθεί..
Κι ερήμην μου, μια μέρα θα ανθίζουνε πάλι γύρω μου τούτα όλα
κι εγώ δεν θα είμαι εδώ
να τα βλέπω…

5.12.2009
Θεσσαλονίκη

Η πόλη δεν αντέχει να την εξευτελίζουν μικροί βρωμιάρηδες νάνοι

Η πόλη δεν αντέχει να την εξευτελίζουν μικροί βρωμιάρηδες νάνοι με λερωμένες ψυχές.

Τα βράδια ανατινάζει τα σπίτια της- τα μπαρουτάδικά της δουλεύουν συνέχεια.

Βρίζουνε περπατώντας πάνω στα φαρδιά της πεζοδρόμια οι αθεΐσαντες.

Οι θρησκόληπτοι
κόπτονται να μην λείψει μια ιδέα εικονολατρίας.

Πέφτει μια ζαλισμένη πεταλούδα μέσα στην αγκαλιά του ανέμου έρωτα.

Πέφτει μια ζαλισμένη πεταλούδα μες την αγκαλιά του ανέμου έρωτα.

Τα φτερά της χτυπούν ρυθμικά και κάνουν κατανοητή την μουσική κι ακούγονται
μέσα στο βράδυ που έρχεται μέσα στην αγκαλιά του φεγγαριού.

Πάει και πάει…
ηρωίδα χωρίς σκοπό εμφανή.

Μια εθελοθυσία που θα γίνει η πτήση της για να μπορέσει
η ομορφιά να έχει διάρκεια!

3.12.2009

Κυριεύει τα πάντα το ποίημα!

Κυριεύει τα πάντα το ποίημα!

Το επόμενο δένεται με το προηγούμενο, γιατί το μέλλον
φτιάχνεται από ύλη παρελθόντος..
Τα δέντρα χορεύουν μες τον αέρα, είναι φιγούρες
της λάμψης μες την καθαρή του αιώνα βροχή..
Το φως ξεπλένει τ' ανομήματα τους..
Μην κοιτάς τα σύννεφα, ο θεός δεν θα είναι εκεί
όπου η αδιαφάνεια του ορίζονται είναι μια σκοτεινή μουσική
που λυπημένα κυλάει..
Δες μες το παρόν της ψυχής σου γιατί δεν θα σου είναι οικείο
το αύριο, ούτε ο χρόνος
θα σου αποκαλύψει τα κρυμμένα του μυστικά.. Αναθάρρυνε!
Όσα λόγια θα σου αποκαλύψει η μέρα, κατέγραψε
στις σελίδες της αθώας ζεστής σου ψυχής..
Αυτό που είσαι εσύ είναι μια ιστορία που πονεμένα μιλάει..
Τόση ποίηση χωρά μόνο μες την καρδιά μιας βασίλισσας μέλισσας
που ξεχασμένη και με ευτυχία κοιμήθηκε
μέσα σ' ένα γυμνό πολύχρωμο λουλούδι..
Τα πουλιά τραγουδούν το νικητήριο φως και είναι σίγουρα
για την δική τους ταπεινή προσευχή..
Άγγιξε την σιωπή, απ' όποια θέλησες να σου αφιερώσει μεριά,
και γίνε
ένας δάσκαλος που οι λέξεις είναι το κύρος της σοφής εμπνευσμένης καρδιάς του..
Νιώσε ωραία που κυριεύει τα πάντα το ποίημα!

Οι μέρες κυλούν νωχελικά, οι μέρες είναι εφεδρείες του χρόνου-

Οι μέρες κυλούν νωχελικά, οι μέρες είναι εφεδρείες του χρόνου-
κι όπως βαδίζουν προς την βέβαιη απώλεια, βγαίνει
αβίαστα το συμπέρασμα ότι θα καούν όλα μέσα στο ροδαλό
επιμύθιο φως του ηλιοβασιλέματος..
Υποταγμένα..

Θα έχουμε ξεχάσει τον έρωτα, τον τρόπο
που κοιτούν τα παιδιά κι όλα αθώα τα βλέπουν-
θα ζούμε επιτυχημένα μέσα στον πρόστυχο χρόνο
που βασανίζει το κάθε ένα όνειρο μέχρι να γίνει
κι η σκέψη που μπόρεσα σαν ένας καπνός..

Μιας προσευχής ανάσα ο άνθρωπος..

Μιας προσευχής ανάσα ο άνθρωπος..
Όπως μαθαίνει την ψυχή του μες την μοναξιά και βάλλεται
πανταχόθεν
από τον δύσκολο βίο..
Αλλά ανθίζει μέσα του πολύτιμο κάτι
που δεν το μέτρησε σωστά κανένας κι ούτε ποιητής-
κι αν προσπαθεί η ζωή να του το οξειδώσει
εκείνο,
αφ' εαυτού, επίμονα αντιστέκεται και γίνεται
μια ψυχική γενναία ηθική μουσική
που γεμίζει υποσχέσεις αισιοδοξίας το σύμπαν..

01.01.2010.

Γουργουρίζει ένας τεμπέλης γάτος μπρος στο τζάκι μου

Γουργουρίζει ένας τεμπέλης γάτος μπρος στο τζάκι μου
ίδιος η θάλασσα πριν να θυμώσει-
είναι ωραία ξαπλωμένος στο χαλάκι του που
ξέφτισε πια
προδίδοντας ότι και η φθορά επιμένει
κάποτε σε μια ασήμαντη και χάμω λεπτομέρεια.
Τον κοιτώ που βαριεστημένα με κοιτά
μην του χαλάσω αυτήν την ησυχία.
Είναι σαν σκέψη μου που αφέθηκε
να μην άλλου και πουθενά πάει και ταξιδέψει..

Σαν ένα άστρο που χοροπηδά όλη τη νύχτα

Σαν ένα άστρο που χοροπηδά όλη τη νύχτα
τώρα και πάντοτε
ο λόγος μου χάνεται, σβήνει
μες την ατέρμονα μεγάλη σιωπή!

Θέλω να σου κρατώ το χέρι γιατί δεν θα είμαι πια πουθενά υπαρκτός, θα λείπω
απ' όλα, θα ξεγίνω…. Αόρατος

θα είμαι μες την πλατιά μουσική
που γεμίζει φλύαρες νότες
τον σχισμένο αόρατο μουσαμά
της ακατάλυτης νύχτας…

1.12.2009

ΑΥΛΙΔΕΙΑΣ ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ..

ΑΥΛΙΔΕΙΑΣ ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ..

Η ποίηση είναι μια ιστορία θριαμβευτική:
υπόθεση που έχει μύθο και σύμβολο και έρωτα. Είδα
ό,τι απόμεινε απ' τον ναό της Αρτέμιδος
εκεί
στην αρχαία Αυλίδα.
Ένα ψιλόβροχο έκανε πράο το τοπίο
υποταγμένο στο τώρα- κι όμως εγώ
σκεφτόμουν
έξω απ' το τώρα-
καθώς κοιτούσα τα απομεινάρια του ναού που συντελέστηκε
από το προστατευτικό χέρι της θεάς
αυτό το σωτήριο
άξαφνο θαύμα…

1.12.2009

Από κάθε γιορτή απουσιάζω..

Εύγλωττα-
από κάθε γιορτή απουσιάζω..
κάθε στίχος
με χρησιμοποιεί για να υπάρξει..
είμαι καταδικασμένος αθώος..
συλλαβίζω εναγώνια μια προσωπική ερημιά!

Τα χέρια μου
πιάνουν το τίποτα, το συνθλίβουν-
Είχα τόσο δυνατά μπράτσα, τελικά; Και το λίγο
τραγούδι που ξέρω από έναν μακρύ,
αργόσυρτο σκοπό που εκτείνεται ως το αύριο, τώρα είναι
ένα γεωμετρικό σχήμα που το εμβαδόν του
είναι μία διάθεση ψυχής
να επιβιώσει…

1.12.2009

Όταν ο χρόνος αφαιρεί λάμψη και τα πράγματα φθείρονται..

Όταν ο χρόνος αφαιρεί λάμψη και τα πράγματα
φθείρονται ή κοιμούνται μέσα στην ανυπαρξία
οι ώρες δρασκελούν την μέρα και γίνεται
ένας έγκυρος τόπος
όπου συναντώνται οι σκιές τους με το δικαίωμα της ψυχής
να νικάει
πάνω σε κάθε υλικό.

Φιλοσοφούν οι τριανταφυλλιές και μες απ' τα παρτέρια
ένα ανάσκελο φυτό χαϊδεύεται απ' τον ήλιο-
όπως το κάνει φίλο, παράμερα.

Μ' αρέσει τόσο ο κόσμος, που χίλια τραγούδια να κάνω,
δεν θα μπορέσω όλον που ήθελα κι έτσι που ήθελα ν' αξιωθώ να τον πω

όπως μπολιάζει μέσα μου μυστικά και γονιμοποιεί την χαρά…

1.12.2009

Γράφω ποιήματα αλλά εσύ δεν το ξέρεις

Γράφω ποιήματα αλλά εσύ δεν το ξέρεις, δεν μπορείς
να ξανασυλλαβίσεις τις λέξεις μου, να νιώσεις
πόσο φεγγάρι χωρούν, πόσον ήλιο,

ώσπου να γίνουνε μια γραμμική γραφή που στάθηκε
αδύνατον να την αποκρυπτογραφήσουν οι αρχαιολόγοι..

Και θα σου λείψει το όραμα που η ψυχή μου είχε
για έναν κόσμο καλύτερο, για να βρουν τα παιδιά
έναν τρόπο να κοιτούν τα ωραία ρυάκια
του νερού που κυλούν απαλύνοντας
τον πόνο όλο της καρδιάς!

29.11.2009

Ιστορίες μέσα μου των ανέμων-

Είχα ένα τετράδιο όπου κατέγραφα
τις ιστορίες μέσα μου των ανέμων-

βορειοδυτικά των οράσεων και ανατολικά της ακοής-

ο αέρας γεμίζει αρώματα
ηδονικά

στέκει λαβωμένος παράξενα γλυκά ο νους μου-

όλα δηλώνουν παράδεισο…

Είναι τόσο πολλά τα γραμμένα

Είναι τόσο πολλά τα γραμμένα μου που, μετά,
πάλι εξίσου άγραφα είναι
μ' αυτά που έχει ο αέρας μέσα του αιθέρια περιεχόμενα…
Κι αν προσπαθήσω να τα σχηματίσω όπως
ένα συννεφένιο χάδι
στο πρόσωπό μου κυλά-
έρχονται, φεύγουν, τα νοτίζει η βροχή, το μελάνι
σκοτεινιάζει την όψη τους, στυφά
γίνονται και
μέσα μου εδράζονται
οι δύσκολες ώρες της θλίψης…

28.11.2009

Άργησα πολύ μέσα στις σκέψεις μου

Άργησα πολύ μέσα στις σκέψεις μου …κι είναι
όλοι οι ήλιοι που ξέρω, ένα πελώριο τίποτα…
υποφέρω από μια νοσταλγία που δεν ποτέ και κουράζεται…
είναι όλα γύρω μου θλιμμένα, βραχνά-
με φωνάζουν που τα κοιτώ, τα κοιτώ.

Εγώ ανοίγω άλλες σελίδες, άγραφες που ακόμη
δεν έχουνε αφήσει το μελάνι να τις κάνει υποχείριο-
και τεντώνω
το σκοινί- δεν θα μου βγει σε καλό- χρειάζομαι
λίγη ελπίδα, δεν μπορεί
ένας άνθρωπος να ζήσει μοναχά πολεμώντας, θέλει
κι η μοίρα του να απολαύσει δύο φιλιά,
να κοιταχτεί μέσα σε δύο που τον αγαπάνε μάτια…

Και προσπαθώ
να ζήσω ένα όνειρο όπως που αξιώνουνε οι ποιητές
με λέξεις και με φαντασία να πλάσουν- πριν
έρθει ένα τέλος και με χώσουν τα μολύβια μου
βαθιά βαθιά- να είμαι
ένα δώρο σώμα
της πικραμένης γης…

28.11.2009
Αθήνα

Φορώ ένα κύμα της θάλασσας

Φορώ ένα κύμα της θάλασσας κι ένα
πουκάμισο στεριάς που θάλλει.
Ίριδες πάνω μου αλλάζουν σε πολύχρωμη ετούτη την θνητή επιδερμίδα
που μοιάζει τώρα με ημίθεου λεοντή..
Και τα μάτια μου
βλέπουν πολύ μακριά:
σχεδόν μετά από την κοίτη
αυτού του ουράνιου ποταμού που έχει -κοίτα τον-
ερωτευμένα μέσα του
λόγια μου ψάρια…

26.11.2009
Καβάλα

Γυρίζοντας άσκοπα μέσα σε ένα λερωμένο πια, αδιάφορο Μοναστηράκι

Γυρίζοντας άσκοπα μέσα σε ένα λερωμένο πια, αδιάφορο Μοναστηράκι,
βρίσκω
να βοσκάει θύμηση, χλόη παρελθοντική η πρωτεύουσα:
τα μνημεία της
μισά θαμμένα και τα άλλα σ' αποκάλυψη
αναδίδουν αιώνων μια φθαρμένη λατρεία
που προσκυνάνε συγκλονισμένα τρανά οι φιλόλογοι.

Από την παιδική μου ηλικία έρχεται αυτό το πάθος:
σπουδάζω όλα τα αρχαία σημάδια-θέλω
οι κίονες να υποβαστάζουν και τα λόγια μου ακόμα.
Και σαν από ανασκαφές που μέσα μου ποτέ δεν τελειώνουν, ανακαλύπτω
έναν ήλιο παρελθοντικό που- περίεργο- λάμπει
ακόμα
όπως τον φιλοξενώ μέσα στα λόγια μου - κι όμως
ξεπερνά τα λόγια μου-
πάντα…

26.11.2009
Καβάλα

Πρέπει να διαβάσω τον άνεμο που σε λέει

Πρέπει να διαβάσω τον άνεμο που σε λέει, πρέπει να διαβάσω την σιωπή
που κλείνεσαι τα βράδια σε μια κάμαρα και ύστερα

είσαι μια μάγισσα των πόλεων, μια μετενσάρκωση
λιθοβολημένης, για παράνομο έρωτα, κόρης.

Και θέλω να ακυρώσω όλες τις θρησκείες που θα σε δικάσουνε γιατί δεν ξέρουν
ότι η μόνη άξια θρησκεία είναι εκείνη
που δίνει εντολές η καρδιά….

26.11.2009
Καβάλα

Κάνεις τσουλήθρα στα σύννεφα

Κάνεις τσουλήθρα στα σύννεφα, χαμογελάς και πέφτεις
με τα γαλάζια μάτια σου
σχεδόν γυμνή
μέσα στην μέρα!

Με σάρκα πλασμένη από αφρό, κρινένιο δέρμα, μαλλιά
που τ' άγγιξε με αύρα η θάλασσα.
Και τότε,

που εγώ ζωγραφίζω ένα φεγγάρι μέσα μου, εσύ πριονίζεις
επιδέξια, μαστορικά και απαράμιλλα την νύχτα…

26.11.2009
Καβάλα

Μέσα μου είναι όλα πια κλειδωμένα καλά-

Μέσα μου είναι όλα πια κλειδωμένα καλά-
τόσο καλά που δεν ξέρω αν ποτέ ξανανοίξουνε.
Έχουνε αποκτήσει το εδικό βάρος της θλίψης..
Κανείς δεν θα με καταλάβει που γίνομαι
ερμητικότερος
κι από μία σιωπή
που επιβάλλει στον περίγυρο των δέντρων του δάσους η νύχτα.
Και με αυτό το φορτίο- σαν να είναι ενός λάθους φορτίο-
αφήνομαι ολοένα να βουλιάζω
μέσα στων λέξεων την υγρή φυλακή!

19.11.2009

Το φως σχίζει σαν ένα μαχαίρι τον άκαρπο άνεμο.

Το φως σχίζει σαν ένα μαχαίρι τον άκαρπο άνεμο.
Πασχίζουν όλα να είναι υπαρκτά. Και οι ιδέες μου
τρίζουν
όπως που ωριμάζουνε καρπούζια
μέσα στην νύχτα
γίνονται
βρώσιμες
τον Ιούλιο
τον Αύγουστο..

19.11.2009

Απ' την οδό την μυστική του μαρτυρίου

Απ' την οδό την μυστική του μαρτυρίου
Και όπως κάνει
τα περιπαίγματά της στων πουλιών το στράτευμα η μέρα
Βότσαλο που ιριδίζει λέγοντας
Για την αιώνια σαγήνη της η θάλασσα

Και φύλλα
Των δέντρων
Που ξιφίζουν
τον γαλανό ουρανό

Τώρα πάνω στην επικράτειά τους γράφεται
η ιστορία του ήλιου
Ο άνεμος σαν πολυσύλλαβη ενότητα ζωής
Ανάβει όλες τις αναπνοές, τις δυναμώνει
Και ένα άρωμα πιο δυνατό απ' την ευχή
Που στείλαμε να ανταμώσει το πεσμένο άστρο
Παίρνει στην κατοχή του τα γλυκά βιολιά της μέρας..

16.02.2010

Διαρκούν με μια επιμονή λυσσασμένου σκύλου οι αριθμοί.

Διαρκούν με μια επιμονή λυσσασμένου σκύλου οι αριθμοί.
Γεωμετρικά σχήματα που υποκρύπτουν σοφία
Είναι ανεξήγητα αραδιασμένα μέσα στον αχανή ουρανό
Της σκέψης που θρησκευτικά αναστατώνεται.
Ένα άλφα, δύο, πέντε..

Μαντόνες των νεφών με τα ροδαλά μάγουλα και τα ωραία
Τσίνορα κοιτούν μες το υπέρλαμπρο γαλάζιο.
Ζωγραφιά!
Ζωγραφιά..

Ανασαίνουν οι άγγελοι
Με θνητού βεβαιότητα.

Ο θεός
είναι μια ερυθρά ελπίδα που ολοένα γιγαντώνεται-
Ώσπου να γίνει
Το μηδέν του πιο άπειρο.

Και όλα απολογούνται στον ταχύρυθμο χρόνο.

Εκείνα που οφείλω τα οφείλω γιατί κι ο άνεμος κάποτε είναι ένα χρέος της ανάσας..

Εκείνα που οφείλω τα οφείλω γιατί κι ο άνεμος
Κάποτε είναι ένα χρέος της ανάσας..

Τα σπίτια κουράζονται και γέρνουν
Το ένα κοντά στο άλλο,
Σαν μια αποδεκατισμένη διμοιρία
Που μυρίζει ήττα και πτώχευση..

Σκοτεινιάζουν όπως τα κατοικούν φριχτά εγωπαθείς
Άνθρωποι. Τι να πιστέψεις; Και τι μη;

Και ο θεός φτιάχνει μια αδυσώπητη μοίρα
Αιμάτινη
Και που αρέσκεται να σκαρώνει εμφύλιους..

4.02.2010

Ξέρω πως είσαι ωραία σαν ένα τριαντάφυλλο

Ξέρω πως είσαι ωραία σαν ένα τριαντάφυλλο
που ο άνεμος το εκδικείται
παίρνοντάς του το άρωμα.
Τα πρωινά σέρνουν ένα πέπλο ομίχλης
πάνω στην νοτισμένη γη.
Το φως ξενίζει.
Έχει και το σκοτάδι τα καλούδια του.
Μπορείς να καταφύγεις μέσα του σαν να ναι
να μην σε χωρά η προσευχή σου
και να γίνεις
ένα αποδημητικό πουλί
που σκέπτεται να φύγει μέσα στον ορίζοντα.
Ανάβω το φως στην κάμαρα τα βράδια.
Ανακατεύω τα χαρτιά μου.
Όσες οξείες τόσες λέξεις προδομένες.
Πάλι δεν μπόρεσα και τίποτα να πω.
Το φεγγάρι κρεμά τα ρούχα του στο σχοινί των άστρων.
Ακούγεται μια μακρινή μουσική.
Το πιάνο του θεού που παίζει.
Ο ρυθμός είναι με της καρδιάς μου αυτός.
Κλονίζονται από το κρύο τα μεγάλα δέντρα
φορτώνουνε τις τύψεις τους
μες τον κακόβουλο άνεμο.
Αγρυπνώ και σιγά σιγά ξημερώνει..

27.01.2010

Όταν κλείνεις την πόρτα το βράδυ

Κλείνεις την πόρτα το βράδυ
Και τα σεντόνια που κοιμάσαι γράφουν ξανά την ιστορία σου
Με των ερώτων που έζησες το πάθος..

Όταν που δεν το ξέρεις κι όμως ονειρεύεσαι

Γαλάζια, λευκά
Κίτρινα, κόκκινα, πιο μαγεμένα
Όπως οι νύχτες καρφώνουν τα εύστοχα βέλη τους
πάνω στο ξύλινο ανθισμένο αεράκι
Που θα το κάνει το φεγγάρι σου απόψε υποτακτικό του..

Όταν ευθύνεσαι για την που γύρω σου συμβαίνει αθανασία..

Είσαι μια ψυχή φάρος που το φως σου μοιάζει το μόνο σωτήριο
Σινιάλο για τους παραπλανημένους..

Και σε υπερασπίζομαι γιατί πολύ πολύ πολύ μου μοιάζεις..

15.02.2010

ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ..

ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ..

Υπάρχω μέσα στην επαλξωτή οχύρωση των ματιών σου
όταν αυτά κυνηγάνε έναν άνεμο δημητριακό,
σπέρνοντας τα χέρια μου
στο κορμί σου
που διψάει χάδια..

Το στενό δρομάκι του πόθου
διευρύνεται.

Μπορώ να σε κομματιάσω με τα σπαθιά της επιθυμίας μου, να σε φάω
για να υπάρχεις μέσα μου
σαν ψυχή υλική..

Τις άλλες μέρες και νύχτες
είναι πότε ο ήλιος και πότε η σελήνη·

εσύ κοιμάσαι στα σπλάχνα μου·
κ’ εγώ
σου προσφέρω ένα απαλό νανούρισμα υπεραιμίας!

Ζούμπερι 21.10.1983

Οι θάλασσες διευθύνουν επιδέξια τον άνεμο:

Οι θάλασσες διευθύνουν επιδέξια τον άνεμο:
είναι γραμματική των αγιασμένων υδάτων, είναι
συλλαβή σε μια τέλεια πρόταση, είναι
η μεταφυσική που υπόσχεται μιαν άλλη ζωή.

Εμείς απιστούμε γιατί η θλίψη μας κούρασε, γίναμε
πιο θνητοί κι από το κουρασμένο φεγγάρι
που έκανε την νύχτα μια μαγεμένη λακωνική προσευχή..

Και για να μην παραλογίσουμε
μετά
γράφουμε ποιήματα που η ζωή τ' αποδομεί
και τα χλευάζει..

11.02.2010

άγγιξα τα λουλούδια, σχεδόν τα ήπια..

Κοιτάζω όπως κοιτάζουνε οι αφελείς:
βαριεστημένα.
Μέσα μου οι καταγραφές είναι βασανιστήριο
οξύ. Πουθενά δεν υπάκουσα. Ακύρωσα
την ηθική που με διδάξανε. Μέσα μου
καταργήθηκε. Ήθελα η ζωή να είναι εισιτήριο
για την αθανασία.
Έτσι άγγιξα τα λουλούδια, σχεδόν τα ήπια·
το άρωμά τους
άναψε
πολύτροπο
μέσα μου. Σ' ένα κορμί
γυναίκας βρήκα να μην έχουνε ισχύ
τα ψέματα του εφήμερου.
Πίστεψα στην αγάπη.
Ξυπνούσα κάτι πρωινά τόσο νωρίς που οι άλλοι
δεν καταλάβαιναν ότι εγώ
τόσο είχα ο δόλιος απομακρυνθεί
απ' τα εγκόσμια
(κι ας δεν το ήθελα).
και σε βιβλία παλαιά που οι στίχοι τους εξείχαν
ως το άπειρο
χάθηκα, πήγα.
Να ταξιδέψω δεν χρειάστηκε γιατί ήταν η φαντασία μου
πηγή χρωμάτων.
Έτσι σε ένα βράδυ έκλεισα
όλη την σοφία
σε μια άδεια μποτίλια
και την απόλυσα στην θάλασσα:
να βρει το κύμα το αληθινό του περιεχόμενο..

25.01.2010

Τα μάτια σου είναι κρασιά, δυνατά κρασιά που μεθάνε..

Τα μάτια σου είναι κρασιά, δυνατά κρασιά που μεθάνε..
Με την φωτιά μέσα τους του πάθους, με την λύρα
που έχει των αισθημάτων της να πει την φλόγα η καρδιά..
Τα βράδια ανάβουν όπως πυγολαμπίδες γενναιωμένες
υπερασπίζονται τον μακρινό ορίζοντα,
τότε που ο θεός
υπάρχει αλήθεια για να υπάρχει..
Και ξέρω
όταν σωπαίνουν γύρω μου όλα,
να μιλώ σχεδόν σαν ψιθυρίζοντας
που να μ' ακούει το κύμα το υπερυψωμένο
της αρχαίας θάλασσας
και να πηγαίνει
μες τον ούριο άνεμο το πλοίο
το σαν μυστικό της νύχτας..

Έτσι όπως μεταφράζουν άνεμο

Έτσι όπως μεταφράζουν άνεμο οι εβδομήκοντα
αχτίδες του ήλιου
μες του Γενάρη το σκληρό πρωινό
σχίζονται τα πανιά των μακρινών ιστιοφόρων
κι η φαντασία κάνει όπως να απελπίζεται..

Οι θάλασσες τρέχουν γαλάζιες οι αιώνιες θάλασσες
κάτι δελφίνια που διψούνε για τεχνάσματα
απλά αιωρούνται
ολόβαρα
μέσα στον λαγαρό αέρα
που νικά..

κι ένας θεός της μέρας που έρχεται ζητά
να του αποδοθούν θυσίες
από τον έρωτα μιας ανεμώνης
πάνω στο βουνό..

ΕΧΩ ΕΝΑΝ ΦΙΛΟ..

ΕΧΩ ΕΝΑΝ ΦΙΛΟ..

Έχω έναν φίλο που αγναντεύει στον μεγάλο ουρανό
φίλο από όνειρο βγαλμένο
είναι σαν ένα μυθικό αγέραστο πρόσωπο
που το κρατάει η μνήμη μου και η ζωή μου φρέσκο.
Στις μέρες μου
τα μάτια του
είναι σαν μάτια μου
μ' αυτά κοιτάζω
η σκέψη του ψηλώνει
ακούω μέσα απ' αυτόν
την μουσική του πρωινού γαλάζιου ορίζοντα.
Κι όταν απελπισμένος ψάχνω τρόπο να περάσω αυτές τις συμπληγάδες
της ζωής- μια αισιοδοξία πέμπει
απ' το παντού που είναι η αόρατη γεμάτη παρουσία του
σαν φωτοδότης μέγας ήλιος..

21.01.2010

Ο κόσμος είναι μια πληγωμένη σελίδα

Ο κόσμος είναι μια πληγωμένη σελίδα
που της πρέπει καθαρός ουρανός.
Σχίζεται από τον άπονο αέρα, μουντζουρώνεται
από έναν μέλλοντα
μελανό
που γυρεύει αδιάκοπα εμφύλιο
ζαλίζει
την σκέψη, σήψη μυρίζει
ο κόσμος πια είναι
μια μετοχή που ουσιαστικά έχει μόνιμη πτώση.
Και που τον λέω γίνεται ακόμη πικρότερος γιατί δεν έχει
μια μουσική που να διαρκεί και να φέρνει
την καρδιά σε ανάταση, τον νου σε ευφορία, τα αισθήματα
σε έφοδο- την αισιοδοξία
σε πέρας..

ΝΤΑΛΙΚΕΣ..

ΝΤΑΛΙΚΕΣ..

Καραβάνι παν μέσα στην νύχτα οι νταλίκες της υπομονής-
Κάμπιες που έπεσαν απ' τα μαλλιά ενός μεγάλου πεύκου.
Τα φώτα τους
χτυπούν βαθιά στο μαύρο αύριο
ακούγονται που χαιρετιούνται ο ένας με τον άλλο οι τενόροι-
όπως μετά απ' τα μεσάνυχτα η κουρασμένη τους ακολουθία
πάει ακόμη
προς τα ξημερώματα.

Ακούγονται τα λαϊκά θλιμμένα άσματα,
τσιρίζουνε κάτι φορές τα φρένα,
φώτα ομίχλης κίτρινα χτυπούν εδώ κι εκεί
τον ταραγμένο αέρα
που γέρνει πληγωμένος κατά μήκος της φθαρμένης εθνικής οδού..

Κι όταν που φτάνουν κάποτε να μπουν στο αγουροξυπνημένο σώμα
της πόλης που τις υποδέχεται
κάνει έτσι σιγά σιγά και άτονα να ξημερώσει..

Το σπίτι γέρνει πάνω απ τον βράχο προς την θάλασσα

Το σπίτι γέρνει πάνω απ τον βράχο προς την θάλασσα
Τα παράθυρά του μεγάλα ανοίγονται
Να εφορμάει το φως

Τόσο δυνητικό τόσο ωραίο τόσο
Μεταφυσικό
μέσα στο απόγεμα
που δύει
που ακόμα
Κι ο κήπος του με τα γέρικα δέντρα είναι
εικόνα ενός πίνακα
Ζωγραφικού..

ένας ευκτικός άνεμος κλέβει το μέλλον της μέρας.

Τελειώνουν όλα κι ένας ευκτικός άνεμος
κλέβει το μέλλον της μέρας.
Τα στάχυα λυγίζουνε
απαράμιλλα ωραία,
όπως χρυσαφένιες αντένες
που ξεκινούν απ' την γη.
Το τοπίο αρχίζει να γίνεται πράο-
ένας ήλιος δακρύζει από χαρά και σαπουνίζει
το λίγο σκοτάδι που άφησε μια τύψη.
Κάτι πουλιά που κρώζουν μες το πρωινό που μεγαλώνει
την φανερή λαχτάρα των φυτών.
Αντηχεί ένα σιγανό "αλληλούια!"
Τα χέρια του αέρα είναι τα χέρια του θεού.
Ο κόσμος τόσο απλουστεύεται
που είναι ένα παιχνίδι μες τα όνειρα ενός αρχαίου ποιητή.
Το οξυγόνο αναστατώνει όλα τα πλάσματα
κάνει το αίμα να βομβεί, να ασπαίρει.
Και η επωδός σε όλα είναι αυτό που έρχεται μετά,
το γαλανό
μεγάλο μεσημέρι που βαφτίζει μ' έκπληξη το σύμπαν..

Ναυαγεί- σαν να μην έχει ρίμα να το συγκρατήσει- το απόγεμα

Ναυαγεί- σαν να μην έχει ρίμα να το συγκρατήσει- το απόγεμα

Ένα ηλιοβασίλεμα που έρχεται είναι μία εκδήλωση του επιμένοντος θεού
Που θέλει άοκνα να σφάλλει..

Οι νυχτερίδες ξυπνούν και να πετάξουν ετοιμάζονται..

Είναι λυχνάρι τ' ουρανού το άστρο..

Εσύ μου χαμογελάς και ο ύπνος σε παίρνει
Μέσα στην αγκαλιά μου
μέσα στο χειμωνιάτικο λειψό φεγγάρι
που αν δεις
και πάλι περισπάται..

ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ..

ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ..

Μια τελετή του πρωινού φωτός που κάνει
γενναίες τις καμέλιες που θάλλουν
ερυθρές·

ένα νυσταγμένο άλικο ρόδο που γεμίζει
χαρά το διάστημα·

ο θεός καμαρώνει την αφθονία των αισιόδοξων πουλιών
που πολλαπλασιάζουν την φωνή τους επί τον έρωτα
και γίνεται
λευκότερο κι από μια σκέψη αγγέλου το πρωί..

Αγάλλεται η καρδιά μου:
υπερασπίζεται μια ηθική των ταπεινών..

Έχω θρησκεία που θα διαρκέσει ες άπειρον..

ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ..

ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ..

Στο φως που τρυπά την γαλάζια αιθρία της έμπνευσης
ένα λιλιπούτειο δίχτυ αγγέλου που συλλαμβάνει
μια νότα πουλιού.
Ένας άνθρωπος που είναι άγρυπνος για να μαθαίνει
την ιστορία της μέρας-
όπως εκείνη καταγράφεται
μες τις σελίδες ενός λουλουδιού..
Ελπίζει σε μια υστεροφημία που δεν του χαρίζεται
γιατί ο ήλιος ακυρώνει όλα τα απόκρυφα μυστήρια.
Και το μεσημέρι που έρχεται σαν μια δικαίωση του χρόνου
κρατά έναν ρυθμό ακριβοδίκαιης μουσικής
που σπάνια θα μείνει και μετά υπαρκτός
μέσα στην διψασμένη για απώλεια αιωνιότητα..

07.01.2010

Ο ΑΙΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΗΡΟΣ..

Ο ΑΙΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΗΡΟΣ..

Όπως κυλάει ο χρόνος, αργά
διαπιστώνω πόσο γρήγορα κι εγώ έχω χάσει
αμετάκλητα πια τα κουράγια μου, πόσο
φθείρονται όλα,
εξαγοράσιμα μέσα σε έναν κόσμο που σήψη μυρίζει
και παρακμή.

Οι πολιτικές εξουσίες ζορισμένες να υπάρξουν
και αύριο.. Οι θρησκευτικές
αδράνειες να παραμείνει ωραίος ο νεφοσκεπής ουρανός,
Τα φώτα των βιαστικών αυτοκινήτων, ο έρωτας
που έγινε μια ηλεκτρονική ανούσια περιπλάνηση,
τα καμαρωτά όνειρα των παιδιών που φλερτάρουν
με ένα βασανιστικό αδιέξοδο
απραγματοποίητης ευτυχίας.

Ο αιώνας είναι σκληρός- σαν λάμα μαχαιριού που γδέρνει
σαρκίο ελπίδων. Τι να πιστέψω;
Όλα βγάζουν έναν κακό ήχο σάπιας
κακοσυντηρημένης ηθικής..
Κοιτώ μες το μέλλον σαν που ένας άρρωστος βαριά θα κοιτάζει
θέλοντας να υπάρξει εκεί, σαν ένα σύννεφο που θα λιώσει.
Μόνο σκέφτομαι ότι πρέπει κανείς να βγάλει αγκάθια
και να αγκυλώνει
σαν ένας σκαντζόχοιρος που απειλήθηκε
από μια εποχή αλεπού..

Κατεβαίνει ένα ποτάμι με το σταχτί φευγαλέο νερό του

Κατεβαίνει ένα ποτάμι με το σταχτί φευγαλέο νερό του
σαν να κατεβάζει μυστικά που δεν στον ήλιο θα βγούνε-
κυλά όπως μια μνήμη κυλάει που στις χαρωπές
αναμνήσεις κουμπώνεται-
το φως αρχίζει να λιώνει,
πασπαλίζει τα πράγματα με την ιερότητα που έχει
κάνοντάς τα μυθικά
και απίστευτα
τώρα
που οι μουσικές του πρωινού κλονίζουν
κάθε ανθρωπινή διάρκεια..

ΔΩΣΜΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΟΥ..

ΔΩΣΜΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΟΥ..

Δώσ' μου μια μέρα σου, χάρισέ μου μια μέρα
από αυτές που αξίζουν τα πολυπόθητα χρυσάφια
δώσε μου μια μέρα από αυτές
που ο έρωτας δεν σκοντάφτει
στις παραμεθόριες αγωνίες της ψυχής, ούτε απελπίζεται
το πουλί της ευτυχίας και τραγουδάει
μέσα στα δάση του δικού μας μυαλού..

Προσπαθώ να σκαρφαλώσω σ' αυτές τις απόκρημνες
σιωπές που μοναξιάς φρίκη μυρίζουνε, προσπαθώ
να με μάθω- εμένα
που κάθομαι τόσες και τόσες νύχτες κι αγρυπνώ
φουμέρνοντας κοντά στην παραλία και κοιτώντας
τ' άστρα. Αλλά εσύ

δώσ' μου μια μέρα σου- από εκείνες
που είναι από τις δικές μου ασύγκριτα πιο φωτεινές και αξίζει
να τις ζήσει κανείς, όπως ένα τραγούδι
που σ' αγγίζει κατάβαθα και σε κάνει
να μην σε νοιάζει αν θα πεθάνεις μετά..

Δώσ' μου μια μέρα σου -που θα ένιωσες
έτσι κι εσύ και θα 'βρησκες τα λόγια
να πεις σ' αγαπώ σ' ένα πλάσμα που έτσι κοντά σου
και με τρόπους πολλούς αφιερώθηκε,
για να γίνει
ο έρωτας μύθος
και αίνιγμα
που σφύζει
από ωραία εντός του ζωή..

Έλα μαζί μου και πάρε αν θέλεις

Έλα μαζί μου και πάρε αν θέλεις
τα πιο δικά σου φεγγάρια
εκείνα που θα καμάρωνε ο κάθε ένας ουρανός-
έλα να πάμε σ' ένα μέλλον που δεν θα ανήκει
σ' αυτούς που έσφαξαν όλα τα νεογέννητα,
και έβαλαν φωτιά στην φάτνη όλων των θρησκειών..

ΥΠΑΡΧΩ…

ΥΠΑΡΧΩ…

Το φθινόπωρο είναι απόχρωση της ψυχής μου.
Αν μπορείς να σταθείς μέσα του, μέσα στο όνειρό μου βλέπεις-
όπως σ' ένα κινηματογραφικό πλατό κινούνται
βιαστικοί οι επίδοξοι ηθοποιοί..
Το να ξέρω κάτι, είναι ένα φως που δεν το αρνιέμαι
αλλά είναι σβησμένες πια οι επιδιώξεις μου.
Λαφυραγωγώ μονάχα εμένα.
Υπάρχω μ' ένα νόημα που διαφεύγει..
Βγάζω ήχο πόνου..
Το απόγεμα
γδέρνει το φως του πάνω στα κορμιά των δέντρων
που γεμίζουν ρυτίδες
και υψώνονται όπως στωικοί δέσποτες
που δεν υπολογίζουν το αύριο..

ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΙΝΑΙ…

ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΙΝΑΙ…

Συμβαίνει η μέρα…Τα πουλιά της
είναι ένα γινόμενο από πολλαπλασιασμένη ελευθερία..
Ένα μικρό παιδί κάνει ποδήλατο
μες τα δευτερόλεπτα του παρόντος.
Τα μάτια του υπόσχονται αύριο.
Ένας γήινος άνεμος
κλονίζει τις πανύψηλες λεύκες
που μαγνητίζουνε με την υπεροψία τους το απόγεμα.
Ο θεός κοιτά
ο θεός δεν ξέρει
ότι οι πιστοί του ωραία λυπήθηκαν
γράφοντας μέσα τους τον συμβολικό ουρανό.
Ένας ποιητής άλλο δεν είναι
από ένα φεγγάρι σ' έναν σκοτεινό ουρανό.
Και τόσα άστρα
δεν είναι άλλο από μια ξεχωριστή μουσική
που γεμίζει καχυποψία την νύχτα..

04.01.2010

Θα 'ρθει μια μέρα που οι εξουσίες θ' αφήσουν το σαν νέφος αχνάρι τους

Θα 'ρθει μια μέρα που οι εξουσίες θ' αφήσουν το σαν νέφος αχνάρι τους
μέσα στην πάροδο του χρόνου, θα διαβούν
αλλιώς οι αιώνες

Και της ιστορίας το σώμα θα γραφεί σαν πως
μέσα της ξαναγίνονται οι άνθρωποι
και πάλι άνθρωποι, αφού
όλη η θλίψη καταργείται –
κι είναι σαν μία μοιραία σκιά
που έναν πίνακα του παρελθόντος ζωγραφίζει..

Όπως εγένετο
κάποτε μία εκπάγλου κάλλους Κυριακή..

Τα λουλουδάκια που θ' ανθίζουνε θα είναι ύμνος ωραία γαλάζιος
και ήχος ζωντανός, πρωραίος
στο όρτσα πάντα της ψυχής.. Θα ακούω
στων ουρανών, που θα αγάλλονται, τα μέλλοντα,
θα υπερασπίζομαι
άλλες θρησκείες- θερμές, θερμότερες και που πιστεύουν
άνθρωπο, θα εκραγώ
στον εαυτό μου ακόμα..

Κι όσα ποιήματα υπήρξαν να:
λόγια που παίρνει ο άνεμος και τα σκορπάει
ως το ατελεύτητο αύριο
που ένα συμπέρασμα πάνω στον κόσμο ενορχηστρώνει:
να βαθαίνει σε νόημα και ουσία ο βίος..

4.02.2010

Μια γυναίκα βαθιά σαν φρούτο

Μια γυναίκα βαθιά σαν φρούτο, μια γυναίκα γεμάτη άγουρη άνοιξη

Ανεβαίνει όλη την ανηφόρα του έρωτα κι απ' τα μαλλιά της
Ο άνεμος φτιάχνει χορδές για την αόρατη λύρα του..

Την κοιτώ που πιο ωραία κι από αρχαία θεότητα μοιάζει

Την ζωγραφίζω με λέξεις που για να την πούνε έτσι διψάνε
Και γίνονται γιγάντιες
Σαν επικός ψαλμός
Που κάνει τον θεό να μας μιλάει φεγγαρένια!

7.02.2010

Χασομεράνε τα άσπρα σύννεφα

32.

Χασομεράνε τα άσπρα σύννεφα και κάπου
κερδίζουν άνεμο τα χελιδόνια.

Μια κοπέλα καθισμένη εκεί
στο πεζουλάκι του επάνω κήπου
πλέκει πολύχρωμα όνειρα.

Μυγάκια του κρασιού, μπεκρήδες
κυνηγούν μία εκ βαθέων ανάσα.
Το καΐκι του ήλιου ψηλά αρμενίζει
γυρίζοντας προς την ανατολή τα ηλιοτρόπια..
Ένας μαΐστρος που δαγκώνει απαλά την θάλασσα.
Ένας σιρόκος που σωπαίνει.

Στα κάστρα των ανέμων φάνηκε
ο τελευταίος αυτοκράτορας-
προτού η πόλις αλωθεί..

Πάντως έτσι συμβαίνουνε τα πράγματα

31.

Πάντως έτσι συμβαίνουνε τα πράγματα -χωρίς
να τους αφαιρείται τίποτα-
συμβαίνουν και είναι
που να προσπαθήσεις να εμβαθύνεις στα ρηχά τους θα βγεις
και μ’ ένα ρήγμα ο ονειροπόλος.

Έτσι που τώρα να μιλώ ανάποδα
με ένα λεξιλόγιο απίστευτα τραυματισμένο
από εισβολές μιας αλλοδαπής εξουσίας και μιας ημεδαπής
αδράνειας.
(όσοι πιστοί του πολυσήμαντου Ήλιου με καταλαβαίνουν..)

Τέλος
ανακαλύπτω μόνο με τα δάκρυα
να ξεκλειδώνεται αληθινά ο κόσμος..

Αρχίζεις εσύ να μιλάς και κατόπιν
οι ιδέες σου όλες που κρίνονται
αιχμηρές σε πληγώνουν..

Με ψυχολογία τρωτή που θα πας
μες το επίμονα πιο θλιμμένο σου αύριο;

Χρησιμοποιώντας έναν μπούσουλα άστρων να!
Είσαι του χρόνου ο αξεδίψαστος ταξιδευτής..

Η μέρα έχει μια διαπιστωμένη πλεονάζουσα σοφία που δεν οδηγεί πουθενά.

30.

Η μέρα έχει μια διαπιστωμένη πλεονάζουσα σοφία που δεν οδηγεί πουθενά.

Καρφώνει τον ήλιο της επάνω στα μαλλιά των δέντρων, αποταμιεύει
ψυχές και χιλιόχρονη
προσωποποιεί την καλοσύνη της μες την αιθρία..

Ο στέρεος ψαλμός των δέντρων, το αχάραγο γυαλί

29.

Ο στέρεος ψαλμός των δέντρων, το αχάραγο γυαλί
του αέρα-
η θάλασσα

η πικρή θάλασσα, η πολυσήμαντη
η με νόημα πλατιάς ιδέας μία και μόνη..

Τόσο αρχαία και τόσο νεόκοπη
σαν νόμισμα φερτό από το παρελθόν -αλλά και ακόμη
πολύτιμο..

Φώτα τώρα και μετά τίποτα φώτα

28.

Φώτα τώρα και μετά τίποτα φώτα
στην προκυμαία -και πάνω απ’ αυτήν που αρχίζει
μικρό το αλσύλλιο..

Ακούω φεγγάρια
γυμνά
όπως καρφώνονται επάνω στα φθαρμένα καταστρώματα.
Και βλέπω
μες απ’ τις λέξεις- παράξενο είναι-
παράθυρο στον ουρανό:

Η σύνταξή τους.
νοτισμένα αλουμίνια,
χειμώνας- κάπου στην Σάμο-
βαραίνει κάποτε αγριεμένος ο καιρός.
Ένας άγγελος φωτιάς κατεβαίνει νομίζοντας
η παρουσία του θα συγκινήσει.

Κανείς δεν κατέχει πως ξεκρεμούν μία λάμπα
από τον φανοστάτη της δημοσιάς που ως τώρα πρόδιδε
ως και το χώμα..

Ένας αδέσποτος σκύλος πιο μόνος
κι από την μοναξιά-
ούτε γαυγίζει, ούτε
και έχει διάθεση..

Τα άστρα παίζουνε τρίλιζα
Γίνονται ξαφνικά
μία μεγάλη άρκτος
επουράνια
που σχεδόν σε φοβίζει.

Με μαθηματική ακρίβεια θα φτάσουν οι σημασίες του σήμερα
μέσα στο μέλλον
που δεν θα το καρπωθούμε εμείς γιατί σφαλίσαμε τα μάτια να μην μάθουμε
πως δίδαξε να το προσέξουμε το παρελθόν..

Αδειάζει η φωνή από μέσα μου

27.

Αδειάζει η φωνή από μέσα μου όπως από μία αρχαία υδρία το ύδωρ εξ-άπτεται
μετά
χυνόμενο επί της γης.
(Όχι δεν είναι λογοπαίγνιο- προσπάθησε να καταλάβεις..)

Ωστόσο πάλι πληρούμαι
ενός φωτός την αποκαλυπτική υγρασία.

Και έτσι, νοτισμένος, γυμνός
παραδομένος στο πλάσμα που είμαι
δεν θα με πάρει ούτε κι ο θάνατος
πλήρως κενό..

Τα μυστικά της μέρας που περιπλανιέται μέσα στα σοκάκια

25.

Τα μυστικά της μέρας που περιπλανιέται μέσα στα σοκάκια
ενός Ροδίτικου κάστρου-
τα φύλλα των αψηλών δέντρων που σισιρίζουν
με τον λίγο μέσα τους άνεμο-
το απόγεμα μαγεμένο που έρχεται..

Στο δωμάτιο μόνος διαβάζω..

Οι φιλοδοξίες μου όλες φροντισμένες
σαν φρούτα που θα ωριμάσουν μετά..

Ρήματα θάλασσας: ‘’αλιεύω’’ ‘’πλέω’’ -επιφωνήματα
στεριάς:

‘’Ω! τι ωραία
σιγή των ευκαλύπτων!

του βραδιού που πέφτει
σε λίγο!’’

Καθώς
ένα βελόνι νοσταλγίας τρυπά
για να χωρέσει η καρδιά μου
χρόνια εφηβικά..

Παρατείνεται η διάρκεια του εφήμερου

24.

Παρατείνεται η διάρκεια του εφήμερου και τα λόγια
που είναι σπαθιά, είναι λόγια ποιήματος
που αυτοαναφλέγεται
για να υπάρξει
σαν φλόγας ιδέα.

Το κραυγαλέο εγώ ενός τέτοιου ποιήματος χωρά μόνο
σε ένα λεξιλόγιο δημιουργημένο πριν από χιλιάδες χρόνια, που έχει
αθροίσει επικοινωνίες αισθημάτων
πριν γίνει
συμβολικά γραπτό.

Και ξέρω
την καθαρή φύση
ενός λόγου με πιο πολλά νοήματα
απ’ ότι θα μπορούσε να αντέξει
η ίδια η ζωή..

Ένα ποίημα που δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει την παρουσία του

23.

Ένα ποίημα που δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει την παρουσία του
είναι μία πορεία που δεν ξέρεις τον προσανατολισμό,
μια περιφορά ενός στολισμένου επιτάφιου
που κρύβει
Χριστό
ή Άδωνη
ή τίποτα.

Ένα ποίημα που διεκδικεί τα πλήρη λόγια του
είναι ένα άδετο κομπολόι
που ζητά
να κλείσει τον κύκλο του
το σκοινί που κρατά τις λέξεις του χάντρες..

Πριν απ’ τον Άνθρωπο-Κάτι είναι ο Άνθρωπος- Τίποτα

22.

Πριν απ’ τον Άνθρωπο-Κάτι είναι ο Άνθρωπος- Τίποτα, όπως
τον διαμορφώνουν οι μοίρες
να μπει στην ζωή..

Και οι ανάσες του
είναι μία επιμονή απροσδιόριστη της σάρκας
που ζητά μακροημέρευση
και ευτυχία..

Μέσα σε κάθε ψυχή ένα κενό που γεμίζει μόνο θεό
και φόβο..

Γιατί ο Άνθρωπος- Κάτι
είναι μια αβυσσαλέα ενότητα
φθόγγων χαράς
και φθόγγων λύπης..

ΟΛΟΙ..

ΟΛΟΙ..

Όμικρον- βαρύ όμικρον
και λάμδα
και πάλι όμικρον:
πληθυντικό..

Κρατώντας ένα λουλούδι μες τα χέρια, ιοβόλο..

Όλοι είναι σκιές του εαυτού τους, σκιές ονείρων
που θα ‘λεγε κι ο ποιητής..

Αντίθετοι στην κενότητα που αντιπροσωπεύουν – κι όμως
η κενότητα υπαρκτή..

Πληρούν την χάρη, αλλά η χάρη τους, χάρη δεν είναι
κανενός.

Φτιάχνουν
τον καταρριπτόμενο μύθο:
αγγίζουν
το μέγα κενό..

Γαυγίζουν τα σκυλιά την νύχτα

20..

Γαυγίζουν τα σκυλιά την νύχτα, ο άνεμος
καρφώνει την φωνή τους πάνω στις κλειδωμένες πόρτες
όπου από μέσα τους κοιμάται
της αυγής ο αρραβωνιαστικός..

Το φεγγάρι δείχνει δόντια, αγριεύει,
τινάζει ένα γύρω την σκόνη του, φουρκίζεται
και πιο αινιγματικό κι από μια περιπλανώμενη σκέψη
πάει να δύσει
στο αύριο..

Τα λουλούδια μυρίζουνε όνειρο
κι όπως το ξέρουν ότι δεν θα ξαναγεννηθούμε
τα δίνουν όλα τους, τσιτώνονται
να κυριεύσουν τον γλαυκό αέρα.

Τότε σηκώνεται η πεθαμένη μάγισσα και αρχίζει να ψελλίζει
ακατάληπτα λόγια, ενός αρχαίου ψαλμού, που ακούγονταν
τις νύχτες
παλιά,
όταν λιγόστευε το φως του το φεγγάρι.

Και πάνω απ’ τον ύπνο των ανθρώπων δυο φτερά
από γιγάντιο γύπα
που οσμίστηκε το αίμα κάθε ζωντανού και έρχεται
πάλι να δαιμονίσει..

Οι μισοί δρόμοι της πόλης με τα χαμηλά πεζοδρόμια

19.

Οι μισοί δρόμοι της πόλης με τα χαμηλά πεζοδρόμια και τα προνομιούχα δέντρα-
οι αξιωματικές μέρες του Ιουνίου στην Ρόδο, πριν
η θάλασσα μεταφραστεί σε γαλάζιο και η αύρα της
θωπεύσει απαλά την στεριά.

Η φασαρία της νύχτας
που οι τουρίστες αγρυπνούν στα μπαράκια πίνοντας
διευρυντικό της συνείδησης αλκοόλ
και βλέπουν
τον κόσμο αλλιώτικο..

Μεταβαλλόμενο σε ένα πεφταστέρι που το κενό του
δεν ποτέ διορθώνεται..

Μέσα μας το τώρα είναι ύστερα και το αύριο
σήμερα που λιποτάχτησε.

Όσο προσπαθούμε να δούμε πίσω από τα σύνορα του βλέμματος, ένα χρώμα
ωχρής ζωής που δεν αναγνώθεις
σωστά.

Ένα αλουμινένιο παραπέτασμα μετά από το ποίημα που σκάρωσες για να κρύψεις
την ευαίσθητή σου πλευρά..

Κι εσύ
επιταχύνεις οδύνες
προς εσένα..

Τα διαφορετικά δέντρα, με την ιταλική επιμονή
να είναι η οργάνωση σύμβολο..

Πωρόλιθοι που σκουριάζουν ευτυχισμένα
μέσα στα χρόνια, αφήνοντας
αυτό το λυσσαλέο σαράκι της οξείδωσης,
όπως γινάτι
να φθείρει οτιδήποτε ο καιρός.

Το απόγεμα μελοποιεί την καρδιά μου!

Πώς δεν το σκέφτηκα; Είμαι
ένας αδαής που στηρίζει επάνω σε αρχαίους κίονες το άλφα του
και το ωμέγα.

Αν θέλω να γυρίσω ξανά
προς το σημείο φωτιά
το μέσα μου, ο ίδιος είμαι
που ήμουν ο έφηβος..

Και χορεύω!

Ευτυχισμένα καλός!

Ρόδος.. 2009

Στην αρχή της σκέψης είναι ο άνθρωπος που δεν είμαι εγώ

18.

Στην αρχή της σκέψης είναι ο άνθρωπος που δεν είμαι εγώ,
πολλαπλασιάζοντας τον άνθρωπο που δεν είσαι ούτε εσύ,
επί τον εαυτό του.

Ένα γινόμενο αισιόδοξο,
νομίζοντας πως θα νικήσει..

Με κάθε σώμα που είναι μέσα του φυλακισμένος ο έρωτας..

Υπερβαίνοντας τα λόγια, τα αισθήματα και τα γραμμένα φιλιά
επάνω σε παράξενες σελίδες.

Και ο ίσκιος των ψυχών που μόνο τον ψυχανεμίζεσαι, δεν μπορείς
με λόγια να εκφράσεις
το αφιερωμένο του αίσθημα
που ωραία φλέγεται
μέσα σε μια στιγμή.

(Προϋποθέτει αφοσίωση η ανάσα-
και η ζωή βραχνά!)

Κάτω από την φούστα σου

17.

Κάτω από την φούστα σου
αίνιγμα που δεν λύνεται-
εστία μύθου ζωντανού..

Κάτω από την φούστα σου
ένα φεγγάρι απαλό, μεταξένιο
σαν ύδωρ
που παθιάζομαι πότε σ’ αυτό να βραχώ!

Φως ο λόγος-

16.

Φως ο λόγος-
κι από το ύψος του μεγάλου κάστρου
λακωνικά χρωματισμένο το απόγεμα,
γυρίζοντας στο ροδαλό τα ανεξαργύρωτα προικιά του..

Η ιστορία της γης επάνω σ’ ένα φύλλο
δέντρου, πεσμένο, αποτυπωμένη..
Καμία θρησκεία για το παρόν..

Ο άνθρωπος
απλά άνθρωπος-
χωρίς ιδεαλιστική επικουρία.

Ανοίγει τα χαρτιά του,
μπροστά:

μεγάλους χάρτες
με αστερισμούς του σύμπαντος.

Και εξηγείται έτσι το αίμα:
σαν συλλαβή που είναι από χοές που αρμόζουν έως
την παρελθούσα ζωή!

Το σπίτι των υδάτινων αντανακλάσεων

15.

Το σπίτι των υδάτινων αντανακλάσεων
με τους ιβίσκους
στην πίσω αυλή:
Ένα παλάτι των ανέμων που να φύγουν πάλι ήρθαν
μες την θερμοκρασία του Ιουνίου, εφτά
η ώρα το απόγεμα που ο κόσμος
βράζει από καημό και νοσταλγία..
Επάνω στην ταράτσα του ένα κυνηγητό το αεράκι με
τα πεσμένα πλατανόφυλλα.
Σκιές λευκές πετούνε πέρα οι γλάροι.
Ανοίγεται απρόσμενα η δυνατότητα να είναι δεν το είναι..
Ένας επιγραμματικός
άτσαλος, πνευματώδης
ήλιος ποτίζει με χρυσάφι τα φυτά.

(Εγώ να δεις αδιάβαστος που είμαι..
Από ποίημα, από φεγγάρι, από ψυχή-
μόνο να ξέρω ποδοβολητό της θλίψης κατορθώνω..

Όπως να μένω είμαι έγκλειστος στην κάμαρα
που κάποτε μου ναυαγεί κι όπως καράβι
με παρασέρνει στα ενδότερα
μιας θάλασσας κατάθλιψης..)

Ρόδος.. Ιούνιος 2009

Ένα μουσείο είμαι μ’ απολιθωμένες σκέψεις

14.

Νιώθω μέσα μου να πεθαίνουν πράγματα, να μ’ εγκαταλείπουνε
τα αισθήματα, φοβισμένος να ζω
από εμένα..
Είχα τόση έρημο μέσα μου τελικά;

Να καιροφυλακτεί ο χρόνος να μου αρπάξει
τις τιποτένιες πια περιουσίες μου… Κι ας έχω
συλλέξει επίμονα αυθεντικές εικόνες
του μυαλού που αξίζουν
όλα τα λεφτά..

Ένα μουσείο είμαι μ’ απολιθωμένες σκέψεις, ιδέες που έγιναν
λίθινες
-γιατί τις φύσηξε αλλιώς ο αέρας..
Μα χαίρομαι

που ένας λόγος μου σφύζει από αίμα και αναπλάθει
όλη την σοφία των αιώνων- και κρατώ
μία λέξη ελάχιστη που περιέχει
άβυσσο
και φως..

ΑΓΑΛΜΑ..

ΑΓΑΛΜΑ..

Μες από το μάρμαρο ξεπηδά η μορφή σαν ένα πρόσωπο που το γέννησε
η σκληρή ρίζα του λίθου.

Και είναι
ομιλητικό, οχυρωμένο πίσω
από την δομή του σκληρού υλικού, σχεδόν δέρμα
ζωντανό, που αντέχει αιώνες, και πάνω του
παίζουνε οι νερόχαρες επιθυμίες.

Τα βαθιά μάτια κοιτάζοντας στο απροσδιόριστο μέλλον..
Τι να κοιτάζουν;
Με τις πτυχές του ο χιτώνας κρουστές:
αθροίζει
χρόνους και χρόνους
επάνω σ’ ένα βάθρο που μετρά
πιο οριζόντια την κάθε αιωνιότητα..
Σχεδόν θέλει να φύγει..
Κουρασμένο εκεί από το να διδάσκει
το μέτρο της κρυφής αρμονίας..
Και μια μουσική υποδόρια που κάνει
να ριγούν οι μυώνες-
τρεμίζει λίγο
ανεπαίσθητα το κορμί όπως
ένα μειδίαμα αρχαϊκό επιμένει
ν’ αναιρεί το παρόν..

Ιούνιος 2009 Ρόδος..

Εξαπολύουν οι μέρες τα φορτία τους πάνω στα πτώματα των αιώνων..

13.

Εξαπολύουν οι μέρες τα φορτία τους πάνω στα πτώματα των αιώνων..
Όμως τι μπορεί να πετύχει ένας άνθρωπος που σκέφτεται
μισό με την καρδιά, μισό
με το μυαλό και όλο
με την ανθρώπινή του μοίρα;
Και πώς ξέρει τον έρωτα;
Τον αφήνουν οι μνήμες ν’ αγιάσει;
Φωναχτά οι επιθυμίες του σάρκα παίρνουν και γίνονται
επιθυμίες του ονειροπόλου..
Που πάνω απ’ όλα είναι χαμένος για χαμένος σ’ ένα
δικό του άμετρο διάστημα..
Εφησυχάζουν μέσα του οι κόσμοι που έχει..
Πολλοί μα την αλήθεια!
Και που συντελείται το θαύμα
του έρωτα, με το κορμί του το καταλαβαίνει..
Που είναι το ρίγος που έρχεται,
ο μυστικός του παλμός..

Σ’ αυτήν την γειτονιά του κόσμου

12.

Σ’ αυτήν την γειτονιά του κόσμου οι νύχτες
κρέμονται πλημμυρισμένες αίνιγμα που δεν θα λύσει
ο ερωτευμένος που πλανιέται μέσα τους.

Αρχαίοι θεοί μυσταγωγούν που κρύβεται
απόψε από όλους το φεγγάρι..

Εγώ- πηγαίνω αμέριμνος εγώ..

Και μου είναι μοίρα η θέληση, καημός
ο μουσικός πεπραγμένος βίος..
Είμαι αποταμιεύοντας μια προσευχή της μαργαρίτας
που μόνο η μέλισσα μπορεί να ξέρει..

Τόσο χοϊκός, τόσο
αγαλματένιος, που δεν είναι ούτε πια τα λόγια μου
που εξέχουν μες το αύριο, κάτι
που να διαβάζεται απ’ την αρχή σωστά..
Κι έχω αφήσει να με κατατρώει ο καιρός..

Εξάλλου τούτο το σαρκίο
θα περιφρονηθεί και τόσο βάναυσα μια μέρα.. Ποιός δεν το ξέρει;
Από παντού εισβάλει μέσα του ο καιρός
κι απομυζά την λάμψη του..

Κι εσύ που είσαι τόσο όμορφη που να ζηλεύσουνε κι οι μνήμες,
πού πας εσύ, σαν σκέψη, σαν
χίμαιρα
που ν’ ακουμπά πάνω στο αύριο του κόσμου;
Σε μαστιγώνει άγρια ο παρανομαστής καιρός..

ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ..

ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ..

Μες την απλή αριθμητική του απογέματος
Καθαρά αθροίζονται όλα:

Τα μάτια των λουλουδιών και οι άσπιλες πρώτες μυρσίνες
Τόσο φορτωμένες θεότητα που μετά ποίηση από μόνες τους είναι-

Και των δέντρων οι επίμονοι κλώνοι
Να βγουν μέσα στην αδιάφορη αιωνιότητα-

Φορτία μετά η νύχτα
που ζαλίζει με το δυνατό της αγιόκλημα,
το απαλό αεράκι που θυμίζει μετέωρες νότες..

Η αρχαία θεά που λες κανοναρχεί
Σ' έναν μπαχτσέ που τον παράδεισο που χάθηκε θυμίζει..

Βασιλεύουν των άστρων οι ζωντανές μουσικές

Και γίνεται η αιθρία σαν μια σκέψη που θα φτάσει κάποτε θεόρατη
ως τον σεκλετισμένο νου ενός γέρου
θεού που ζάρια του πολέμου πάλι παίζει..

7.02.2010

Μια επιπόλαιη ζωή κι ένας θάνατος θάνατος

Μια επιπόλαιη ζωή κι ένας θάνατος θάνατος
Ένα άγχος σαν γκιλοτίνα που αδιάκοπα καρατομεί
Το μεροκάματο πικραίνει
Γίνεται δήμιος ο κάθε ένας χρόνος που φορτώνεται
Στην ράχη σου και σε γερνά
Είσαι τόσο φθαρμένη ύλη που τρομάζεις
Έκανε κάτι να σε προστατέψει ο θεός;
Είδε πόσο πονάν τα μέσα σου;..
Την κάθε μέρα είδε
Πόσο ελπίζεις για να μην
Πάψεις να ελπίζεις;
Φοράς την ίδια ψυχή που πριν σου χαρίστηκε
Αμετάβλητη μέσα στα χρόνια
Ποιός σε εχθρεύεται; Ποιός σε μισεί
Όταν σκοτεινιάζει ο ορίζοντας και γίνεται σάβανο η νύχτα
Που με τα σκούρα της άμφια σκεπάζει αυτό
Το σώμα που μια εποχή ήτανε από όνειρο πλασμένο
Εφηβικό..

10.02.2010

Οι φωνές εντός μου είναι πια κατεστημένο

11.

Οι φωνές εντός μου είναι πια κατεστημένο που μπορεί
να δημιουργήσει μία χώρα ονείρων..

Κι όμως: και ξύπνιος ονειρεύομαι..

Τόσο λιτοδίαιτος σε ανάσα που απορεί
ο θεός: ‘’τι έπλασα;’’

Έχω αφεθεί να παρασύρομαι από τα μελτεμάκια κάθε πόθου..

Βλέπω γυναίκες ωραιότητας που εξάπτουν
τις φαντασίες ως και των αποθαμένων.

Γυρνώ στο φως-
μισός υπαρκτός και μισός
του ανέμου άθυρμα-
και σκοτεινό ρήμα της μοίρας..

Το κράτος της λατρείας μου
είναι κάτι πουλιά
που αμφισβητούν τα πάντα..

Πετάνε ελεύθερα μέσα στους πιο ασύνορους
ουρανούς-
διδάσκοντάς με ποίημα!

ΚΛΥΤΑΙΜΝΗΣΤΡΑ…

ΚΛΥΤΑΙΜΝΗΣΤΡΑ…

(Αντιγράφω τόσο φως από μέσα μου που δεν με ξέρει
ούτε ο θεός ακόμα!)

Δείξε απείθεια – θα σε κάψω
όπως κρατώ τα βότσαλα του εξοστρακισμού σου..

Ο αέρας θα φυσά. Θα έρθεις
με αναμμένα φώτα σκέψης.

Εγώ θα ξέρω μες απ’ τους καθρέφτες να κοιτώ
το άλλο πρόσωπο που σου έλαχε,
μοίρα του τρόμου..

Κι ενώ ήσουν γυναίκα που ποτέ δεν μπόρεσε
να δει ψηλότερα απ’ τον θάνατο- τώρα να ξέρεις:
ο ανεστραμμένος σου εαυτός
ίδιος και απαράλλακτος
με σένα είναι
και σε πονά..

Δες!
Μες το λουτρό που έσκυψες να βρεις
ένα νερό που να ξεπλένει από πάνω σου το ανόσιο αίμα..

(Αντιγράφω
τόσο σκοτάδι από μέσα σου που δεν σε ξέρει
κανείς όσο εγώ ακόμα…)

Ένα φεγγάρι τρύπιο

10.

Ένα φεγγάρι τρύπιο- σαν
νόμισμα δεκάρας
που μόνο οι παλιοί γνωρίζουν
που ξέρουν να κοιτούν την νύχτα αλλιώς…

Ένα πλοιάριο ταχύ σαν ξίφος
που κόβει άνεμο
πριν αποβεί μοιραίο…

Αξιώνω συμπεριφορές αβρότερων λόγων..

9.

Αξιώνω συμπεριφορές αβρότερων λόγων..
Έχω κοιμηθεί κάτω από περίφημα άστρα-
έχω γευτεί
σώματα γυναικών,
πολύχυμα
που γίναν
κρατήρας
να χαθώ.

ΣΕΦΕΡΗΣ…

ΣΕΦΕΡΗΣ…

Θυσιάζεται στο πνεύμα και τον παίρνει ο άνεμος-
θυσιάζεται στο πνεύμα- πώς να μην τον πάρει ο άνεμος..
Κρατά ένα παλιό αλφαβητάρι
με παράξενα γράμματα συμβολικά-
κι έχει μες το μυαλό του
ποιητές που τσιρίζουν
όπως βγαλμένοι από αρχαία τραγωδία
που λύση δεν υπήρξε-
ούτε από μηχανής θεός..

Το παιδί που υπήρξες

7.

Σοφό λεπίδι
γεννήθηκε να κόβει..
Το παιδί που υπήρξες
έγινε τώρα κριτής σου..

Εσύ που βρήκες κάποτε το μέτρο των διαθλάσεων
απ’ το νερό
για το νερό
ξεγίνεται η φωνή σου.

Κοίταξε μέσα σου τώρα!

6.

Κοίταξε μέσα σου τώρα!
Εκείνο που ανακαλύπτεις να σε κάνει αθώο - σε κάνει
να ζεις ανάποδα:
από τον γέροντα προς το παιδί..
Ανακαλύπτεις
τον εαυτό σου του μέλλοντος.

Εσύ που δεν είσαι σαν όλοι
είσαι κι όμως αυτοί..
Είναι βαθιά
αποτυπωμένοι μέσα σου:
Βλέπεις
μες απ’ τα μάτια τους,
ακούς
από τ’ αυτιά τους,
μιλάς
αρχίζοντας απ’ τα φωνήεντα
που αυτοί αγαπούν.

Ώ ουρανέ!
Βαθιά μου ριζώνεις τις νύχτες
με τ’ άστρα σου..
Κι από το κράτος το αρχαίο των Μυκηνών
έρχονται έρχονται οι ψαλμωδίες σου..

Χρυσά διαδήματα, πόρπες
χρυσές, χιτώνες
πορφυροί, ενώτια
χρυσά- και η βασίλισσα
που ανέβαινε αγέρωχη τα σκαλοπάτια
προς το παλάτι που άγγιζε τον ουρανό..

Κοιτάζω μέσα μου τώρα..

Ένα πιο μυστικό που ακούγεται σαν την φλογέρα ακόμη
και σήμερα πιο πέρα απ’ τα γύρω
βουνά,
πλανιέται σαν μια σκέψη εξακριβωμένη λευκή
στον αέρα..

Κάπου θα σφάλλει λες ο χρόνος Αίγισθος! Κάπου
θ’ αρχίσεις να φαντάζεσαι πως είσαι ο Αγαμέμνονας
που ένευσε μεμιάς και όλα σίγησαν-
ακόμη και τα λεύτερα πουλιά!