Άργησα πολύ μέσα στις σκέψεις μου

Άργησα πολύ μέσα στις σκέψεις μου …κι είναι
όλοι οι ήλιοι που ξέρω, ένα πελώριο τίποτα…
υποφέρω από μια νοσταλγία που δεν ποτέ και κουράζεται…
είναι όλα γύρω μου θλιμμένα, βραχνά-
με φωνάζουν που τα κοιτώ, τα κοιτώ.

Εγώ ανοίγω άλλες σελίδες, άγραφες που ακόμη
δεν έχουνε αφήσει το μελάνι να τις κάνει υποχείριο-
και τεντώνω
το σκοινί- δεν θα μου βγει σε καλό- χρειάζομαι
λίγη ελπίδα, δεν μπορεί
ένας άνθρωπος να ζήσει μοναχά πολεμώντας, θέλει
κι η μοίρα του να απολαύσει δύο φιλιά,
να κοιταχτεί μέσα σε δύο που τον αγαπάνε μάτια…

Και προσπαθώ
να ζήσω ένα όνειρο όπως που αξιώνουνε οι ποιητές
με λέξεις και με φαντασία να πλάσουν- πριν
έρθει ένα τέλος και με χώσουν τα μολύβια μου
βαθιά βαθιά- να είμαι
ένα δώρο σώμα
της πικραμένης γης…

28.11.2009
Αθήνα