Η μελαγχολία του φθινοπώρου

Η μελαγχολία του φθινοπώρου κι όπως τα βράδια
πέφτουνε θυμίζοντας μια ξεχασμένη προσευχή
που από τα παιδικάτα μας μέσα κάτι κρατάει
σβήνοντας- σαν την μουσική μετά- τα φώτα
οι σκιές μεγαλώνοντας, σκυθρωπός να είναι ο Σεπτέμβριος..

Άνθρωποι βιαστικοί, σαν που νομίζουν θα προλάβουν το ακατόρθωτο-
κάτι βροχές που αναγεννούν το σύμπαν, κάτι
χορωδίες πουλιών και τρέχοντας οι μέρες
του μήνα, γίνεται το μαράζι του ερώτα και πολύ εντονότερο..

Στις σελίδες επάνω θλιμμένο που κυλάει μελάνι
(ορατών τε πάντων και αοράτων η συγκομιδή)
σαν μια ποιητική σαγήνη που δεν χώρεσε σε τίποτα από τα καθιερωμένα-
και είναι δύο του μηνός που υπερασπίζομαι
ό,τι στο αύριο θα χαθεί..

Αν μ' αγγίξεις μην φοβηθείς που έχω μέσα μου χάος
γιατί το ξέρω ότι η ζωή στην τραγωδία της με κωμωδία ερμηνεύεται
μην πάρεις σοβαρά ούτε μια λέξη
απ' όσες θα σου πούνε τα πεσμένα φύλλα που τα παρασέρνει
ο φανατικός άνεμος..