Δύει το φως μετά το μεσημέρι

Δύει το φως μετά το μεσημέρι
κι όπως πηγαίνει γρήγορα το αυτοκίνητο,
στην ευθεία γραμμή του κάμπου,
οι λεύκες κάνουνε το σύνορό τους ξεκάθαρο,
δικαίωμα οριοθετημένο.
Οι φωλιές των πουλιών που κλονίζονται από τον Δεκεμβριανό αέρα-
πιο ψηλά κι από μια επιθυμία άτολμου ανθρώπου.
Πάνω στον στύλο ένα γεράκι κατοπτεύει
να πιάσει αδιάβαστο
κάποια στιγμή, τον πεινασμένο αρουραίο που αλωνίζει
γυρεύοντας ένα τίποτα κάτι.
Ζαλίζονται όλα ως το απόγευμα- νυστάζουν…
Και πέφτει μια ιερή μονότονη βροχή… ωραία!
Ανιχνεύω μέσα μου και γύρω…
Πως πέρασε ο καιρός και τα μέλη πονάνε
κουρασμένα προσπαθώντας την βαρύτητα να νικήσουνε…
Και όταν ήμουν πιο νέος
είχα συμπεριφορές ηφαιστειακές-
απρόβλεπτος
όποια στιγμή για την έκρηξη…. Τώρα αφήνω
να μου γίνεται ο θυμός υπομονής μελτεμάκι
που και μόνο τιθασεύεται και γυρίζει
σε φιλοσοφική διάθεση αυτά που θα συμβούνε να ερμηνεύσω…
ταξιδεύω και πάω..
οι λεύκες ταξιδεύουν μαζί μου
σαν σε ποιητική διάταξη, λιγάκι πριν γύρει
να κοιμηθεί πίσω απ' τα βουνά ο ελεήμονας ήλιος.
Ερήμην μου συντελείται το θαύμα, το οποίο θαύμα μπορεί να πραγματωθεί..
Κι ερήμην μου, μια μέρα θα ανθίζουνε πάλι γύρω μου τούτα όλα
κι εγώ δεν θα είμαι εδώ
να τα βλέπω…

5.12.2009
Θεσσαλονίκη