Το πρωί, ξυπνώντας, ένας πολυλογάς αέρας

Το πρωί, ξυπνώντας, ένας πολυλογάς αέρας προσωποποιεί
την πείνα μου για λέξεις, την κάνει
ν’ απλώνεται επεκτατική και ολέθρια..
Αυτοί που τον καταλαβαίνουν φοβούνται
ή απορούν..
Η εποχή τέτοια δεν θέλει..
Στεγνή
χωρίς ανάσα βάθους- είναι αιμάσσουσα πληγή..

Μιλώ..
Τα λόγια μου φουσκώνουν σαν ψωμιά που ψήνονται
πρωί πρωί γα να τα βρουν
εκείνοι που μέσα στην μέρα θα πεινάσουν
για άρτο και θεάματα..

Κι αυτό που μοιάζει ιερό πολλές φορές αλλά- ποιός ξέρει- είναι,
το ποίημα που σαν δέντρο ψηλώνει ψηλώνει,
με απλωμένα κλαδιά και ρίζες
που φτάνουν στο γονιμοποιημένο παρελθόν..
Πόσο μοναχικό κατόρθωμα!

Επικοινωνεί με το πέραν, τον πέρα ορίζοντα, το θείο
και με το σώμα του πληγωμένο από πολλές επάνω του μουντζούρες μάχες
μέσα στης νύχτας την αγρύπνια έρχεται, κοντά στο χάραμα, να είναι
σύνορο της ψυχής, που με ψυχή κι αγάπη για τ’ απόκρυφο αναγνωρίζεις
να κόπτεται να τα αγγίξει όλα..