Σύνεργα που έχει η μοναξιά να μας θυμίζει πως ποτέ δεν θα πεθάνει!

Σύνεργα που έχει η μοναξιά να μας θυμίζει πως ποτέ δεν θα πεθάνει!
Ένα κερί αρωματικό ανάβει κάπου πέρα στο δωμάτιο.
Νιώθω φιγούρες ψυχής ολόγυρά μου να πετάνε.
Μες το σκοτεινό τους βασίλειο
ήταν άλλες, μα- εδώ-
φαίνονται πάλι άλλες:
Σαν μισογκρεμισμένα σπίτια που μία ανάμνηση παράξενη σε όσους τα κατοίκησαν αφήνουν.
Παίζει σιγά το ραδιόφωνο. Ακούω
τα κύματά του που ωραία απλώνονται
μες το δωμάτιο σαν όπως σ’ ένα βράδυ είναι
τραγούδι αυθύπαρκτο κάθε φεγγάρι..
Κοίτα πόσο απλά η θλίψη μου κυριαρχεί και βγαίνει
πάνω από τις λέξεις-
όπως σ’ ένα ποτήρι με νερό μία σταγόνα λάδι για ξεμάτιασμα σίγουρη επιπλέει..
Και όπως είναι να σωπαίνω πια για να κρατώ
τον εαυτό μου σε εγρήγορση,
έτοιμο
αυτό που έρχεται για να παλέψει..
Σβήνω τα φώτα κι αφουγκράζομαι: ο ουρανός
είναι ένας μύθος που τον λέει
ο θεός μ’ εμπιστοσύνη σ’ εμένα!