Τονισμένο στην παραλήγουσα χλωμό κρύο φεγγάρι…

Πού να χωθώ που να έχει επιτυχία η προσμονή; Και ο άνεμος

Πού θα υψώσει στα ψηλά κατάρτια

Την δύναμή του;

Σώπασα και μελέτησα τον καθαρόαιμο Βοριά.

Συλλάβισα.

Μίκρυνε με οικονομία η εβδομάδα.

Το λεξιλόγιο απίστησε.

Συζητούσαμε αφήνοντας να περνά ο καιρός.

Όλα με τόση αναισθησία.

Πριν να υπάρξει ο Έρωτας η ζωή ήταν μια μαγκωμένη θύρα

Που έτριζε αφήνοντας κάθε παρείσακτο να μπει

Να βεβηλώσει.

Μετά

Φιλί φιλί υπήρξε μία λύτρωση από αυτές που

Δεν περιγράφονται. Αγγίξαμε ωραία την προσδοκία!

Και έτσι όπως έδειχνε τις τολμηρές πληγές του ο Αύγουστος

Ένα φεγγάρι κρέμονταν πάνω απ’ τις ταράτσες

Και μας ψιθύριζε.

Ήταν ο πόνος βλέπεις πάντοτε και ο καημός.

Ήταν ο μύθος και ο θρύλος

Και η αγάπη ήταν που ξεψύχησε. Μείναμε

Με τα διαβάσματά μας και τις προσευχές

Με τις αλλόκοτες στιχομυθίες που αφήσανε

Μια γεύση πόθου. Μετά

Έφυγες κι εσύ. Γαντζώθηκαν τα λίγα σύννεφα στον ουρανό

Κι εμείς μιλήσαμε απελπισμένα.

Πού να χωθώ που να χωράει η λύπη μου;

Συγκεντρώνω τα βλέμματα συγκεντρώνω την όμορφη γαλήνη

Του βραδιού- και αυτοαναφλέγομαι.

Είμαι το υποκείμενο του θανάτου,

Η ζοφερή περίπτωση μιας παρακμής· ενώ

Θαλερά τριαντάφυλλα ψάλλουν τα ωσαννά των αγγέλων

Έξω από καθετί που θα μπορούσε να ήταν παράδεισος!

Αθήνα 31/8/2023

Τοπίο να ζεις…

Το φως ενστερνίζεται την διδαχή

Μηρυκάζει την έμπνευση, αγγίζει

Την σαφήνεια των χρωμάτων.

Ντύνω την φυλακή μου με αίμα·

Την νύχτα έζησα μ’ όσα πολύ με τσακίσανε·

Ξέφυγα από στενομυαλιά και αγχόνες-

Ζω σ΄ένα μέρος του παραδείσου παράμερο.

Τόσες εκκρεμότητες η ζωή που κανείς δεν αντέχει-

Αθώος είμαι και με κλονίζει ο εκτυφλωτικός πυρετός-

Διαστέλλομαι από αγανάκτηση και ανέλπιδη μοίρα-

Εδώ

Στον μικρό κόσμο των πραγμάτων και των ολοφυρόμενων ιδεών…

Αθήνα 28/8/2023

Όλες οι αντιδρ

Μικρό ανάγωγο ανάθεμα για τον μαλάκα των φρικτών μας ημερών…

Κι ο Χρόνος να λιώνει κι ο καημός

Και η πορτοκαλί διάρκεια της άσχημης πραγματικότητας

Κι εσύ που θεωρητικολογείς μαλάκα μου και τελειωμό δεν έχει

Μιλώ μιλώ κι όλο με ζοχαδιάζεις και σε αναθεματίζω

Κοίτα που όλα αλλάζουν γύρω σου καημένε μου

Όλα αλλάζουν και να πάρεις το χαμπάρι πρέπει

Γεμίσανε σκουλήκια οι κοσμοθεωρίες σου

Σήπεσαι βρε αλήτη μου που ποδοπάτησες το σύμπαν κάτω απ’το συμφέρον σου

Αχ κατεργάρη μου βρώμικη ράτσα που είσαι

Κάνω εμετό πάνω στο άθλιο κρανίο σου!

Πίνακας του Νταλί

Όλες οι

Με την φούρια της νύχτας…

Κάτω από τον ουρανό στερεώνω το απέλπιδο πιάνο μου

Στερεώνω ψυχή, βάφεται με σκοτάδι ο ορίζοντας

Καγχάζει ο αιχμηρός φθόνος του θανάτου

Το καλοκαίρι πεθαίνει αινιγματικά

Στολίζεται με ζόφο της φωτιάς, κάποτε έλαμπε

Σαν κατακλείδα φωταγωγημένη….

Τώρα υψώνεται καπνός

Μαύρος στα αδειανά δωμάτια των ονείρων

Πονά ο φοβισμένος εαυτός μας

Ένα πλοιάριο της ματωμένης νύχτας

Προσάραξε στα βράχια της ακραίας

Μελαγχολίας· είσαι εδώ λοιπόν

Στον σκηνοθετημένο θάνατο, ακούς

Τον ήχο των σατανάδων, χλευάζουν

Την καθρεφτισμένη αγάπη σου

Στον ουρανό…

Τσαλακωμένη γη, τσαλακωμένη νύχτα,

Πατρίδα αιμόφυρτη, ο ήλιος είναι ένας σκεπασμένος πρόχειρα επαίτης,

Βαρύγδουπα η σκόνη όλη την ψυχή την σκέπασε

Πιο πυρκαγιά είναι η ανάσα κι από έντρομη ως την αυγή

Περιπλάνηση

Τρέξιμο σε λαχανιασμένη αφετηρία

Τρέξιμο σε λαχανιασμένο

Τερματισμό

Όποιος έχει την γνώση έχει κι ένα άλογο ελπίδας που καλπάζει

Δεν ξέρω πόση αισιοδοξία χωρά στις αντιρρήσεις που έχω

Είμαστε δολοφόνοι επί τω έργω και επί μίας συνείδησης που σάπισε…

Έργο του Νταλί…

Όλε

Απρόσμενη μέλισσα, βαθιά!...

 

Φουρφούριζε ένας αέρας σαν

Από ζωντανή ανάμνηση· σκάλιζα

Στον μικρό μου κήπο· ένας αιώνας

Από καθιερωμένα τριαντάφυλλα, ένας αιώνας

Από σπλαχνική ομορφιά.. Χτυπάει το σκαλιστήρι μου το χώμα·

Ουδέτερη η αγρύπνια μου

Και θετική· με ίχνη πάνω της από θεό που εκλείπει·

Πότιζα την αφράτη γη και

Την μνήμη· μια μέλισσα

ήρθε και κάθισε πάνω στο άλικο

Ρόδο· ‘’ Είναι η ψυχή της’’, είπα-

‘’είναι η ψυχή της!’’… και έφερα την απαλάμη μου στο κούτελο

Σκούπισα τον ιδρώτα· ‘’είναι η ψυχή της’’:

Το φωτεινό ζωύφιο του ουρανού!

‘’είναι η ψυχή της’’ ‘’θεέ μου, είναι η ψυχή της!’’

Κάπου εκεί, κοντά και μακριά, στον καθαρό

Ύμνο του μεσημεριού· ‘’είναι η ψυχή της’’

Μου παραστέκεται την ώρα που θαυμάζω

Την Ομορφιά μέσα στην μοναξιά, την λύπη

μέσα στην ελπίδα!

Είναι η ψυχή της!

22/8/2023 Αθήνα..

Όλες οι αντιδρά

Το Μέγα Ποίημα….

Να χαλάω τα πινέλα μου και να τα πετάω

Ζωγραφίζοντας ερασιτεχνικά την Ομορφιά

Να μεθώ από ψυχή και πάθος

Να είμαι ο πόθος σου όλος

Να στέκομαι για να μαθαίνω τα ‘’απλά’’

Να οσμίζομαι επανάσταση της ‘’ουσίας’’

Μηδενίζοντας για να καταστραφούνε τα κοντέρ μου·

Πουθενά δεν σε προδίδω, είμαι αιχμηρός

Και αποφασιστικός, σαν σπασμένο γυαλί, κόβω

Όλους τους δεσμούς, εγώ που μιλώ

Μια γλώσσα ρόδινη, παλαιική, και φουμάρω

Άσεμνα σαν για να βλασφημώ έξω από τον οίκο μιας θρησκείας

Σφυγμομετρώ και φεύγω απ’ την κατάσταση, έχω την έγνοια

Να μην χαθεί ούτε γραμμή από το Μέγα Ποίημα!

Αθήνα 20/8/2023

Όλες οι αντι

Η ξαφνική μπαλαρίνα μου η μυθική…

Όλη σε γεννάει η μουσική ο ταχύς διασκελισμός

Φωνήεν ν’ αναστατώνει την γλώσσα, ίπτασαι

Πάνω από τις στέγες των εννοιών.

Και σε βλέπω

Όσο το μπορώ, να αναστατώνεις την αντήχηση

Κάθε ελπίδας. Τώρα που είσαι γήινη και όμως μυθική,

Λέαινα, ξίφος της ζωής επί του θανάτου, τώρα

Εσύ ορίζεις τις διδασκαλίες μου, εσύ

Με κάνεις ήρωα του ανέλπιστου, και ομιλείς

Μια γλώσσα ευφράδειας χελιδονιών…

Όλες οι αντιδράσε

Όπως θρησκεύω, πίσω από έννοιες, εγώ…

Άοκνο το Συμπέρασμα των ουρανών- κι όλο θρησκεία·

Βλέπεις με κόπο Ιδεών χτίζεται κάθε προσευχή- και ποιός επάνω του την Χάρι συγκεντρώνει

Να τον φοβούνται οι δαίμονες και να τον προστατεύουν οι αγγέλοι; Ποιός;

Ετούτος που με παροτρύνει να τον λέω με φωτιά

Και πυρ που ευδοκιμεί μες τις χαράδρες των μεγάλων οραμάτων!

Μα τι μιλώ;

Άλλο δεν θέλει η ψυχή μου από γλιτωμό

Και θαλερά ωραία τριαντάφυλλα!

Τον έρωτά μου συγκεντρώνω

Μέσα σε μία νύχτα που όλα υποβάλλονται σε μια γαλήνη κι ένα πένθος

Που την ουσία κάθε πόνου ξεπερνά!

Αθάνατη Αθηνά- μεστή δακρυρροούσα τοκισμένη Παναγία!

Αθήνα 15/8/2023

Αυτογνωσία…

 

Μάλλον ποντάρω περισσότερα

Στην όραση!

Κι από αυτό κινούμενος, όπως και να το δεις,

Αιώνια σφάλλω.

Γιατί πώς να τα δεις εκείνα που δεν βλέπονται; Ο ουρανός,

Ας πούμε, έχει μύριες προεκτάσεις: τίποτα ορατό από τα μεταφυσικά τερτίπια της ψυχής. Ή μήπως και αυτή δεν υπάρχει;

Σκηνοθετώ τις ερωτήσεις μου με μαεστρία. Είμαι ο γαντζωμένος στην αντίφαση

Προφήτης. ( Σιγά τα λάχανα!)

Αυτά που λέω εξανεμίζονται

Και πέμπει ο ήλιος το αιώνιο φως του,

Συντριπτικό, επάνω τους, σαν καταιγίδα,

Για να με αμφισβητήσει ολότελα!

Στην κάθε νίκη μια στροφή

Ποιήματος που ξεθυμαίνει!....

Αθήνα 12/8/2023

Ακούω τον περίγυρο…

 

Πολλές μοναξιές αθροισμένες.

Η νύχτα ξεθύμανε

Σαν ένα γλάρος που του φεύγει το στερέωμα.

Οι ακρίδες του πρωινού

Σαλταπηδούν μέσα στων ζαρζαβατικών την έξαψη·

Μιλώ και πεθαίνω·

Το καλοκαίρι με λαβώνει θανάσιμα..

είμαι μια φρυκτωρία που θα μεταδώσει χάος·

φουριόζικο μήνυμα σπέρνουν οι άνεμοι·

αντίθετος στον Χρόνο ο αιώνας σκυθρωπάζει

και δένει με μελαγχολία την μορφή του-

όπως σε έναν μύθο η Ιστορία γίνεται

άφθονο ‘’νόημα’’,

μπλεγμένο από μιαν ζοφερή ηλακάτη…

Αθήνα 10/8/2023

Αυτό που είσαι ρέπει προς το σκοτεινό συμπέρασμα των αγαλμάτων..

 

Τι να το κάνεις αν δεν έχεις πρόσωπα

εκατό ή χίλια;

Βάλε σε κόπο τους μελετητές..

Από τα ασκιά των ανέμων ο ζέφυρος έπνευσε

το φεγγάρι μαγνήτισε όλα τα βήματα

η παλίρροια των χρωμάτων γεύτηκε μισαλλοδοξία ουρανού

κι η νύχτα έγινε μια μάγισσα που ζει ευτυχισμένη.

Αυτό που είσαι ρέπει προς το σκοτεινό συμπέρασμα των αγαλμάτων

έτσι πεθαίνουνε οι ποιητές, να ξέρεις

θα σβήσει πρώτα η φωνή και θα σου μείνει η αιτία

για κάτι ανορθόδοξο να υποφέρεις.

Αλλά τι θα είσαι αν δεν έχεις πρόσωπα εκατό ή χίλια;

Αν θα σε μάθουνε όλοι μονομιάς και κατοικήσουνε την φουκαριάρα την ψυχή σου;

Άστους απέξω- εσύ γεννάς τις αντιφάσεις και κατά περίπτωση αποπλέεις

από την γη των λωτοφάγων προς μια φωτεινή Ιθάκη του μυαλού..

Όλες οι αν