ΑΠΟΓΕΜΑ..

ΑΠΟΓΕΜΑ..

Ένας ύπνος που γεμίζει κατορθώματα ονείρου
και πλάι στις ανθισμένες ορτανσίες
ένας μικρός πρίγκιπας βασιλικός
μόλις που άνοιξε
τα μάτια του και το σγουρό κεφάλι του μοσχομυρίζει
οργασμό αιωνιότητας..

Απόγεμα..
Ένας μαέστρος άνεμος σκουντά την θύμηση να βγει
μες την πραγματικότητα –
αλλά
αλλού ο κόσμος κι άλλος είναι..

Γαλάζιος, λευκός: αντιγραφή
του ουρανού που επάνω του
τώρα αφθονούν τα σύννεφα -σαν σύμβολα
μιας παραδείσιας ομορφιάς..

Το ποίημα σαν που έχει κάτι από αιώνια υπόσχεση-
μαρμαρωμένο και ψηλά
πάνω απ’ την εμπασιά του μήνα στέκει-
γράφοντας ώρες ώρες την γλυκιά του μουσική
μες την σελίδα του παρόντος συναισθήματος..
Ένα πρώτο φως, αχνό
επίχρισμα πάνω στην μέρα που έρχεται·
μια σιγανή εξάπλωση υπόκωφης μουσικής
που μεθάει
τα νυσταγμένα φυτά.
Ένα μυστηριακό τραγουδάκι του πρώτου πουλιού που μας λέει
τον έρωτα·
μια επική συνεύρεση της νύχτας με την μέρα..
Η ζωή ακούγεται πάντα σαν πρωτότυπη είδηση·
οι θόρυβοι που την τρυπούν
είναι ωραία γαλάζιοι:
ενώνουν το μυστικό της με το μυστικό του θανάτου· ανοίγουν
ένα παράθυρο στην μακρινή αθανασία..

Κοιτώ που δεν ξέρω και ξέρω..
Είναι απλά ασήμαντες οι πια περιουσίες μου..
Λυτρωμένα αγνός,
κομίζω ένα λόγο φωτιάς μέσα στην πριγκιπική ώρα που, μόλις,
ωραία ξημερώνει..
Τα χέρια μου
ψηλαφούν την τρυφερή κοιλιά της θηλυκής γης..