Μόλις μετά από την φθινοπωρινή βροχή..

Που περπατώ και γύρω κοιτάζω..
Μόλις μετά από την φθινοπωρινή βροχή..

Πλυμένα πώς γυαλίζουνε τα φύλλα
της νεραντζιάς κι απάνω της
μικρά νεράντζια άγουρα, δεμένα με κλωστή του ήλιου..
Μυρωδιές της μουσκεμένης γης..

Κι η κάπαρη που ανατινάχτηκε μόλις και να την ακουμπούσα
με τα μικρά εκείνα βαρελάκια της γεμάτα ευφροσύνη Σεπτεμβρίου..

Πηγαίνω και σκέφτομαι..
Το απόγεμα βαραίνει και μελαγχολεί τα όντα.

Η λίμνη είναι καθρέφτης του,
που μυστικά κρατάει, ουρανού.

Εγώ είμαι ο μαθητής που θα ευτυχήσει να δει
ξανά τον αρχαίο του δάσκαλο!

Και οι ώρες θα είναι θεραπαινίδες του χρόνου, καλό-
ντυμένες -σαν
που, σ’ ένα συμπόσιο των άστρων, ύστερα θα πάνε..