Τόσο παράξενος ήχος μετά τα μεσάνυχτα
Που ξαφνιάστηκα και ψάχτηκα στο σκοτεινό μπαλκόνι μου τι να’ναι…
Γκρεμίζονταν ένα άστρο;
Και τρύπωσε στο αίνιγμα το καταγάλανο.
Όλες οι σιωπές που ξέρω αυτοδίδαχτες
Λησμονούν να υφίστανται, θρονιάζουν μόνο μέσα μου, σαν καντηλάκια
Ενός κοιμητηρίου επαρχιακού.
Γύρω μου μια εγρήγορση αθωότητας
Την ‘’πιάνω’’ με τις ζωντανές κεραίες μου, βράδυ της Πέμπτης,
Αυτά που λήγουν με σφυροκοπούνε
Σαν φωτεινή Ανατολή και σαν ριμάδα Δύση.
Πόσο να μαστορέψεις την φωτιά του δειλινού, εκείνη από μόνη της δεν είναι κάτι
Ούτε που ορίζεις ούτε αναλώσιμη, σε σφίγγει
Και είναι μες τον νου σου σαν μια καταιγίδα
Που αναρχεύει και σε ζώνει…
Ίσως μια τέτοια νύχτα κάποτε να φτερουγίσω για τ’αλλού,
ίσως να φύγω για μια μακρινή σιωπή σημαιοστολισμένη
Και βρω το νόημα που έψαχνα, ίσως δεν χρειαστώ
Τις παραφουσκωμένες ματαιοδοξίες, ίσως
Έτσι να είμαι ευτυχισμένος πια ολότελα.
Βαθαίνει η νύχτα και ακούω αγελάδες που στα απλωτά λιβάδια βόσκουνε του ουρανού. Μετά
Τις αρμέγουν οι βοσκοί του σύμπαντος.
Διαθλάται μια ψυχή και φαίνεται πελώρια.
Στην άρθρωσή του αν το δεις το θαύμα είναι ένα παραμύθι τρομερό.
Ζαλίστηκα και λέω να ξαπλώσω.
Επικαλούμενος το σιγανό μυρμήγκι που ολοένα αποταμιεύει
Να σβήσει του χειμώνα την ευθεία απειλή-
Να νιώσει επάρκεια στο μικροσκοπικό όνειρό του…
17/1/2025
Αναρτήσεις
