Σταθερότητα!

Ξενυχτώ και είναι αναντίρρητος ο ουρανός: σαν ένα τάμα που δεν το εκπληρώσαμε. Τρυγώ μνήμες και μυρίζει όμορφα το γιασεμί· το φωτεινό σκάφος της μέρας το λουλουδάκι σου!
Ψιθυρίζεις· σε ακούω: πάντα θ’ ακούω τις μοναχικές καρδιές. Βαθαίνει η νύχτα, έχει σκέλος σαν διαβήτης και με το άλλο γράφει τα όνειρά σου στον παράδεισο.
Δεν ξέρω πώς να πω τέτοια ευτυχία! 
Ίσως η αγάπη μόνο ξέρει να μου ζωγραφίζει πάντα έναν κόσμο που χαμογελά.
Πάντα για τα ίδια που πιστεύα από παιδί θα επιμένω.

26.01.2019

Ο έρωτας αλλιώς!

Προστατευμένη μέσα στα χέρια μου όταν τα χέρια μου είναι η κλίνη σου η τρυφερή φυλακή σου ο κοιτώνας των ονείρων σου μικρή νεράιδα αθώο πλάσμα των μύθων που πλάθω.
Κι η Ποίηση;
Μια γεύση από αιωνιότητα που πλημμυρίζει ροσόλι και φέρνει αυτό το πετιμέζι που ξαναθυμήθηκα στα χείλη μου- σαν να ζωντάνεψε η φωνή της ηλικίας των νιάτων μου και να σου έδωσα στέγη και το πρώτο φιλί σου εγώ!

Ερωτικό αλλιώς!

Ανυποχώρητα και όσο δεν το ξέρω
Μου ανήκεις όπως φωταγωγικά
Στόλισες τις σελίδες μου με έρωτα-

Τι είναι να μην σε καταλαβαίνουν οι άλλοι
Τι είναι να μην νιώθω απ’ τον πόθο σου κανείς
Εγώ στολίζομαι από την ομορφιά που εκπέμπεις-

Κι όσο

Βαθαίνουνε οι μέρες και πληθαίνουν τα αισθήματα
Τόνοι χαράς το κάνουνε να είσαι μόνο εσύ κι εγώ και τούτο
Να είναι πάντα το ζητούμενο όλο!

Δεν είναι αυτό που λέω, αυτό που αποκρύπτω είναι σπουδαιότερο-

5.

Δεν είναι αυτό που λέω, αυτό που αποκρύπτω είναι σπουδαιότερο-
σαν κεντρί υπεράσπισης της βασίλισσας ιδέας.

Ακούγομαι επάνω απ’ τις επάλξεις των τελευταίων
υπερασπιστών
μιας πόλης που ‘γραψε σελίδες δόξας..
(Καταλαβαίνει άραγε ο καθένας;)

Πάντως στο μάκρος των αιώνων είναι πίκρα η φρόνηση
και το να την κατέχεις πιο δυσβάσταχτο
κι από τις εξελίξεις να ορίζεις..

Κι εκεί που χάνεται η περηφάνια ενός λαού και τώρα είναι
οι άρχοντές του σαλτιμπάγκοι του φαιδρού
πίκρα, πίκρα μένει

σ’ αυτούς που ελληνικά στοχάζονται τα καλοκαίρια και πονούν
μες την καρδιά
και μέσα στους αιώνες!

αγκάθια του χιονιού.

Κι είναι σαν να κρατούν την όψη τους απαλλαγμένη

Από προφυλάξεις- αγκάθια του χιονιού, αχνά επικίνδυνα

Και σκεπασμένα με αφράτο χιόνι· αγκάθια

λυρικά, όπως ένας βαθύς και οξύμωρος λόγος

Στήνει το θέατρό του πάνω στην τραχιά πέτρα του λόφου- αγκάθια

Με την μαρτυρία του θεού,

που σφύζουν από εγκατάλειψη,

έχουν βοή

Της ερημιάς και στεφανώνονται

Τον κραταιό τόσο χειμώνα- αγκάθια του χιονιού.

Μοναχικές πορείες του εγώ…

Επαληθεύεται η αγρύπνια μου και η ρίζα του προβλήματος παραμένει
Μέσα μου, δονώντας την ύπαρξη έως το βάθος.
Στην κλίμακα του φωτός, Λάμψη! Και θερινό ηλιοστάσιο καλοζυγισμένο. Ωστόσο ο μισός πλανήτης προσφυγιά-
Τυλίγει σε λερωμένες κουβέρτες τα παιδιά του και κινεί
Για το πλατύσκαλο της απελπισίας.
Κάπως έτσι ανδρώνεται ο θάνατος.
Παλιότερα Δίας, τώρα, πώς αλλιώς να τον ονομάσεις, θεό,
Ζεύει τις συνειδήσεις σε έξαψη.
Μικραίνει και μεγαλώνει κάνοντας τον θρησκευτικό πυρετό του
Επιβαλλόμενο.
Το ειδικό βάρος του φόβου ψάχνει αντίβαρο στην αναποδογυρισμένη λογική.
Όλα υπάγονται σε ιδρωμένο νόημα και, οι ομιλίες που ντεραπάρονται μες την απελπισία, έχουν ταχύτητα μοναχική όπως
Μοναχικές είναι οι ζωές μας και συναντώνται κάπου τυχαία και άσχετα
Αφήνοντάς μας άφωνους και τρομερά απελπισμένους.

Όλα έχουν τον σκοπό τους

Όλα έχουν τον σκοπό τους αλλά

ο Σκοπός όλων

Είναι να αναιρείται πάντα ο σκοπός, να ταιριάζει

Στα νέα δεδομένα.

Φεγγάρια γυμνά,

αποκαθηλωμένα

Με τον τρόπο που οι ποιητές κι οι ζωγράφοι το θέλουν

Στέκονται επουράνια μες τον ύπνο σου, καγχάζουν·

Χειμώνιασε

κι αναρωτιέσαι ουτοπίες για να κρατηθείς·

Ο σκοπός όλων που έλεγα

Είναι να μην διασαλεύεται η Τάξη·

Ας πούμε χύνεις δάκρυο και το δάκρυ εξαγοράζει

Μια μεταμέλεια που δεν σε αφορά·

Όπως με φόβο θρησκεύεις.

Μια παραπλάνηση: μια δόξα στέλλεται στους ουρανούς

και τσίκνα

Από τα σφάγια λερώνει την αναπνοή σου- τι θες

Και δεν το έχει καθετί που την επιβολή θα λατρεύει;…

Όταν νυχτώσει γύρω σου

μάθε να γέρνεις στο προσκέφαλο του φεγγαριού

κι ησύχασε!

Γυμνάζω το αίμα μου και το αίμα μου επαναστατεί.

Είναι σαν λαβή πάλης που μ’ αυτήν εξουδετέρωσε ο μήνας τον χρόνο.

Άσβηστος Ιανουάριος.

Όπως πονάς θα πονάω.

Γυμνάζω το αίμα μου και το αίμα μου επαναστατεί.

Δεν θα με καταλάβεις ποτέ σου.

Η αλήθεια μου τρυπά το τσόφλι της και βγαίνει.

Ο πόνος είναι ένα αναγνωστικό που καλά πια το ξέρουμε.

Ζήσε στην έμπνευση που ξέρω.

Σχίζω τα ιμάτιά μου.

Ακολουθώ την φωτιά.

Στα μάτια μου είναι Δευτέρα και μες την καρδιά μου μελαγχολική Παρασκευή.

Δεν θα με καταλάβεις όπως μένω να κοιτάζω τα στρουθία που γελούν μες το έκπαγλο χιόνι.

Όλα καλώς και όπως όπως γύρω μας μεταφρασμένα.

Έχει ισχύ θανάτου η χρονιά.

Με άλμα πας στον Παράδεισο Με άλμα πας και στο Πουθενά·

Με άλμα πας στον Παράδεισο

Με άλμα πας και στο Πουθενά· ένας ο τρόπος

Εαυτόν και θυσίασε!

Σκευωρούνε τα γύρω σου και σκηνοθετούν ματαιότητες·

Πλέουνε για να συναντήσεις τα όνειρα·

Να που νυχτώνει και δεν την φοβάσαι την νύχτα·

Χορός να λάμψεις και χορός να αναληφθείς

Σε ουρανούς καταγάλανους- η Ποίηση είναι η Αλήθεια!

Επικεντρώνεσαι στο Φως που αγαπάς, αγαπώ

Την καθαρή σου Προσήλωση

Στου σκοπού τον Σκοπό!

Όταν τελειώνουν αυτά που έχω να πω

Όταν τελειώνουν αυτά που έχω να πω, κλείνομαι στον εαυτό μου· κι αυτό είναι μια μυστική συνάντηση με τον εαυτό μου, μια σφυγμομέτρηση να δω μέχρι που πάει αυτός ο ορίζοντας της ευαισθησίας μου, που αύριο θα γεννήσει πάλι ποιήματα και πάλι εκμυστηρεύσεις.

Να πόσο απλό είναι και όμως, ταυτόχρονα, πόσο σύνθετο, αν πας να το αναλύσεις.

Βυθοσκόπηση το λες- με την έννοια που ο οφθαλμίατρος έβλεπε μες το μάτι μου προχθές όλα εκείνα που δεν φαίνονται με το μάτι που με κοιτάζει.

Κρύβουμε τόσα πολλά τελικά;

Και ποιά επιστήμη μας αναγνώθει με τον τρόπο που καταλαβαίνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε, αλλά νιώθουμε και ασπαζόμαστε τα όποια συμπεράσματά της;

Πτήση σε ουρανούς που δεν κατανοούμε.

Και είμαστε πιλότοι δόκιμοι και θαυμαστοί!

Κλειδώνει ο κόσμος μας κλείδωσε

Κλειδώνει ο κόσμος μας κλείδωσε

Τι να τις κάνεις τις προοπτικές, τα υψηλά ποσοστά κερδοφορίας

Των εταιρειών, τους κρατικοδίαιτους εργολάβους

Που ξεπουλούν όσο όσο την έμπνευση

Των εθνικών κλήρων, την σημαία

Που έβγαλαν επάνω της το άχτι τους

Ένα τσούρμο παράξενα τσογλάνια, τι

Να την κάνεις την ορμή των ταμείων; Αγοράζουν τα πάντα

Οι τραπεζοκένταυροι,

ασουλούπωτο μένει το μέσα μας χάος

Και είναι κουρελού εθνικοτήτων πλέον

η πατρίδα..

Αισθήσεις ξεκρέμαστες..

Η όραση θα αρχίσει να κερδίζει
Όταν εμπιστευτεί την ακοή της-
Βρε τι παράξενα που λέω! Ας πούμε
οι αισθήσεις μαλώσανε
Και πια δεν συνεργάζονται: τότε
Θα ξεχαρβαλωθεί το σώμα, θα ‘ναι
Μια μουσική μπάντα που ο καθένας παίζει
άλλον σκοπό·
θλιβερό!
Ανάγκη για πειθαρχία
Λοιπόν! Και όπου φυσάει ο βοριάς, φυσάει.
Στην εντέλειά του
ο χρόνος αφανίζεται-
Κάθετα άρχουν οι σκέψεις
Μηδενίζονται τα κοντέρια
Όσα χιλιόμετρα να γράψεις μες την περιπέτεια
Ασήμαντος είσαι
Η όραση ξέρει
Η ακοή ξέρει
Η αφή
Η όσφρηση-
Πώς να σε προφυλάξουν; Αν είσαι
ρομαντικός που αγαπά να σφάλει
Θα την πατήσεις
και θα σε κλάψουμε
παρακάλα
για την συγχορδία των αισθήσεων
Μήπως και δεν σε νικήσουνε
Οι ματαιότητες..

Ιανουάριος 2019

Χορεύουμε όπως θέλουν οι λεπτομέρειες…

Ξέρω πως ακούς και δεν ακούς, την πεπατημένη
Έχουν συνηθίσει τα πόδια σου, ο καιρός
Έχει μια άγρια παγωνιά, λιβανίζω 
κάτι λέξεις λες και θα με νεκραναστήσουνε, δεν ξέρω
Πως τα λεξιλόγια σε εκδικούνται, σε κάνουν
να λείπεις κι ας είσαι παρών, είναι ουσιαστικό
το ρήμα και ρήμα
Το ουσιαστικό, να λεπτομέρεια!

Ένας χορός είναι σε ρεβεγιόν πρωτοχρονιάς, φοράς τα καλά σου
και σε υπογραμμίζουν οι λεπτομέρειες, η μουσική
σκηνοθετεί, γύρω σου
όλοι χαμογελούνε,
κάτι ελπίζουν, ας ευοδώσει
να γίνει αυτό που περιμένουν,
είναι κακό να ζεις χωρίς ελπίδα! Δες το
κι εσύ: είναι μια πρώτη μέρα της χρονιάς και ο ήλιος
Τρυπά την συννεφιά
και κάτι σου δηλώνει: χαμογέλασε!

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2019