ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Γράφει ο Στρατής Παρέλης

Δίκης οφθαλμός…

Το χρειαζούμενο φως για να μην μείνει το μάτι μου παραπονεμένο-

Και η πέτρα η λυρική- σαν μια σχεδία στην θάλασσα·

Μήτε ο αέρας που εκπυρσοκροτεί βαφτίζει την ακρογιαλιά δική του

Μήτε το μεσημέρι πάνω στις γυαλιστερές πλώρες που ασχημονούν

Με θάρρη απρόσμενα, μήτε

Και η βαθιά καρίνα η εντολοδόχα ονομάζουνε την ιστορία δική τους·

Μύθοι και μύθοι ξετυλίγονται

Ακούω και βλέπω

Οσφραίνομαι το αεικίνητο σύμπαν

Μια μουσική που πλέει πάνω στα νερά ακονίζει την νότα της επάνω στην ευφράδεια του μεσημεριού.

Ο θύτης πίσω από πράξεις ματωμένες που βοάνε

Ο θύτης πάντα ο αμετανόητος-

Στον φόβο κρέμονται όλα στον φόβο· μα πίσω

Από το φως που αποκαλύπτει

Να που μια θεϊκή ανάσα σκίζει την ατμόσφαιρα

Ο τραγωδός απίστευτα υπάρχει εκεί

Κι ο οφθαλμός που βλέπει

Τα πάντα

Ζει μέσα στο μακάριο ποίημα μου….

Άγιοι Ανάργυροι 23/10/2023

*

Υλικά φαινόμενα…

Τότε που μάθαινα να ζω με ‘’να μην έχω’’,

τότε που με διαμελίζανε οι φτώχειες με τα άγρια δόντια τους

Σφιγμένος

Κάτω από του ήλιου την αφράτη λεοντή

Άφραστη η Ιδέα σαν μάννα του ουρανού που με χορταίνει με την δόξα του

Έπλασα

Κανένας δεν αγγίζει τα φτερά του ουρανού δεν τα άγγιξα

Κρύφτηκα μες το λαύρο μεσημέρι

Κάτω απ’ τις μηλιές στην ανηφόρα του αύριο

Πόνταρα στην ασυμμετρία και τα έχασα όλα

Μόνο ένα ποίημα άυλο σπιτάκι που με φιλοξένησε

Μέσα σε κάθε νύχτα κάθε νύχτα εξουθενωτική

Μόνο αυτήνα έχω

Και λέξεις λέξεις του ασχημάτιστου καιρού

Που εισβάλλον μέσα μου σαν από θεϊκή μεριά

Με σκίζουνε και με μπλαστρώνουν

με κατακάθι των νεφών

Λείπω απ’ όλα εκείνα που αγάπησα

Λείπω από την πεδιάδα των οράσεων

Ένας παράξενος μοναχικός

καβαλάρης είμαι

Των στίχων και των ανέμων…

Άγιοι Ανάργυροι 25/10/2023

*

Το όνειρο όπως ξεχείλωσε κάτω από δυσκολομετάφραστο ουρανό…

Σιγανή βροχή και θόρυβος από ξεπλυμένο απόγευμα·

Θλίψη παντού, θλίψη και άγονη μελαγχολία·

Σε πλησιάζω κλείνοντας τις ανοιχτές λέξεις που ουρανοδρομούνε·

Όλος ο πόθος μου είναι αίμα.

Πίσω από τις τζαμαρίες των ψευδαισθήσεων υπάρχει μια κραυγή·

Συγκεντρώνεις επάνω σου όλων των ποιημάτων την ουσία· εγώ

Κάνω πλάνα για μια ατακτοποίητη μυθολογία-

Ψεύτικος είναι ο κόσμος μας και μικρός.

Δεν ξέρω αν η πόλη μας δεν θα βουλιάξει πίσω από ασύνορα διαστήματα·

Σφυγμομετρούμε κάθε μέρα την αγάπη·

Όλο επάνω μας θα πέσει το μοιραίο και το οδυνηρό·

Πού περπατάμε που δεν έχει το σκοτάδι κάθε αγωνίας απλώσει;

Γράφω πηγαίνοντας για ξημερώματα· η λύπη είναι πάντα λύπη και κρατά

Το τελεσίδικο μαχαίρι· περνώ κλωστή σε μία ράθυμη βελόνα· ακούω

Τον ουρανό της νύχτας που χλευάζει

Όσα προκύψαν όνειρα και έγιναν ακραίοι εφιάλτες!

Άγιοι Ανάργυροι 11/11/2023

Η όψη του κόσμου…

Απίθανο απλωμένο το απόγευμα:

ζεύει την λιακάδα σε ύμνο.

Άφταστο φως και όπως να εισχωρεί εντός της αδέξιας ύλης.

Αέναο τσούγκρισμα να προδώσουν όλα την μορφή τους.

Αφηρημένος χρόνος,

βραδυκίνητος.

Εισπράττει την μετάφραση των αισθημάτων.

Σύρονται τα αόρατα βαγόνια των εκπλήξεων.

Τροχοδρομούν.

Οι εικόνες ναυαγούν στον ορίζοντα· εύκρατες καθ’ όλα.

Τρέμουλο πάνω στα φυλλώματα, αήθη ψιθυρίσματα του αέρα.

Τα δέντρα συντηρούν αστειότητες.

Παρατηρώ: υπάρχει ένα θεόπνευστος ήλιος που μανίζει στην χλόη και τις φιστικιές.

Ένας κοκκινολαίμης φτιάχνει την ερασιτεχνική φροντίδα του Ωραίου.

Όλα καλώς!

Η διάρκεια των πάντων είναι βέβαιη και σκανδαλώδης.

Τα σπίτια στο προάστιο κολλούν το ένα πάνω στο άλλο ευτυχισμένα.

Οι σιωπές εντείνονται.

Σκεύος άχρηστο η λύπη.

Μέσα της μαγειρεύονται τα εξωφρενικά σενάρια.

Ατυχή και ερεβώδη.

Ολόγυρα οι σκιές κερδίζουν την σημασία τους- ξαφνικά και τελειωμένα.

Αυτή η όψη του κόσμου- αυτή…

27/1/2024

Όλες 

Βίος μαλθακός

 Βίος μαλθακός σιγούρεψαν πολύ τα σίγουρα και μας σκουριάσανε·

Επαναστάτησε ο υδράργυρος, πυρετός αδιαβάθμητος, εξαπλωμένος σε όλα·

Όμως

Ποιός χαρίζει το άδειο φως της αποκάλυψης; Επιχειρώ

να σμίξω τα αόρατα με την φωτιά-

Προκύπτει ηδονικός θάνατος·

Η αγωνία μες τα μάτια μου,

Κεντρίζει την μελαγχολία πριν να μπολιαστεί

Και γίνει μια κραυγή που σύγκορμα μας

Δονεί· κραυγή μισή ψυχή, κραυγή αιώνια…

ὐχαριστημένος είμαι!

Σύνορα της αγρύπνιας μισοκοιμισμένος πετεινός

που λαλεί σιγανά ανοίγοντας προοπτικές στο ξημέρωμα.

Ένας ήχος από θρυμματισμένο άστρο

που καίει ακόμα με την συντριβή του πάνω

στην χλόη την υγρή πάνω

στη καθαρή νεροσταγόνα

που φυλακίζει κλέος από την ατμόσφαιρα.

Εδώ γυρίζω· αφήνοντας να παραμένω αλαφροΐσκιωτος ιππότης

που ζεύει την πραγματικότητα επί σκοπόν!

Μετά, ξυπνώ· είναι μπελαλής ο ήλιος, κουράζει τα μάτια μου.

Φορώ τα σκούρα μου γυαλιά, ανασαίνω

την πρωινή δροσιά, μένω

εκστατικός κάτω από του ουρανού τα κολπάκια.

Έσωσα μιαν ανάμνηση από εκείνο που δεν λέγεται, έχω

κατορθώσει την υπέροχη μνήμη του φεγγαριού.

ὐχαριστημένος είμαι!

Πάντα μια τόλμη φαντασίας θα με ξελασπώνει!

21/1/2024

Δημιουργία Σύμπαντος…

 

Διαστέλλεται αφήνοντας ίχνη φωτιάς

Και, μετά, σφύζει από μουσική, ξεπερνά το στερέωμα-

Σκάβω στις ζοφερές αλήθειες του, πελαγοδρομώ

Ανήκοντας στους κουρασμένους του ακόλουθους, ευτυχώ

Να έχω φιλοξενηθεί στον πόνο της Δημιουργίας του, είμαι

Ένα παιδάκι που γκρινιάζει να του αποδοθούν οι μοίρες του Ωραίου-

Κάπου θα σφάλλω τελικά, κάπου θα παρασύρομαι από μια καλλικέλαδη κατάπληξη

Την ώρα που όλοι γύρω μου δεν θα καταλαβαίνουν και εγώ

Θα τους διδάσκω νότες χαρωπές και τριαντάφυλλα…

Άγιοι Ανάργυροι 20/1/2024

Έτσι το φως

 Έτσι το φως

πιτσιλίζει τα δέντρα

και οι ταλαιπωρημένες ράχες τους φουρφουρίζουν

μες τον γαλανό αέρα·

Εκείνο που χάσαμε ποτέ δεν θα ανακτηθεί,

θα σκύβει το κεφάλι του όπως αμνός που νιώθει επικείμενη θυσία·

Εδώ, εκεί, ή κάπου αλλού:

βιδώνονται μες την ανάμνηση οι πόθοι-

Το ωραίο κορίτσι γερνάει και εναντιώνεται

Στο άμετρο πυρ που συδαυλίζει τα πάντα·

Χειραγωγούμε μόνο λέξεις που κι αυτές αμφίβολα συμπεριφέρονται…

Με την φροντίδα που έχει ο ζωγράφος να ανακαλύπτει

την ζωντανή αλήθεια του χρώματος…

Όλες οι αντ

Τα πάντα που απόδιωξα σαν ένα αιφνίδιο μηδενικό ξαναεισβάλουν στην ζωή μου

 Τα πάντα που απόδιωξα σαν ένα αιφνίδιο μηδενικό ξαναεισβάλουν στην ζωή μου

Πού πόνταρα λάθος; Κέρδος μηδέν

Μέσα στις μέρες

Κούφιος ήχος και συμπέρασμα λάθος

Μέτρησα είδα είπα

Όσο λογάριασα λογάριασα- τώρα κοιμίζω την ανάμνηση και όλα γύρω μου βουίζουνε θνησιγενή

Μαζεύω τις φτερούγες μου- νυχτώνει- θα ξαναπετάξω

Μιμούμενος του εαυτού μου τις ωραίες ηλικίες…

Όλες οι αντιδράσεις:

Αφιονισμένος ο περίγυρος-

 Αφιονισμένος ο περίγυρος- τον αποκρυπτογραφούμε

Αφήνοντας να πέφτουν από τις τσέπες μας

τα αποδεικτικά στοιχεία

Της ενοχής.

Εδώ ξιπαζόμαστε

Λιγάκι,

μπερδεμένοι σε μια όμορη συντριβή.

Λαθρεπιβάτες ονείρων

Φορτώνουμε τα λίγα μας υπάρχοντα

Στον κόκορα

Τον πρωτοξυπνητή.

Μάγουλο πάνω στο σκληρό μαξιλάρι της κατάθλιψης

Εντύπωση την εντύπωση

Φωτογραφίζουμε το χάος!

Πόσο να ασωτέψεις μέσα στα ποιήματα;

Και κουραστήκαμε να μην κρατούν τα μάτια μας μιαν στάλα

Υγρό ουρανό.

Εδώ θα τελειώσουμε

Αβέβαιοι και ωραίοι

Συμμαθητές του Τίποτα!

Όλες οι αν

Με την φούρια των φαινομένων…

 

Ο θάνατος αποκρούει την μπάλα της ζωής.

Στερέωσε το γήινο φεγγάρι σου

Στην αδιαπραγμάτευτη νύχτα και κλάψε

Κάτω από τον πληγωμένο ουρανό.

Με βρίσκεις και σε χάνω-

Πώς παίζεται το παιχνίδι αυτό;

Πάνω που άρχισα να σε αποστηθίζω

Μου λείπεις. Να, τώρα, εδώ

Σκαρφίζομαι μιαν ιστορία να σου την διηγηθώ κι ενώ

Ο ύπνος δεν με παίρνει- λιώνω

Μες την συντέλεια του έρωτα.

Άφησέ με να στολίσω τα λυμένα μαλλιά σου.

Είσαι από φωτιά, είσαι

Μια όαση που καταφεύγω για να μην με σβήσει

Η ανυπαρξία…

Όλες ο

Αναμετριέμαι με την στιγμή και μ’ ένα ρίγος

 Αναμετριέμαι με την στιγμή και μ’ ένα ρίγος

που βάλει εναντίον μου, κλεισμένος

σ’ ένα δωμάτιο ξορκίζω

την σιωπή κι αλαφροΐσκιωτος

ψυχανεμίζομαι αυτό που, αν λείψει,

ο κόσμος θα καταστραφεί

βασιλικός στην γλάστρα ή χαμένος παράδεισος..

Ενδύθηκα σάρκες εντυπώσεων

και ματαιοδοξίας ήπια ύδατα-

Τώρα πονάει το αίμα μου,

η γη το ίδιο περιστρέφεται η τρελή

γρήγορη όπως το καυτό ατσάλι.

Α ηθικό έρεισμα, προσήλωση

σε κείνο που με δυσκολία κατακτάς-

ανηφορικό δρόμο πήρα και στο πλάι μου

ούτ’ ένας

ζαλισμένος απ’ την οχλοβοή αδερφός

και που να θέλει για τα ιερά να παλέψει.

Έχει φαρμάκι ο κόσμος και που το ψυλλιάζεσαι ορμάς

μες τα όλα αν οι γενναιότητες σου περισσεύουν..

Και θες

από τις λέξεις πύρινες να σου παρασταθούνε-

Γιατί,

για μια ιδέα ζούμε και πεθαίνουμε

για μια εφόρμηση..

Του παιδιού η θάλλουσα κοσμοθεωρία..

Μαύρες τραγικές υποψίες και ο θάνατος αλλάζοντας την προοπτική

Ύλη τρεμουλιαστή όπως να εμφορείται από ολοστρόγγυλο παράδεισο

Γεωμετρία ανέμων-

Ολομόναχος τώρα πια μέσα στην ιδρωμένη ατμόσφαιρα

Κλείνω κι άλλο τα σύνορα ένας χθόνιος είμαι

Που νομίζει πως ξέφυγε από τις αντιφάσεις

Ποντάρω στην γαλήνη του μηδενός

Ζω την επερχόμενη επανάσταση όπου ένα

Παιδί βροντά τα άρματά του κάτω και γκρεμίζεται των λόγων η συνάφεια

Αρχίζοντας να έχουν νόημα καθέκαστα ποιήματα που μόνο φλόγα και τα πάθη του μυρίζουν…

Όλες οι αντιδ