Σύνορα της αγρύπνιας μισοκοιμισμένος πετεινός
που λαλεί σιγανά ανοίγοντας προοπτικές στο ξημέρωμα.
Ένας ήχος από θρυμματισμένο άστρο
στην χλόη την υγρή πάνω
στη καθαρή νεροσταγόνα
που φυλακίζει κλέος από την ατμόσφαιρα.
Εδώ γυρίζω· αφήνοντας να παραμένω αλαφροΐσκιωτος ιππότης
που ζεύει την πραγματικότητα επί σκοπόν!
Μετά, ξυπνώ· είναι μπελαλής ο ήλιος, κουράζει τα μάτια μου.
Φορώ τα σκούρα μου γυαλιά, ανασαίνω
την πρωινή δροσιά, μένω
εκστατικός κάτω από του ουρανού τα κολπάκια.
Έσωσα μιαν ανάμνηση από εκείνο που δεν λέγεται, έχω
κατορθώσει την υπέροχη μνήμη του φεγγαριού.
ὐχαριστημένος είμαι!
Πάντα μια τόλμη φαντασίας θα με ξελασπώνει!
21/1/2024
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου