...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

31 Δεκεμβρίου 2020

Χρονικό μιας μέρας που ετελεύτησε σαν το έτος ετούτο…

 

 

 


Ήλιος χωρίς κανένα οίκτο μεγάφωνο του φωτός

Απλώνει την επικράτειά του στον ορίζοντα αφήνοντας

Το πάθος του εκδηλωμένο πάνω στην ύλη στον ναό της αστραπής αναβράζοντας

Σε ρηχές λίμνες σαν πόθος φουντωμένος

Νεάνιδος που θέλει να αγαπηθεί.

                        Ηχηρό είναι το καθετί παραμονή

Πρωτοχρονιάς λες και ο Χρόνος εισβάλει

Από κει που εμείς του ορίζουμε κανονιοβολώντας

Τις έρημες βραχονησίδες των ηλικιών μας.

          Έχω φορέσει ένα στέμμα γαλαξιακό ερημίτης

Όμως πέραν του καθενός συμβάντος.

                  Ηδύπνοα κοχύλια στέλνουν της θαλάσσης την μοίρα κοντά μου

Να ερμηνεύσω θάνατο και ν’ απαξιωθώ.

       Αμμουδερό ακρογιάλι πεύκα και εορταστικές μυρσίνες

Στον κάμπο ύστερα κι ως να ανταμωθούν με ιερές ελιές.

                    Πού περπατώ και πού πηγαίνω ω απέραντη εκκλησία

Η μέσα μου;

Διαβάζω τις φλύαρες αμυγδαλιές που χωρίς κανένα οίκτο σαλτάρουν κατά το πέλαγος

Ηλιόλουστες και με βαθιά οδύνη.

Κούρδισα και κουρδίστηκα-αυτή η παράξενη λύρα

Αναπνέει εντός μου, ευφράδεια

γεννώντας των διαμετρημάτων.

            Μια αίγα ξοπίσω μου μαινάδα ίσως της γραφής ταλανίζει

Το σώμα της επάνω στον ανήφορο

Της υποψίας.

                     Βρίσκω το προπατορικό μου αίμα περιλάλητος ο εγώ ο οι όλοι

Και τραβώ κατά το καλυβάκι της μετάνοιας- κι ωστόσο

Όχι αμαρτωλός όχι αθώος- ένοχος

Για όλες τις ατασθαλίες του κόσμου, εκδηλώνοντας Ύλη

Επάνω στις Ιδέες μου, κι Ιδέα

Πάνω στην Ύλη την καρυκευμένη

Τραχιά λεπτή και αιματοβαμμένη

Ζαριά είναι η Τύχη

μακρινή κι αν πειθήνια…

 

                                          31.12.2020 

 

 

 

27 Δεκεμβρίου 2020

Προπαίδεια των σκληρών ημερών.

 

Ξεκολλούν οι μέρες από της εβδομάδας το κορμί αλλά δύσκολες είναι
για τους πολλούς. Η εποχή σκληραίνει.
Τι κι αν πόλεμος δεν υπάρχει-όλα γύρω μας πολεμούν.
Η εγγαστρίμυθη Πέμπτη
μονολογεί κάτι που στ’ αυτιά μου φτάνει σαν αλγεβρικός ψίθυρος
που μεταγλωττίζεται σαν ξανατονισμένη μουσική.
Ας μην συρρικνωθεί Θεέ μου η πατρίδα – γιατί την παρέδωσες
στα χέρια του αήθους τραπεζίτη;
Σκέφτομαι και πουθενά άκρη δεν βγάζω- αυτό που έχω είναι ένας ειρμός που με οδηγεί στην θλίψη.
Διαλέγω ένα βιβλίο-η βιβλιοθήκη
μορφάζει κι είναι η μόνη που σιωπηλά μου παραστέκεται.
Το ρολόι μου άρχισε δευτερόλεπτα να χάνει.
Συσσωρευμένη -μπορεί και για καλό- απώλεια.
Πέφτει το βράδυ· ο ουρανός είναι μια κρύα φάτσα μιας γριάς ελπίδας.
Το σπίτι είναι κρύο· κοιτώ απ’ το παράθυρο: ο αιώνας βαρά το ταμπούρλο του·
καίω τα ποίηματά μου για να ζεσταθούνε οι μελαγχολίες..
5.12.2013
Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο, καπέλο και νύχτα

24 Δεκεμβρίου 2020

Της νυκτός και ούτε!...

Ένα μικρό γρέζι από φεγγάρι γδέρνει τον ουρανό,

τριγύρω φώτα αστεριών και επική γαλήνη,

Σφοδρά δευτερόλεπτα και τα κουπιά καθηλωμένα μην

Αφήνοντας την βάρκα να κυλήσει πα’ στα ήσυχα νερά,

κρύο και οι ανέμοι του Δεκέμβρη…

 

Ανήκω σε μυστικές περιπέτειες που δεν θα φανταστείς,

Η νύχτα θρέφει την γενιά μου,

Εορτές όπως να σβήνονται χαμηλωμένες σαν το φως

Στον ουρανό που τον μαστίζουν ζοφερά νέφη του φόβου.

 

Ετούτο που καταλαβαίνω το καταλαβαίνουμε όλοι μας,

Νιώθω και όπως νιώθω ίδια όλοι γύρω μου το νιώθουν,

Απροσπέλαστες αγωνίες για να ματώνει ο βίος

Θρύμματα από λυπημένο αστέρι στις χαράδρες του στερεώματος

Θρύμματα από μελαγχολία τρανταχτή.

 

Στο μαξιλάρι μου ο ύπνος δεν χωρά ποτέ του,

Αφήνω να μ ’επισκεφτεί και δραπετεύω πάραυτα,

Πάντα ο ίδιος ιχνηλάτης που βαδίζω προς τα ξημερώματα,

Εξημερώνοντας την τίγρη της Αλήθειας.

 

Απόψε κουβαλώ φορτία πόνου,

Σχήματα πάθους και γεωμετρίες των ονείρων μου,

Απόψε συνδιαλέγομαι μ’ όλο το Χάος

Και την φερτή ύλη του μέλλοντος που, επειδή την νιώθω, γύρω μου βοά!

 

                                                               24.12.2020 

 

 

 

 

Η εικόνα ίσως περιέχει: ουρανός, υπαίθριες δραστηριότητες και φύση
Μου αρέσει!
Σχόλιο
Κοινοποίηση

23 Δεκεμβρίου 2020

Δεν τον αγοράζεις τον Χρόνο -ιδού το δυστύχημα

 Δεν τον αγοράζεις τον Χρόνο -ιδού το δυστύχημα

Πολλαπλασιάζονται οι λύπες και διαιρούνται οι χαρές σου
Ένας άκαιρος νότιας εισβάλει στον οίκο σου τον ρημαγμένο
Ανέστιος στο πουθενά αναγνώθεις των άστρων γαλήνη
Ενόσω μια μουσική καρφώνει τα πέλματα σου στο πάτωμα
Να ζεις ακίνητος φυλακισμένος....
Μέσα σου ανθίζουν πουλιά και φωτεινές οχλαγωγίες
Ακυρώνεις τον χειμώνα μου ανασυνθέτεις τα τοπία
Κρατάς οπλαρχηγού μίλια και με την βροντερή φωνή σου κάνεις
νέφη να ριγούν
και νέφη να μαστίζονται
Από μία βροχή της σκέψης σου διχάλα!
Από την Γραφή στην Ανάγνωση μια χαοτική λεπτομέρεια ένας κόσμος συμπερασμάτων και κρυπτών
Βαθαίνουν όλα και εγκαθίστανται στο κεφάλι μου
Τα στοιχίζω όπως για μια παρέλαση στρατιωτάκια δύσμοιρα
Μια κούραση ακολουθεί
Αγαπώ να αγαπώ την Θεσσαλονίκη
Είναι τροφός που με μεταλαμβάνει Ιδέες
Είναι τροφός που με μαθαίνει ομορφιά
Νυχτώνει τώρα
Κάπου υπάρχεις εσύ που δεν με καρτερείς μα έρχομαι
Ζαλισμένος από τα φώτα και τα βαριά μεροκάματα
Και φιλοδοξώ να φωλιάζω στην ωραία καρδιά σου!
Ξύπνα η πόλη σαν στον κήπο των εκπλήξεων
Ομίχλη δένει τα τοπία της
Ρηχά ρηχά είναι οι ομορφιές της πάνω στην γλυκιά κοιλιά της
Στο στήθος της οι ανάσες έχουν χρώμα πορφυρό
Τραβούν κατά την θάλασσα οι σκέψεις της
Στον οίκο του βορρά αρχόντισσα επιτετραμμένη
Δεσπόζει πάνω σε όλα βαρύτιμα!!!
Να με περιέχω κι ας εξέχω
Να με πονούν τα σπλάχνα μου
Δεκέμβρη μήνα
Να αποκρυπτογραφώ την ερημιά
Να είναι αγέλαστος χειμώνας
Να μπάζει από παντού Βαρδάρης του Θερμαϊκού
Να συναντώ ανθρώπους που μου αρέσουν
Να ξεκουμπώνομαι κι εγώ
Να χαίρομαι που υπάρχεις
Να είσαι φως μες τα μάτια μου!
Να με περιέχω κι ας εξέχω
Να με πονούν τα σπλάχνα μου
Δεκέμβρη μήνα
να αποκρυπτογραφώ την ερημιά
Αφήνοντας ίχνη πάνω στα ίχνη φυγάδεψα όνειρα στο έρεβος της νύχτας
Ερημίτης ορθός τσάκισα ένα κλωνί βασιλικό και το έφερα στο ρουθούνι μου
Αγκύλη στοργική η Θεσσαλονίκη
Με αγκάλιασε σαν μάνα αγαπημένη
Τόκοι λέξεων απόδωσαν καλά την καρδιά μου
Να η φιλοσοφία της ζωής να ο καιρός ο δύσκολος ο άνθρωπος ο νεφεληγερέτης
Να ο εσύ που είμαι εγώ που είμαστε ένα
Σύνολο αδιαίρετο και μυστικό!
Υγρασία φιλέρημη
Αγκαλιάζει τα πάντα
Νοτίζει την ψυχή δαγκώνει το αίμα μου
Η Θεσσαλονίκη ζητά καταφυγή στο αμυδρό φως πριν να ξημερώσει
Η κούραση μου τεντωμένη χορδή
Στέλνει ένα βέλος στο άκυρο ακροατήριο του πόνου
Το Σάββατο αναποδογυρίζει σαν χρυσόμυγα και δεν μπορεί να πετάξει!
Εγκαινιάζω ουτοπίες που παραμένουν μέσα μου ριζωμένες κι απόλυτες
Η Θεσσαλονίκη ζητά υγρασία και ψύχος λίγο κοιμάμαι και ξυπνώ πριν φέξει και μου εναντιωθούνε οι ελπίδες μου
Κρατώ σημειώσεις, λίγα πράγματα αλλάζουν, τα πιο πολλά οξειδώνονται και γερνούν λυπημένα προς το φως
Τανύζω τις χορδές που σε μια μουσική αντιστοιχούνε
Μελαγχολική.
Πόσο αγαπώ τις ανυπάκουες λέξεις! Με πάνε σε νοήματα που δεν θα προσέγγιζε η καθωσπρέπει τόλμη μου: και αυτό είναι κάτι φανταστικό! Αγαπώ αυτό το τόλμημα που με ξεπερνά: ας μην μου λείψει ποτέ μου!
Τις γειτονιές τις αφήνω πίσω μου γιατί ξεκουρδίζονται
στερεύουν από φως και ουσία
στα άλλα όλα ορμώ ασυγκράτητος
Και γίνομαι παροιμιώδης
Μετά κυλώ μέσα στο αίμα μου
Αιμοσφαιρίνη ασπιρίνη
Γυμνώνω την αλήθεια μου
Και γελώ και χλευάζω
Η εικόνα ίσως περιέχει: ουρανός, πουλί, νερό και υπαίθριες δραστηριότητες, κείμενο που λέει "Ernie Serediak"

15 Δεκεμβρίου 2020

Καταγραφή των δεδομένων…

 

 

 

Δεν εξομολογούμαι πια στον ουρανό κλείστηκα στο σθεναρό καβούκι μου

Χειμώνας ντεραπαρισμένος μες τον ύπνο μου ακολουθώ παντού την αγρύπνια

Μια αίσθηση δείκτη σ’ ένα ρολόι που μετράει ανάποδα τον χρόνο

Συννεφένια παράταξη των σκέψεων σκοτάδι κραταιό και αφέγγαρη νύχτα

Ολοένα τρέχω και μηδέν αποτέλεσμα

Τερματισμός μέσα στα στάδια της ουτοπίας-

Φοβερίζονται από δράκους οι κόσμοι μου

Ακούσια ξεμακραίνω από εκείνο που υπήρξε όνειρό μου

Κουβαλώντας δαίμονες που κανείς δεν αντέχει…

 


11 Δεκεμβρίου 2020

Πληθωρικό το φως σου!

 

Η ψυχή σου παρατείνει την αιωνιότητα
Πλημμύρισε όνειρα το φεγγάρι
Ένα τσαλακωμένο άστρο φτιάχνει την φωλιά του στον ουρανό
Μια μουσική διαχέεται στο υπερώο των ναών
Ψάχνω μέσα στις νύχτες να βρω του θεού το πρόσωπο και πόσο αγρυπνώ
Κρατώντας στον νου την μορφή σου όπως χαμογελάς μες την μέρα
Ένα φαρδύ λιβάδι η αισιοδοξία σου και ούτε που θα καταλάβεις πόσο
Μίκρυνε ο κόσμος και δεν σε χωρά ατελεύτητα ερωμένη!
Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα

9 Δεκεμβρίου 2020

 

 

 


Χορεύω σε πίστες που κανείς δεν μπορεί να χορέψει:

Θα μεταγλωττίσω τον πόθο μου και θα ῤθω κοντά σου σαν μια αρμοδιότητα χαράς,

Θα καλουπώσω το χάος σου

Έκπαγλη αρετή η αρετή σου και στις λέξεις μεταλαμπαδεύεται που δεν αντέχουν να σηκώνουν τόσο βάρος

Νοήματος που ωχριά

Μπροστά στου βλέμματός σου την νηφαλιότητα!

Σε ερμηνεύω σαν σε παραμύθι διαλεγμένο-

Γειτονιά σου στην γειτονιά μου και ας ζούμε απόμακρα-

Το πλάσμα είσαι που αναστατώνεις τις μέρες μου και φωταγωγείς απόρρητα τις αιώνιες νύχτες!

 

 

 

 

 

 

 

7 Δεκεμβρίου 2020

Για τις επικείμενες απουσίες..


Σε τέτοιες παρτίδες τόλμης ανήκω που καταγράφεται η συστολή μου στα αζήτητα· κομίζω ένα ιαματικό αεράκι που περονιάζει την ηλικία μου την παρωχημένη.
Ένας καυχησιάρης πανικός ασχυμονεί εις βάρος της πραγματικότητας· συλλέγω βότσαλα και κορδέλες μωβέ, σαν όπως ίσως της κηδείας μου,
Κρατώντας σχήματα στον νου μου και χρώματα που μόνο μέσα μου θα ευδοκιμήσουν!
Σάμος 4.12.2020
Η εικόνα ίσως περιέχει: φυτό, ουρανός και υπαίθριες δραστηριότητες

1 Δεκεμβρίου 2020

Δεκέμβριος ο ιερέας των νεφών…

 

 

 

 

Ανάβει ο Δεκέμβριος με τα λαμπιόνια του

Και παρρησία, μαγνητισμένος

από απρόσμενα θάρρητα

Ανάβει και κρατά την βουκέντρα του να κεντήσει

Τα βόδια που οργώνουν το Σύμπαντο

Μάγος μέσα στους μάγους, ευγενικός αριστοκράτης που βαστά

Από των νεφών την γενιά- κι η κουστωδία του

Ελάφια της θεάς και σχήματα ζωηρά του παραδείσου· μένουμε

Αποσβολωμένοι να κοιτάμε:

Ανεβαίνει προς τον ουρανό,

νεφεληγερέτης τρανταχτός και ο μόνος του

Θανάτω θάνατον πατήσας!

 

                                    1.12.2020 

 

 


Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου