Τήκονται τα λόγια στην καρδιά

 Τήκονται τα λόγια στην καρδιά

Σβήνοντας τις οβίδες του πολέμου·

Τήκεται η Άνοιξη του κόσμου

Θυσιάζοντας τα άνθη της να μαραθούν·

Ο άνθρωπος τήκεται και μικραίνει μικραίνει

Γινάμενος πιο ασήμαντος ολοένα

Παιχνιδάκι θανάτου!

Ο αστροπόρος και ο ποιητής…

 

Οπόταν ζωγραφίζουμε όνειρα, η ζωή ποντάρει σε αισιοδοξίες…

Εκείνες τις φορές που δεν μιλώ εγώ αλλά μία προγονική μου ενθύμηση, και με βυθίζει σταθερά σε μία δίνη συνειρμών κι άλλων βουβών κι ανείπωτων θαυμάτων…

Πέρα δώθε ο δρόμος μας μέσα στον ουρανό!

Στιγμιαία εξαϋλωνόμαστε και βρισκόμαστε με άλλο, τίποτα βάρος, να βολοδέρνουμε μέσα σε μιαν ενθύμηση Παραδείσου…

Πολυπλοκότητες που έχουν οι λέξεις αν τις χρησιμοποιήσεις σωστά!

Και νομή εξουσίας σου αποδίδουν χωρίς να το ξέρεις, βάζοντας και βγάζοντας τα πράγματα έτσι στην θέση τους.

Η ύλη πάντως θέλει να αυθαιρετεί…

Τσουβαλιάζει τα εδικά σου αποκτήματα και σ’ αναγκάζει σε ταχύν αγώνα

Περί τον βιοπορισμό!

Πάντοτε ξεχωριστά πόνταρα στα ελάχιστα!

Κι ανέβαινα μια κλίμακα που ήταν γεωμετρική και γυάλιζε μες τους αιθέρες…

Μπορεί μια κλίμακα μουσική, μπορεί μια υψηλής ποιότητας ορθογραφία- έτσι που ευδιάκριτα ήταν στον νου μου τα ωραία σκαλοπάτια της- κρουστά μες τον απόλυτο αέρα…

Τώρα μετέχω πια σε κείνα που δεν τόλμαγα να πλησιάσω! (κοίτα παραδοξότητες!), και νιώθω αστροπόρος στο νεφέλωμα: κουράζω ένα κορμί που κάποτε θα φύγει και θα αφήσει

Μικρές πολλές συμπάθειες για τα πολλά και ταπεινά βασίλεια του κόσμου!

Ο σεβασμός καλά κρατεί…

Όπως ανείπωτος κελαηδισμός θα έλεγε κι ο ποιητής μας, όπως…

Και πώς να συμμαζέψεις τα λαθραία λόγια; Εκβάλουν στο Πουθενά και δεν σε λογαριάζουν καθόλου!

Ένας ποταμός καθαρότητας απιστεύτου που έχει τον ρου του μέσα μου και νιώθω να με κατακλύζει λάλον το ύδωρ!

Παράξενα συμπεράσματα που βγάζω αναιρώντας κάποτε τον εαυτό μου και να με συμβουλεύουν οι χίμαιρες!

Μπορεί κι η Ποίηση να είναι ένα φερέφωνο ενός ουρανού κατεστραμμένου που εκστομίζει νοσταλγίες και όνειρα…

Αυτό κρατώντας στον νου μου, κρατώ την αγάπη!

Συγγενής πάντοτε των λουλουδιών, ελπίζω να αξιωθώ έναν κήπο αποστομωτικό

για όλους αυτούς που δεν πιστεύουν στο άνθος!

Κατά τα άλλα, κρατώ από γενιά που έχει σεβασμό στα όμορφα φεγγάρια και ακολουθεί την πεπατημένη των Ιδεών!

Αν σφάλλω, καλώς σφάλλω!

Τώρα με θάλπουν οι ευεργεσίες των κήπων

 Τώρα με θάλπουν οι ευεργεσίες των κήπων και σιτίζομαι το ευτυχέστερο βερίκοκο του ουρανού!

Μεγαλώνουν μέσα μου πολλαπλασιασμένα αισθήματα και με απομυζούν όπως οι βδέλλες κάνουν στο κορμί το φουρτουνιάρικο.

Συνάμα με τα μυστικά μου κάτι μου ψιθυρίζεται στο αυτί που είναι μύθος ανοικτής θαλάσσης.

Ανοικτές όλες οι εκδοχές:

Ή πλέω ή και συμπλέω-

Με τον πουνέντη με τον ζέφυρο με συμπληγάδες και με ουτοπίες·

Έτσι που εγώ σε θέλω η κάθε μέρα δικαιώνεται!

Στερεώνονται καλά μέσα στην νύχτα:

 Στερεώνονται καλά μέσα στην νύχτα:

Κάτι σκέψεις που τις είχα παράμερα·

αγγίζουν τον ουρανό μου, σπιθοβολούν και λάμπουν

Μες τον κρύο αέρα της αυγής!

Μετά μετρώ αντίστροφα:

Ένα ρόδο, ένα περιστέρι, ένα δέντρο μια γάτα ένα βρέφος που μπουσουλά.

Τι μπορείς να φτιάξεις με τούτα εκτός από έναν κόσμο αβρό που τίποτα να μην του λείπει και επάνω του δεσπόζει κάτι απόλυτα ποιητικό;

Αρχίζω και ξαναρχίζω.

Κι επειδή ξέρω πόσο ύπουλα δουλεύει ο θάνατος

Αφήνω τις καλλιέπειες και πιάνω σύνεργα πόνου:

Θέλω να πω θα χτίσω με τις λέξεις μου μιαν αδυσώπητη πραγματικότητα..

Ελέησον!

Ότι που πρόλαβα να δω τα άνθη και τον στολισμένο κήπο. Μετά μαράθηκαν όλα. Ένας μπουχός τα πήρε και τα σήκωσε. Έτσι σκορπίστηκαν που ακόμη δεν το πιστεύω. Κοίτα λοιπόν που άναρθρη είναι η μέρα και μέσα της ας κελαηδούν πουλιά και η λιακάδα ας παίζει με τόλμη. Απ’ την ψυχή μου για την ψυχή μου δίνονται ερμηνείες και καυτές κατευθύνσεις. Διστάζω μα πλησιάζω. Έξω απ’ την μικρούλα μάντρα την ασπρισμένη βλέπω τους πεσμένους κίονες, απομεινάρια της αβύσσου και μια εκκλησιά από εκείνες που, απόμερα, ζητάνε δίκιο και την καλοσύνεψη. Εξαίσια δειλός τα πλησιάζω. Ίσως όπως ο πάλαι μύστης έφτανε στο πιο κρυφό του μαρτύριο. Εδώ είμαι αλλά είμαι αλλού. Ο ιδεαλιστής ο μεταφυσικός ο υλιστής ο φοβισμένος ο άκαιρος ο μάγος!

Ελέησον!

Αλήθειες…

Νέφη αόρατα μου στέλνουν την βροχή-

Έχω κόψει δεσμούς με τα ουράνια·

Ένθεος άθεος που λέει η κόρη μου- τι να συλλογιστώ

Που να μην αλήθεια με νοιάζει; Κρατούν

Οι σκέψεις μου μια μυρωδιά

Από λιβάνι ιερατικό·

Πάντα εδώ και όμως πάντα εκεί, ξαστερώνω

τις αγωνίες μου, κουνώ

λευκά μαντήλια για τους άφαντους συμμάχους, έχω

Αυτομολήσει ήδη στον θάνατο, κανείς

Πια δεν καταλαβαίνει· έγινε

Τοκογλυφία η εποχή, ένα ρημάδι που τσαλάκωσε

τις ανθισμένες μας ψυχολογίες· Καιρός

Τώρα να πούμε αλήθειες: ποιός βακχεύει και ζητά

Πολέμων κίνητρα μες τους αιώνες; Αν

μια στιγμή τελειώσουν όλα θέλω να τα πω

Έτσι όπως είναι: καταματωμένα…

Η νύχτα είναι μια συντροφική υπόθεση,

 Η νύχτα είναι μια συντροφική υπόθεση, ακούγονται

Ομιλίες και στο σκοτάδι περπατούν οι σκιές

Των αγίων που τέλειωσαν το ευχολόγιο του φεγγαριού· μία σιγή

Ακολουθεί μετά που η πάχνη επιπλέει πάνω στων φυτών την ικμάδα

Και μένουνε συνεσταλμένες οι μυρσίνες. Εκεί σπουδάζω αποκαλύψεις! Στον κενό

Χρόνο του Πουθενά, όταν οι μνήμες με αφήνουν λίγο ν’ ανασάνω· και ύστερα

Λες και τυμβορυχώ μες την φαντασμαγορία του σκότους, μία Στιγμή

Με κάνει να ανακαλύπτω εκείνα που κρυμμένα μένουν κι ας τα ανακάλυψα:

Αθόρυβα το Ποίημα προσαρτώντας στην διάρκειά τους και στην λήθη ύστερα προτού να τα σκεπάσει με την τύρβη η αιωνιότητα…

Προσωπική ταλαιπωρία και μυθολογία!..

 

Την σοφία της σιωπής πολύ την εκτίμησα

Κι ας υπήρξα στην ζωή μου φλύαρος τόσο!

Δεν βγαίναν οι λογαριασμοί του αισθήματος και ασφυκτιούσα

Τονίζοντας τις λέξεις μέσα στο μυαλό μου

Ασύφταστα.

Μπορεί να προτιμούσα ερημία την σφριγηλή, μπορεί

Να νεμόμουνα την πλουραλιστική συγχορδία

Των κόπων!

Κι όπως οι ποιητές ζητούνε αυτό το ένθετο φως που τσακίζει την θλίψη τους- εγώ

Στο μελαγχολικό μου βασίλειο εγκαθιδρύω

Πεταλουδένια φαντασία που με λύτρωσε πολλές φορές.

Μέσα σε έναν Χρόνο που με πολιόρκησε ποικιλοτρόπως

Από την φωτεινή γραφή μου και την σκοτεινή γραφή μου

πάντα με το έτσι θέλω εγώ δραπέτευσα

Ανήκοντας σε μία παραμυθία μεταξένια·

Σχεδιάζω κι απουσιάζω

Στον εαυτό μου μην ανήκοντας και ανήκοντας

σ’ όλους-

Εγώ ο αμετάκλητος αντιρρησίας των όλων-

Βαφτίζω στην μοναχική ζωή μου φωτεινά τα οράματα-

Λαγοκοιμάμαι και όταν ξυπνώ η ομίχλη της πραγματικότητας

Πραγματικά έχει φύγει…

13/2/2022

ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΑΞΙΖΟΝΤΑΣ..

 

  · 

Κοινοποιήθηκε στους εξ

Ο υπερθετικός μου είναι ένας ύμνος από γαλανό ορίζοντα

που δεν θα τον χωρέσω πουθενά

Θα καθαιρεθώ μέσα από όλες μου τις ανάγκες και θα μείνω

γυμνός όπως πρωτόπλαστος που να θρησκεύει δεν θα ξέρει

Θα έχω το ύφος που δεν θα διαβάζεται παρά μόνο

μέσα στα ευαγγέλια που θα χαθούν μετά

μες σε διδασκαλίες πουλιών και σε λόγια νεραΐδας.

Αναχωρητής από άποψη- της ερημιάς θα νέμομαι το χάος

Και θα ξυπνώ χαράζοντας τη μέρα μέσα στα ζεστά,

ωραία χρώματά της.

Της πολιτείας των ανθρώπων η βαριά βοή

θ’ αναστατώνει τα φρένα μου- σαν τρελός θα γυρίζω

μέσα στις μέρες που θα λιγοστεύουν τις ελπίδες μου…

Με έναν ποίησης θεό που θα λείπει..

Θα φλυαρώ κομίζοντας άχρηστα ρήματα και της φιλοσοφίας

λαμπερές γιρλάντες.

Αιρετικός του εαυτού μου ακόμα.

Αντωνυμίες εγωιστικής φαυλότητας

θα ακυρώνουν γύρω μου τα ξεφτισμένα ουσιαστικά

που θα πατούν το ένα πόδι έξω απ’ τον πλανήτη.

Των αγγέλων οι θεωρίες θα υπερασπίζονται αιώνιους απέθαντους θεούς-

Καθώς θα γράφουν σε ψαλμούς δοξαστικούς λιβανισμένο τ’ όνομά τους.

Και έτσι όπως θα γερνώ και θα γυρνώ

μέσα στο Τίποτα που θα μου χαριστεί ατόφιο

Θα φτάνω τον θνητό μου μύθο ως το τέλος του

και θα πεθάνω αξίζοντας μια ρίμα πικραμένη…

Ερωτικής της μοίρας και της νύχτας όμορη σιωπή…

 

Η νύχτα εκκολάπτει την σιωπή

Οι ίσκιοι της είναι οι φευγαλέες ψυχές μας

Όποιος ακουμπά στην κουπαστή του ονείρου

Αφουγκράζεται κιόλας παράδεισο

Επικρεμάται ένα άστρο στο σύμπαν το αγέρωχο

Όλη η μαγεία της πλάσης ένας ήχος κρουστός

Σαν μουσική που μακρινή αφήνει ένα συμπέρασμα ποιητικό

Λαχανιασμένα στήθη που φωλιάζει ο έρωτας

Και σε μια κάμαρα μικρή αγγίγματα και αναστεναγμοί ωραίοι

Έτσι που μεσοβδόμαδα αναστατώνεται η καρδιά και η κοιλάδα!

Ανοίγεις την πόρτα του νου μου και μπαίνεις

 

  · 

Κοινοποιήθηκε στους εξής: Δημόσι

Ανοίγεις την πόρτα του νου μου και μπαίνεις

Πλανόδια σαν σκέψη που δεν έχει ιθαγένεια

Ιερογλυφική τιτάνια και στενογραφημένη…

Με τα πλουμίδια σου και προπάντων εκείνο το πολύχρωμο όνειρό σου

Που φτάνει ως τα κουρασμένα βράδια μου..

Θεότητα που πια εκλείπει

Σώμα φωτεινό για να ο έρωτας μπει

Χρησμέ του αίματος, κώδικα της αθανασίας..

Λέω την παρουσία σου όταν μόνη σου είσαι

Όλα που θα μπορούσα μ' αισιοδοξία να σκεφτώ. Έρχεσαι

Από μέρη σιωπής

Για να με μάθεις να ωραία μιλάω.

Ρυάκι νικηφόρο των χρόνων μου!

Τώρα που με σκουριάζει πια η ζωή

Ξέρω πιο καλά μυστικά να φυλάω..

10.7.2011