...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

30 Ιουλίου 2018

Κηδεία…


Νομίζουμε βυζαίνουμε τον ουρανό
Μα- στην πραγματικότητα-
την γη βυζαίνουμε αδιάκοπα· κι όταν
Σταματήσει αυτό το σεβαστό γάλα
Ο θάνατος επάνω μας αξιώνει
δικαιώματα αναπνοής,
νικάει.
Καμία πια δεν είναι η ανάσα σου· και όταν
Στο φέρετρο επιβεβαίωσες ότι το μηδέν είναι ο αριθμός
ο σημαντικότερος
Ήξερα πως το πρόσωπό σου το στραμμένο προς τον ουρανό δεν θα ξαναδεί πια τον ήλιο,
Θα γεμίσουν στεναχώρια τα φθαρμένα πνευμόνια σου
Και θα πλημμυρίσουν μπαρούτι της απουσίας.
Καλό ταξίδι έτσι που είσαι έτοιμη από καιρό για να ζεις στην αδιαφάνεια
Καλό ταξίδι έτσι που και το σκοτάδι πια δεν σε φοβίζει
Ζήσε χωρίς να ζεις σκύψε κατά τον ουρανό
Και σημάδεψε τον χρόνο με την απώλεια που ξεκάθαρα πια τώρα ορίζεις..

29 Ιουλίου 2018

Βρε τι να την κάνεις την ποίηση;…




Ίχνη πάνω στην άμμο
                                 μπορεί στον ύπνο μου να συνέβηκαν όλα
                                 μπορεί να ήμουν ταξιδιώτης του χιονιού και της βροχής
                                 το μετέωρο δίχτυ πάνω από τα πράγματα
                                 το σκηνικό ενός πέρα πολέμου

                 και στην αγρύπνια μου
                 ο ουρανός
                 σαν ένα αμορτισέρ που αποσβαίνει                                                την ψυχή και τα φαινόμενα

Δυσκολίες πέρα απ’ την πραγματικότητα
με όνειρα θράφηκα –
                              στων γενεθλίων το γλυκό αποπάνω σβήνουν
                              κεριά οι πριγκίπισσες
                              κι ο τρόπος αβρός

σαν από λουλουδιών σχολείο η μαθητεία

Λικνίσματα μες την λιακάδα
   ιδρωμένα κορμιά, 
      σφήνες του αλκοόλ
         που δυναμίτισε
            το ροκ του Αυγούστου

Τα παιδιά που ζουν όμως κάτω από τις σφαίρες
ντροπή του αιώνα μας
θηρίο η τάξη μας θηρίο
συνωμότες καιροί
πάντα ο προδότης ελεεινά περιμένει

βρε τι να την κάνεις την ποίηση που δεν μπορεί
ούτε ένα περίστροφο τριαντάφυλλο
να αποδεκατίσει τους κακούς
κι ας μείνει ο ποιητής με το κρίμα του;…






28 Ιουλίου 2018

Εκείνη που είναι αυτό που θα γίνει…


Κράτησε τα λουστρίνια της επαρχίας και παρότι των νεφών της πρωτεύουσας την προκαλούσε ο πυρετός
έμεινε εκεί,
στην διαδρομή μιας αλήθειας 
που την διασπαθίζουν πολλοί – άλλοι
ριγμένοι στον γκρεμό μιας ανάγκης και άλλοι
σκυμμένοι στο λούστρο
μιας χλιδής
που ξεθωριάζει... Είχε
κλέψει φωτιά από τις εκατό κολάσεις· την έθελγε
η περιπέτεια του μυαλού, ζούσε
γι’ αυτό το ζόρι που αυτοαναφλέγεσαι αναζητώντας
ιδανικά και οράματα. Πεπειραμένη
βασάνων. Φλογοβόλα
ατέλειωτα. Κινούσε
όλα τα νήματα μιας ηθικής που (για καλό μας!)
ακόμη ακμάζει.
Υπάρχει ο Άνθρωπος!
Παραγράφοντας τον μοχθηρό εαυτό του,- υπάρχει ο Άνθρωπος.
Στο σημείο που γίνεται ο μύθος πιο πιστευτός από την ιστορία και ο δανεικός μας πλούτος έρχεται
φεύγει –τίποτα δεν μένει μες τα χοϊκά μας χέρια που
θα μείνουν άδεια.
Ελευθερίες λαχτάρησε-
σαν οι μανόλιες που μπροστά της άναψαν
για να μυηθεί στο ιερό μυστικό του αρώματος- ω ψυχή
που βυθίζεσαι στο νέφος της ενόρασης, που
σκιρτάς πάνω απ’ την πραγματικότητα, υποσκελίζοντας
του βιοπορισμού το αγκάθι. Και είδε
από την κορυφή ψηλά κατά την απλωμένη πεδιάδα
τον κισσό που στεφάνωνε τα σπίτια, το φως
των δρόμων, και στο σύθαμπο να γαλανίζουν
πίσω απ’ τις τζαμαρίες οι λάμπες των καταστημάτων
διάβασε την εσπέρα
αφήνοντας το χνάρι του δυόσμου να ευφράνει την καρδιά της. Ανέβηκε
πίσω απ’ τον λόφο, εκεί
που περπατούν οι ερημίτες
εγγεγραμμένοι ωραία
μες τον πλατύ ουρανό – ανέβηκε
στο ύψος μιας έσω Ανάγνωσης, μαθαίνοντας
την Ποίηση στην λυρική της ευχέρεια, ζώντας
τους καθαρμούς στο σώμα της - κι αν το σώμα το λάτρεψε - εξηγώντας
σ’ αυτούς που θέλουν να ακούν θροίσματα του αέρα που δυνητικά παρασύρει
την κάθε λέξη ως την κορύφωση μιας εγνωσμένης
εσωστρέφειας..

Μπορεί να ήθελα να ήμουν αλλού,

Μπορεί να ήθελα να ήμουν αλλού, σε μια παραλία, να προσθέτω και να αφαιρώ βότσαλα και, στον τελικό λογαριασμό, να μένει ένα σύνολο ευτυχίας απλούστατο, που δεν θα μπορούσα καν να το είχα φανταστεί.
Πάντως ψηλώνει ο ήλιος. Οι κορφές των βουνών ξεκαθαρίζουν την κάθαρση
του ουρανού που μαρτυρά μια μουσική και παρουσία θεού.
Κατά τα άλλα, ήρεμος διάκοσμος
και αποστολή μου να προσεταιρίζομαι την Ομορφιά
και σας την λέω.

27 Ιουλίου 2018

Κορίτσι δικό μου, γυναίκα μου!


Ο ήλιος κερδίζει τα πάντα με γενναιότητα,
Οι ηλιαχτίδες του αποτελούν καθαρή ειμαρμένη,
Κάτι πουλιά αυτομολούν προς τον επιγραμματικό πέρα ορίζοντα,
Κάτι αραιά ασυντόνιστα νέφη,
Και η μέρα φθίνει κάποτε, όπως να έγειρε να κοιμηθεί
Επάνω στων βουνών το μαξιλάρι· τρίζει
βαθιά και γουργουρίζει η θάλασσα,
Πλοιάρια την διαπλέουν κλείνοντας τον κύκλο πάνω στην δροσιά της· ο άνεμος
είναι μια επιστολή για τον καθένα· άφησε
το παράθυρο απόψε ανοιχτό να εισβάλει
το ματωμένο φεγγάρι
Και στολίσου με τις μπεσαλίδικες πικροδάφνες,
Κορίτσι δικό μου, γυναίκα μου, κι έλα
Στην κάμαρα που ζει για την ηθική της, έλα
Να σε αγγίξω και να μοσχοβολήσεις όπως νυχτολούλουδο που ντρέπεται
και δίνει το άρωμά του να μεθύσουν τα άστρα
Απόψε
Και πάντοτε..

Οι χαμένοι..


Αυτοί που χάθηκαν θα είναι πάντα σαν ένα ποίημα που δεν αποστηθίσαμε,
Θα γυρίζουν ανάμεσά μας γυρεύοντας ευτυχισμένη κατάληξη,
Θα νοσταλγούν μια αγκαλιά να τους χωρέσει, 
θα ζουν με διάπυρα παραπονιάρικα μάτια.

Στο κενό των συναντήσεών μας θα κρατούν ματωμένα τριαντάφυλλα
Και θα αποδομούν την κουρασμένη προσευχή μας·
Θα καβαλικεύουν τον άνεμο, θα μας ψιθυρίζουν πόσο άδικο είναι να φεύγεις νωρίς
Αφήνοντας πίσω σου ούτε ένα ψεγάδι.

Κάποιοι θα πρόλαβαν να αγαπήσουν- οι άλλοι
Θα μας ρωτούν πώς είναι αλήθεια ο έρωτας,
Θα σκορπούν το ψυχικό άρωμά τους πάνω στις βαφτισμένες στο φεγγαρόφωτο πικροδάφνες
Και θα κλαίνε μυστικά και φανερά αόρατοι και ορατοί σε μια αμφίβολη κτήση..
27.7.2018

φωτο Αρετή Αθανασίου.

26 Ιουλίου 2018

Στεναχώρια ιοβόλα..


Στεναχώριες που περπατούν στο χείλος της αβύσσου,
Φεγγάρι που γυρεύει την γέμιση,
Το καλοκαίρι μοιρασμένο σε κλήρους- κάποιοι ατύχησαν,
Ο άνεμος υποψία καταστροφής, ο άνεμος επάρατη αντήχηση,
Στο πρώτο φως τρομάζεις, κανένα πουλί δεν θα μιλήσει του ύπνου σου,
Ένα άστρο στον ουρανό θα είναι ένα δύσκολο άστρο,
Πονάει η καρδιά σου, αίμα σταλάζει το φεγγάρι,
Πώς χάνονται απρόσμενα οι ζωές και οι ψυχές;
Αραχνοΰφαντος ουρανός, παγωμένη ανάμνηση, κλάμα βουβό,
Μια σιγανή βροχούλα ντεραπάρει την ευαισθησία σου,
Τα χώματα μαυρίζουνε και φαντάζουν αλλιώτικα να σε διώχνουν
Από την γη που ως τα χτες ήταν εκεί και σε αγαπούσε.
Δεν έχει τζιτζίκια του θέρους, κορυδαλλούς που χοροπηδούν χαρωπά, ευτυχισμένες
Σουσουράδες που πλέκουν ερωτικό υμέναιο μέσα στο φως- αλλιώτεψε
Κι η προσευχή σου απόψε, έγιναν πιο σκληρά τα λόγια- ποιος έχει το κουράγιο
Να ζήσει την τροπή των πραγμάτων προς ένα ζόρικο Άγνωστο;

25 Ιουλίου 2018

Ένα πτερύγιο που τρέμει μες τον άνεμο,




Ένα πτερύγιο που τρέμει μες τον άνεμο,
μια γραφή που σε πάει εκεί που δεν μπορεί μην σε πάει,
λεξιλόγιο ζεματιστό, φλέγον, ξαφνικά μη αναμενόμενο
όμως· σ’ ακολουθώ κι ας με ακολουθεί η φωτιά
επίμονα· σχέδια μέσα στην νύχτα, διάττοντες αστερισμοί, ατμόσφαιρα Θεού που όλα πια μου τα συγχώρεσε· ένας οδοιπόρος είμαι
που κινείται κατά την αυγή των πραγμάτων· και του συμπαραστέκεσαι στο επικό ταξίδι των πνευμάτων.

24 Ιουλίου 2018

Μου ανήκει μόνο αυτό που δεν έχω

Μου ανήκει μόνο αυτό που δεν έχω, μια ανάσα
του δέντρου, ένα τιτίβισμα
πουλιού, η πρώτη
αχτίδα του ήλιου καθώς
εισβάλει στα όνειρα 
των κρεμαστών κήπων
της αυγής και χορεύουν μαζί της
τα επικά φυτά του Ιουλίου-
Βρήκα αυτά που έχασα, ένας ειρμός είναι
από κρυστάλλινα αισθήματα και καθαρογραμμένα
πάθη
που βελάζουν
σαν αμνοί αθωότατοι
στο απερίφραχτο λιβάδι των ονείρων-
Κι όμως μικρή πατρίδα μου βοάς
μες το αίμα μου, με σχηματίζεις,
διάπυρη όλη,
καλλιεργείς
εντός μου
παραδείσους φραστικούς
κι υπεράνω των λέξεων, αυτά
που δεν λέγονται
άρρητα
που τροχοδρομούνται
γύρω από την Ψυχή
που ψάχνει να αναπαυτεί
στο φως της Αστραπής και στου καημού μου
την πυγολαμπίδα..

23 Ιουλίου 2018

Όπερ και εγένετο..


Η μέρα φορά τα χαμόγελά της, χρώματα αβύσσου και καλοκαιρινές θερμοκρασίες, ένα σφύριγμα πουλιού κι ένα αεράκι
Ελαφρύ, σχεδόν ανεπαίσθητο, που μορφάζει ανάμεσα στις φιστικιές του πάρκου, γαλαντόμο, φουρφουρίζει κάνοντας τα φύλλα των δέντρων ερωτευμένα,
Ιουλίου ιερατικού, σταλμένο το φως από τον οίκο του Θεού, συντυχαίνω πεταλουδίτσες αβρές που μου μιλούν ανέγνοια λεξιλόγια των ουρανών, απ’ την ψυχή μου ξεφορτώνω μαράζι των ερώτων, γλυκά
πονά της αγάπης το μαχαίρι, γλυκά
το φιλί που θα γίνει ανάμνηση και θα αναστήσει όλες τις νεότητες, γλυκά
σου είπα και μου είπες..

21 Ιουλίου 2018

Ερωτικό μαράζι…


Οργανώνεις τα δηλητήρια των παθών και κάποτε είσαι
το χρώμα των ερώτων, κινούνται
πάνω σου οι αστερισμοί, βραχύβια φωνήεντα, όπως 
να κατακρημνίζονται μες της αβύσσου το στόμα, τελεσίδικες σιωπές, λιγάκι προ του ύπνου, εκεί που η ζάλη φέρνει το κόρωμα και στα σμιχτά φρύδια σου επάνω
ο θεός στολίζει το καλοκαίρι του, ζωγραφίζει
ο μαέστρος των συλλαβών τις ομοιοκαταληξίες του και ράβει την εγωιστική σου αντωνυμία
στο κοντομάνικο μπλουζάκι των ανέμων,
Κοίτα με, θαυμάζω την φωνή της σιωπής σου, στο μάγουλο της ατμόσφαιρας ερυθριά το φιλί που σου πήρα, με τα βλέμματα συνεννοούνται οι καρδιές, ζεύει
στο άοκνο άροτρό του το φεγγάρι
το πιο καλό σου όνειρο, κι είναι
ερωτική απόψε η νύχτα, εμμένει
σε συναντήσεις κρυφές
πίσω από το φως το αργυρό που στόλισε
το εικόνισμα της μοναξιάς
πίσω από τους ψίθυρους « σε αγαπώ, μωρό μου» όταν
η αιωνιότητα ράβει τις γαλανές κορδέλες της τηρώντας
την ορθογραφία των ερωτευμένων..

Ξέρουν οι ποιητές!

Ανάμεσα στα λουλούδια το φως αγκαλιάζει την μορφή της κλείνοντας την προσωπογραφία του έρωτα.
Ό,τι έμαθες έμαθες κύριέ μου. Τώρα
θα την κοιτάς που στολίζει τον κήπο.
Γιατί όλες οι πεμπτουσίες συγκεντρώνουν τα βλέμματα και ζουν για να δικαιώνουν το Πάθος.
Ξέρουν οι ποιητές!

20 Ιουλίου 2018

Αμαρτωλό δεν είναι τίποτα κοντά σου.


Αμαρτωλό δεν είναι τίποτα κοντά σου.
Χτίζω μια μηχανή εντυπώσεων.
Καθαρός φθόγγος της εξωστρέφειας, άπεφθο φωνήεν
της αγάπης.
Δεν είναι έρωτας αυτό είναι μια τρέλα ιλαρή, μια χαρούμενη στιγμή που ανήκει στους δυο μας, ένα πνεύμα
ευδαιμονίας που μεθά την ψυχή μας και τρώει
την σκουριά των αισθημάτων που δεν είναι ν’ αντέξουν.


19 Ιουλίου 2018

Εκείνη…



Το πρόσωπό της προεκτείνεται έως τον ουρανό
Η λιακάδα ομονοεί με το αίμα της
Ιούλιος, ζέστα 
Τα ιαματικά μάτια της σπείρουν ένα θόρυβο συμπόνιας.
Στο προάστιο πλάκωσε κιόλας μεσημέρι
Ιδρώνουν οι επιθυμίες της
Η Ελλάδα στενάζει η Ελλάδα είναι κλειστό σύνορο που το απειλούνε.
Σε τόση διαφάνεια ορατά γίνονται τα μυστικά μιας προσευχής,
Δοκιμάζει ν’ αλλάξει την ευθεία
Και ανακαλύπτει μια τεθλασμένη βολετή,
Την τυραννά ο θετικός κι ο υπερθετικός της.
Παίρνει ένα βιβλίο, διαβάζει,
Το μπαλκόνι της βουλιάζει στον ευμενέστερο ήλιο.
Με τον νου ταξιδεύει σε απόμακρα πλάτη
Το πρόσωπό της λυγίζει σαν μουσική που μέλλεται να εισχωρήσει στην ψυχή μας.
Την αγαπώ κλείνοντας το αγαλματένιο πρόσωπό της μες το μυαλό μου.

17 Ιουλίου 2018

Δεν μπορώ να περιφρονήσω τίποτα

Δεν μπορώ να περιφρονήσω τίποτα, η περιφρόνηση είναι μια αλλεργία που δεν την έχω.
Θέλω να σε βλέπω να χαμογελάς ανάμεσα στα πράγματα ξέροντας πως τα πράγματα δεν θα σου δώσουν ποτέ αληθινή ευτυχία·
Και να γκρεμίζεις με αποφασιστικότητα τις πεποιθήσεις μου δείχνοντας
Πως ο δρόμος που πρέπει είναι μοναδικά η Αγάπη..

Το πρόσωπό σου θα σχηματιστεί από τα φεγγάρια που ήπιες

Το πρόσωπό σου θα σχηματιστεί από τα φεγγάρια που ήπιες
Και, όμως, δεν θα τελειώσει ποτέ αυτή η παράξενη δίψα.
Τα άστρα θα σου είναι ενώτια, τα λυρικά υψηλόμισθα άστρα·
Και ο αέρας ενός παραδείσου που γεννήθηκε να σε φιλοξενεί
Θα σμίγει όλες τις τριανταφυλλιές μες την καρδιά σου..

Κατάσταση..


Φύονται μέσα σου τα ρόδα που με συγκλονίζουν·
Ερωτεύομαι την κατάσταση·
Τρυφερές συμπάθειες ανθίζουν ανάμεσα σε σένα και μένα·
Απ’ το κορμί σου ανατέλλει ο αισθηματικός δίφθογγος·
Ο εγωισμός μου σμικρύνεται ως να χαθεί- απώλεια
Μπρος στην δίνη του έρωτα: να η κατάσταση!

Περνάει από πάνω μου και σβήνει έτσι το ατύχημα…









Περνάει από πάνω μου και σβήνει έτσι το ατύχημα…



Μασουλάω τις δεκαετίες μου

λες για να επιστρέψω σε μια αμφίβολη νεότητα

διατρέχω μια φυσική θεραπεία

υπομονής

ξεπερνάω εμένα.

Ένα κομμάτι ύφασμα σχισμένο που ράφτηκε

και ορίζει πάλι τα κομμάτια μου,

ένας πόνος από τένοντες που ομονοούν,

χαμένη ελαστικότητα που τρίζει,

« τέντωσε, τέντωσε, τι να τεντώσω;…

Χορτάρι η κάθε σάρκα..(πώς το έλεγε ο ποιητής;)»..

Μένει ένα σύννεφο σε έναν ουρανό που δεν είναι συννεφιασμένος, ποιός αγαπά

την βροχή, εισπράττω

μια ρήξη που δεν είναι βελουδένια,

σφίγγω τα δόντια, δακρύζω

πίσω από ένα πόνο μεφιστοφελή-

Είχα απόθεμα δυνάμεων φαίνεται, εξασφαλισμένο

κουράγιο, όπως αυτό που είχα στον νου μου

ίσως,

πάλαι ποτέ,

δυνατός και πεισματάρης

ταυτόχρονα.

Φοβήθηκα είναι αλήθεια

τρόμαξα, είπα, δεν θα μπορώ να σηκώσω ούτε ένα όνειρο πια.

Όμως

πήγαν όλα καλά.

Απέσπασα υγεία ερπυστριοφόρα.

Με ξεπεράσαν για να τις ξεπεράσω οι συγκυρίες.

Ένα χνούδι απαλό, ένα ελάχιστο πούπουλο

που είναι έγνοια μου που είναι

τακτοποιημένο λεξιλόγιο, φόρμα που πλάθει

το προσωρινό χάος μιας ζημιάς-

Επικεντρωμένο φωνήεν για να πλάσω μια γλώσσα επιγραμματική,

Ένα επιφώνημα του σώματος ένα απρόβλεπτο

βάσανο που είναι η κακοτυχία-

Τώρα, στα ξαφνικά, η λύτρωση κι ο γλυτωμός. Αυτό που έχω

κολυμπά στην θάλασσα μιας λύπης

αλλά τίποτα απαισιόδοξα δεν θα ερμηνεύσω..




16 Ιουλίου 2018

Προσωπικό μανιφέστο..


Τα πράγματα γύρω μας ζουν απατηλά
μες την επιθυμία.
Όταν τα αποκτούμε, πεθαίνουν.
Η ύλη δεν έχει μοίρα ρόδινη.
Τρέφομαι από εγωισμούς που δεν έχω.
Η αυτοπεποίθησή μου είναι λουλουδένια.
Ξέρω πόσο θρησκεύουν μέσα μου οι ανησυχίες.
Βραδιάζει γύρω· ποδηγετούν την θέλησή μου τα φεγγάρια.
Πλάστηκα για να αγαπώ την υπερβολή.
Ο πληθυντικός είναι το δεδομένο μου.
Συγκινούμαι από περιπέτειες άστρων.
Δικαίως με αποφεύγετε: είμαι ηθικά ποτισμένος.
Μασώ την δάφνη των ερώτων- μου κακιώνει η Πυθία.
Η πράξη μου είναι η τόλμη μου είναι το πάθος μου είναι εγώ που θα γίνω εσύ- έτσι αν πλησιάσεις σε αυτά που λέω, θα με καταλάβεις.

Απολογισμός…


Γυμναστική των έντονων φωτοσκιάσεων
μέσα στην πράα ημέρα, χορός των εντόμων.
Το ζαλισμένο αεράκι μπερδεύεται μες τα φυτά και φαλτσάρει στην ομιλία του επιτυχώς.
Ο Ιούλιος κερδοφορία άνευ προηγουμένου.
Είναι η Ελλάδα που μπορεί κι αντέχει, είναι η Ελλάδα μας.
Από μια χαραμάδα τ’ ουρανού ο καπνός της θυσίας ανεβαίνει και κανείς θεός δεν είναι πια εκεί για να τον δεχτεί.
Το φως είναι κώδικας αποκάλυψης απερίγραπτος.
Πονάει το αίμα μου, έχω ενσκήψει πάνω από το πτώμα του αιώνα
και προσεύχομαι παράταιρος μ’ αυτήν την σαθρή εποχή.
Όλες οι πράξεις του δράματος είναι το έργο που θα πρωταγωνιστήσεις φίλε μου πριν να πεθάνεις.
Πολλές φορές. Νάτο το θαύμα!
Και ό,τι γράψεις θα περιπλανιέται πάνω απ’ την αποφορά και το μαγαρισμένο σώμα
του εγωισμού του ανθρώπου που δεν κατόρθωσε
ένα χαμόγελο απροσποίητο πριν σβήσουν όλα και χαθούνε..

15 Ιουλίου 2018

Η θέληση είναι επιθυμία που λαχανιάζει.



Η θέληση είναι επιθυμία που λαχανιάζει.
Πίσω από το τζάμι είναι ένα παιδί που μένει φοβισμένο και ζει από τον κόσμο μακριά.
Όλη του η ματιά ένας βομβαρδισμένος διάκοσμος.
Όλη του η ματιά είναι μια φτώχεια.
Πού παν’ οι κοινωνίες μας των ταμείων; Ποιός χρηματίζει
Ποιόν και ακούγονται που διαβρώνουν
Συνειδήσεις τα αργύρια; Αφού ξέρεις και πρόσεχε!
Στα μάτια των παιδιών θα γραφούν οι πιο γλυκές μουσικές.
Μόνο στα μάτια των παιδιών ελπίζω!

Όπως και να το δω, κυριαρχείς!


Όπως και να το δω, κυριαρχείς!
Με τα μεγάλα μάτια σου σύντροφος επική της χαράς.
Το παιχνίδι σταματά στα λόγια σου, η έκπληξη γεννά εντυπώσεις,
Βαραίνουν με τα χρόνια τα κουράγια, βαραίνει η καρδιά, όμως εσύ
δυναμιτίζεις θαρραλέα το Άγνωστο και τρέπεις
την μελαγχολία μου σε φυγή.
Κι αυτό που λέω δεν είναι ερωτικό επιφώνημα, επινόηση που η νύχτα μου έδωσε, είναι
η πάσα αλήθεια που αντέχω: μοσχοβολάν’ οι ρίζες των αισθημάτων σου και με σπουδή τις λατρεύω
γεννάμενος Αναγνώστης της Βίβλου που μου έμαθες να ακολουθώ..

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου