Πείσμα…

Ιούλιος κερνά και

Ιούλιος πίνει. Σχήμα απόλυτο ζητά το καλοκαίρι.

Τα μουδιασμένα φτερά του το θέλουν αναστημένο

Να ονειρεύεται απέραντους ουρανούς.

Και οι παρέες που θα ξεχυθούνε στις παραλίες, τα παιδιά

Που θα φωνάζουν μέσα στα παιχνίδια τους, ο ήλιος

Που θα τσουρουφλίσει την γη- θεοτικός.

Ευέλπιδες ευκάλυπτοι μπαλώνουν την θύμηση με παρηγοριά.

Ψήλωσε ο ήλιος· κρατά ρυθμό μεταξένιο· νότες ξέμπαρκες αφήνουν οσμή από νευρώδικό γιασεμί πάνω

Στον καμβά της ατμόσφαιρας.

Έντομα σμήνη διεκδικούν της μέρας το αίμα.

Ακούω χαρές και χαχανητά που τραντάζουν το πρωινό ως την κρυμμένη υφή του.

:Να που θα λείπω.. Θα με κρατάνε

δέσμιο οι ανημπόριες μου και ο καιρός

θα περνά αγαπώντας το βότσαλο και το λαύρο

πείσμα μου.

Πού θα μου πάει; Κάτι

-όταν αφιερώνομαι-

νομίζω κατορθώνω!