Πλησίασμα…

Όσο και να σε συλλαβίσω θα είσαι άστρο που μου ξεφεύγει που εισχωρεί σε δικό του παράδεισο
Ουρανοί έσονται χίλιοι και ξανά λάμπουν στον ήλιο
τα φυτά, οι μυρωδιές 
ξεχύνονται και σε μεθούνε
Όπως και σε ονόμασε ο Ιούλιος
Μικρή θεά

Οι νύχτες κορυφώνονται κι ίσως το καλοκαίρι
Ζητά να παίξει τα παιχνίδια του, ο βουερός
Ήλιος
Κρατά μυστικά, στους βωμούς του
Θύονται οι πορφυρές ηλιαχτίδες κι ο νόστος
Για μια πατρίδα που χάσαμε
καλά κρατεί

Όσο κι αν θέλω να σε πλησιάσω είσαι λάβα και καις
Τα φτενά ορθωμένα φτερά μου, δεν σε αγγίζω
Παρά με τον νου, με την καρδιά μου ακόμα, ενώ
Σε αποστηθίζω σαν παλιό αγαπημένο στιχάκι
Που ευωδιάζει μέσα μου, αφήνοντας
Χώρο να ανασάνει το νέο εύφλεκτο ποίημα..